- Sofia Drosou - 17 Μαρ 2016
Όταν ήμασταν νέοι, όλα ήταν αλλιώς. Βλέπαμε τον κόσμο με τα μάτια ενός εξερευνητή. Νιώθαμε δυνατοί με άπειρες δυνατότητες μπροστά μας, έτοιμοι να τα καταφέρουμε όλα. Ατρόμητοι, ριψοκίνδυνοι, άφοβοι και τολμηροί. Κάναμε όνειρα, χτίζαμε κάστρα και τα πάντα φαίνονταν πιθανά και πραγματοποιήσιμα.
Όταν ήμασταν νέοι ανοίγαμε το κουτί με τις επιλογές και διαλέγαμε ανάμεσα σε ποικιλία χρωμάτων και σχημάτων. Τότε τα βλέπαμε και τα χρώματα και τα σχήματα. Με τα μάτια της καρδιάς!
Τώρα είναι σαν να στένεψε το οπτικό πεδίο στη χρήση στείρας λογικής, ενός καλουπιού, μιας άχαρης πραγματικότητας όπου καλούνται οι προχωρημένοι ενήλικες να ασκήσουν όλες τους τις δεξιότητες προς επιβίωση.
Τώρα, είναι σαν οι επιλογές να έγιναν μονόδρομοι πολλές φορές, τα μονοπάτια της φαντασίας και των εναλλακτικών λύσεων έκλεισαν. No trespassing!
Μη δούμε κανέναν να παρεκκλίνει -αμέσως να τον χαρακτηρίσουμε τρελό. Μα, η τρέλα είναι ίδιον της νεότητας και ποτέ δεν κακοχαρακτηρίζεται.
Αντίθετα, στην ηλικία της ναφθαλίνης ο τρελός είναι αυτός που θα αποφύγεις να κάνεις παρέα γιατί δεν κολλάει με το image σου. Μια εικόνα που έχτισες με προσποίηση και πολύ κόπο να απαγκιστρωθείς από τα δικά σου δεδομένα και να κολλήσεις στα πρότυπα των άλλων.
Κακομοίρη, κομφορμιστή ενήλικα, δεν νιώθεις πόσο μακριά έχεις φύγει από σένα, από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Όταν ήμασταν νέοι βιώναμε τον έρωτα σαν να ήταν η τελευταία μας φορά! Σαν να μην υπήρχε το αύριο. Με πάθος ένταση αλλά και αγωνία να περάσουμε στον επόμενο, γιατί η ζωή δεν περιμένει.
Δε φοβόμασταν να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να ματαιωθούμε, να φωνάξουμε, να διεκδικήσουμε, να τσαλακωθούμε γι’ αυτό το πρόσωπο που το αφήναμε να κάνει επιδρομή στο «είναι» μας.
Μπαίναμε εύκολα στον πειραματισμό, πολλές φορές, και χωρίς ενδοιασμό. Ζούσαμε από την αρχή το όνειρο, δίναμε υποσχέσεις που δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα πραγματοποιηθούν.
Απλά το ζούσαμε.
Αν τρώγαμε και καμιά σφαλιάρα, τα κουβαδάκια μας και σε άλλη παραλία.
Τώρα ο έρωτας μπήκε σε συνθήκες, προϋποθέσεις, του κώλου τα εννιάμερα. Συμβιβαζόμαστε με λιγότερα που εξυπηρετούν την καθημερινότητα ή άλλους στόχους μιας μίζερης ζωής. Πλέον δεν ερωτευόμαστε με τις αισθήσεις, αλλά με τη λογική του κέρδους από αυτό.
Κι ο έρωτας είδος προς διαπραγμάτευση, αν βέβαια χωράει στην ατζέντα μου αλλιώς …δεν αντέχουμε πια τη ματαίωση ή την απόρριψη. Φεύγουμε πρώτοι χωρίς πάλη, χωρίς διεκδίκηση, με την ουρά στα σκέλια σαν ανεπιθύμητοι.
Όταν ήμασταν νέοι οραματιζόμασταν ένα καλύτερο αύριο. Έναν καλύτερο εαυτό, έναν καλύτερο κόσμο κι εμείς μέσα σε αυτόν συμμέτοχοι και συνοδοιπόροι. Είχαμε ιδέες, ψυχή, συναίσθημα και ιδανικά. Είχαμε γέλιο, αυθορμητισμό και ξεγνοιασιά. Είχαμε και αφέλεια, λόγω έλλειψης εμπειρίας. Ένα ζυμαράκι ήμασταν έτοιμο να του δοθεί σχήμα.
Πώς χόντρυνε έτσι το συναίσθημά μας! Πώς χύθηκε έτσι σαν μια άμορφη μάζα στο καλούπι που μας δόθηκε. Αν κάνουμε και βγούμε από το καλούπι, θρύψαλα η ζωή και μελαγχολία. Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα, πόσο τρομακτικά διαφορετικά.
Όλα έχουν αλλάξει, αυτό είναι το πρόβλημα. Κρίση της μέσης ηλικίας λέγεται, όταν ανοίξεις μια μέρα τα μάτια σου και δεις πόσο έχεις αλλάξει. Πόσο επέτρεψες στη ζωή που διάλεξες να σε μεταμορφώσει.
Το θέμα που τίθεται σε αυτό το σημείο είναι το εξής: «Μπορείς έτσι απλά να συνεχίσεις από ʾκει που άφησες τον εαυτό σου, από ʾκει που τον θυμάσαι γνήσιο και αυθεντικό ή μήπως όχι;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου