Σελίδες

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Να είσαι αυτό που θα ήθελες να βλέπεις στους άλλους

ουδέτερο σκέψη τοπίο

Γράφει ο ψυχολόγος Νικόλαος Βακόνδιος

Να είσαι αυτό που θα ήθελες να βλέπεις στους άλλους.,
Να είσαι η αλλαγή που θα ήθελες να δεις στον κόσμο…
Μέρες γιορτινές στο Παρίσι, χριστουγεννιάτικες, και από το κρύο πάγωνε η μύτη σου. Όμως η Μαρία έπρεπε να βρίσκεται στο συνέδριο εκπροσωπώντας την εταιρεία της, αφήνοντας πίσω την οικογένειά της…Μέσα της έλεγε χίλιαδυο ονόματα για την ατυχία της να στείλουν αυτή τέτοιες μέρες στο εξωτερικό. Αυτά σκεφτόταν και σηκώθηκε βαριεστημένα από την καρέκλα της, βγήκε από την αίθουσα και πήγε προς το μπαρ να πάρει ένα καφέ …
Περιμένοντας την σειρά της, δεν μπόρεσε να μην προσέξει ότι ο σερβιτόρος έφτιαχνε έναν καφέ σε έναν ηλικιωμένο κύριο και μάλιστα, γελούσαν και οι δύο. «Που την βρήκαν την καλή διάθεση τόσο χάλια μέρα »; αναρωτήθηκε…

Προς έκπληξή της ξαφνικά, ο σερβιτόρος βγαίνει έξω από το μπαρ, για να βοηθήσει τον κύριο να μεταφέρει και τα ποτήρια με το νερό ενώ ο ηλικιωμένος του έλεγε ότι δεν χρειάζεται…
«Απίστευτο, αυτό δεν είναι στα καθήκοντά του, και καμία από τις μέρες του συνεδρίου, δεν το έκανε για μένα», σκέφτηκε η Μαρία. Η αλήθεια είναι ότι ζήλεψε λιγάκι αυτή την ιδιαίτερη μεταχείριση…Δεν μπορεί, θα είναι «κάποιος» είπε μέσα της…
Βρήκε ως αφορμή την ερώτηση που ο ηλικιωμένος κύριος είχε κάνει μέσα στο συνέδριο, σχετικά με την μετατροπή της ανθρώπινης σκέψης σε ηλεκτροχημική δραστηριότητα…
– «Καλησπέρα σας», είπε η Μαρία, «άκουσα την παρέμβασή σας στην ομιλία του καθηγητού, είστε ιατρός»;
– «Όχι» απαντά εκείνος, «μα…, παρακαλώ…, καθίστε…»
Γνήσιο χαμόγελο, σκέφτηκε εκείνη, χαμογελούν και τα μάτια του…
– «Μα γιατί υποθέσατε ότι είμαι ιατρός”; την πρόλαβε εκείνος πρώτος, δείχνοντας να διασκεδάζει την κουβέντα τους.
– « Είδα ότι ήταν εξαιρετικά ευγενικός ο σερβιτόρος απέναντί σας».. απάντησε εκείνη…
– «Ίσως…» είπε ο ηλικιωμένος κύριος, να κέρδισα τον σεβασμό του κάπως αλλιώς» και τα μάτια του πετούσαν σπίθες ικανοποίησης…
– «Δηλαδή»; ρώτησε η Μαρία…

« Ας πούμε» απάντησε εκείνος, «ότι φέρθηκα στον σερβιτόρο όπως θα ήθελα να μου φερθεί κάποιος, αν ήμουν εγώ στην θέση του, ως ίσο. «Όταν επαινείς κάποιον, είναι σα να δηλώνεις ότι θεωρείς τον εαυτό σου ισάξιο μ’ εκείνον» δεν έλεγε ο Γκαίτε; Τα λόγια μας ξέρετε έχουν εκπληκτική δύναμη προς τον άνθρωπο προς τον οποίον τα στέλνουμε, δίνοντάς του αναγνώριση, δύναμη, αισιοδοξία. Δεν έχετε ακούσει ότι ακόμη και τα λουλούδια ανθίζουν αν ακούνε κλασική μουσική;
Έτσι και στον άνθρωπο δημιουργούν σκέψεις και συναισθήματα, και όπως είπαμε στην αίθουσα, οι σκέψεις και τα συναισθήματα επηρεάζουν μέσω του νευρικού συστήματος ακόμη και την άμυνα του οργανισμού μας. Επηρεάζουμε δηλαδή την συμπεριφορά ενός ανθρώπου, την ημέρα του, ίσως την ζωή του, και τον οργανισμό του… πού ξέρετε για πόσο καιρό θα θυμόμαστε κάποια λόγια που μας άγγιξαν; Ίσως και χρόνια, δεκαετίες, μια ζωή…
Εξάλλου είναι οι τίτλοι που μας κάνουν αυτό που είμαστε; Αυτά είναι κουτάκια που χρησιμοποιεί το μυαλό μας για να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους με ταχύτητα και να φερόμαστε ανάλογα. Και το πιο σημαντικό, αν εγώ έδειχνα έπαρση απέναντί του, όχι μόνο εγώ θα όριζα τον εαυτό μου λανθασμένα ως ανώτερο, αλλά θα το πρόβαλα στον άλλον και θα με αντιπαθούσε γι αυτό… Ότι λάμβανα ως συμπεριφορά του, θα το είχα προκαλέσει εγώ. Μετά, η ενόχλησή του θα χαλούσε την δική μου διάθεση…Φανταστείτε, μπορεί μέσα μου από πάνω, να τον έλεγα και κακοπροαίρετο και παράξενο. Κι ο καθένας μας θα πίστευε ότι είχε και δίκιο.
Το φτιάχνουμε το περιβάλλον μας νεαρή μου κυρία, διότι αυτό είναι τα άγνωστα πρόσωπα που βλέπουμε συνέχεια περπατώντας στον δρόμο…Συνδεόμαστε αναπόφευκτα!» είπε ο ηλικιωμένος κύριος, και τα μάτια του σπινθηροβολούσαν ξανά συνοδευόμενα από ένα ζεστό χαμόγελο, σα να είχε μόλις ανακαλύψει χρυσό και ένιωθε πλούσιος…
«Πω…πω» είπε η Μαρία… «πραγματικά, αλλά που βρίσκετε τόσο καλή διάθεση και μάλιστα σε μια γκρίζα εποχή »;

Ο ηλικιωμένος κύριος χαμογέλασε ξανά… «Μα παίρνω και δίνω ενέργεια από τον κάθε άνθρωπο που συναντάω. Ξέρω ότι κανένα τριαντάφυλλο δεν ανθίζει εκεί όπου τα άλλα μαραίνονται. Και να ανθίσει, χρειάζεται τα άλλα να ανθίσουν κι εκείνα, για να μοιραστεί την χαρά του. Αλλιώς θα βρει μοναξιά. Κι αν αυτό ανθίσει πιο πολύ απ ότι ανθίσουν τα άλλα, θα νιώθει μοναξιά από τον φθόνο τους…άσχημο πράγμα ο φθόνος… Σε ποιον αρέσει αυτό;
Αν περπατούσατε στο Λονδίνο του 1843, κρατώντας μια γαλοπούλα, εκεί θα καταλαβαίνατε πόσο σημαντικό είναι η τροφή να φτάνει σε όλους τους ανθρώπους…
– «1843»; ρώτησε με απορία η Μαρία διακόπτοντας τον ηλικιωμένο… «Συγγνώμη τόση ώρα σας μιλώ και δεν συστήθηκα, με λένε Μαρία»
– «Εμπενίζερ», κυρία μου, η τιμή μου είναι όλη δική μου που σας γνωρίζω, είπε ο κύριος φιλώντας το χέρι της Μαρίας…
– «Ω!» είστε πολύ ευγενικός είπε η Μαρία…και προφανώς γνωρίζετε πολύ καλή ιστορία για να μιλάτε για κάτι τόσο πολύ παλιό»
– «Μην το λέτε κυρία μου, απλά ήταν μία χρονιά πολύ σημαντική καθώς ενέπνευσε έναν πολύ σημαντικό συγγραφέα να μιλήσει για το πώς μία δύσκολη εμπειρία μπορεί να αλλάξει την προσωπικότητα ενός ανθρώπου και να γίνει καλύτερος…αφήνοντας πίσω την τσιγγουνιά των συναισθημάτων του…,Κάρολο Ντίκενς τον έλεγαν… «Ω! Μα συγγνώμη» είπε, κοιτάζοντας το ρολόι του, «είναι αργά και πρέπει να είμαι στο Λονδίνο αύριο»…Σηκώθηκε με δυσκολία, μα άρχισε να περπατάει γρήγορα προς την έξοδο…Η Μαρία αφηρημένη, κοιτούσε το πάτωμα σκεπτόμενη… «Εμπενίζερ…Εμπενίζερ» μα πού το είχε ξανακούσει το όνομα αυτό; Και αυτός ο Ντίκενς, γνωστό όνομα αλλά που του ήρθε του κυρίου να το αναφέρει. Ξάφνου μια σκέψη την έκανε να νιώσει σα να διαπερνούσε το σώμα της ηλεκτρικό ρεύμα….
«Σκρουτζ», ψιθύρισε…. «Εμπενίζερ Σκρουτζ…αυτό είναι…» είπε και τινάχτηκε όρθια από την καρέκλα της κοιτώντας προς την έξοδο…Μα δεν ήταν κανείς εκεί πια…
«Ένα κομπλιμέντο είναι κάτι σαν φιλί μέσα από βέλο». Βίκτωρ Ουγκώ

Oι ξεκάθαροι ανθρώποι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν

Της Λίτσας Φιλίππου.
Οι λίγοι και ξεχωριστοί ξεκάθαροι ανθρώποι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανένα. Εκείνοι που ξέρουν ποιοί είναι και που πάνε. Αυτοί που δεν μασάνε τα λόγια τους. Μιλάνε με ντόμπρες και ξεκάθαρες κουβέντες. Δεν μπερδεύουν τις λέξεις τους. Εξηγούνται στα ίσα. Δεν φοβούνται και δεν κρύβονται για να πουν αυτό που θέλουν. Μιλάνε με τη γλώσσα της ψυχής τους. Οι συλλαβές τους είναι καθάριες σαν το βλέμμα τους. Και βγαίνουν ατόφιες απο την καρδιά τους.
Δε δειλιάζουν να σε κοιτάξουν στα μάτια και να σου πουν την αλήθεια. Να ξεστομίσουν όσα οι άλλοι δεν έχουν την τόλμη. Κάνουν την διαφορά με το τσαγανό που τους διακατέχει. Με τον τσαμπουκά που τους διακρίνει. Δεν έχουν μάθει να προσποιούνται για να κερδίσουν αυτό που θέλουν. Δεν παίζουν με τις ψυχές των ανθρώπων. Δεν εκμεταλλεύονται συναισθήματα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους. Έχουν μάθει πάντα να διεκδικούν και να κερδίζουν αυτό που θέλουν. Δεν τους τρομάζουν οι σχέσεις. Δεν αποφεύγουν τις δεσμεύσεις.  Δε φοβούνται να τσαλακώσουν την εικόνα τους. Γελούν με την καρδιά τους και δεν ντρέπονται να κλάψουν μέσα από την ψυχή τους.
Αντιλαμβάνονται περισσότερα απο όσα αυτός ο κόσμος αντέχει. Αντέχουν περισσότερα απο όσα αυτός ο κόσμος τους δίνει. Μιλάνε λίγο. Γνωρίζουν πολλά. Είναι αυθεντικοί και ειλικρινείς σε όλα. Δεν τρομάζουν μπροστά στα συναισθήματα τους. Αγαπάνε με πάθος. Δίνονται με όλο τους το είναι. Σέβονται τον σύντροφο τους και του φέρονται όπως του αξίζει. Δεν χρησιμοποιούν τα αισθήματα του για να πετύχουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Δεν του προκαλούν ανασφάλεια και φοβίες. Αντίθετα τον προστατεύουν και τον φροντίζουν επιδεικνύοντας την αγάπη τους σε κάθε ευκαιρία.
Πιστεύουν στις πράξεις και όχι στην θεωρία. Δεν τους αρέσουν τα μεγάλα κούφια λόγια. Τους διακρίνει η ποιότητα και όχι η ποσότητα, η ειλικρίνεια και όχι η υποκρισία. Δεν κρύβουν αυτό που είναι. Αντίθετα είναι περήφανοι για αυτό και το βροντοφωνάζουν με κάθε τους κίνηση. Το διαλαλούν σε κάθε τους βλέμμα. Απεχθάνονται το ψέμα. Αγαπούν την γνησιότητα. Μισούν την υποκρισία.  Δεν μιμούνται και δεν αντιγράφουν ρηχά είδωλα.
Εκτιμούν αυτά που τους προσφέρουν οι γύρω τους και αναγνωρίζουν την αξία σε κάθε άνθρωπο. Τους χαρακτηρίζει η αυτοπεποίθηση που εκπέμπουν. Η αυτογνωσία που τους διακρίνει. Ξέρουν τι θέλουν και δεν το ψάχνουν σε κάθε σταθμό που θα τους βγάλει η διαδρομή τους. Πατάνε γερά στα πόδια τους και δεν τρικλίζουν σε κάθε τους βήμα. Δεν κοροϊδεύουν και δεν υποτιμούν τους ανθρώπους. Αντιμετωπίζουν τις μικρότητες με αδιαφορία. Τις κακίες με περιφρόνηση. Τα δύσκολα με αξιοπρέπεια και χιούμορ.
Δεν επιδιώκουν τον σεβασμό σου. Τον κερδίζουν με την στάση τους. Δεν διεκδικούν την προσοχή σου. Την κερδίζουν με την συμπεριφορά τους. Ξεχωρίζουν για το τσαγανό και την αμεσότητα τους. Για την απλότητα και την ευθύτητα τους. Γελάνε δυνατά. Σου χαμογελούν εγκάρδια. Δεν φοβούνται να σου δείξουν την συμπάθεια τους και δεν αποκρύπτουν τις αντιπάθειες τους. Δεν συναναστρέφονται με τον όχλο. Έχουν λίγους και ‘’καρδιακούς’’ φίλους.
Δεν περιπλανιούνται άσκοπα σε τούτο τον κόσμο. Ακολουθούν μία σταθερή πορεία και δεν παρεκκλίνουν σε κάθε στροφή της ζωής τους. Δεν έχουν την ανάγκη της επιβεβαίωσης από κανένα. Δεν επιδιώκουν την επιβράβευση από τους άλλους. Αντιστέκονται σθεναρά στο ρεύμα και δεν παρασύρονται από εμπάθειες και κακόβουλες επιρροές. Υποστηρίζουν με πάθος τις απόψεις τους και δεν κρύβονται από ανθρώπους και καταστάσεις.
Δεν έμαθαν και δεν ξέρουν να κρύβονται στα σκοτάδια. Δεν θα τους συναντήσεις σε μυστικά δείπνα ούτε σε κλειστές συναγωγές. Δεν θα τους δεις να τριγυρίζουν στα υπόγεια και τα καταγώγια αυτού του κόσμου. Θα τους αντικρύσεις εκεί όπου υπάρχει φως και καθάριος ουρανός. Εκεί όπου τελειώνει το ουράνιο τόξο. Γιατί εκεί τους οδηγεί πάντα η ψυχή τους.
Είναι αυτοί οι λίγοι και σπάνιοι που τολμούν να είναι ο ξεκάθαρος εαυτός τους. Γιατί απλά δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανένα.

Δεν θέλω να λυπάστε ούτε εμένα ούτε το παιδί μου, που έχει αναπηρία

Ο Ιβάν έχει αναπηρία. Αυτό είναι δεδομένο. Είναι τυφλός και παρουσιάζει ολική αναπτυξιακή και νοητική υστέρηση. 

Εγώ όμως δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Για μένα είναι ένα ζωντανό και χαρούμενο παιδί που απολαμβάνει τη ζωή και αγαπά την οικογένειά του.
Επομένως, θέλω να είμαι ξεκάθαρη. Δεν θέλω οι φίλοι ή η οικογένειά μου να λυπούνται ούτε εμένα ούτε το παιδί μου. 
Και αυτό δεν το λέω με αυστηρό τόνο, σαν να λέω «Μπορώ να χειριστώ την κατάσταση μόνη μου και δεν χρειάζεται να ανησυχείτε», ούτε απαξιωτικά, σαν να εννοώ πως «δεν χρειάζομαι τη λύπησή σας».
Το λέω επειδή το να σε λυπούνται οι άλλοι πονάει. Είναι οδυνηρό να ακούει κανείς πως η ζωή του είναι τόσο άσχημη που πρέπει να είναι αντικείμενο λύπησης.
Είμαι πραγματικά περήφανη για το γιο μου και τον αγαπώ με όλη μου την καρδιά. Επομένως, φανταστείτε πώς μπορεί να αισθάνομαι όταν ένας φίλος ή συγγενής τον κοιτάει και μου λέει «Τι κρίμα. Λυπάμαι πολύ».
Πού πάει τότε όλη μου η χαρά και η περηφάνια; Εξανεμίζεται. Φεύγει. Και αυτό επειδή είμαι αναγκασμένη, ακόμη και για ένα λεπτό, να δω το παιδί μου με νέα μάτια, μέσω ενός άλλου που το βλέπει και πιστεύει ότι περνάμε μία ΤΡΑΓΩΔΙΑ!
Για ποιον λόγο, στην ευχή, θα μπορούσε να το πει κανείς αυτό σε ένα γονιό;Εάν το έλεγε κανείς αυτό για ένα παιδί τυπικής ανάπτυξης, θα θεωρούνταν αγενής. 
Όμως εάν το παιδί έχει κάποια αναπηρία; Εάν είναι (βαθύς αναστεναγμός) ΤΥΦΛΟ; Αυτό το κλισέ λέγεται όταν κάποιος νιώθει άβολα που βλέπει ένα παιδί με αναπηρία και δεν ξέρει τι άλλο να πει για να καλύψει το κενό.
Και εδώ να κάνω ένα σχόλιο – όταν αναφερόμαστε σε κάποια αναπηρία δεν θα πρέπει να μιλάμε σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου, γιατί απλά κάτι τέτοιο δεν αληθεύει. Και φυσικά δεν θα πρέπει να εκφράζουμε το φόβο, τη ντροπή και τη λύπησή μας σε έναν γονιό που προσπαθεί αγόγγυστα να αναθρέψει το παιδί του και να τον κάνει όσο καλύτερο άνθρωπο μπορεί.
Η αναπηρία εμφανίζεται με πολλές μορφές. Κάποιες είναι πιο εμφανείς από τις άλλες όμως, αυτό το οποίο δεν αλλάζει, είναι η δυνατή αγάπη του γονιού και η περηφάνια που νιώθει για το παιδί του ό,τι και αν συμβεί. Ποτέ να μην υποτιμάτε αυτήν την αγάπη και με ένα απλό «Λυπάμαι», το καταφέρνετε αυτό με μεγάλη επιτυχία.
Γνωρίζω τόσα πολλά παιδιά που αντιμετωπίζουν πολλαπλές προκλήσεις και το κάνουν αυτό με χαρά. Η ζωή τους είναι πλούσια και έχει σκοπό. Δεν με κάνουν να νιώθω στενοχώρια και να τα λυπάμαι. 
Θα σας πω για κάποιους από τους φίλους μας.
Ίσως δείτε: ένα τυφλό παιδί που ακούει τα πουλιά στο πάρκο τα οποία δεν θα μπορέσει να δει ποτέ.
Εγώ βλέπω: ένα παιδί που χρησιμοποιεί την ακοή του για να απολαύσει όσο περισσότερο μπορεί την ομορφιά γύρω του.
Ίσως δείτε: ένα κορίτσι που χρησιμοποιεί μπαστούνι για να κινηθεί καθώς δεν μπορεί να δει πού πηγαίνει.
Εγώ βλέπω: ένα κορίτσι που μαθαίνει να ταξιδεύει με αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία με τη βοήθεια του άσπρου της μπαστουνιού.
Ίσως δείτε: ένα κορίτσι που έχει αφωνία και δεν μπορεί να μιλήσει.
Εγώ βλέπω: ένα κορίτσι που χρησιμοποιεί έναν διακόπτη ή ένα μηχάνημα επικοινωνίας για να έρθει σε επαφή με την οικογένεια και τους φίλους της.
Ίσως δείτε: ένα παιδί σε αναπηρικό αμαξίδιο που δεν μπορεί να περπατήσει μόνο του.
Εγώ βλέπω: ένα χαρούμενο παιδί που χτυπάει τα χέρια και τα πόδια του γιατί θέλει να το σπρώξουν γρηγορότερα.

Αυτά τα παιδιά δεν με κάνουν να αισθάνομαι στενοχώρια. Δεν λυπάμαι ούτε αυτά ούτε τις οικογένειές τους, επειδή γνωρίζω πως θα γίνουν ευτυχισμένα παρ' όλες τις δυσκολίες τους.

Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου και εικόνων www.wonderbaby.org

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Κάπως έτσι θέλω να με θυμάσαι, όταν μεγαλώσεις.


Τι θέλω να θυμάσαι από μένα όταν μεγαλώσεις
Γράφει η Αποστολία Καζάζη

Η μυρωδιά, λένε, είναι μνήμη, το ίδιο και η γεύση, το ίδιο και ένα τραγούδι, ένας ήχος. Και έτσι είναι. Κάπως έτσι θέλω να με θυμάσαι όταν μεγαλώσεις.Δεν με νοιάζει να αναμασάς τσιτάτα και συμβουλές που σου έδωσα κάποτε. Θα βρεις δικούς σου κανόνες, θα δοκιμάσεις στο χρόνο όλα όσα σου έχω πει. Άλλα θα τα πετάξεις, και άλλα θα τα κρατήσεις. Αλλά αυτό δεν θα είμαι εγώ. Θα είσαι εσύ, που απλά τα χρησιμοποίησες με τον δικό σου τρόπο.

Εγώ θέλω να είμαι εικόνες, και μυρωδιές και φαγητά και κακαρίσματα κάτω από τα σκεπάσματα.
Θέλω να είμαι γαργαλητά μέχρι να σου κοπεί η αναπνοή και να φωνάξεις «έλεος» για να σταματήσω, να είμαι «κούκου τσα» πίσω από τοίχους και έπιπλα, η υδατική που βάζω πριν πάω για ύπνο και κάθε φορά που την μυρίζεις κάνεις «αχ αυτό μυρίζει μαμά». 

Θέλω να είμαι καμένα κουλουράκια στο φούρνο, πετυχημένα τυροπιτάκια, αυτοσχέδιες τούρτες γενεθλίων με μπόλικα «σκουληκάκια» σοκολάτας από πάνω. Να είμαι η μοναδική τόσο παράφωνη και μπάσα φωνή στα γενέθλιά σου και όλες εκείνες, οι αστείες, οι βροντερές, οι ψηλές που έκανα όταν σου διάβαζα παραμύθια.

Αυτά που θέλω να θυμάσαι είναι μια οικογένεια σαν ανοιχτό όστρακο, τη δική μας, ένα σπίτι ζωντανό, με μια γόνιμη ακαταστασία, αυτή των ανθρώπων που δημιουργούν, ζωγραφίζουν, παίζουν, αράζουν και δεν κάνουν εκπτώσεις στις στιγμές τους, στην ίδια τη ζωή για να παραμείνει το πάτωμα γυαλιστερό και οι ξύλινες επιφάνειες λείες. Με πεταμένα βιβλία στο πάτωμα, ανακατεμένα με παιχνίδια, μια κάλτσα που έχασε το ταίρι της για πάντα και άπλυτα μπολ από κορνφλεικς στο νεροχύτη.

Δεν θέλω να λες η μάνα μου «θυσιάστηκε» για μένα, γιατί δεν το έκανα ποτέ. Κάθε στιγμή που ήμουν μαζί σου δεν έκλεβε τίποτε από την ανεξαρτησία μου, ήταν επιλογή μου. Κρατούσα χώρο για τον εαυτό μου όταν κοιμόσουν, έλειπες στο σχολείο ή για διακοπές στους παππούδες, αλλά και όταν ήμασταν μαζί, στον ίδιο χώρο, κάνοντας διαφορετικά πράγματα.

Θέλω να με θυμάσαι δίπλα σου όποτε με χρειάστηκες, όπως εκείνο το βράδυ που χώρισες και οδήγησα σαν τρελή μέσα στη νύχτα Αθήνα Κομοτηνή (που σπούδαζες) δεν ξέρω κι εγώ πόσες ώρες για να βρεθώ δίπλα σου, να σου κάνω μια αγκαλιά μόνο και να σιωπήσω στον πόνο σου. Γιατί ήξερα πως οι πρώτοι έρωτες καταλήγουν στο παράδεισο, αφού πρώτα περάσουν από την κόλαση.

Δεν θέλω να ξεχάσεις τους καυγάδες μας, τα «όχι» μου, τις μέρες που μου φώναξες ότι με μισείς γιατί δεν σε καταλαβαίνω, γιατί όλες αυτές οι στιγμές τελικά μας πήγαν πιο μπροστά. Γιατί κι εσύ σήμερα κατάλαβες ότι τα όρια ήταν ένδειξη αγάπης, αλλά κι εγώ νιώθω ήρεμη που δεν σου χαρίστηκα σε πολλά, όσο κι αν μέσα μου το μόνο που ήθελα ήταν να σου λέω μόνο «ναι σε όλα».

Κι αν δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά που εγώ θέλω, ας θυμάσαι αυτό: Πως το μόνο όνειρο που έκανα για σένα ήταν να είσαι ευτυχισμένη και γελαστή. Τα υπόλοιπα όνειρα, για το τι θα γίνεις και τι θα κάνεις στη ζωή σου τα άφησα σε σένα, γιατί εσύ και μόνο εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ όλους τι σου γεμίζει την ψυχή.

themamagers.gr
http://antikleidi.com
Posted by hamomilaki Anthemis 
http://hamomilaki.blogspot.gr/

Ποιος κυβερνά αυτό το σπίτι;


Η Ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια στον τρόπο σκέψης, νοοτροπίας και συμπεριφοράς, αντίληψης και κουλτούρας ζωής της Νεοελληνικής πραγματικότητας. Το πως όμως αλλάζουμε και που πάμε, νομίζω ότι είναι ένας προβληματισμός ανοιχτός, εάν παρακολουθήσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας με τα προβλήματα να αυξάνονται ακόμα περισσότερο, τώρα στην εποχή της κρίσης. Η Ελληνική κοινωνία του χθες κρατούσε τις παραδόσεις από γενιά σε γενιά, οι ρόλοι των συζύγων υπήρχαν ως πρωταγωνιστές μιας μεγάλης οικογένειας του μόχθου και της αξιοπρέπειας με τα πολλά παιδιά να είναι ο καρπός της μάνας και του πατέρα.

Σήμερα στα χρόνια του καταναλωτισμού, γεννάμε ένα παιδί και αυτό με το ζόρι! Παλιά κάναμε παιδιά, γιατί θέλαμε χέρια για τα χωράφια, για τις δουλειές, ήταν βλέπετε τα πέτρινα χρόνια. Τώρα χρειαζόμαστε αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, κινητά, που μάλιστα τα δίνουμε και στα επτάχρονα παιδιά μας! Πως θα μιλάμε στο παιδί μας, όταν βρίσκεται έξω από το σπίτι, εφόσον δεν του μιλάμε μέσα στο σπίτι, γιατί λείπουμε όλη την ημέρα στις δουλειές μας; Εργαζόμαστε και οι δύο για να μη του λείψει τίποτα! Του αγοράζουμε τα πάντα για να μην αισθάνεται άσχημα, αφού εμείς φεύγουμε το πρωί και γυρίζουμε αργά το βράδυ, κουρασμένοι.

Κι αυτό το παιδί που μεγαλώνει με όλες τις ανέσεις, ψάχνει να βρει τους γονείς του, τα πρότυπά του! Κατά τ’ άλλα όμως, δεν του λείπει τίποτα! Ότι ζητάει το έχει. Κανένα όριο. Όλα αγοράζονται μπροστά στο συναισθηματικό κενό. Χρήματα βγάζουμε για το καλύτερο αύριο του παιδιού μας, που μεγαλώνει με την τηλεόραση, το play station, και άλλα ψηφιακά ευχάριστα πράγματα που η σημερινή τεχνολογία του προσφέρει. Μόνο του, επικοινωνεί με τους ήρωες του star system, του εμπορικού πακέτου της βίας, της αντίδρασης και φυσικά του σεξισμού. Δεν γίνεται χωρίς σεξ. Όσο μάλιστα μεγαλώνει, τόσο η περιέργειά του αυξάνεται. Μαθαίνει από μόνο του ή από φίλους του τι είναι σεξ, τι είναι αγόρι – κορίτσι και εάν ρωτήσει τους γονείς του, αποφεύγουν ή του λένε όπως εκείνοι αντιλαμβάνονται τους ρόλους τους από τα δικά τους βιώματα ή εμπειρίες. Γνώση μηδέν.



Θα μου πείτε υπάρχει και το σχολείο. Εκεί νομίζω, κανείς μπορεί να δει το μήνυμα της Ελληνικής πραγματικότητας, το πως σήμερα το σχολείο διαπαιδαγωγεί και μορφώνει τα παιδιά μας. Ακόμη και οι γονείς οι ίδιοι, αισθάνονται ότι το σχολείο επιτελεί το ρόλο που αυτοί δεν έχουν. Εάν ο δάσκαλος, τους καλέσει και τους μιλήσει για την εικόνα του παιδιού τους, μπορεί και να του δείξουν πόσο ανάξιος και κακός δάσκαλος είναι που κυνηγάει το «διαμάντι» τους, το μονάκριβο και πανέξυπνο παιδί τους! Προφανώς δεν προλαβαίνουν να δουν τις επιδόσεις του και κυρίως τη συμπεριφορά του, με τα μακριά μαλλιά (που του πάνε τρέλα), το κινητό τελευταίας τεχνολογίας. Μετά τα 13-14 χρόνια έχοντας μεγαλώσει αρκετά, αγοράζει και τα τσιγάρα της αρεσκείας του, το αλκοόλ προστίθεται στη «μαγκιά» της εφηβείας, μετά τα 16 του μπαίνει και στα μπαρ ανενόχλητο, ενώ το χασίς έρχεται να συμπληρώσει το πάζλ της σύγχρονης εικόνας του. Μέσα στην τάξη, δεν σηκώνει κουβέντα από κανέναν. Πρώτο στη “γλώσσα”, τελευταίο στα μαθήματα, ξεδιπλώνει τη χαρισματικότητά του στα πειράγματα, στη σεξουαλική του ορμή προς πάσα κατεύθυνση, στη βία, εάν δε τολμήσει ο καθηγητής να του κάνει παρατήρηση, τότε «μαύρο φίδι» που τον έφαγε… Μπορεί και να του πει ότι ξέρει που μένει, ότι το αυτοκίνητό του θα βρεθεί χωρίς τζάμια και άλλα όμορφα πράγματα, που δείχνουν την δύναμη του και τη γοητεία του!

Όλα αυτά βέβαια, μπορείτε να τα βρείτε ως υπερβολικά ακραία, ότι η κοινωνία μας συνολικά δεν είναι έτσι… Μπορεί να έχετε και δίκιο. Αναρωτιέμαι όμως πως ο σημερινός γονιός, γιατί εκεί κατ’ αρχήν είναι το ουσιαστικό πρόβλημα, διαχειρίζεται και πείθει το παιδί του ότι είναι ο γονιός του; Πόσοι από εμάς που γεννάμε ένα παιδί, μαζί με έναν άνθρωπο που ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε, χάνουμε το τρένο στη διαδρομή της πορείας μας, ως σύζυγοι, σύντροφοι, γονείς; Πόσο αυτό το παιδί, μας σέβεται μας εκτιμά, καταλαβαίνει ότι εμείς είμαστε οι πυλώνες της ζωής του, που όμως θέλει να γκρεμίσει;



Ξέρουμε, ότι από εμάς εισπράττει όλα τα δεδομένα της δικής του ζωής; Αντιγράφει τη συμπεριφορά μας, την ομιλία μας και τα λόγια που λέμε, υιοθετεί τις συνήθειές μας, ασπάζεται τα πιστεύω μας, διαφωνεί και συγκρίνει όσο μεγαλώνει τον τρόπο που του φερόμαστε και αυτό είναι υγιές γιατί στην εφηβεία διαμορφώνει τη προσωπικότητά του, αλλά κυρίως έχει μάθει τα όρια που βάλαμε εμείς οι γονείς, το σχολείο και ασφαλώς η πολιτεία.

Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε εμείς οι μεγάλοι όλο και περισσότερο τη γύμνια μας… Είναι καιρός να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας, να τους δείξουμε τον ρόλο μας αλλά και τον δικό τους. Να οριοθετήσουμε αυτό που ίσως εμείς οι παλιότεροι είχαμε με υπερβολικό τρόπο δεχτεί από την παλιά Ελλάδα: την πειθαρχία. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους δασκάλους, να τους «δείξουμε» ότι κυβερνάμε το σπίτι μας, το παιδί μας, χτίζοντας ίσως αυτό που σιγά-σιγά αποκαλύπτεται ως καθοριστικό έλλειμμα της σύγχρονης Ελλάδας: τον αυτοσεβασμό.

Ναι, όλα μπορούν να αλλάξουν, όχι πηγαίνοντας προς τα πίσω, δεν χρειάζεται να γεμίσουμε φοβίες για το ίντερνετ, για τους ξένους που μας αλλάζουν, για την τηλεόραση που μας ταΐζει σκουπίδια, για τους κακούς φίλους των παιδιών μας, για τα κακά δημόσια σχολεία.

Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές,

το παιδί μας είναι το μεγάλο μας όνειρο,

το σχολείο είναι το τραπέζι μας,

η κοινωνία είναι η αλήθεια μας.

Πόσο ωραίο είναι να μπορούμε να πούμε απλά στο παιδί μας:

«Μέσα στο σπίτι μας υπάρχουμε, λειτουργούμε, ζούμε και σου δείχνουμε παιδί μας, αυτό που σου αξίζει να είσαι αύριο, στο δικό σου σπίτι».

_____________

  ~ Θάνος Ασκητής

  Πηγή: askitis.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Άκου γονέα...! Διεισδύοντας στην παιδική ψυχή!

blog3



 


















Η ανατροφή ενός παιδιού συγκαταλέγεται ανάμεσα στους δυσκολότερους «άθλους» ενός γονέα. Δυστυχώς στην ανατροφή των παιδιών δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος, ούτε γενικοί κανόνες που να μπορούν να εφαρμοστούν σε όλες τις περιπτώσεις. Πράγματι, δεν υπάρχει «οδηγός ανατροφής» ενός παιδιού στο βαθμό που δεν υπάρχει και οδηγός για το πώς να ζήσει κάποιος τη ζωή του. Πυξίδα στο γεμάτο φουρτούνες αυτό ταξίδι θα πρέπει να είναι η αγάπη και προορισμός του η δημιουργία ενός ελεύθερου ανθρώπου.

Η εικόνα ενός τέλειου πατέρα ή μιας αψεγάδιαστης μητέρας απέχει πολύ από την πραγματικότητα και είναι περισσότερο προϊόν προσδοκιών. Το «τέλειο» είναι μια νοητική κατασκευή η οποία είναι άνευ σημασίας μπροστά σε καθετί ανθρώπινο. Ωστόσο, η ανατροφή ενός παιδιού μπορεί να είναι αποτελεσματική και το πρόσωπο φροντίδας ένας «αρκετά» καλός γονέας. Για να γίνει λοιπόν κάποιος ένας αρκετά καλός γονέας θα πρέπει να είναι σε θέση να καταλάβει τις ενδοψυχικές ανάγκες ενός παιδιού. Όπως η διατροφή είναι απαραίτητη για την υγιή ανάπτυξη ενός παιδιού, στον ίδιο βαθμό η συναισθηματική τροφή είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχολογική ανάπτυξη και ωρίμανση του.

Η βασικότερη ανάγκη ενός παιδιού είναι να το σέβονται για αυτό που πραγματικά είναι και να αναγνωρίζουν την μοναδικότητα του. Για να μπορέσουμε να σεβαστούμε ένα παιδί θα πρέπει να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε την συναισθηματική του κατάσταση. Να προσπαθήσουμε δηλαδή να καταλάβουμε πως αισθάνεται και πως βλέπει τον κόσμο. Να το ενθαρρύνουμε να βιώσει και να εκφράσει τα συναισθήματα του. Πράγματι, ένα παιδί μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματα του μόνο αν αισθάνεται ότι υπάρχει κάποιος δίπλα του που να το στηρίζει, να το κατανοεί και κυρίως να το αποδέχεται χωρίς όρους. Μόνο τότε το παιδί μπορεί να αναπτύξει τον πραγματικό του εαυτό και τότε ενεργοποιούνται τα γρανάζια της ψυχο-συναισθηματικής του ανάπτυξης.

Ένα παιδί έχει ανάγκη να ζει σε ένα υποστηρικτικό και γεμάτο ενσυναίσθηση περιβάλλον. Όσο περισσότερη αγάπη λαμβάνει, σε τόσο πιο ώριμη προσωπικότητα θα εξελίσσεται. Αντιθέτως, όταν το παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που κυριαρχεί η συναισθηματική αποστέρηση, τότε θα είναι καταδικασμένο να επιζητά συνεχώς την αγάπη που δεν έλαβε, αναπτύσσοντας έναν ψεύτικο εαυτό, ο οποίος λειτουργεί φαινομενικά ως αντίδοτο στις παιδικές απογοητεύσεις σε μια προσπάθεια να παραμεριστεί κάθε συναισθηματική ανάγκη. Οι ανάγκες αυτές όμως αποθηκεύονται στον ψυχισμό του παιδιού και θα μεταφερθούν αργότερα σε άλλα πρόσωπα, όπως για παράδειγμα σε έναν ερωτικό σύντροφο, αναζητώντας έκφραση και εκπλήρωση.

Το παιδί επομένως χρειάζεται ένα πλαίσιο συναισθηματικής ασφάλειας, υποστήριξης και αγάπης για να αναπτύξει μία υγιή και κυρίως αυθεντική προσωπικότητα. Αγάπη σημαίνει να επιτρέπω σε κάποιον να είναι αυτό που επιλέγει να είναι, χωρίς εγώ να έχω την παραμικρή προσδοκία για το πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρεται. Αγαπώ παραγωγικά σημαίνει φροντίζω με όλα τα μέσα που έχω στη διάθεση μου για την ψυχική και συναισθηματική ωρίμανση του παιδιού. Συνεπώς, ο γονέας θα πρέπει να είναι φορέας ανάπτυξης του παιδιού και όχι το παιδί ναρκισσιστική προέκταση του γονέα όπου το παιδί λειτουργεί ως αντανάκλαση των προσδοκιών και των ανεκπλήρωτων επιθυμιών του τελευταίου.


Πασπάλη Ασπασία, MSc, BSc 
Ψυχολόγος, Παιδοψυχολόγος 
Επιστημονική Διευθύντρια ΔΙ.ΚΕ.Ψ.Υ
Διεπιστημονική και Ερευνητική 
Ψυχοκοινωνική Υποστήριξη Παιδιών και Ενηλίκων

Ίρβιν Γιάλομ: «Ο έρωτας δεν διαρκεί, μπορούμε να τον μετατρέψουμε σε “αξιοπρεπή” αγάπη»

grey-lovers-1917.jpg!LargeΜετά από τόση υπαρξιακή αναζήτηση έχετε καταλάβει ποιο είναι το νόημα της ζωής; 
Η ζωή δεν… έρχεται με νόημα. Πρέπει να εφεύρουμε εμείς το νόημα και μετά να… ξεχάσουμε ότι το έχουμε εφεύρει.
Ποιο νόημα έχετε δώσει στη δική σας ζωή; 
Είμαι γιατρός, δάσκαλος και γονέας. Προσπαθώ να είμαι δημιουργικός ως συγγραφέας ώστε να βοηθάω και άλλους, περισσότερους ανθρώπους.
Η αγωνία για «αιώνια» αναγνώριση αποτελεί κίνητρο σε ό,τι κάνετε; 
Είναι ωραίο για μένα να γνωρίζω ότι η ζωή μου υπήρξε χρήσιμη. Αλλά πόσους από εμάς θα μας θυμούνται πραγματικά οι επόμενες γενιές, μετά τα παιδιά και τα εγγόνια μας;
noima
Τι λέτε σε κάποιον που δεν μπορεί να «εφεύρει» κανένα νόημα για την ύπαρξή του; 
Οταν κάποιος μου λέει ότι δεν έχει κανένα νόημα να ζει, προσπαθώ να εξερευνήσω τις σχέσεις του: Ποιους συναντά στην καθημερινότητά του; Τι τον εμποδίζει στην επικοινωνία; Για μένα, ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους ύπαρξης είναι η ουσιαστική διασύνδεση με άλλους ανθρώπους και η αγάπη.
Η αγάπη ή ο έρωτας; 
Η αγάπη για άλλους ανθρώπους, για τα παιδιά μας, για τους φίλους μας. Αναφέρομαι σε μια πιο σταθερή αγάπη και όχι στην κατάσταση της ερωτικής τρέλας.
Ο έρωτας είναι υπερεκτιμημένος στις μέρες μας; 
Σίγουρα η ιδέα τού να ερωτεύεσαι παρουσιάζεται ως ένα υπέροχο συναίσθημα στη λογοτεχνία και στις ταινίες. Μόνο που συνήθως δεν διαρκεί. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μετατρέψουμε τον έρωτα σε μια πιο «αξιοπρεπή» αγάπη: να αγαπάμε τον άλλο όπως είναι και όχι όπως τον ονειρευόμαστε.
Gustave Courbet - 1844 - Οι ευτυχισμένοι εραστές
Gustave Courbet – 1844 – Οι ευτυχισμένοι εραστές
Γιατί να μην ερωτευόμαστε ξανά και ξανά άλλους ανθρώπους, ώστε να παραμένουμε συνέχεια ερωτευμένοι;
Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια δυστυχισμένη ζωή.
Εσείς ερωτευτήκατε τη γυναίκα σας;
Οταν ήμασταν έφηβοι, ζήσαμε μια ολοκληρωμένη ρομαντική εμπειρία. Ομως, ευτυχώς, η αγάπη μας συμπεριλάμβανε και άλλα στοιχεία και έτσι -μετά από τους πρώτους μήνες έντονης συγκίνησης- εξακολουθήσαμε να ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλο.
Τα κοινά ενδιαφέροντα είναι το μυστικό του γάμου σας;
Σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, έχουμε μια μεγάλη οικογένεια, πολλά εγγόνια, μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τα βιβλία. Πρόκειται για μια καλή μακροχρόνια σχέση. Για την ακρίβεια, δεν γνωρίζω καμία καλύτερη.
Οπότε προτιμήσατε τη «βαρεμάρα» μιας καλής σχέσης από το πάθος;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεταξύ μας το τυφλό πάθος όπου θέλουμε οπωσδήποτε να βγάλουμε τα ρούχα μας, αλλά υπάρχει πολύ πάθος! Χαίρομαι να είμαι με τη γυναίκα μου.
Το σεξ είναι σημαντικό σε ένα γάμο, σύμφωνα με την επιστημονική σας άποψη; Η κακή σεξουαλική ζωή προξενεί μεγάλη θλίψη στους ανθρώπους. Περνάμε πολλές ώρες στην ψυχοθεραπεία προσπαθώντας να καταλάβουμε γιατί το σεξ δεν λειτουργεί και θα μπορούσα να αναφέρω μια ολόκληρη λίστα από λόγους. Η σεξουαλικότητα είναι σημαντικό μέρος του δεσμού ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα.
Πώς εξηγείτε ότι οι γάμοι όλων των παιδιών σας κατέληξαν σε διαζύγια;
Το θέμα είναι και λίγο πολιτιστικό. Οταν εγώ παντρεύτηκα, δεν είχα καν ακούσει τη λέξη «διαζύγιο». Ολοι οι καλοί μου φίλοι από το γυμνάσιο παραμένουν παντρεμένοι.
irvinyalom-thumb-large
Η εβραϊκή σας καταγωγή έπαιξε ρόλο στη ζωή σας;
Δεν παίρνω τη θρησκεία πολύ στα σοβαρά. Η θρησκεία μπορεί να βοηθήσει πολλούς ανθρώπους, αλλά μπορεί και να βλάψει πολλούς ανθρώπους.
Προτιμάτε έναν ευσπλαχνικό ιερέα ή έναν ψυχρό ψυχοθεραπευτή;
Εάν ο ιερέας είναι ευσπλαχνικός και σοφός, σίγουρα θα τον προτιμούσα.
Καλύτερα να παιδεύεσαι με τα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα ή να ζεις ευτυχισμένος μέσα στην άγνοιά σου;
Σίγουρα συμφωνώ με τον Σωκράτη στο ότι, για να ζήσει κανείς μια ολοκληρωμένη ζωή, πρέπει πρώτα να καταλάβει τον εαυτό του. Ομως δεν χρειάζεται να μελετάς υπαρξιακή φιλοσοφία για να είσαι χαρούμενος!
Τα χάπια βοηθούν;
Τα χάπια δεν είναι λύση εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως η κατάθλιψη που οφείλεται σε γενετικούς παράγοντες. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει αυτή η τάση προς τη φαρμακευτική θεραπεία. Λίγοι ψυχίατροι διδάσκονται πλέον πώς να είναι ψυχοθεραπευτές.
Γιατί;
Για τα λεφτά. Οι ασφαλιστικές εταιρείες απαιτούν από τους γιατρούς να κουράρουν τους ασθενείς τους όσο το δυνατόν γρηγορότερα και οικονομικότερα.
Εσείς εξακολουθείτε να αυτοαναλύεστε;
Βρίσκομαι συχνά με μια παρέα φίλων ψυχιάτρων. Εμείς οι ίδιοι είμαστε το καλύτερο εργαλείο που διαθέτουμε για να δουλεύουμε με τους ασθενείς μας.
noima2
Νιώθετε καλύτερα τώρα ή όταν ήσαστε νέος;
Μου λείπει που δεν μπορώ πια να παίζω τένις… αλλά νιώθω πολύ πιο άνετα και ευχαριστημένος από τον εαυτό μου. Οταν ο ήλιος δύει, αρχίζεις να βλέπεις άλλα πράγματα στον ουρανό. Σήμερα απολαμβάνω τα αστέρια.
Εχετε κατορθώσει να βοηθήσετε τον εαυτό σας να μη φοβάται το θάνατο;
Φυσικά λυπάμαι που θα αφήσω αυτή την καλή ζωή σύντομα, αλλά δεν διακατέχομαι από τρόμο. Εχω ζήσει μια γεμάτη ζωή και αισθάνομαι πολύ τυχερός.
Η οικονομική κρίση επηρεάζει υπαρξιακά τους ανθρώπους;
Δημιουργεί περισσότερη δυστυχία. Είναι σημαντικό να μην ξεπέφτουμε οικονομικά, να μας αρέσει η δουλειά μας, να έχουμε υγεία… Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι η κατάθλιψη και το άγχος δεν έχουν οικονομικό υπόβαθρο.
Έχετε επισκεφτεί την Ελλάδα;
Εχω έρθει τρεις φορές και έχω μερικούς καλούς Ελληνες φίλους. Είναι παράξενο: οι Ελληνες είναι το καλύτερό μου ακροατήριο. Τα βιβλία μου πουλάνε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο αναλογικά με τον πληθυσμό.
Πώς το εξηγείτε αυτό;
Ισως επειδή γράφω για φιλοσοφικά θέματα πάνω στα οποία έχετε μεγάλη παράδοση.
Τι απαντάτε σε όσους θεωρούν τα βιβλία σας υπερβολικά εκλαϊκευμένα;
Είμαι επιστήμονας και καθηγητής σε ένα μεγάλο αμερικανικό πανεπιστήμιο
————————
Στην ταινία «Ο κήπος του Γιάλομ: η φιλοσοφία μιας ζωής», που θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 11 Δεκεμβρίου, ο κορυφαίος ψυχοθεραπευτής αυτοαναλύεται και αυτοβιογραφείται. Κεντρικοί ήρωες, με τη σειρά, ο μετανάστης παντοπώλης πατέρας του, η «δύσκολη» μητέρα του, η επί 60 χρόνια γυναίκα του Μέριλιν Koenic (επίσης συγγραφέας και ακαδημαϊκός), τα τέσσερα παιδιά του, τα εγγόνια του και οι σχέσεις ανάμεσα σε όλους αυτούς. Σαν να προσπαθεί να «διδάξει» – αυτήν τη φορά μέσα από το παράδειγμα της δικής του ζωής. Γιος Ρωσοεβραίων στην Αμερική του ’30, ο Irvin Yalom μεγάλωσε σε μια γειτονιά μαύρων στην Ουάσιγκτον. Επειδή εκείνη η περιοχή της πόλης δεν ήταν ασφαλής για υπαίθριο παιχνίδι, πήγαινε συχνά με το ποδήλατό του στη δημόσια βιβλιοθήκη, όπου βυθιζόταν στην ανάγνωση. Ως εκπαιδευόμενος στο Johns Hopkins γρήγορα απέρριψε την ψυχανάλυση και τη βιολογική ψυχολογία ως ανεπαρκείς θεωρίες και ξεκίνησε τη φιλοσοφική αναζήτησή του και την έρευνά του στον τομέα της υπαρξιακής ψυχοθεραπείας. Είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Stanford στην Καλιφόρνια από τη δεκαετία του ’60 και συγγραφέας πολλών μπεστ σέλερ βιβλίων.
___
Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Ενσυναίσθηση: Η άγνωστη δύναμη των γονέων

Ημερομηνία δημοσίευσης άρθρου: Ιανουαρίου 13, 2016 Συγγραφέας: KidsGo Κατηγορία: Ψυχολογία

Ενσυναίσθηση: Η άγνωστη δύναμη των γονέων

Ενσυναίσθηση… Μία λέξη που σίγουρα έχουν συναντήσει όσοι έχουν διαβάσει έστω και ελάχιστα για τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Τι σημαίνει όμως; Είναι κάτι έμφυτο ή μία ιδιότητα που μπορούμε να καλλιεργήσουμε; Δείχνω ενσυναίσθηση θα πει συμπάσχω ή μήπως όχι;
Στα λεξικά ο όρος εξηγείται ως εξής: Η ενεργή κατανόηση των συναισθημάτων του άλλου, να μπαίνεις στη θέση του άλλου. Ναι, αλλά πώς γίνεται αυτό;
ensynaisthisi-i-agnosti-dynami-ton-goneon-icon3
Όλοι γνωρίζουμε πόσο εξαιρετικά δύσκολο, και ενίοτε βασανιστικό, μπορεί να είναι το να περιγράψουμε με λέξεις όχι αυτό που σκεφτόμαστε, αλλά αυτό που νιώθουμε. Πόσο μάλλον για τα παιδιά που ακόμη δεν έχουν κατακτήσει τη γλώσσα και δεν μπορούν να εκφραστούν.
Ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι η μητέρα που εξοργίζεται με το γιο της επειδή τελευταία στιγμή της λέει ότι δεν θέλει να πάει στο θέατρο (με θέμα έναν μυθικό ήρωα της Αρχαίας Ελλάδας) για το οποίο είχαν ήδη συζητήσει εδώ και καιρό και είχαν προαγοράσει τα εισιτήρια. Η μητέρα, θεωρώντας ότι πρόκειται για παραξενιά και καπρίτσιο του παιδιού προσπαθεί να συγκρατήσει τα νεύρα της και να εφαρμόσει όσα της έχουν υποδείξει για την επιβολή ορίων. Εάν όμως, συζητούσε λίγο με το παιδί, εάν έδειχνε ενσυναίσθηση αγνοώντας τη δική της συναισθηματική ορμή, τότε ίσως καταλάβαινε ότι ο 4χρονος γιος της είχε τρομάξει με όσα άκουσε για τα μυθικά τέρατα και απλώς… φοβόταν.
Δείχνοντας ενσυναίσθηση, οι γονείς όχι μόνο αποφεύγουν τα λάθη, αλλά έχουν και τη δυνατότητα να μάθουν στα παιδιά να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους. Αξιοποιούν τις στιγμές εκείνες που το παιδί μιλά για το πώς νιώθει για να δείξουν ενσυναίσθηση (δηλαδή να το ακούσουν ενεργά και να μπουν στη θέση του), για να το βοηθήσουν να χειριστεί τα συναισθήματά του και να επιλύσει τα προβλήματά του.
ensynaisthisi-i-agnosti-dynami-ton-goneon-icon2
Τι δεν είναι ενσυναίσθηση
Αν και είναι παρεμφερής, η έννοια «συμπάσχω» δεν είναι συνώνυμη της ενσυναίσθησης. Ένα άτομο μπορεί να συμπάσχει βιώνοντας, για παράδειγμα, τον ψυχικό πόνο του άλλου, αλλά μπορεί κάλλιστα να μην αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα που προκαλούν αυτόν τον πόνο ή απορρέουν από αυτόν. Αντίθετα, ένα άτομο που διακρίνεται για την ενσυναίσθησή του μπορεί πιο εύκολα και να συμπάσχει την ίδια στιγμή, βιώνοντας όχι μόνο τα συναισθήματα αλλά και την ψυχική οδύνη που σχετίζεται με αυτά.
Η ενσυναίσθηση δεν είναι έκφραση καλοσύνης. Μπορεί κάποιος να δείχνει γενικά καλοσύνη προς τους άλλους, χωρίς όμως να κάνει την προσπάθεια να καταλάβει τα συναισθήματά τους. Η ενσυναίσθηση μπορεί να μας βοηθήσει να αιτιολογήσουμε όχι όμως και να δικαιολογήσουμε τις πράξεις των άλλων. Προσπαθώντας να βιώσουμε τα συναισθήματα του άλλου μπορούμε να καταλάβουμε πώς οδηγήθηκε σε συγκεκριμένες πράξεις. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να συμφωνήσουμε με αυτές τις πράξεις.
ensynaisthisi-i-agnosti-dynami-ton-goneon-icon4
Δείτε το εξαιρετικά ενδιαφέρον βίντεο για να γίνει αντιληπτό τι είναι και τι δεν είναι ενσυναίσθηση. Για να διαπιστώσετε τα λάθη που κάνουμε στην καθημερινή μας επικοινωνία με μικρούς, αλλά και μεγάλους.
Πηγή: www.letsfamily.gr