Έλα να παίξουμε με λέξεις.
Μπορείς να βάλεις σε σειρά την κλάψα, την γκρίνια, την ανασφάλεια, τον κορεσμό, το τέλος;
Για να μην σε κουράζω, ξεκίνα από την ανασφάλεια. Άλλωστε από εκεί ξεκινάνε όλα.
Δεν είναι τυχαία θηλυκή η ανασφάλεια. Μπορεί όλοι να την έχουμε μέσα μας, σχεδόν από την γέννησή μας, αλλά μέσα στη γυναικεία ψυχοσύνθεση έρχεται και γιγαντώνεται, θεριεύει και κατασπαράσσει κομμάτια της καθημερινότητας.
Ανασφάλειες με λογική, ανασφάλειες στα όρια του παραλόγου και κάποιες φορές και στα όρια της υστερίας. Κι όμως κάθε κρίση ανασφάλειάς μας, ακόμα και η πιο παράλογη έχει μια λογική πίσω τις και ένα μονοπάτι που την φτάνει σε αυτό το σημείο.
Κάθε πιτσιρίκα από την κοιλιά της μάνας της είναι «κουκλίτσα», «χαριτωμένη», «τσαχπίνα» την ίδια ώρα που το κοντινότερο αγόρι είναι «αντράκι», «power», «μάγκας».
Κι έτσι ξεκινάς από τα πρώτα σου βήματα να έχεις ανάγκη την ομορφιά, την χαριτωμενιά για να νιώσεις αποδεκτός από το περιβάλλον σου. Έχεις ανάγκη την έξωθεν καλή παρουσία για να μπορέσεις να μπεις στα μονοπάτια που επιθυμείς.
Κι όσο μεγαλώνεις αυτό όχι απλά δεν αλλάζει, αλλά εντείνεται. Κι εντείνεται γιατί ξεπερνάει τα επιφανειακά ζητήματα και ριζώνει βαθιά μέσα στην ψυχολογία σου.
Φτιάχνεις μια εικονική παρουσία σου και προσπαθείς να την στηρίξεις με κάθε κόστος. Αφήνεις σημαντικά και ουσιώδη στοιχεία του χαρακτήρα σου να γίνονται βορρά στο βωμό του φόβου σου για την απόρριψη.
Η ανασφάλεια γίνεται ανεκτικότητα, μαλθακότητα.
Κάνεις εκπτώσεις όχι απλά στις επιθυμίες σου, αλλά και στους ανθρώπους που μοιράζεσαι την ζωή σου και την καθημερινότητά σου.
Προτιμάς μια παρέα ηλιθίων για να μην χαρακτηριστείς «μοναχική».
Ανέχεσαι πράγματα που σε άλλες περιπτώσεις θα κατακεραύνωνες, προκειμένου να μην διαφέρεις. Θες να είσαι ένα με την εικόνα κι ας είσαι μια γκρι κουκίδα σε ένα μουντό τοπίο, ενώ θα μπορούσες να είσαι ένα λαμπερό κόκκινο, που θα άλλαζε όλη την εικόνα.
Καταπιέζεις τον εαυτό σου, καταπιέζεις τις ανάγκες σου, καταπιέζεις τα «θέλω» σου και καταλήγεις να γκρινιάζεις και να κλαψουρίζεις για άσχετα θέματα, μη γλυτώνοντας τελικά την ταμπέλα.
Μόνο που τώρα η ταμπέλα μπορεί να μην γράφει «ανασφαλής» ή «δύσκολη», γράφει όμως «γκρινιάρα», «μίζερη».
Και είσαι μίζερη, γιατί δεν γουστάρεις τον εαυτό σου.
Και καλά κάνεις και δεν γουστάρεις τον εαυτό σου, γιατί η αλήθεια είναι πως θες ισοπέδωση και ξαναστήσιμο από την αρχή.
Ναι, καλά το διαβάζεις. Δεν σκοπεύω να σου πω πόσο πολύ πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου όπως είναι και να αποδεχτείς τα ελαττώματά σου και να σε αγκαλιάσεις τρυφερά!
Sorry και μόνο που τα έγραψα μια αναγούλα την ένιωσα.
Πιθανότατα αν νιώθεις πως πρέπει να χάσεις κιλά, αν δεν είσαι στην κατηγορία «ανορεξία», θα πρέπει να τα χάσεις. Αντί να ρωτάς τον φίλο σου αν φαίνεται από το jean κι αν έχεις παχύνει, άσε τον άνθρωπο στην ησυχία του και κλείσε το στοματάκι σου!
Εκείνος το πιθανότερο είναι πως δεν το έχει παρατηρήσει καν και σε κοιτάει σαν ufo προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο να γλυτώσει το μακελειό.
Ακόμα καλύτερα σήκωσε τον κατά τ’ άλλα ωραίο σου ποπό και τράβα για κάνα περπάτημα. Από Κήπο Μεγάρου Αθηνών μέχρι Φλοίσβο και την εσχάτως αναβαθμισμένη «Αθηναϊκή Ριβιέρα» έχει μια χαρά μέρη να περπατήσεις, να ξεκουνήσεις, να κάνεις κάτι άλλο από το να μιρλιάζεις πάντως.
Ξέρεις κάτι;
Κοίτα λίγο γύρω σου. Μάλλον, κοίτα λίγο πιο μακριά.
Την λένε Keeley, είναι 51, έχει μια χαρά τα κιλάκια της και εδώ και 13 χρόνια απολαμβάνει δίπλα της ένα από τους ωραιότερους άντρες ever, τον Pierce Brosnan!
Κυκλοφορεί δε από Μύκονο μέχρι Hawaii με το μαγιό της, την φυσιολογική κυτταρίτιδα για την ηλικία και το σώμα της, χαλαρή και άνετη και την ευχαριστιέται η ψυχή σου.
Ίσως απενοχοποίησε γρήγορα τον εαυτό της και ξεκόλλησε από τις ανασφάλειές της. Ίσως, ο άντρας που έχει δίπλα της, να ξέρει πραγματικά να την κάνει να νιώθει αυτό που είναι, όμορφη, αποδεκτή και να της χαρίζει με την παρουσία του όλη την αυτοπεποίθηση κι όλη την δύναμη που χρειάζεται.
Ίσως απλά, να είναι μια γυναίκα γεμάτη. Και για να είναι μια γυναίκα γεμάτη, δεν της αρκεί να της λένε πόσο όμορφη είναι, αλλά να την κάνουν να νιώσει πόσο όμορφη είναι, πόσο θελκτική και πόσο επιθυμητή είναι. Αλλιώς όλο αυτό έρχεται και μπαίνει σαν μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην σχέση.
Κι όσο ο χρόνος περνάει, εκείνη νιώθει ανεπαρκής κι εκείνος εισπράττει την αποτυχία του να την κάνει να νιώσει «γυναίκα»
Ανεπαρκής γκόμενα, ανεπαρκής φίλη, ανεπαρκής επαγγελματίας, ανεπαρκής σύζυγος κι αν θες, όπου ανεπαρκής, βάλε ανασφαλής.
Γιατί στα μάτια αυτών που έχεις απέναντί σου δεν είσαι ανεπαρκής, είσαι ανασφαλής! Δεν είσαι λίγη, είσαι όμως περιορισμένων δυνατοτήτων. Γιατί η αλήθεια είναι πως την στιγμή που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν τα 2 παραπάνω κιλά φαίνονται στον κώλο σου κι αν το σπυράκι από την ακμή κρύφτηκε καλά κάτω από το μισόκιλο στόκου, οι άλλοι προσπαθούν να χτίσουν μια ζωή μαζί σου.
Και το κακό είναι πως όλες αυτές τις ατελείωτες ώρες που εσύ ασχολείσαι με όλα αυτά, οι σχέσεις γύρω σου διαλύονται.
Στάσου λοιπόν μια στιγμή και κοιτάξου καλά.
Από μέσα μέχρι έξω, κι ότι δεν σου αρέσει, για ό,τι δεν νιώθεις ασφαλής, για ό,τι δεν θα ‘δινες μάχη για να το κρατήσεις όπως είναι, άλλαξέ το.
Και μην στέκεσαι στην εικόνα. Αυτό είναι το εύκολο.
Αντί να αναρωτιέσαι με τις ώρες αν θα αγαπηθείς ποτέ κι αν θα ζήσεις ποτέ το όποιο όνειρό σου, γίνε ο άνθρωπος που θες να αγαπήσεις και φτιάξε χώρο για τα όνειρά σου.
Και για να φτιάξεις χώρο πρέπει να καθαρίσεις το μέσα σου από τα σκουπίδια σου. Και κάθε ανασφάλειά σου, είναι ένα σκουπίδι, άλλοτε ανώδυνο κι άλλοτε μολυσμένο κι επικίνδυνο.
Εύκολα, δύσκολα, δεν έχει σημασία. Στο κάτω κάτω και το να κλαψομιρλιάζεις 18 ώρες το 24ωρο εύκολο δεν το λες.
Το σίγουρο είναι πως έχεις να κερδίσεις περισσότερα ακόμα κι αν αποτύχεις, από το να συντηρείς με ημίμετρα και συμβιβασμούς μια στρεβλή εικόνα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου