Μια φορά και έναν καιρό, δημιουργήθηκε κάπως ο κόσμος. Και ήρθαμε με τη σειρά μας και εμείς οι άνθρωποι να τον στολίσουμε, να του δώσουμε αξία. Δεν ήρθαμε μόνοι μας όμως. Κάποιος σκέφτηκε ότι χρειαζόμαστε και αγγέλους στη γη να μας προσέχουν. Οι φύλακες άγγελοι μας λοιπόν για τους περισσότερους είχαν και όνομα: παππούς και γιαγιά.
Ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή της ζωή μας και ορκίστηκαν να ’ναι μέχρι την τελευταία. Κι ήταν το αθώο παιδικό μας βλέμμα που τους ώθησε σε μια υπερπροστατευτικότητα, τρυφερότητα, σε μια αγάπη άνευ όρων και την τυφλή υποταγή τους σ’ αυτή. Οι πιο πιστοί μας ακόλουθοι και σύντροφοι. Μας μεγάλωσαν, μας κακόμαθαν. Δεν μπόρεσαν να μας πουν πολλά όχι, ν’ αντισταθούν στο όποιο «πρόσταγμα μας» και αυτό πολλές φορές αποτέλεσε το μήλο της έριδος και τους έφερε σε δύσκολη θέση με τους γονείς μας που γίνονταν αυτόματα «οι κακοί» της υπόθεσης. Μια ζεστή ανοιχτή αγκαλιά όλο το 24ωρο, ένα γλυκό καταφύγιο ήταν εκεί πάντα για μας.
Ιστορίες από τη δική τους ζωή, σοφές συμβουλές και αποφθέγματα οδηγός στη δική μας, μια πιο έμπειρη οπτική. Συνηθίσαμε στα φαγητά τους, τα χάδια τους, τα κανακέματα τους. Μας έπαιρναν από το σχολείο, περνούσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί, παίζαμε, είχαν αστείρευτη υπομονή και ένα αληθινό χαμόγελο.
Τα χρόνια όμως περάσαν. Μεγαλώσαμε και εμείς και αυτοί. Τώρα πια δε μας είναι απαραίτητοι και τους έχουμε κάνει στην άκρη. Θα ανατρέξουμε πιθανώς για κάποιο χαρτζιλίκι σε μια φευγαλέα επίσκεψη, θα ανταλλάξουμε τα τυπικά σε ειδικές περιστάσεις. Τώρα όμως είναι που μας έχουν αυτοί πιο πολύ ανάγκη. Τώρα είναι που νιώθουν αχρείαστοι, στο περιθώριο. Είναι άνθρωποι που έχουν μάθει να προσφέρουν συνέχεια και ανιδιοτελώς και είναι το χαμόγελο μας και μια αγκαλιά η ανταμοιβή τους.
Μεγαλώνουν όμως και είτε λιγοστεύουν οι δυνάμεις τους είτε αποκτούν παραπάνω παραξενιές. Αυτό τους κάνει δύστροπους και εμάς απόμακρους. Ξέρουμε μόνο να παίρνουμε και δεν έχουμε μάθει να χουμε υπομονή. Δεν είναι έτσι όμως. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μας έδωσαν τα πάντα, που ήταν και είναι εκεί για μας. Που μας αγαπούν πιο πολύ από καθετί και θέλουν να μας δουν ευτυχισμένους πριν κλείσουν τα μάτια. Να νιώσουν πως έφεραν εις πέρας την αποστολή τους και τώρα που τελείωσε το έργο τους, μπορούν ήσυχοι να φύγουν. Μια πιο ζεστή αγκαλιά, λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί τους που θα τους κάνει να νιώσουν σημαντικοί, πως τίποτε δεν άλλαξε και ας αντιστρέφονται απλά οι ρόλοι.
Όσο χρονών και να φτάσουμε, όπου και αν είναι, θα ναι οι φύλακες άγγελοι μας. Ας μην το ξεχνάμε και ας τους δείξουμε τώρα την αγάπη μας έμπρακτα. Να μην τους ωθήσουμε και εμείς στην απομόνωση. Μας χρειάζονται όπως και εμείς. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, απλά με λίγες ρυτίδες παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου