Ναι ρε Coelho, όλα ένα ψέμα τελικά! Διαβάζαμε και εμείς τον αλχημιστή και παραμυθιαζόμασταν πως το σύμπαν αλληλεπιδρά με τα θέλω μας, πόσο λάθος είμαστε. Όταν, λέει, θέλεις κάτι πάρα πολύ τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις. Τρίχες κατσαρές και κακοβαμμένες! Είχε μια σκασίλα το σύμπαν για τις δικές σου επιθυμίες, την όρεξη σου είχε. Για να καταλάβεις ότι το σύμπαν σε έχει γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι, και με τα δίκια του, αρκεί μόνο να αναλογιστείς πόσο απειροελάχιστος μοιάζεις μπροστά στο όλο. Γιατί λοιπόν το σύμπαν να νοιαστεί αν εσύ κόβεις φλέβα για τον Τάκη ή δεν κοιμάσαι τα βράδια λόγω της Λίτσας, ή μήπως θες την προαγωγή ή την αύξηση όσο τίποτε άλλο και από την άλλη τι να πρωτοπρολάβει ρε άνθρωπε και το σύμπαν, με τόση ζήτηση που έχει;
Βέβαια, αυτή η πρόταση είναι απίστευτα λάθος και για τον άλλο βασικό λόγο. Πρόταση που γράφει μέσα της το αβέβαιο αυτό ρήμα, το θέλω, οφείλει να περιέχει και μερικά ρηματάκια ακόμη. Οφείλει να περιέχει το προσπαθώ, το αγωνίζομαι και το διεκδικώ. Πρέπει να εννοεί και άλλα στο άκουσμα της, η χροιά της όταν λέγεται πρέπει να περιέχει το είμαι διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για αυτό που θέλω. Μόνο έτσι το θέλω αποκτά νόημα! Και τα άλλα είναι κουραφέξαλα!
Οπότε ο γλυκός μας ο Paulo, με τέτοια που μας έμαθε, μας κακόμαθε τελικά. Μας έκανε αδρανείς, νωχελικούς, πήρε όλες τις ευθύνες από πάνω μας και τις έδωσε στο δόλιο το σύμπαν. Και εμείς γίναμε τεμπέληδες, καθόμαστε κοιτώντας το άπειρο περιμένοντας να σκάσουν τα θέλω μας ουρανοκατέβατα. Δεν έχουμε σκοπό να κουνήσουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι για όσα μας καίνε τα σωθικά και αν τελικά κάποια πράγματα δεν έρθουν όπως τα θέλουμε, τότε αναθεματίζουμε το σύμπαν.
Μάθαμε να ρίχνουμε το φταίξιμο σε μοίρες, στο κάρμα, στο κακό το timing, αποποιηθήκαμε των ευθυνών μας απλώς γιατί δε γουστάρουμε να παραδεχτούμε στον εγωίσταρο εαυτό μας ότι: ναι φίλε μου, εγώ φταίω που δεν προσπάθησα αρκετά, που δε το κυνήγησα όσο έπρεπε, που κώλωσα στην πρώτη δυσκολία, που άφησα να με πάρει από κάτω μετά την πρώτη ήττα. Όμως ο εγωισμός μας συνάμα με την απραξία μας καταφέρνουν περίφημα να καπελώνουν τα θέλω μας. Δεν έχουμε τα άντερα να πούμε ότι είμαστε δειλοί και ανάξιοι και τελικά λέμε κουταμάρες. Δεν ήταν γραφτό να γίνει! Δεν το θέλησε η μοίρα! Το σύμπαν δε συνωμότησε!
Ε λοιπόν, χώνεψε το διάολε! Το σύμπαν δε θα συνωμοτήσει ποτέ αν δε κουνήσεις το κουλό σου. Πιάσε την ευκαιρία σου από τα μαλλιά. Αγωνίσου για όσα θέλεις. Αν θέλεις κάτι πολύ, διεκδίκησέ το, και άσε το σύμπαν να στροβιλίζεται! Μην περιμένεις καμία ανώτερη δύναμη να σου φέρει τις ευχές σου στο πιάτο, δώσε όλο σου το είναι σε ότι λαχταράς, χωρίς να δειλιάζεις ή να σε τρομάζει η αποτυχία και τότε μόνο οι ευχές και τα θέλω σου γίνονται πραγματικότητα. Γύρνα τον κόσμο ανάποδα για όσα ποθείς και μην περιμένεις και πολλά πολλά από το σύμπαν.
Τα αστέρια, οι γαλαξίες και το κενό μπουχτίσανε να ακούνε ευχές ανθρώπων δειλών. Αδιαφορούν για όσα θες και δε θα προθυμοποιηθούν ποτέ τους να συνωμοτήσουν αν εσύ δε κάνεις τα αδύνατα δυνατά για όσα ποθεί η ψυχή σου. Οι στάσεις σου λοιπόν απέναντι στη ζωή μπορούν να είναι δυο, ή θα σιχτιρίζεις το σύμπαν που είσαι άτυχος και δε συνωμότησε και θα κάθεσαι με τα χεράκια σταυρωμένα ή θα κουνήσεις τα ξερά σου! Θα κάνεις ότι περνά από το χέρι σου ώστε να καταφέρεις ότι ζητά το μέσα σου και στο τέλος θα γυρίσεις στο σύμπαν και θα του φωνάξεις με τσαγανό πως εσύ είσαι ο υπαίτιος της δικής σου μοίρας και κανένα σύμπαν δε θα σου την ορίσει. Η επιλογή είναι δική σου!