Δεν μπορώ να φανταστώ τις μέρες χωρίς εσένα.

Της Μπάρμπυ Κορμαρή

Σήμερα κάτι έσπασε μέσα μου. Ακούστηκε ένα κρακ, ένας κρότος εκκωφαντικός μέσα στη σιωπή της μοναξιάς μου, και η καρδιά μου θρυμματίστηκε σε χιλιάδες κομματάκια, που έπεσαν στο κενό. Κι έμεινα εκεί να τα κοιτάζω. Αυτό ήταν! Καιρό τώρα ζούσα με καρδιά ραγισμένη, σα τζάμι που η ρωγμή του είναι πλέον ορατή και σιγά σιγά προχωράει και μεγαλώνει. Δε μπορούσα να την κολλήσω, δεν υπάρχει καμιά κόλλα για καρδιές. Κι έτσι προσπαθούσα να ζω ήρεμα, ήσυχα, προσεκτικά, χωρίς εξάρσεις και συναισθήματα, μήπως και κολλήσει από μόνη της.

Και ξαφνικά σήμερα…κρακ…κι έγινε θρύψαλα! Ήταν η πόρτα που έκλεισε πίσω σου που έκανε θόρυβο και την τάραξε, και η ρωγμή δεν άντεξε. Κομματάκια κόκκινα, βαμμένα από την αγάπη μου, πέφτουν με φόρα στο κενό κι εγώ στέκομαι και τα κοιτάζω. Και νιώθω άδεια χωρίς καρδιά. Νιώθω μισή χωρίς εσένα. Και τι είναι αυτή η υγρασία στα μάγουλά μου; Δάκρυα; Νόμιζα πως είχαν πια στερέψει. Αλλά όχι. Κυλούν στο πρόσωπό μου και πέφτουν πάνω στα κομμάτια της σπασμένης μου καρδιάς και τη μουσκεύουν.

Κι εγώ; Πού είμαι τώρα εγώ; Για άλλη μια φορά μετέωρη, κάπου στην ανυπαρξία του μετά, να παλεύω με την απουσία σου και – τι παράλογο αλήθεια! – να νιώθω ακόμα την παρουσία σου παντού. Ακίνητη, μουδιασμένη, όρθια ακόμα δίπλα στην πόρτα που έκλεισες πίσω σου, να ατενίζω το κενό, το τίποτα, το μηδέν.

Game over, λοιπόν! Το κοντέρ μηδένισε και τώρα πρέπει να αποσυρθώ, να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου και να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Μ’ ένα κενό στο μέρος της καρδιάς, μ’ ένα μυαλό θολωμένο από τις αναμνήσεις, με μια ψυχή που πονάει πολύ.

Εσύ έχεις φύγει. Η άδεια ντουλάπα σου με κοιτάει κοροϊδευτικά, σα να θέλει να μου υπενθυμίσει ότι όλα τελείωσαν. Κι ένα μπλουζάκι σου ξεχασμένο στην καρέκλα είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα. Ένα μπλουζάκι…και οι αναμνήσεις μιας ζωής που δεν έζησα, ενός ονείρου που τελείωσε απότομα, μιας επιθυμίας που έμεινε ανεκπλήρωτη.

Κι εγώ εδώ, στο πουθενά. Να μαζεύω το κουράγιο μου για να συνεχίσω, για να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Και δε μπορώ να φανταστώ τις μέρες που θα ‘ρθουν αν δε μπορώ να τις μοιραστώ μαζί σου. Αλλά δε γίνεται αλλιώς, πρέπει να συνεχίσω. Χωρίς εσένα στη ζωή μου. Μα να ξέρεις, θα σε κουβαλάω πάντα μέσα μου. Γιατί απλά δε μπορώ να κάνω αλλιώς…

αναπνοές