Σελίδες

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Το παιδί έχει άγχος για το σχολείο...Τι να κάνω;

     
Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο - Συγγραφέα 
Η μικρή όταν επιστρέφει από το σχολείο διαρκώς μας  λέει : «Θα προλάβω, θα τα καταφέρω, θα τα μάθω όλα καλά;». Ενώ είναι πολύ έξυπνη, καθυστερεί λόγω άγχους. Κάθεται στο γραφείο της για να διαβάσει κάποιο μάθημα, αλλά σκέφτεται αν θα προλάβει τα επόμενα και ολοένα περνά η ώρα.
Άλλοτε σκέφτεται ότι δεν έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο λόγω των υποχρεώσεων του σχολείου και αυτό την πιέζει πολύ…
Το σχολικό άγχος είναι μια ιδιαίτερα συχνή μορφή άγχους και σχετίζεται με την προσαρμογή του παιδιού στο σχολικό περιβάλλον και στην προσπάθειά του να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του. Ο ελεύθερος χρόνος για παιχνίδι έχει μειωθεί ή και ελαχιστοποιηθεί λόγω των αυξημένων υποχρεώσεών του σε διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες – μουσική, αθλήματα, ξένες γλώσσες κ.ά. Tο παιδί μπορεί ν’ ανησυχεί για το αν θα έχει καλή απόδοση στο σχολείο και προβληματίζεται για τη μελέτη στο σπίτι.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, από το άγχος του σπαταλά όλο το απόγευμα μπροστά στα βιβλία χωρίς να καταφέρνει να ολοκληρώσει τη μελέτη του. Παρατηρούμε πολλές φορές ότι, ενώ το παιδί ξέρει το μάθημά του, εξαιτίας του άγχους που βιώνει «δεν σηκώνει το χέρι του» ή, αν του απευθύνει ερώτηση ο δάσκαλος, τα χάνει αδυνατώντας να απαντήσει.
Άλλες φορές, μάλιστα, το παιδί γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας από τους συμμαθητές του και δυσκολεύεται να αποκτήσει φίλους. Tο άγχος στην περίπτωση αυτή είναι εξαιρετικά δυσάρεστο για το παιδί, γιατί του διαταράσσει την ισορροπία, με αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η επίδοσή του στο σχολείο. Eπίσης, μαθαίνει να υποτιμά τον εαυτό του και τις δυνατότητές του σε σχέση με τους άλλους.
Σύμφωνα με έρευνα που έκανε το 2010 το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας, το 25% των 11χρονων μαθητών στην Ελλάδα νιώθει αρκετή έως πολλή πίεση από τις σχολικές υποχρεώσεις, εκδηλώνοντας διάφορα ψυχοσωματικά συμπτώματα και στην ηλικία των 13 ετών το ποσοστό των παιδιών που νιώθουν εξίσου μεγάλη πίεση ανέρχεται στο 50%. Το σχολικό άγχος συχνά –όχι όμως πάντα– συνυπάρχει με το άγχος του αποχωρισμού. Συνήθως το πρόβλημα αντιμετωπίζεται και λύνεται, αλλά αν παραταθεί μπορεί να κορυφωθεί σε σχολική άρνηση ή σχολική φοβία.
Τι μπορείτε να κάνετε…
• Nα ενισχύετε την αυτοεκτίμηση του παιδιού, αλλά και την ανάγκη να προσπαθεί, στοιχεία, βέβαια, που οικοδομούνται από νωρίς και όχι μόνο κατά τη σχολική ηλικία.
• Nα μην επιδιώκετε μόνο τη βαθμοθηρία, αλλά να ενδιαφέρεστε και για την κοινωνική του παρουσία στο χώρο του σχολείου
• να το ρωτάτε όχι μόνο για τα μαθήματά του αλλά και αν έπαιξε, ποιοι είναι οι φίλοι του, αν πέρασε καλά.
• Αν είστε τελειομανείς, προσπαθήστε να μην μεταφέρετε το πρόβλημα και στο παιδί σας.
• Να αποδέχεστε τα λάθη του και συχνά να αστειεύεστε μ’ αυτά, αναφέροντας και διάφορα δικά σας.
• Αν το άγχος είναι έντονο, καλύτερα να συμβουλευθείτε ειδικό.

Σχολικό άγχος: Πώς να βοηθήσετε το παιδί να το καταπολεμήσει

 


Άρθρο της Joan Lowell
Αφού υπέφερα από άγχος και κατάθλιψη η ίδια (όπως περίπου 40 εκατομμύρια, ή το 18% των Αμερικανών), μπορώ να σας πω πως είναι πραγματικό.
Ναι, μερικοί άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι «όλα στο κεφάλι σου». Έχω ακούσει πολλούς καλοπροαίρετους δασκάλους και γονείς να απορρίπτουν την ιδέα του σχολικού άγχους, σε γενικές γραμμές. Ενώ μερικοί μπορεί να χρησιμοποιήσουν αυτά τα συναισθήματα ως δικαιολογία για να αποφύγουν το σχολείο, μπορεί να είναι σωματικά επιζήμια και πραγματικά για το άτομο που πάσχει από αληθινό άγχος ή μία από τις πολλές άλλες πιθανές διαταραχές. Πριν απορρίψετε την ιδέα, καθορίστε και σιγουρευτείτε εάν το παιδί σας έχει ζητήματα άγχους που χρειάζονται την προσοχή σας.

Απλά νευρικό ή πρόβλημα άγχους;

Πώς μπορεί ένας γονιός να δει τη διαφορά; Είναι, άλλωστε, φυσιολογικό για τα παιδιά να είναι νευρικά για τη νέα σχολική χρονιά και για τους δασκάλους, για το πώς θα κάνουν φίλους, για την ακαδημαϊκή επιτυχία και πολλά άλλα. Πότε, λοιπόν, πρόκειται για ένα πραγματικό πρόβλημα; Όταν απλά αποσπάται η προσοχή του παιδιού σας ή φαίνεται ελαφρώς ανήσυχο, δεν μπορεί να είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Μπορεί να πάρει λίγο χρόνο για το παιδί σας να προσαρμοστεί σε τόσες πολλές αλλαγές ταυτόχρονα. Το άγχος που διαρκεί αρκετές εβδομάδες μετά την έναρξη του σχολικού έτους, βέβαια, μπορεί να δείξει περισσότερα για το τι συμβαίνει με το παιδί σας.
Όταν το παιδί σας ανησυχεί για τα πάντα, αρνείται να πάει στο σχολείο, δεν μπορεί να επικεντρωθεί σε δραστηριότητες που κανονικά θα απολάμβανε, ή όταν οι φόβοι του επηρεάζουν σημαντικά τις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής του, είναι η κατάλληλη ώρα να καλέσετε τον παιδίατρο. Κρατήστε το δάσκαλο ενήμερο και ζητήστε τις παρατηρήσεις του. Αν έχετε οι ίδιοι άγχος, μπορείτε να παρατηρήσετε παρόμοια συμπτώματα στο παιδί σας. Προσπαθήστε να μην αφήνετε το παιδί σας να σας ακούει να μιλάτε για τις ανησυχίες σας. Ενθαρρύνετε το παιδί σας να εκφράσει τα συναισθήματά του και να προσδιορίσει τα βήματα που περνάει όταν το πιάνει υπερβολικό άγχος.

Τρόποι που οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν ένα παιδί που αγωνίζεται με το σχολικό άγχος

Αναγνωρίστε τα συναισθήματα του παιδιού σας ως πραγματικά μιλώντας ήρεμα και με ειλικρίνεια

Να θυμάστε ότι δεν υπάρχουν λάθος συναισθήματα. Όλοι βιώνουν τη ζωή με διαφορετικό τρόπο, και πιθανόν αυτό που αναστατώνει εμένα, εσάς να μην σας ενοχλεί. Προσπαθήστε να μην ενισχύσετε τους φόβους του παιδιού σας κάνοντας αρνητικά σχόλια. Αντ ‘αυτού, να το ενθαρρύνετε να δει τις θετικές πτυχές του σχολείου (εκδρομές, σπορ, συλλόγους, κλπ).

Προσπαθήστε να συμπεριλάβετε το παιδί σας στον προγραμματισμό του σχολείου

Δώστε του επιλογές, σχετικά με το πρόγραμμα που θα ακολουθεί αναφορικά με τις υποχρεώσεις του για το σχολείο. Τα παιδιά θέλουν να νιώθουν πως έχουν πραγματική εξουσία πάνω στη ζωή τους και πως συμμετέχουν ενεργά στο σχεδιασμό της.

http://enallaktikidrasi.com/2016/09/sxoliko-agxos-voithisete-paidi-katapolemisei/





Προετοιμάστε το παιδί για τυχόν επερχόμενες καταστάσεις γνωρίζοντας τι μπορεί να επιδεινώσει το άγχος του

Μάθετε στο παιδί σας πώς να αντιμετωπίζει έντονες στρεσογόνες καταστάσεις με συγκεκριμένες στρατηγικές. Οι βαθιές ανάσες είναι, για παράδειγμα, μαι απλή τεχνική που ακόμα και τα μικρά παιδιά μπορούν να μάθουν.

Να προσβλέπετε σε νέες ευκαιρίες και να μην κοιτάτε τις αποτυχίες του παρελθόντος

Πάντα να έχετε υψηλούς στόχους για το παιδί σας, ακαδημαϊκά και προσωπικά, αλλά να είστε ευέλικτοι και μην κρίνετε αρνητικά, όταν έρθει η ώρα της αποτυχίας.

Ενθαρρύνετε το παιδί σας να αναπτύξει τη δική του δύναμη και ανεξαρτησία

Επισημάνετε στο παιδί σας τα πεδία στα οποία είναι δυνατό, δίνοντάς του την ευκαιρία να δουλέψει πάνω στις αρετές του και να τις αναπτύξει ακόμη περισσότερο.
Ο καθένας γίνεται νευρικός μερικές φορές, αλλά όταν η νευρικότητα μετατρέπεται σε άγχος, ζητήστε βοήθεια. Να είστε υπομονετικοί με τα παιδιά καθώς αρχίζουν μια νέα σχολική χρονιά με ένα νέο δάσκαλο, αλλά να προσέχετε αν φαίνεται υπερβολικά αγχωμένο και αν το πιάνει στομαχόπονος κάθε πρωί πριν το σχολείο. Αποφύγετε να μείνει το παιδί στο σπίτι αν δεν θέλει να πάει σχολείο, καθώς αυτό μπορεί να δώσει το λάθος μήνυμα. Αντίθετα, να είστε υποστηρικτικοί και να μην ενδώσετε. Τέλος, να είστε σε επικοινωνία με τους εκπαιδευτικούς και επαγγελματίες του σχολείου, καθώς μπορεί να έχουν εμπειρία και να γνωρίζουν συγκεκριμένες τεχνικές που θα βοηθήσουν στην υποστήριξη του παιδιού σας.

Υπηρέτες καλοσύνης.

personal-development
Υπάρχουν ανάμεσά μας άτομα που δίνουν ένα συνεχή αγώνα επίδειξης καλοσύνης, ευγένειας και γενναιοδωρίας προς τους άλλους. Είναι αυτά που θυμούνται πάντα ποιο είναι το αγαπημένο σου λουλούδι, χρώμα ή φαγητό και που δεν ξεχνούν ποτέ την ημέρα των γενεθλίων ή της γιορτής σου. Αυτοί οι «υπηρέτες καλοσύνης» μοιάζει να έχουν ως κύριο μέλημά τους το να είναι καλοί με τους άλλους. Έχουν καταχωρημένες τις ημερομηνίες γενεθλίων όλων των ατόμων με τα οποία σχετίζονται, θυμούνται τα ονόματα όλων όσων έχουν συναντήσει και δεν μπερδεύουν ποτέ πρόσωπα και καταστάσεις. Όταν σε συναντούν, σε χαιρετούν με το μικρό σου όνομα και θυμούνται ακριβώς πότε συναντηθήκατε για τελευταία φορά, τι συζητήσατε και τι τους έκανε εντύπωση τότε. Τα άτομα αυτά μοιάζει να είναι κοινωνικά αλάνθαστα.
Αυτά τα φαινομενικά ανυστερόβουλα άτομα έχουν μια μοναδική ικανότητα να βρίσκουν για τους άλλους τα πιο πρωτότυπα δώρα ή να δίνουν τις πιο ξεχωριστές ευχές, αλλά, ταυτόχρονα, να καταγράφουν με τη μεγαλύτερη δυνατή επιμέλεια και ακρίβεια ακόμα και την παραμικρότερη εκδήλωση θαυμασμού και ευγνωμοσύνης των άλλων, για όλα όσα τους έχουν προσφέρει. Εξίσου επιμελώς όμως, καταγράφεται και το παραμικρότερο έλλειμμα ένδειξης ευγνωμοσύνης από την πλευρά των άλλων…
Στο βάθος, τα άτομα αυτά, μέσα από την τόση «καλοσύνη» τους, προσμένουν μία ανάλογη αντιμετώπιση και ανταπόδοση για όλα όσα έχουν προσφέρει, ακόμα και χωρίς να τους ζητηθεί. Κατά παράδοξο όμως τρόπο, σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μοιάζει πως αυτά, που με τόση προσπάθεια κάνουν για τους άλλους, ελάχιστα αναγνωρίζονται. Η οργή που ξυπνά εντός τους από αυτή την αγνωμοσύνη των άλλων τα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες προσπάθειες να φανούν ακόμα καλύτεροι στα μάτια τους. Αυτό, όμως, που συνήθως καταφέρνουν με τη στάση τους αυτή είναι να «πνίγουν» και να «τρομοκρατούν» τους αποδέκτες της «καλοσύνης» τους, σε σημείο που οι τελευταίοι να τους ξεχνούν, να τους αγνοούν ή να μοιάζει να μην τους υπολογίζουν σχεδόν καθόλου. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργείται τελικά ένας φαύλος κύκλος συνεχών προσπαθειών παροχής καλοσύνης χωρίς την προσδοκώμενη ή καθόλου ανταπόδοση, που έχει συχνά ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση ενός δυσβάσταχτου ψυχικού φορτίου και κόστους, που με τη σειρά του οδηγεί στην εμφάνιση περιοδικών επεισοδίων κατάθλιψης και μιας μόνιμης αίσθησης αδικαίωτου…
Γιατί όμως δεν εκτιμώνται δεόντως οι «υπηρέτες καλοσύνης», τη στιγμή που φαίνονται πως είναι τόσο προσηλωμένοι στο καλό των άλλων;
Η εξήγηση βρίσκεται στο ότι τα άτομα αυτά μετατρέπουν ΟΛΑ τους τα συναισθήματα σε «δόσεις καλοσύνης και γενναιοδωρίας» προς τους άλλους. Ιδιαίτερα τα αισθήματα οργής τους είναι αυτά που μεταβολίζονται σε χείμαρρους καλοσύνης και δοτικότητας προς τους άλλους. Τα αισθήματα θλίψης και εγκατάλειψης μετατρέπονται σε έγνοια και συνδρομή μοναχικών ατόμων. Η μόνιμή τους αίσθηση πως παραμελούνται τα οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες και σε μια μόνιμη αγωνία και έγνοια να μην ξεχάσουν κανέναν.
Βιώματα εκνευρισμού και δυσφορίας από τις διάφορες απαιτήσεις των άλλων οδηγούν τους «υπηρέτες καλοσύνης» σε ένα συνεχή αγώνα κάλυψης των αναγκών αυτών, αγνοώντας τις δικές τους. Αισθήματα ζήλειας και οργής μπορεί να τους οδηγήσουν σε πράξεις φιλανθρωπίας ή συνδρομής φτωχών ή λιμοκτονούντων παιδιών. Τα άτομα αυτά βρίσκονται συχνά στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων…
Και όμως, παρά τις εναγώνιες προσπάθειές τους να είναι καλοί στα μάτια των άλλων, οι «υπηρέτες καλοσύνης» δεν εισπράττουν συνήθως καμία ή, όπως το βιώνουν οι ίδιοι, ελάχιστη ανταπόδοση για τον αλτρουισμό τους αυτό. Οι εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης προς το πρόσωπό τους συνήθως απουσιάζουν. Μοιάζει σαν οι περισσότεροι να θεωρούν αυτονόητη και δεδομένη την προσφορά τους ή σαν να μην έχει γίνει ποτέ, σαν η τούρτα γενεθλίων, που τους έχει προσφερθεί με τόση έγνοια, να πετιέται στο διπλανό σκουπιδοτενεκέ…
Οι «υπηρέτες καλοσύνης» δεν αντιλαμβάνονται πως η «καλοσύνη» τους αυτή ξυπνά συχνά αισθήματα οργής και δυσφορίας στους άλλους και πως τα τόσο καλά καλυμμένα μέσα στην «καλοσύνη» προσωπικά τους αισθήματα οργής και ανάγκης ανταπόδοσης προκαλούν και πυροδοτούν «αρνητικά» αισθήματα στον περίγυρο. Το να γίνεσαι αποδέκτης τόσης καλοσύνης ξυπνά αρχέγονα αισθήματα μίσους, φθόνου και οργής, που θυμίζουν ανάλογα αισθήματα που μπορεί να βιώσει το πεινασμένο βρέφος που κλαίει απεγνωσμένα, θέλοντας να δαγκώσει -και που το κάνει αν αυτό αργήσει- το καλό μητρικό στήθος, ακριβώς γιατί είναι τόσο καλό.
Το στήθος που έχει τόσο ανάγκη και από το οποίο εξαρτάται απόλυτα. Το στήθος που περιέχει τα ΠΑΝΤΑ, όλα όσα χρειάζεται, ζεστό και γλυκό γάλα, δηλαδή ΖΩΗ, και που του υπενθυμίζει πως το ίδιο δεν έχει τίποτα. Ένα τέτοιο βρέφος κλαίει συνεχώς και απελπισμένα στο υποσυνείδητο των «υπηρετών καλοσύνης». Η φροντίδα τους προς τους άλλους είναι στην ουσία φροντίδα προς τον ίδιο τους στερημένο από ουσιαστική αγάπη και ειλικρινή φροντίδα εαυτό. «Καταβροχθίζουν» κάθε πεινασμένο -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- παιδί ή άτομο, ταΐζοντάς το δίχως μέτρο μέχρι σκασμού. «Για το καλό τους», όπως νομίζουν…
Κείμενο: Σάββας Ν. Σαλπιστής, Ph.D., Κλινικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής
site Thessaloniki Arts and Culture

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Γιατί προσπαθούμε να φέρουμε τα παιδιά στα μέτρα μας;


Του Γιώργου Βασιλορεΐζη

Σύμφωνα με την κοινωνία, οι ενήλικες είναι συνήθως μορφωμένοι, καλλιεργημένοι και ...
ώριμοι άνθρωποι, ενώ τα 
παιδιά είναι συνήθως πλάσματα ατίθασα, ζωηρά και ανώριμα.

Και σκέφτομαι:

~Τα παιδιά χαίρονται να παίζουν,
οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει να χαίρονται.

~Τα παιδιά εκφράζουν τα συναισθήματά τους,
οι μεγάλοι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους.

~Τα παιδιά δεν παίρνουν τα πάντα στα σοβαρά,
οι μεγάλοι είναι σοβαροφανείς.

~Τα παιδιά έχουν έμφυτη την περιέργεια να ψάξουν και να ανακαλύψουν,
οι μεγάλοι ακολουθούν μηχανικά και υπνωτισμένα την περιγραφή του κόσμου που τους δόθηκε.

~Τα παιδιά όταν θυμώνουν, μετά από λίγη ώρα το ξεχνάνε.
Οι μεγάλοι πίνουν το δηλητήριο της μνησικακίας και μετά ελπίζουν ότι έτσι θα «σκοτώσουν» τον άλλο.

~Τα παιδιά εκφράζουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους,
οι μεγάλοι τις καταπιέζουν.

~Τα παιδιά έχουν θάρρος,
οι μεγάλοι φοβούνται μην…

~Τα παιδιά λειτουργούν με αθωότητα.
Οι μεγάλοι με δόλο.

~Τα παιδιά δεν γεννιούνται κρίνοντας.
Οι μεγάλοι; ρατσιστές.

~Τα παιδιά λειτουργούν περισσότερο με τα θέλω της καρδιάς,
οι μεγάλοι με τα πρέπει του μυαλού.

~Τα παιδιά αποδέχονται και αγαπούν γιατί έτσι νιώθουν.
Οι μεγάλοι αγαπούν υπό όρους.

Και ερωτώ, ποια είναι πιο φυσική συμπεριφορά;
Γιατί προσπαθούμε να φέρουμε αυτά τα πλάσματα στα μέτρα μας;
Kαι στην τελική, ποιος είναι ώριμος και ποιος ανώριμος;

Άθικτοι,περήφανοι Άνθρωποι

Άθικτοι περήφανοι ΆνθρωποιΓενναιοδωρία είναι να δίνεις περισσότερα απ όσα μπορείς… Περηφάνεια είναι να παίρνεις λιγότερα από αυτά που χρειάζεσαι…
Είναι κάποιοι άνθρωποι που χαράζουν μια πορεία στην ζωή τους, επιμένοντας να ακολουθούν αξίες που μπορεί να μην εκτιμούνται πια .. κάποιοι μπορεί να τους βλέπουν «μικρούς», μα μέσα τους να ζηλεύουν την δύναμή που αυτοί δείχνουν. Σαν έναν Δον Κιχώτη που τολμά να τα βάζει με ανεμόμυλους ενώ αυτοί φοβούνται.
Άλλοι όμως, κρυφά τους θαυμάζουν, και τους θυμούνται για πάντα, ως φάρους που τους ενέπνευσαν, που δεν άφησαν τις ανθρώπινες αξίες να χαθούν όταν υπήρχε τρικυμία...Έλεγε κάποτε ένας τέτοιος «άθικτος» άνθρωπος, μάρτυρας σε  αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ότι ενώ προσπαθούσε να απεγκλωβίσει τον κόσμο από τα άμορφα σίδερα…κοίταξε για μια στιγμή γύρω του, είδε αρκετούς να  παρακολουθούν διστακτικά… τον παραξένεψε γιατί απλά κοιτούσαν…ίσως να δίσταζαν, ίσως να «μάθαιναν» από το παράδειγμά του.. Μακάρι να ήταν αυτό…να «μάθαιναν»…Ο ίδιος ντρεπόταν που φαινόταν «ήρωας», δεν ήθελε να «ξεχωρίζει»… Μου είπε την φράση… «ίσως πρέπει να έχεις βιώσει τον ανθρώπινο πόνο, για να μπορείς να τον καταλάβεις και να θες να τον σταματήσεις, όπου υπάρχει…»

Οι περήφανοι άνθρωποι λοιπόν είναι αυτοί που δεν ζητούν χάρες για να διακριθούν, δεν θυσιάζουν τον εαυτό τους για να πάρουν εύκολα μία θέση που θα τους δώσει αξία, αναγνώριση των ικανοτήτων τους… Αντίθετα δίνουν οι ίδιοι αξία στην θέση που έχουν, όποια και αυτή να είναι, βοηθώντας τους γύρω τους… Οι τίτλοι ξέρουν, δεν δίνουν αξία. Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν «μέσα» στους ανθρώπους, τον πυρήνα τους, αυτός τους ενδιαφέρει.
Θέλουν ότι επιτυγχάνουν να οφείλεται στην αξία τους και μόνο και δεν τους ενδιαφέρει πόσο σπουδαίοι δείχνουν στους άλλους. Ξέρουν ότι μπορεί ποτέ να μην αναγνωριστεί το καλό που κάνουν, προσφέρουν για να βλέπουν το χαμόγελο στα πρόσωπα των άλλων, και συνήθως τους βρίσκεις μέσα στον «απλό» κόσμο…
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους δούλευε υπάλληλος μεταμεσονύχτια βάρδια σε ένα περίπτερο. Μία σοκολάτα να έτρωγε, θα άφηνε τα χρήματα στο ταμείο…Οι γνώσεις του πολλές, γενικές όχι εξειδικευμένες, καλύτερες από σαράντα πτυχία. Πάντα με το χαμόγελο, παρότι δεν προλάβαινε να δει το παιδί του… Κι ο κόσμος έκανε ουρά για να μιλήσει μαζί του όταν, νιώθοντας μοναξιά, έβγαινε να αγοράσει κάτι, ζητώντας ουσιαστικά, άνθρωπο για να μιλήσει… Κι εκείνος, αν και είχε κιβώτια να τακτοποιήσει, ντρεπόταν πάντα να τους διακόψει ενώ του μιλούσαν…
Έχουν δοκιμαστεί καιρό στα δύσκολα αυτοί οι άνθρωποι, μπορεί μέσα στην οικογένειά τους, μπορεί πιο μετά στη ζωή… Μπορεί να στηρίχτηκαν κι αυτοί από κάποιον Δον Κιχώτη να παλέψουν, και μετά αυτός έγινε το πρότυπό τους στη ζωή… Γι αυτό και ζητάνε πολύ λίγα για να περάσουν καλά στη ζωή, ανθρώπινα πράγματα, όχι υλικά, μια Δουλτσινέα ίσως...
Έχουν ισχυρή αυτοεκτίμηση γιατί δεν μετράνε τον εαυτό τους και τους άλλους με το τι έχουν στην τσέπη, μα συγκρίνονται με το χειρότερο, και νιώθουν πάντα πολύ πλούσιοι…
Κι έτσι αντέχουν πολύ καιρό σε κακουχίες γιατί είναι ολιγαρκείς, κι έτσι, πάντα ελεύθεροι στην σκέψη… Είναι πάντα ελεύθεροι γιατί δεν ασχολούνται με το τι θα μπορούσαν να κατέχουν… Αυτό τους δίνει ένα εντυπωσιακό πείσμα να παλεύουν για την αξιοπρέπεια, την δική τους ή των άλλων.
Οι άθικτοι άνθρωποι λοιπόν είναι θεματοφύλακες ιδεών και ιδανικών, ακόμη και όταν αυτά κατακτηθούν, και πολλοί τα ξεχάσουν γιατί τα νόμισαν δεδομένα…Στους δύσκολους καιρούς θα είναι εκεί όταν χρειαστεί να τα ξαναθυμίσουν…και θα ξεκινήσουν πρώτοι για τους ανεμόμυλους…

Άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν δεν μπορούν να μείνουν φίλοι.

Της Ασημίνας Μάνου.
Είναι γεγονός πως μία φιλία μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε έρωτα. Γνωρίζοντας κάποιος τις ιδιαιτερότητες και τις αδυναμίες του άλλου,   μπορεί να τον εμπιστευτεί απόλυτα και πόσο μάλλον να τον ερωτευτεί. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της αγάπης αυτό, να χτυπά ανάμεσα στην φιλία δύο ανθρώπων και να  τους κάνει από φίλους, ζευγάρι. Τι γίνεται όμως με εκείνους που δεν μπόρεσαν να τα βρουν με το ταίρι τους αλλά προσπάθησαν  ωστόσο να μείνουν έστω φίλοι;
Είναι πολύ δύσκολο να μείνεις φίλος με έναν άνθρωπο που αγάπησες κάποτε, που μοιράστηκες τόσα πράγματα και στιγμές μαζί του. Πως μπορούν να σβήσουν όλα αυτά; Πως να γίνουν στάχτη και να σκορπιστούν για να σταματήσουν να υπάρχουν;
Άνθρωποι που χώρισαν είτε με κοινή απόφαση είτε γιατί είχαν πολλά προβλήματα στην σχέση τους είναι δύσκολο να υπάρξουν φίλοι. Όσο και να το θέλουν, όσο και να το παλέψουν κάποιοι στιγμή θα λυγίσουν και θα φτάσουν στο ίδιο σημείο από όπου ξεκίνησαν. Είναι μία άκαρπη διαδικασία που πληγώνει πιο πολύ κι από τον χωρισμό.
Πως να μείνεις φίλος με κάποιον που λάτρεψες, με κάποιον που τον έβαλες πάνω απ’ όλα και όλους και του έδωσες τα πάντα; Δεν μπορεί η αγάπη, ο έρωτας και το πάθος να σκεπαστούν και να κρυφτούν πίσω από  φιλία. Μπορεί να πάψουν με τον καιρό να υπάρχουν, αλλά φιλία  δεν θα γίνουν ποτέ. Ποτέ δύο άνθρωποι που φιλήθηκαν στο στόμα κι ενώθηκαν με τόσο δυνατά συναισθήματα δεν θα μπορούν να μείνουν φίλοι.
Και αυτο γιατί πάντα κάποιος από τους δύο θα πονά, γιατί πάντα κάποιους από τους δύο θα ελπίζει και θα προσπαθεί να κερδίσει τον άνθρωπο του. Όσο άνετοι και χαλαροί κι αν είναι , όσο κι αν μην  θέλουν να το δείχνουν αυτό κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια και θα τα γκρεμίσει όλα. Ο εγωισμός και η πίκρα δεν θα αφήσουν να ξεχαστεί τίποτα ίσα ίσα θα τα εντείνουν περισσότερο, με αποτέλεσμα η σχέση τους να επιδεινωθεί.
Πολλοί το δοκίμασαν και τα κατάφεραν, βγήκαν νικητές από αυτή την μάχη, μπόρεσαν να αποκτήσουν μία φιλική σχέση με το ταίρι τους μετά από τον χωρισμό τους,  μα οι περισσότεροι που το προσπάθησαν  απλά κορόιδεψαν τον εαυτό τους. Για μία στιγμή πίστεψαν πως μπορούν να τα σβήσουν όλα και να κάνουν μια νέα αρχή σαν φίλοι, αλλά το παρελθόν παραμένει παρελθόν και δεν μπορεί να διαγραφεί τόσο εύκολα.
Εκεί που λες όλα ξεχνιούνται, εμφανίζεται μπροστά σου και σε ταλανίζει. Σου θυμίζει τις ωραίες σου στιγμές κάνοντας σε να τις αναπολείς κι από την άλλη ξεθάβει τις αρνητικές και σου θυμίζει τον λόγο που απομακρύνθηκες από αυτήν την σχέση που προσπαθείς τώρα να την μετατρέψεις σε φιλιά.
Είναι σκληρό με έναν άνθρωπο που αγάπησες κάποτε να χαθείς, να κόψεις κάθε επαφή μαζί του και να μην του λες ούτε ένα «γεια», αλλά ορισμένες φορές είναι η πιο σωστή λύση. Είναι προτιμότερο να απομακρυνθείς όσο κι αυτό να πονά παρά να μένεις και να προσποιείσαι λέγοντας του πως είσαι εκεί σε ότι και να χρειαστεί.
Ποιον κοροϊδεύεις; Πώς μπορείς να είσαι εκεί; Πως θα μπορέσεις να σταθείς φίλος δίπλα σε αυτόν που έκανες όλα σου τα όνειρα; Ακόμα και να έχεις πάψει να τον βλέπεις ερωτικά η καρδιά  σου θα σε εγκαταλείψει κάποια στιγμή και θα επέλθει η λογική. Δεν θα καταφέρεις τίποτα το μόνο που θα συμβεί είναι να απογοητεύσετε  πιο πολύ ο ένας από τον άλλον και να καταλήξετε  στο τέλος να μισείστε. Αυτή την κατάληξη είχαν τα περισσότερα ζευγάρια που πίστεψαν ότι ήταν δυνατοί και θα μπορούσαν να τα καταφέρουν.
Ο έρωτας πονάει όταν δεν το θέλουν και οι δύο, ματώνει. Γι’ αυτό είναι καλύτερο να τους απομακρύνει θυμίζοντας τους  πως κάποτε αγαπήθηκαν τρέλα αλλά στην πορεία απλά δεν ταίριαξαν παρά να τους κρατάει μαζί κάτω από την ομπρέλα της φιλίας. Γιατί αργά ή γρήγορα η ομπρέλα θα τρυπήσει και θα τους βρέξει  με εγωισμό. Κι ο εγωισμός με τον εγωισμό θα γίνει μπόρα μίσους.
Επομένως καλύτερα να απομακρύνεστε  από τελειωμένες καταστάσεις και χαμένες αγάπες παρά να το παίζετε  ήρωες και να ψάχνετε αφορμές για να κρατάτε φιλικές σχέσεις με τον πρώην σας. Αυτό δε θα σας καθιστά άνετο και ξεκάθαρο τύπο. Μπορεί για τα μάτια του κόσμου να είστε και καλά εντάξει  όμως η καρδιά σας τι λέει γι’ αυτό; Θα ‘ναι εντάξει όταν θα βλέπει τον αγαπημένο σας να προχωρά κι εσάς να του δίνετε συμβουλές;
Ο έρωτας φιλία δε γίνεται…. Το αντίθετο είναι πιο εφικτό να γίνει, από φιλία να γεννηθεί ένας έρωτας. Όσο για τους τολμηρούς που είπαν πως το μπορούν, σίγουρα  θα κουβαλάνε ακόμα μέσα τους κάποιο αγκάθι που θα τους πονάει που και που.

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Ανακάλυψε εκείνη τη στιγμή που σου δίνει δύναμη να ζεις.

Διακοπές στη Λευκάδα. Πόρτο Κατσίκι. Ο ουρανός καταγάλανος, η θάλασσα κρύσταλλο, ο ήλιος να μου καίει το πρόσωπο κι ο βράχος επιβλητικός από πάνω. Μια από εκείνες τις στιγμές για τις οποίες δεν υπάρχουν λέξεις αρκετές να την περιγράψουν.
Μία τέλεια εικόνα, μια μαγεία, από εκείνες που οι διαφημιστές χρησιμοποιούν για τα ταξιδιωτικά φυλλάδια κι οι ποιητές για τις δημιουργίες τους.
Μια από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις την απόλυτη ευτυχία, που το μυαλό σου αδειάζει τελείως και δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο εσύ. Εσύ που είσαι χαρούμενος, εσύ που είσαι ασταμάτητος, εσύ που μπορείς.
Δεν είμαστε κάθε μέρα σε τέτοιες στιγμές, όμως.
Όσο μεγαλώνεις, τόσο δέχεσαι πως η ζωή είναι παράξενη, άδικη, ανεξήγητη πολλές φορές, αλλά, ευτυχώς, τώρα που πέρασες διάφορα καταφέρνεις σιγά-σιγά και να το αντιμετωπίζεις καλύτερα. Όχι να το δεχτείς χωρίς συζήτηση, όχι να γίνεις μεμψίμοιρος και να πάψεις να παλεύεις γι αυτό που πιστεύεις, αλλά να υπολογίζεις καλύτερα πού και πώς να διοχετεύεις το θυμό σου.
Ξέρεις πως η δουλειά, η κίνηση στην Κατεχάκη, το σπίτι, τα οικονομικά, μια παρεξήγηση με μια φίλη (δεν τσακώνονται μόνο τα παιδιά του Δημοτικού) θα σε γονατίσουν, αλλά πρέπει κάπως να βρεις τη δύναμη να σηκωθείς. Δεν έχεις πια την πολυτέλεια να κάθεσαι μερόνυχτα με τις πιτζάμες και να τρως πατατάκια βλέποντας ταινίες ή να γίνεσαι λιώμα στα μπαρ.
Ξέρεις, κατά βάθος, ότι κάθε φορά που κάτι σε παίρνει από κάτω, κάθε φορά που η ζωή σε χτυπάει και σε ρίχνει κάτω, θα σηκωθείς. Όχι γιατί είσαι ο Σούπερμαν αλλά γιατί πρέπει να ντύσεις την κόρη σου να πάει σχολείο, γιατί πρέπει να μαγειρέψεις και να πας φαγητό στους ηλικιωμένους γονείς σου που εξαρτώνται από σένα, γιατί δε γίνεται να κλείσεις το μαγαζί…
Είναι συχνά οι υποχρεώσεις μας που μας κρατάνε στα λογικά μας, που μας κάνουν να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να κάνουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε.
Έχεις καταλάβει, λοιπόν, ότι τα «πρέπει» συχνά υπερισχύουν των «θέλω», αλλά τι γίνεται εκείνη τη σκοτεινή στιγμή που όλα σου φαίνονται μαύρα και άραχνα και δε βλέπεις όχι μόνο το φως στην άκρη του τούνελ, αλλά σου κόβεται και ο αέρας μέσα στο τούνελ;
Εκείνη τη στιγμή που η αποτυχία, η ερωτική απογοήτευση, αυτό που σε στενοχωρεί σε τραβάει προς τα κάτω και νιώθεις το σώμα σου κυριολεκτικά ασήκωτο, τις στιγμές που το βάρος στο στήθος σου δε σε αφήνει να αναπνεύσεις, τη στιγμή που το δωμάτιο γύρω σου γίνεται τεράστιο και άδειο και εσύ χάνεσαι μέσα του ή μικροσκοπικό και μίζερο και δε σε χωράει;
Όταν είμαστε καλά, μπορούμε με τη λογική, τη σοφία της εμπειρίας μας, τη βοήθεια της ρουτίνας μας να δούμε λογικά κάποιες καταστάσεις, να σταθμίσουμε τους διάφορους παράγοντες και να προχωρήσουμε μπροστά.
Όταν είμαστε μέσα στο κέντρο της δίνης, όμως, κάθε ίχνος λογικής χάνεται, γινόμαστε παράλογοι, υπερβολικοί, ίσως άδικοι. Μεγαλοποιούμε ακόμα περισσότερο καταστάσεις, ξεσπάμε στους γύρω μας, χάνουμε το μέτρο και την ουσία των πραγμάτων.
Δε φταίμε. Είναι δύσκολο να μείνεις σταθερός και λογικός και να δεις τα πράγματα από τη σωστή οπτική γωνία όταν νιώθεις ότι είσαι στο μάτι του κυκλώνα. Αν είσαι τυχερός και έχεις φίλους δίπλα σου ίσως τα καταφέρεις καλύτερα, ίσως βγεις από τη δίνη πιο νωρίς. Πρέπει, όμως, να μάθεις να χειρίζεσαι τον πόνο σου και μόνος σου.
Πώς; Με το να είσαι προετοιμασμένος. Όχι, δεν εννοώ να περιμένεις το χειρότερο (την απόλυση, την ερωτική απογοήτευση, το θάνατο κάποιου) -άμα ζεις έτσι τη ζωή σου, στην ουσία δεν τη ζεις. Να είμαστε αιώνια ρεαλιστές, ναι, να είμαστε αιώνια δυστυχισμένοι, όχι!
Μια φίλη μου έχει μια τεράστια συλλογή από ελεφαντάκια. Σαπουνάκια, μπιμπελό, πλαστικά, μαρμάρινα… Όταν όλα είναι μαύρα, κάθεται και «παίζει» με τα ελεφαντάκια. Τους αλλάζει θέση, τα ξεσκονίζει. Δεν είναι τόσο γελοίο όσο ακούγεται. 
Καταρχάς, κάνοντας κάτι, όταν νιώθει τελείως «χαμένη», τη βοηθάει να συγκεντρωθεί.
Δεύτερον, η συλλογή αποτελείται από κομμάτια που αγόρασε σε μακρινά ταξίδια, δώρα φίλων (ακόμη και πρώην), δημιουργίες δικές της και φίλων της. Κάθε ελεφαντάκι την ταξιδεύει σε μια καλύτερη στιγμή, σε μια πιο χαρούμενη ώρα, κάθε ελεφαντάκι έχει τη δική του χαρούμενη ιστορία που την κάνει, στο τέλος, να χαμογελά.
Εγώ πάω πάντα στη στιγμούλα μου στη Λευκάδα. Η ανάμνηση αυτής της απόλυτης ευτυχίας, εκείνος ο ήλιος που πιο όμορφο και πιο γλυκό δεν έχω ξαναδεί, πάντα με κάνει να χαμογελώ, ότι και να γίνεται.
Φυσικά υπάρχουν άλλες υπέροχες στιγμές, π.χ. η γέννηση του παιδιού μου, η πρώτη του αγκαλιά.Όλες αυτές οι στιγμούλες είναι εκεί σε ένα ντουλάπι και είναι η σοκολάτα μου, το τσιρότο μου, η πατερίτσα μου, όταν όλα φαίνονται βαριά και ασήκωτα.
Τίποτα από αυτά δε «λύνει» ένα πρόβλημα. Ίσως, μάλιστα, σκεφτείς, ότι είναι χειρότερα. Θυμάσαι «περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαις». Το καταλαβαίνω.
Αν όμως από εκείνες τις φωτεινές στιγμές που έζησες, καταφέρεις να κρατήσεις λίγο από το φως, την ανάμνηση του πώς ένιωθες, τη δύναμη του γέλιου και της αισιοδοξίας σου, μπορεί να σε βοηθήσουν, όχι να λύσεις τα προβλήματα σου, αλλά να βγεις από τη μαυρίλα ώστε να βρεις τη δύναμη να αρχίσεις να λύνεις τα προβλήματά σου.
Βρες τη Λευκάδα σου, βρες το ελεφαντάκι σου, βρες τη στιγμούλα σου, βρες την ηρεμία και το μέρος που θα σε κάνει να μπορέσεις και πάλι να χρησιμοποιήσεις τη δύναμη που έχεις μέσα σου.

Της Κατερίνας Σίμου


Ανήθικη αμνησία: γιατί δεν θυμόμαστε τις κακές μας πράξεις;

Αντικλείδι

amnisia
Σύμφωνα με νέα έρευνα, δυσκολευόμαστε να επαναφέρουμε στη μνήμη μας τις κακές πράξεις που κάναμε στο παρελθόν, καθώς το ανθρώπινο υποσυνείδητο καταστέλλει σκόπιμα τις σχετικές αναμνήσεις, ώστε να αποφευχθεί η ψυχολογική δυσφορία. Αντιθέτως τις κακές πράξεις των άλλων, τις επαναφέρουμε στη μνήμη μας πιο εύκολα.
Η ηθική είναι μία έννοια η οποία απαντάται αποκλειστικά στο ανθρώπινο είδος. Παρά το γεγονός, όμως, ότι κατέχει υψηλή θέση στο αξιακό σύστημα των σύγχρονων κοινωνιών και ως εκ τούτου η ανήθικη συμπεριφορά προκαλεί στο άτομο που την εκδηλώνει ψυχολογική δυσφορία, οι άνθρωποι προβαίνουν επανειλημμένως σε ανέντιμες πράξεις.
Ερευνητές από τα Πανεπιστήμια του Harvard και του Northwestern, με μελέτη η οποία δημοσιεύτηκε στα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, εξερεύνησαν τις αιτίες που συμβαίνει αυτό. Με βάση τα ευρήματά τους, προτείνουν ότι ο εγκέφαλός μας εξασθενεί σταδιακά τις αναμνήσεις κακής συμπεριφοράς και ονομάζουν το φαινόμενο “ανήθικη αμνησία”.
Ειδικότερα, οι συγγραφείς της μελέτης υποστηρίζουν ότι η ανήθικη συμπεριφορά προκαλεί αλλαγές στη μνήμη, ώστε οι αναμνήσεις των ανήθικων πράξεων να γίνονται σταδιακά λιγότερο καθαρές και ζωντανές, σε σχέση με τις αναμνήσεις άλλων πράξεων, προκειμένου να αποφεύγεται η ψυχολογική δυσφορία που επιφέρει η θύμησή τους.
Εξαιτίας της “ανήθικης αμνησίας”, γράφουν οι ειδικοί, οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να δρουν επανειλημμένα με ανήθικο τρόπο, σε βάθος χρόνου. Πιο απλά, επειδή οι ανήθικες πράξεις προκαλούν πόνο, ο εγκέφαλός μας τις καταστέλλει, ωστόσο το γεγονός ότι ξεχνάμε τόσο αυτές όσο και τον πόνο που επιφέρουν, είναι και η αιτία που τις επαναλαμβάνουμε.
Επειδή οι αναμνήσεις ανέντιμης συμπεριφοράς θολώνουν, οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να δράσουν ξανά ανήθικα στο μέλλον
Επειδή οι αναμνήσεις ανέντιμης συμπεριφοράς θολώνουν, οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να δράσουν ξανά ανήθικα στο μέλλον
Για να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους, οι ερευνητές προέβησαν σε εννέα πειράματα στα οποία συμμετείχαν συνολικά 2109 άτομα, εξετάζοντας την καθαρότητα, τη ζωντάνια και το επίπεδο λεπτομέρειας των αναμνήσεων που είχαν οι συμμετέχοντες από τις ανήθικες πράξεις τους.
Σε ένα από τα πειράματα, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να καταγράψουν τις ανήθικες και ηθικές τους συμπεριφορές, όπως μπορούσαν να τις θυμηθούν. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι ανήθικες πράξεις των συμμετεχόντων είχαν καταγραφεί στη μνήμη τους με λιγότερο έντονο τρόπο σε σχέση με τις αναμνήσεις που είχαν από τις καλές τους πράξεις.
Σε ένα άλλο πείραμα, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να λάβουν μέρος σε ένα παιχνίδι, στο οποίο ήταν εύκολο να εξαπατήσουν για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Μετά από το παιχνίδι απολάμβαναν ένα γεύμα, ενώ αργότερα, οι ερευνητές τούς ζητούσαν να καταγράψουν τι έφαγαν και πώς εξελίχθηκε το παιχνίδι.
Στα πλαίσια ενός πειράματος, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να παίξουν ένα απλό παιχνίδι, στο οποίο ήταν εύκολο να κλέψουν
Στα πλαίσια ενός πειράματος, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να παίξουν ένα απλό παιχνίδι, στο οποίο ήταν εύκολο να κλέψουν
Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι συμμετέχοντες έδειξαν περισσότερη σαφήνεια και λεπτομέρεια στην ανάκληση της ανάμνησης των γευμάτων σε σχέση με εκείνη του παιχνιδιού, ειδικά αν είχαν “κλέψει” σε αυτό. Γενικά, τα αποτελέσματα σε όλα τα πειράματα συμφωνούσαν πλήρως μεταξύ τους και με την υπόθεση των ερευνητών για την “ανήθικη αμνησία”.
“Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι τη στιγμή ενός ηθικού ή ανήθικου συμβάντος, οι εμπειρίες των ανθρώπων δεν διαφέρουν όσο αφορά τη μνήμη. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, η ανάμνηση των ανήθικων πράξεων γίνεται λιγότερο προσβάσιμη, ζωντανή και καθαρή, πιθανότατα επειδή είναι δυσάρεστη και οι άνθρωποι είναι λιγότερο πιθανό να την ανακαλέσουν”, γράφουν οι ερευνητές.
“Τα αποτελέσματα [των πειραμάτων] δείχνουν ότι η ανήθικη αμνησία προκαλείται από την επιθυμία να μειώσει κανείς τη δυσφορία που συνοδεύει τις ανήθικες πράξεις και να διατηρήσει μία αυτοεκτίμηση ως ηθικό άτομο”, συνεχίζουν. “Ως αποτέλεσμα, επειδή οι αναμνήσεις ανέντιμης συμπεριφοράς θολώνουν, οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να δράσουν ξανά ανήθικα στο μέλλον”.
Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα ευρήματα της ερευνητικής ομάδας πίσω από τη μελέτη, το φαινόμενο της ανήθικης αμνησίας δεν παρατηρείται για τις κακές-ανήθικες πράξεις τρίτων, τις οποίες οι άνθρωποι μπορούν να θυμούνται πιο εύκολα και να τις κρίνουν πιο σκληρά, επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο στον εαυτό τους να καρπωθεί τον τίτλο του “ενάρετου”.

*********

Πηγήpathfinder
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Η αληθινή αγάπη αποτελεί άνοιγμα ψυχής

Η αληθινή αγάπη στη φιλική ερωτική συγγενική σχέση αναπνέει χάρη στην αποδοχή και τον σεβασμό. Όταν δεν υπάρχουν αυτά, ερωτευόμαστε τον έρωτα στο πρόσωπο του άλλου, αγαπάμε την ίδια την αγάπη, αυτό που ενσαρκώνει ο άλλος για μας, αλλά όχι τον ίδιον.
αληθινη αγαπη
Οι άνθρωποι, που δεν σέβονται και δεν αποδέχονται ο ένας τον άλλον, χρειάζονται ο ένας τον άλλον για να βιώσουν τον έρωτα ή την αγάπη μέσω του άλλου, αλλά δεν χρειάζονται ο ένας τον άλλον όπως είναι στην πραγματικότητα. Δεν γοητεύονται αληθινά ο ένας από τον άλλον, αλλά από τις εικόνες που δημιουργούν για τον εαυτό τους χάρη στην ύπαρξη του άλλου, από τις φαντασιώσεις που δημιουργούν για τη σχέση που τις ταιριάζουν ο ένας στο πρόσωπο του άλλου.
Η αληθινή αγάπη αποτελεί άνοιγμα ψυχής, μοίρασμα βαθύτερων συναισθημάτων, που αυτό μπορεί να συμβεί μόνο σε περιπτώσεις που υπάρχει αμοιβαία αποδοχή για αυτό που είναι ο άλλος και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι και σεβασμός με την έννοια της αμοιβαίας ανταπόκρισης, της προτεραιότητας, της προστασίας των συναισθημάτων, των καθαρών μηνυμάτων, της συνέπειας λόγων και πράξεων, των ορίων σε συμπεριφορές που βλάπτουν την αγάπη.
Χρειάζεται να βιώνουμε εμπειρίες, όχι απλά για να μαθαίνουμε, αλλά γιατί μέσα από τις σχέσεις μας προσδίδουμε νόημα στη ζωή μας, μια που κάθε σχέση μάς κάνει πιο επιεικείς με τον εαυτό μας, πιο ανοιχτούς στη ζωή, πιο ενωμένους με τους άλλους, όταν βέβαια αφεθούμε στα συναισθήματά μας για τον άνθρωπο που νιώθουμε συναισθήματα. Χρειάζεται όμως παράλληλα να γνωρίζουμε πως μια σχέση αποκτά ρίζες μόνο όταν εμπεριέχει την αποδοχή και το σεβασμό. Αν αυτά απουσιάζουν, είναι απλά ένας σταθμός που μπορεί να μας χαρίσει τα δώρα του αλλά δεν είναι το λιμάνι μας.
Οι τραγωδίες προκαλούνται όχι γιατί διαπιστώνουμε ότι μια σχέση δεν μπορεί να εξελιχθεί αλλά από τις δικές μας προσδοκίες για αυτήν, από τη διάθεσή μας να ντύσουμε κάτι με τα ρούχα της αρεσκείας μας.
Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι είναι όμορφο να γνωρίζουμε σταθμούς στη ζωή μας, χωρίς όμως να τους βαφτίζουμε με διαφορετικά ονόματα από αυτά που έχουν, απολαμβάνουμε με ουσιαστικό τρόπο τη ζωή. Αν δηλαδή ένας άνθρωπος έχει χιούμορ, αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν διακρίνεται από αποδοχή και σεβασμό, αν θα πούμε στον εαυτό μας πως η γνωριμία με αυτόν τον άνθρωπο θα εξελιχθεί σε σχέση, αυτό είναι μια προσδοκία μας. Η συγκεκριμένη γνωριμία μπορεί να μας χαρίσει στιγμές ανάσες και ψυχικής ευφορίας και την εκτιμάμε για αυτό, αλλά δεν έχει τα θεμέλια για να εξελιχθεί και να διαρκέσει στο χρόνο, εκτός βέβαια και αν διαμορφωθεί ένα κλίμα αποδοχής και σεβασμού στην πορεία, κάτι βέβαια που θα συμβεί, μόνο όταν και οι δυο άνθρωποι είναι ώριμοι και ανοιχτοί σε αυτήν τη διεργασία αλλαγής.
Για να εκτιμήσουμε την κάθε σχέση για αυτό που μπορεί να μας προσφέρει, χωρίς να πιέζουμε και τους ανθρώπους και εμάς να ανταποκριθούμε σε κάτι άλλο, χρειάζεται να αναρωτηθούμε γιατί δημιουργούμε παράταιρες προσδοκίες, γιατί δεν βάζουμε τα όρια μας, γιατί ενώ γυρεύουμε την εκτίμηση και την ηρεμία εμπλεκόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο αλληλοϋποτίμησης και άγχους. Χρειάζεται δηλαδή να δούμε την ευθύνη μας σε κάθε κατάσταση στην οποία εμπλεκόμαστε, ποιους ρόλους παίζουμε με επαναλαμβανόμενο τρόπο και γιατί, ποιες ανάγκες επιθυμούμε να καλύψουμε μέσα από την κάθε σχέση και γιατί γυρεύουμε την ικανοποίησή τους από άλλους και δεν τις αναλαμβάνουμε εμείς. Τι επιθυμούμε αληθινά για τον εαυτό μας και τι μπορούμε να επιτύχουμε πραγματικά για μας τη δεδομένη χρονική στιγμή
Κάθε σχέση, κάθε κατάσταση στην οποία συμμετέχουμε αλλά και κάθε γεγονός στη ζωή μας, είναι πολύ εύκολο να το δούμε ως κάτι το οποίο θα μεταθέσουμε τη δυσκολία μας και θα το κατηγορήσουμε για αυτό. Το δύσκολο αλλά το μόνο γόνιμο είναι να το δούμε ως μια ευκαιρία να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να αναλάβουμε δυναμικά την ευθύνη να επανορθώσουμε ό,τι σφάλλαμε σε σχέση με τον εαυτό μας, ώστε να το αλλάξουμε.
Όταν τολμήσουμε να κάνουμε τους απολογισμούς μας και να αναλάβουμε την ευθύνη τους, νιώθουμε όμορφα με τον εαυτό μας που τολμήσαμε να βιώσουμε γεγονότα όπου χάρη σε αυτά ανοίξαμε τα φύλλα της καρδιάς μας και χαιρόμαστε με διαφορετικό τρόπο τα δώρα της ζωής, γιατί τα απολαμβάνουμε για αυτό που μπορούν να μας προσφέρουν, έχοντας βέβαια επίγνωση και της δικής μας χωρητικότητας και δεκτικότητας για αυτά.
Πηγή: Της ψυχολόγου Αγγελικής Μπολουδάκη

Δε φαντάζεσαι, φίλε, πως είναι να γερνάς με εκείνη που αγαπάς.

Του Νεόφυτου Βασιλείου.
Το σκληρό φύλο σήμερα απαγορεύεται να κλαίει, να φοβάται, να γονατίζει και να ζητά συγγνώμη.  Πρέπει να επιδεικύει τα μυώδη του μπράτσα τα οποία επιβάλεται να κτίσει στα γυμναστήρια,  να καβαλάει το μηχανάκι του στα δρομάκια τις νύχτες, να φορά μαύρα γυαλιά, να βρίζει και να περπατάει σαν ρομπότ. Πρέπει να κάνει τις σκληρές χειρωνακτικές δουλειές. Πρέπει, πρέπει πρέπει… Όλα τα κάνουν οι σημερινοί άντρες της δεκαετίας μας. Γίνονται επιδειξιομανείς της ανδρείας τους μιας και η κοινωνία θα τους ρεζιλέψει εάν φανούν λιγότερο άντρες.
Όση τεστοστερόνη και αν κυλά στο αίμα τους, όσους μυς και αν καλύπτουν το αντρικό τους σώμα, όσα πράγματα και να μην φοβούνται, τρέμουν σαν χαρτί μπροστά στη θέα της βέρας.
Αποτελεί ένα παραμύθι εφιαλτικό για κάποιους άντρες, η ιδέα της δέσμευσης.Αρνούνται να φανταστούν τον εαυτό τους να δίνεται ολοκληρωτικά για μια ζωή σε μια γυναίκα την οποία θα πρέπει να περιμένουν στα σκαλιά της εκκλησίας. Αρνούνται να δουν φωτογραφία μαζί με μια γυναίκα και ένα-δυο παιδιά αγκαλιά.
Δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους κάθε βράδυ στην τηλεόραση, αντί να γυρίζουν με το μηχανάκι, γιατί θα έχουν συζυγικά καθήκοντα. Θα έχουν παιδιά, να κοιμούνται σε κρεβάτια τους που πρέπει να συντηρούν. Kόβεται η αναπνοή τους στο ότι θα μοιραστούν τα πάντα με μια γυναίκα και ύστερα με μια οικογένεια.
Τρέμουν με την ιδέα ότι θα πρέπει να παραμένουν πιστοί σε μια γυναίκα. Τρέμουν γιατί ίσως θεωρήσουν τους εαυτούς τους ανίκανους να δημιουργήσουν μια οικογένεια. Ή μήπως τελικά, τρέμουν το ότι θα πρέπει να ανοίξουν το κλουβί της καρδιάς τους και να τη μοιραστούν;  Ή τελικά, αν το σκεφτούμε καλύτερα, τρέμουν με την ιδέα μήπως μείνουν μόνοι…;
Κι αν κάποια μέρα αυτό που όρισαν ως το άλλο τους μισό τους εγκαταλείψει; Κι αν κατά βάθος είναι ανίκανοι να ικανοποιήσουν αυτή που θα αφεθούν να ερωτευθούν κι εκείνη φύγει;
Πόσο ανίσχυροι θα ένιωθαν, αν έμεναν μετά από μια σχέση, μόνοι;
Ας μην κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους, αυτό τρέμουν. Γι’ αυτό βάζουν από μόνοι τους την ετικέτα του καζανόβα, του εργένη, του άντρα που θέλει να ζήσει για πάντα μόνος γιατί έτσι το γουστάρει. Γι’ αυτό τόσοι παίζουν τα μαγκάκια και αρνούνται να γονατίσουν και να κάνουν πρόταση στην ιδανική γυναίκα. Γι’αυτό δείχνουν ότι θα αλλάζουν μια ζωή τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα.
Αυτοί οι μάγκες, χάνουν τη ζωή τους, η οποία κυλά γοργά. Και δεν είναι τόσο μάγκες τελικά. Χάνουν το φύλακα άγγελο τους, γιατί φοβούνται τη δέσμευση. Κι είναι κρίμα γιατί δε θα μάθουν ποτέ την ομορφιά του «μοιράζομαι», τη σημασία του γερνώ με τη γυναίκα που αγαπώ.