23 χρόνων επιστήμονας....

το άρθρο που κέρδισε στον διαγωνισμό του ΄΄Πυθαγόρειου Θεωρήματος΄΄

Μετακομίζω και μαζί με μενα μετακομίζουν χιλιάδες. Ξεκολλάω τις χαμογελαστές φωτογραφίες από τον τοίχο και την ίδια στιγμή τις νιώθω να μπαίνουν σε μια κορνίζα σε ένα μέρος ξένο κάπου σε ένα δωμάτιο μακριά στην Ευρώπη. Κλαίνε τα μάτια συνεχώς γι αυτά που ζήσαμε στη Σαλονίκη κι είναι δικά μας, παρελθόν πια. Κλαίνε τα μάτια στα αεροδρόμια και τα μαύρα γυαλιά δεν ξεγελούν κανέναν, τάχα ο ήλιος που τυφλώνει φταίει. Οι ελπίδες μας φταίνε , που μας οδηγούν σαν τα μικρά πουλάκια να ανοίξουμε φτερά γι άλλους ουρανούς. Πουλάκι κι εγώ φεύγω. Μ ακούς; Φεύγω.

    23 χρονών επιστήμονας και μετανάστης. Βαριές οι λέξεις στο μυαλό μου. Ακόμα πιο βαριές οι απορίες. 2010-2015. Πως μέσα σε μια πενταετία έφτασε αυτή η χώρα να διώχνει τα παιδιά της, τόσο εύκολα τόσο απερίσκεπτα. Κι όλο βλέπω ειδήσεις και μιλάνε για στρατηγικές και αποτελέσματα και κανένας ποτέ δεν μιλάει για όσους έφυγαν. Και κυρίως γιατί έφυγαν.
Δεν είναι άγνωστοι αυτοί που φεύγουν. Είμαι εγώ, κι εσύ κι εκείνη η φίλη σου που τελείωσε τη σχολή της έφαγε δέκα χαστούκια από την αγορά εργασίας και αποφάσισε να πάει κάπου που να αναγνωρίζεται το πτυχίο της και η όρεξή της για δουλεία. Κι ας βρέχει εκεί που πάει συνέχεια. Κι ας αφήνει πίσω φίλους και οικογένεια. Δεν είναι φυγόπονοι αυτοί που φεύγουν. Απλά να, ίσως να μην έχουν πια άλλες αντοχές να κυνηγάνε τα αυτονόητα.

     Κι είναι τόσο δύσκολο να φεύγεις. Να αποχαιρετάς πρόσωπα αγαπημένα, γονείς και φίλους. Κι είναι τόσο δύσκολο να μην δείξεις την λύπη και τα δάκρυα τρέχουν αθόρυβα στα κρυφά. Να εύχονται όλοι να γυρίσεις σύντομα. Να εύχεσαι σιωπηλά να μην σε ξεχάσουν. Είναι τόσο δύσκολο να μιλήσεις για τον φόβο που έχει το άγνωστο. Μια ξένη χώρα σε περιμένει να ξεκινήσεις εκεί τη ζωή σου. 23 χρονών επιστήμονας και μετανάστης σε μια χώρα που οι άνθρωποι γελούν συγκρατημένα και που όσο καλά κι αν καταφέρεις να μιλήσεις τη γλώσσα μετά από χιλιάδες ώρες διαβάσματος και εξάσκησης μπροστά στον καθρέφτη πάντα θα σε θεωρούν ξένο. Ξένος σε μια χώρα ξένη, χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια παρά μόνο με το όνειρό σου για παρέα. Από πότε έγιναν τα αυτονόητα, θα μου πεις όνειρα; Εδώ και μια πενταετία φεύγεις, φεύγω φεύγουμε χιλιάδες μόλις οι υπογραφές στεγνώσουν πάνω στα πτυχία μας και συσπειρωνόμαστε όπου κι αν βρεθούμε στο εξωτερικό.

Ξέρω πως είναι να φεύγεις. Ελπίζω όμως, πάντα, να μάθω και πως είναι να γυρίζεις στη χώρα σου και να αναγνωρίζεσαι σ αυτήν.

Συγχαρητήρια στην Νίνα Σαμίου που βγήκε πρώτη στον διαγωνισμό μας!