Και τι θέλει ο άνθρωπος;

Ο πρωινός καφές με έναν καλό φίλο ή μία καλή παρέα κι ένα εισιτήριο για ένα νησί. Χωρίς επιστροφή, δίχως το άγχος του γυρισμού και της ρουτίνας. Κάτι απ’ αυτά που χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Λίγο ο αέρας που μπλέκει τα μαλλιά σου στο πλοίο και αρκετή δόση γέλιου. Μέσα σε μια παρέα που μόνο εσύ και τα υπόλοιπα μέλη της βρίσκεστε στην προνομιούχα θέση να κατανοήσουν τον κώδικα επικοινωνίας σας.

Όταν πας κάπου με καλή παρέα είναι σχεδόν απόλυτο ότι θα δημιουργήσεις νέες και όμορφες αναμνήσεις. Τα βράδια είναι όλα δικά σας, καθώς γελάτε ασταμάτητα μέχρι το πρωί, χωρίς να ενδιαφέρεστε για τους γύρω σας και τους γείτονες. Εκείνη τη στιγμή περνάτε τόσο καλά που τα υπόλοιπα σας είναι παντελώς αδιάφορα.

Δε χρειαζόμαστε πολλά οι άνθρωποι για να αγγίξουμε την ευτυχία, ασχέτως που αυτό θεωρούμε. Καθημερινά αναλωνόμαστε σε υλικές ανάγκες, θεωρώντας τες αυτοσκοπό και όχι αρωγό στην ευτυχία. Αλλά, εν τέλει, αυτό που όλοι ανεξαιρέτως επιθυμούμε βρίσκεται μέσα στην ίδια μας την καθημερινότητα. Σ’ αυτή την ίδια καθημερινότητα που βρίζουμε κάθε πρωί που ξυπνάμε.

Η καλή παρέα, ο καφές κι ένα αναπάντεχο ταξίδι. Ή η αναμονή ενός προκαθορισμένου. Αν αφαιρέσεις τα υλικά αγαθά απ’ τη ζωή σου, σου μένει το γέλιο και η παρέα. Αν αφαιρέσεις όμως αυτά τα δύο, τι σου μένει; Τίποτα που δε θα κατέληγε στα αζήτητα μετά από λίγο χρονικό διάστημα.

Όλο το χρόνο περιμένεις για λίγες μέρες καλοκαιριού, όπου μαζεύεται όλη η παρέα. Στον ήλιο με τις ώρες να γίνεσαι σαν κακοψημένος αστακός και να αναζητάς γιαούρτι στα πιο απρόσμενα μέρη που μπορείς να φανταστείς. Τα βράδια, η μουσική κι όλη η χαρούμενη ατμόσφαιρα συντελούν σε μικρά κομμάτια ευτυχίας. Ακόμη και στις χριστουγεννιάτικες διακοπές ψάχνεις τα αγαπημένα σου άτομα, αυτά που πολλές φορές σε δυσχεραίνει να δεις η ρουτίνα.

Άλλες φορές φταίει η απόσταση, άλλες οι σπουδές. Μέσα στην καθημερινότητα είναι χίλια δύο πράγματα που πολλές φορές σε παρεμποδίζουν από το να περάσεις καλά. Αλλά αυτές οι λιγοστές μέρες που φεύγεις, τις αφιερώνεις ολόκληρες σ’ εκείνα τα άτομα. Και μέσα απ’ αυτές, κρατάς αγαπημένες αναμνήσεις και κατανοείς γιατί, παρά τα εμπόδια και τις διαφορές, παραμένετε μαζί. Γιατί έχετε μία πανομοιότυπη διανοητική καθυστέρηση που σας επιτρέπει να γελάτε με τα ίδια πράγματα.

Και ξέρεις τι ακόμη σου φτάνει για να είσαι ευτυχισμένος; Ο καφές που πίνεις πριν ακόμη ξυπνήσεις, όντας μη συνεννοήσιμος. Αυτός ο καφές, από τους δυνατούς, που δεν μπορείς να μην αισθανθείς τη γεύση τους. Μία γερή δόση καλημέρας. Ακόμα και κακοδιάθετος να είσαι, σε βοηθάει απίστευτα να λειτουργήσεις. Και εκτός αυτού, έχεις αγαπήσει αυτή τη συνήθεια. Να πηγαίνεις στο απέναντι μαγαζάκι να παίρνεις καφέ ή να ετοιμάζεις το δικό σου απ’ την καφετιέρα.

Όπως παλιά υπήρχε η ιεροτελεστία του φαγητού, καθώς όλοι μαζεύονταν γύρω από ένα τραπέζι, το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τον καφέ. Όλη η συμμορία μαζεύεται μετά τη δουλεία ή μετά τη σχολή. Ή έστω ένα Σάββατο πρωί. Μόνο που πλέον το τραπέζι δεν είναι απαραίτητο. Θα πάρεις ίσως τελικά τον καφέ στο χέρι και θα πας μια βόλτα.

Και τέλος, αυτά τα ταξίδια. Εκείνη τη στιγμή που βρίσκεσαι στο δρόμο για το αεροδρόμιο, που γνωρίζεις πως για λίγες στιγμές αυτή η ρουτίνα, που είτε αγαπάς είτε σιχαίνεσαι, θα μείνει πίσω. Θα βρίσκεσαι σε μία πόλη στην οποία πιθανότατα δε θα καταλαβαίνεις κανέναν και απλώς θα αποτελείς έναν περιηγητή ανάμεσα στον κόσμο. Θα πίνεις έναν καφέ εκεί και θα παρατηρείς τους ανθρώπους. Θα βλέπεις αξιοθέατα, μουσεία. Θα τρως από την τοπική κουζίνα. Αν έχεις και καλή παρέα μπορεί εκεί να βρίσκεσαι και στην απόλυτη ευτυχία.

Ίσως και λίγο έρωτα, πρώιμο, άγουρο, δίχως καμία φθορά. Αλλά και μόνο τα παραπάνω είναι αρκετά για να αισθανθεί κάποιος ευτυχισμένος. Χωρίς να είναι τίποτα απόλυτο, πόσα παραπάνω να χρειαστείς για να γελάσεις;

http://www.mindthetrap.gr/