Γράφει στο efiveia.gr η Ψυχολόγος Αλεξάνδρα Κοπανάρη
Η εφηβεία αποτελεί μια μεταβατική περίοδο από την παιδική ηλικία προς την ενηλικίωση. Οι βιολογικές αλλαγές συνοδεύονται κι από πολλές συναισθηματικές αλλαγές. Ο έφηβος προσπαθεί να πάρει απόσταση από τους γονείς του, να ανεξαρτητοποιηθεί, να πειραματιστεί, να επαναστατήσει. Συχνά λοιπόν γίνεται επιθετικός, ιδιαίτερα απέναντι στους γονείς του, δοκιμάζοντας την αντοχή τους, αλλά και πώς αυτοί θα αντιδράσουν σε αυτή του την προσπάθεια. O ρόλος λοιπόν του γονέα στην εφηβεία είναι πολύ σημαντικός και υπάρχουν κάποια πράγματα που θα μπορούσε να προσέξει στη συμπεριφορά του ώστε να σέβεται το παιδί του και τις ανάγκες του.
Οι γονείς πρέπει να κατανοούν και να αποδέχονται την καινούρια φάση που διανύουν τόσο ο έφηβος όσο και οι ίδιοι. Οι αλλαγές είναι πολλές, είναι πολύ χρήσιμο ο γονιός να μιλήσει και να εξηγήσει πόσο φυσιολογικά και αναμενόμενα είναι όλα αυτά, να μοιραστεί με το παιδί του και τη δική του εμπειρία μεγαλώνοντας. Τα παιδιά που διανύουν την εφηβεία εκτιμούν πολύ τη συναισθηματική προσέγγιση. Είναι προτιμότερο ο γονέας να ανοιχτεί και να εκφράσει τα συναισθήματά του, παρά να υπενθυμίζει στον έφηβο πόσο διαφορετικός ήταν στην ηλικία του και να διορθώνει συνεχώς αυτά που κάνει. Χρειάζεται επίσης, ο γονέας να ενθαρρύνει το παιδί του να ανοιχτεί, να συζητήσει για τα συναισθήματά του και να νιώσει ασφάλεια.
Ο γονέας αποτελεί πρότυπο για τον έφηβο, όσο κι αν ο έφηβος τον αμφισβητεί και δοκιμάζει τα όριά του. Πρέπει λοιπόν ο γονέας να εμφυσήσει βασικές αξίες όπως είναι η υπομονή, ο σεβασμός, η ανεκτικότητα κλπ δίνοντας το παράδειγμα μέσα στο σπίτι. Οι γονείς πρέπει να συνεχίσουν να ζουν με τις δικές τους αξίες, χωρίς να τις απαρνιούνται για να έρθουν πιο κοντά στο παιδί. Δεν πλησιάζουμε τα παιδιά με το να εξισωνόμαστε με αυτά ή να υιοθετούμε τις στάσεις του. Αντίθετα, ο έφηβος έχει ανάγκη να ακούει και να βιώνει το γονιό να μένει σταθερός σε όσα πιστεύει. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι οι γονείς πρέπει να προσπαθούν να πείσουν τον έφηβο ότι μόνο οι δικές τους απόψεις είναι καλές και σωστές. Όταν ο ίδιος ο έφηβος καταλάβει ότι κάποια συμπεριφορά που υιοθέτησε προσωρινά δε του ταιριάζει τότε θα την απορρίψει.
Όσον αφορά τα όρια, οι γονείς μπροστά στο παιδί τουλάχιστον πρέπει να είναι σύμφωνοι και να συνεργάζονται καλά. Δεν ωφελούν σε τίποτα οι “συμμαχίες” του ενός γονιού με το παιδί οι οποίες διαχωρίζουν τους δυο γονείς σε “καλό” και “κακό” γονιό. Φράσεις όπως “αποφασίσαμε ότι το τάδε πράγμα…” ή “με τον πατέρα σου θεωρούμε ότι..” είναι πολύ βοηθητικές για τον έφηβο.
Οι γονείς τέλος, πρέπει να ενθαρρύνουν το παιδί τους να λαμβάνει αποφάσεις και να βιώνει τις συνέπειές τους, ενώ παράλληλα το διαπαιδαγωγούν συναισθηματικά. Η λήψη αποφάσεων θα το κάνει να νιώθει υπεύθυνο και το βοηθά στο να ωριμάσει.
Εν κατακλείδι, χρειάζεται οι γονείς να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για τον έφηβο στο οποίο θα μπορούν να συζητηθούν μαζί του θέματα ανοιχτά και ειλικρινά, να μπορούν να εκφράζουν και οι δύο πλευρές ό,τι τους απασχολεί, οι γονείς να εκφράζουν την κατανόησή τους αλλά ταυτόχρονα να παραμένουν γονείς, με όσα αυτός ο ρόλος συνεπάγεται. Η διατήρηση καλής επικοινωνίας είναι ζήτημα καίριας σημασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου