Οι λέξεις είναι που πονούν περισσότερο, κατάλαβέ το

Της Στεύης Τσούτση.

Πολλές κουβέντες λέμε οι άνθρωποι.
Λόγια μεγάλα, λόγια πικρά, λόγια απερίσκεπτα.
Λέξεις που πληγώνουν χωρίς να το θέλουν ή και σκόπιμα.
Λέξεις που δεν έχουμε καλοσκεφτεί και δεν μπορούμε και να προβλέψουμε τις συνέπειές τους.
Λέξεις.
Ποιος θα φανταζόταν ποτέ τη δύναμή τους; Ποιος θα περίμενε πως αυτές είναι που αφήνουν τις βαθύτερες χαρακιές στους ανθρώπους;
Κοιτάμε τον άλλο κατάματα και του πετάμε κατά πρόσωπο την αλήθεια μας. Κι είναι αυτή η αλήθεια που μπορεί να τον προσβάλλει ή να τον πληγώσει. Έτσι αφιλτράριστη καθώς φεύγει από μας, χτυπά πάνω του και το οξύ της τον γεμίζει σημάδια.
Το θέλαμε;
Μπορεί και ναι. Μπορεί πάλι και όχι.
Εκείνος σίγουρα θα προτιμούσε μια μαχαιριά. Έναν οξύ, αληθινό πόνο και μια πληγή που φαίνεται και που αφού κάνει τον κύκλο της θα κλείσει δίχως σημάδια.
Τα σημάδια, όμως, από τις λέξεις που είπαμε κι από εκείνες που ακούσαμε, δεν ξεθυμαίνουν ποτέ. Μένουν εκεί, φέροντας την υπογραφή του κατόχου τους, να μας θυμίζουν στιγμές που θα πληρώναμε για να ξεχάσουμε.
Οι λέξεις είναι που πονούν περισσότερο, κατάλαβέ το.
Θα μου πεις, να προτιμήσει κανείς τα ψέματα από τις αλήθειες που πονούν;
Όχι… Χίλιες φορές όχι.
Μόνο που από όσα επιλέγουμε να πούμε, δεν είναι όλα απαραίτητα.
Μας καθοδηγεί ο θυμός, η πικρία, η ζήλεια ή και η κούραση με την ένταση καμιά φορά και λέμε παραπανίσια πράγματα.
Ακόμη και ο ενθουσιασμός μπορεί να μας παρασύρει σε λέξεις που δεν έπρεπε ποτέ να ειπωθούν. Μιλάμε και στο πρόσωπο του συνομιλητή μας καταλαβαίνουμε πως κάτι δεν πήγε καλά. Τότε διαπιστώνουμε το λάθος μας αλλά είναι αργά. Μπορεί από εγωισμό να μην το παραδεχτούμε ποτέ. Μπορεί πάλι την ίδια στιγμή να ζητήσουμε συγνώμη.
Τι να κάνει όμως μια συγνώμη; Τι να σβήσει; Τι να διορθώσει; Γι’αυτό καλύτερα να μη χρειάζεται να λέγεται ποτέ…
Ας μη τσιγκουνευόμαστε τις αλήθειες, αλλά ας σκεφτόμαστε δυο φορές όσα θα πούμε.
Ας ζυγίζουμε καλύτερα τα λεγόμενά μας και να μην αφήνουμε ανώριμα ένστικτα να μας καθοδηγούν. Δε μας φταίνε οι άνθρωποι για να τους πληγώνουμε…
Δε μας φταίνε για να δέχονται λέξεις που δεν έπρεπε ποτέ να βγουν από τα χείλη μας.
Οι ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να φαίνονται απλές αλλά δεν είναι. Θέλουν τρόπο και λέξεις κατάλληλες.
Όχι φιλτραρισμένες αλλά συνετές.
Ας ψάξουμε να τις βρούμε κι ας τις προφέρουμε όπου κι όταν χρειάζεται.
Πάντα για καλό και ποτέ για να πληγώσουμε ή να βλάψουμε κανέναν…
Μόνο έτσι διατηρούν τη μαγεία τους και αυτές αλλά κι εμείς μαζί τους…

διαφορετικό