Σελίδες

Κυριακή 30 Απριλίου 2017

Άλλοι σε ακουμπούν κι άλλοι σε αγγίζουν

By ΑΝΝΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ 


7.10 κιόλας. To ξυπνητήρι, τρεις φορές ήδη στην αναμονή. Κι αυτό, πιστό στην καθημερινή του αποστολή, να προσπαθεί αδημονώς να με ξυπνήσει. Άλλη μια μάχη ξεκινούσε κι εκείνο το πρωί. Μπήκα στο αμάξι, φόρεσα ζώνη ασφαλείας και κατευθύνθηκα προς τα παραθαλάσσια. Δουλειά με θέα τη θάλασσα είχε εκείνη την Τρίτη το μενού. Ο ουρανός σε χρώμα γκρι και σε διάθεση αγριοτάτη. Πόσο μ’ αρέσει όταν ο ουρανός, με τρόπο θρασύ και έντιμο, αποφασίζει να συμπεριφερθεί καταρρακτωδώς.
Στα 120 χιλιόμετρα την ώρα. Στο’ να χέρι το τιμόνι και στ’ άλλο ο καφές. Και στο ραδιόφωνο να παίζει το «Άγγιγμα Ψυχής». Συνειρμικά, κι αστραπιαία σκέφτηκα τα λόγια του Οδυσσέα, ενός δικού μου, πολύ δικού μου ανθρώπου, που με συνάντησε στην παλιά πόλη τις προάλλες και μου μίλησε γι’ αυτούς τους λίγους, τους εκλεκτούς, που μαγικά κι ανέλπιστα σ’ αγγίζουν, δίχως καν να’ χουν προλάβει να σ’ ακουμπήσουν.
Μου μίλησε για’κείνα τα κινούμενα πνεύματα, που περνούν από το κατώφλι της πόρτας μας και δίχως να μας ρωτήσουν ούτε εμάς ούτε τα παντζούρια μας, κάνουν με τρόπο θρασύ κι ασύστολο εισβολή, και κατευθύνονται μπρος ολοταχώς προς κρεβατοκάμαρα μεριά.
Μου μίλησε για’κείνες τις φιγούρες που αυτοβαφτίζονται από μηχανής θεοί του έρωτα, κινούνται σε επίπεδα δέκα μποφόρ και άνω και σε βαθμούς οκτώ ρίχτερ και βάλε, και προκαλούν σεισμούς ανεπανόρθωτους, που αφήνουν πίσω τους σεισμόπληκτους που δεν τους σώζει κανένα Ηνωμένο Έθνος.
Τόσα ζευγάρια μάτια, απ’ άκρη σ’ άκρη, προορίζονται κάθε μα κάθε μέρα, παντός καιρού, σε σπίτια, αεροπλάνα, σταθμούς και τρένα, να ανταλλάξουν ένα «Γειά σου». Εκατομμύρια χέρια, που με μαθηματική ακρίβεια και επί 24ωρου βάσεως είναι διαθέσιμα για ένα «χαίρω πολύ». Για ένα «εις το επανειδείν».
Σώματα που έρχονται σε πρώτη επαφή, άλλοτε έτσι για να περάσει η ώρα και να’ χουμε και κάτι να συζητάμε στο απογευματινό τσάι με λεμόνι κι ενίοτε γιατί ήρθε η στιγμή να καταλάβουν από πρώτο χέρι τι εννοεί ο ποιητής όταν λέει πως «σε μια στιγμή μαζί σου, έζησα όλη την αιωνιότητα».
Ακουμπήματα πάσης φύσεως. Άλλα στιγμιαία και τυχαία κι άλλα διαρκείας και μεγάλης απόλαυσης. Αγκαλιάσματα που έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο και σε δόσεις ελεγχόμενες κι άλλα που δίνονται ανεξέλεγκτα και σε ιλιγγιώδη ρυθμό. Χειρονομίες ένθερμες, που άλλοτε έγιναν επί πληρωμή και χωρίς απόδειξη κι άλλοτε τζάμπα και με κανένα βερεσέ.
golden-gate-bridge-1288901_1280
Σημασία έχει, να βρεις εκείνο το χέρι, εκείνο το «χάρηκα πολύ» που θα σ’ ακουμπήσει ξώφαλτσα, μα θα σ’ αγγίξει για τα καλά. Εκείνο το χαμόγελό που θ’ αγγίξει τα μάτια σου, εκείνη την ανάσα που θα ακουμπήσει τη ψυχή σου. Γιατί για ένα μαγικό «χάρηκα πολύ» ζούμε όλοι. Για ένα ακούμπημα, διαφορετικό απ’ τα άλλα. Και για ένα άγγιγμα. Άγγιγμα ψυχής.
Κι έτσι όπως κατευθύνθηκα προς το υπόγειο πάρκιγνκ, απέναντι από την μανιασμένη παραλία, κατέβηκα από το αυτοκίνητο και άρχισα να τρέχω. 15 λεπτά αργοπορημένη ήδη για το πρώτο ραντεβού εκείνης της Τρίτης. Ξαφνικά, κάποιος ένστολος, με μεγάλο ανάστημα και βαρύ περπάτημα, σκουντούφλησε επάνω μου και με έσπρωξε, καθώς έτρεχε να προλάβει ένα οδηγό που είχε παραβεί το νόμο. Νευρίασα προς στιγμήν, και γύρισα το βλέμμα από την άλλη.
«Μου είπαν για ναρκωτικά, κι εγώ τους μίλησα για τα μάτια σου» έγραφε με μαύρο σπρέι ο απέναντι τοίχος που οδηγούσε στην αποβάθρα. Έφτασα στο ραντεβού χαμογελώντας.
Πόσο δίκιο είχε ο Οδυσσέας. Ακόμη και σε μία και μόνο στιγμούλα, άλλα είν’ αυτά που σ’ ακουμπούν κι άλλα που σε αγγίζουν!

Πρώτη δημοσίευση στο Pillowfights.gr

Οικογένεια είναι αυτά τα απλά, τα καθημερινά – το παν δηλαδή

Από
 Ναταλύ Δούκα
 

«’Οσο πιο πολύ γεμίζει το σπίτι, τόσο πιο μόνη νιώθω».
«Να το κοιτάξεις αυτό, δεν είναι νορμαλ.»
Έχω το σύνδρομο της γεμάτης φωλιάς. Το ξέρεις αυτό το σύνδρομο. Είναι αυτό για το οποίο δεν μιλά ποτέ κανείς. Απαγορεύεται να μιλάμε γι αυτό.
Οχι, δεν πάσχω από κάποια ψυχιατρική διαταραχή που με ωθεί στο να μην εκτιμώ αυτά ήθελα να έχω.
Απλά υπάρχουν στιγμές που μετανιώνω γι’ αυτά που θέλησα. Και τα θέλησα πολύ.
Εν αρχή ήταν ό σκύλος. Προσπάθησα πολύ να προσποιηθώ ότι δεν άλλαξε τίποτα από τότε που μπήκε στην ζωή μου. Πήρα μόνο αγάπη και πάνω απ ’όλα παρέα. Αλλά μετά πήρα και κάτι τρίχες, κάτι βόλτες κι κάτι έγνοιες. Σκούπα κάθε μέρα ανελλιπώς. «Δεν μπορώ να μείνω μέχρι αργά, θα τα κάνει πάνω του ο σκύλος». «Δεν μπορώ να ‘ρθω Ρώμη γιατί δεν έχω που να αφήσω τον σκύλο». Ό,τι απόφαση κι αν ήθελα να πάρω έπρεπε να λάβω υπόψιν τον σκύλο.
Και μετά,  ήρθε εκείνος. Τότε που τα ράφια της βιβλιοθήκης μου μπούκωσαν με βιβλία που δεν είχα διαβάσει εγώ (τα άπαντα της BMW κλπ). Συρτάρια που γέμισαν με ρούχα που δεν ήταν δικά μου και αναγκάστηκα να πακετάρω τα καλοκαιρινά σε αεροστεγή συσκευασία κάτω από το κρεββάτι κι έτσι την άνοιξη να ζω το δράμα του «δεν έχω τι να φορέσω». Το ότι βάζω 2 πλυντήρια την ημέρα και για να μειώσω το σίδερο, φοράω-αποκλειστικά εγώ- τα ίδια ρούχα επί δύο μέρες. Το ότι αναγκάστηκα ν’ ανέχομαι ένα ραδιόφωνο παλιατζούρα σε περίοπτη θέση στο σπίτι, το οποίο δεν αγόρασα. Άρχισα να σκέφτομαι για δύο, άντε δυόμιση γιατί είναι κι ο σκύλος. Στα καθημερινά, στα πρακτικά, στο τίποτα δηλαδή, δεν ήμουν πια μόνη.
Τελείωσαν οι ρούχλες στον καναπέ όπως εγώ της απολάμβανα. Δεν κυκλοφορώ πια με deca-look στο σπίτι γιατί απλά βαριέμαι. Να ακούω την Πιαφ στη διαπασών και να μην σπάω ξένα αυτιά αλλά μόνο τα δικά μου. Δεν υπάρχει το πριν και το μετά στην αμφισβητημένη ομορφιά μου. Υπάρχει το φάτσα φόρα. Κι έτσι δεν έχω την ευκαιρία να πλυθώ, να βαφτώ, να σιαχτώ , να γίνω μοιραία. Το βασικότερο είναι ότι δεν φεύγει. Δεν πάει σπίτι του και τα λέμε αύριο με ραντεβού. Να πάρουμε μία ανάσα. Να μας λείψουμε. Να έχουμε τα μυστικά μας. Τα «που ήσουν και δεν το σήκωνες» και τα «με ξέχασες, ούτε ένα μήνυμα».
Κάναμε αμάν να συγκατοικήσουμε. Για να μην τα έχουμε. Και τώρα που ‘ντα;
Καλώς όρισε κι ο τρίτος. Καλώς όρισε κι ο τέταρτος. Παιχνίδια, φιλιά, αγάπες, λατρεία. Εξάρτηση,  αρρώστιες, φασαρία, τσακωμοί. Πρόγραμμα και αποφάσεις για τεσσεράμισι. «Όλοι οι καλοί χωράνε».
Κι εμένα καλοί είναι ρε παιδιά, αλλά δεν χωράνε. Δεν χωράνε στο σπίτι, δεν χωράνε στον χρόνο, δεν χωράνε στα κέφια. Και καταβάλουμε όλοι μεγάλες προσπάθειες για να χωράμε. Γιατί αυτό είναι οικογένεια. Γιατί καλύτερα μαζί, παρά χώρια. Γιατί καλύτερα παρέα παρά μόνη.
Το μυαλό μου πάντως δεν χωράει άλλο. Γέμισε. Γέμισε νωρίς. Αρχίζει και καίγεται και νιώθω πιο μόνη από ποτέ.
Και μετά γεύομαι την αυθόρμητη αγκαλιά, τα κακαριστά γέλια, το σ’ ευχαριστώ, τα πόδια του να σφίγγουν τις κρύες μου πατούσες το βράδυ για να τις ζεστάνουν, το απαλό γλύψιμο στο χέρι πακέτο με το κουταβίσιο βλέμμα.
Ξέρεις, αυτά τα καθημερινά, τα απλά, το παν δηλαδή.

Πώς μας βλέπουν τα παιδιά

Από ParentsGo



Σε μια έρευνα που έγινε σε σχολείο της Αμερικής ρωτήθηκαν τα παιδιά πώς βλέπουν τους γονείς τους. Να μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές απαντήσεις:
pos-mas-vlepoun-ta-paidia-image01Οι μεγάλοι δίνουν υποσχέσεις και έπειτα τις ξεχνούν ή λένε πως δεν επρόκειτο για πραγματική υπόσχεση, αλλά μόνο για ένα ίσως.
pos-mas-vlepoun-ta-paidia-image01Οι μεγάλοι δεν αφήνουν τα παιδιά τους να ντύνονται όπως θέλουν, ενώ οι ίδιοι ντύνονται όπως τους αρέσει, ακόμα κι αν αυτό που αποφασίζουν να φορέσουν δεν ταιριάζει στην περίπτωση ή είναι βέβαιο ότι μ’ αυτό θ’ αρπάξουν καμιά πούντα.
pos-mas-vlepoun-ta-paidia-image01Οι μεγάλοι δεν κάθονται ν’ ακούσουν τι τους λένε τα παιδιά. Και παρ’ όλα αυτά έχουν έτοιμη την απάντηση.
pos-mas-vlepoun-ta-paidia-image01Οι μεγάλοι κάνουν λάθη μα ποτέ δεν τα παραδέχονται, ή το λάθος τους δεν είναι λάθος ή κάποιος άλλος φταίει για το λάθος που έκαναν.
pos-mas-vlepoun-ta-paidia-image01Οι μεγάλοι διακόπτουν συνεχώς τα παιδιά όταν αυτά διηγούνται κάτι. Αν όμως ένα παιδί διακόψει ένα μεγάλο αρχίζουν αμέσως οι παρατηρήσεις.

Οι μεγάλοι δε μπορούν να καταλάβουν ότι ένα παιδί μπορεί να επιθυμεί ένα πράγμα για το χρώμα του, το σχήμα του, ή το μέγεθος του. Ακόμα και όταν το έχει αγοράσει με δικά του χρήματα. Αν δεν τους αρέσει, λένε: Δεν μπορώ να καταλάβω τι το ωραίο βρίσκεις σ’ αυτή την αηδία.
pos-mas-vlepoun-ta-paidia-image01Οι μεγάλοι κάνουν πάντοτε κουτσομπολιό. Αν όμως τα παιδιά κάνουν το ίδιο και πουν τα ίδια πράγματα για τα ίδια πρόσωπα, τότε τους λένε ότι είναι αναιδέστατα κι ότι τους λείπει ο σεβασμός.
Πηγή: www.pigizois.net

Πέμπτη 20 Απριλίου 2017

Γίνε ο δάσκαλος που θα ήθελες να έχεις!

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις για το μέλλον σου. Τις περισσότερες φορές δεν αποφασίζεις μόνος, αλλά υπάρχουν και διάφοροι άλλοι από πίσω όπως γονείς, εκπαιδευτικοί, οι οποίοι σε οδηγούν προς κάποια κατεύθυνση.
Αν λοιπόν αυτή η κατεύθυνση είναι προς την εκπαίδευση, τότε πρέπει να είσαι σίγουρος για κάποια πράγματα.
Σου αρέσει να ασχολείσαι με τα παιδιά;
Έχεις υπομονή;
Το κάνεις για οικονομικούς λόγους;
Και πολλές άλλες ερωτήσεις τέτοιου τύπου που δεν αναφέρω γιατί θα γίνω κουραστική. Αλλά πραγματικά σκέφτηκες ποτέ πόσα πράγματα πρέπει να κάνει ένας δάσκαλος, ένας καθηγητής για να κάνει σωστά τη δουλειά του. Πόση υπομονή πρέπει να διαθέτει και πόση αγάπη γι’αυτό που κάνει αλλά και για τα παιδιά τα ίδια.
Θέλω λοιπόν να σου μιλήσω για το επάγγελμα μου και αν θέλεις να το ακολουθήσεις να το κάνεις γιατί το αγαπάς και όχι γιατί κάποιος σου μίλησε για επαγγελματική αποκατάσταση και διακοπές τρεις μήνες το καλοκαίρι.
Αγάπησέ το και κάνε το δικό σου. Βρες τους τρόπους να γίνει η καθημερινότητά σου γεμάτη από ιδέες για ενδιαφέρουσα διδασκαλία και μην σκέφτεσαι το συνηθισμένο. Κάνε τη διαφορά! Ναι μ’ ακούς, κάντο γιατί πραγματικά αξίζει. 
Βγες από την πεπατημένη, ακολούθησε έναν δικό σου δρόμο και σίγουρα θα βγεις κερδισμένος πρώτα εσύ και μετά οι μαθητές σου!
Γιατί να κάνεις αυτό που έκανε παλιά κάποιος καθηγητής σου και βαριόσουν; Γιατί να μην βρεις έναν άλλο τρόπο να μεταλαμπαδεύσεις τις γνώσεις σου στους μαθητές σου; 
Γιατί να μην τους δώσεις εναλλακτικές να ανακαλύψουν μόνοι τους τη γνώση; Το ταξίδι θα είναι δύσκολο αλλά θα ανταμειφθούν κι αυτοί κι εσύ. Ίσως τους δώσεις μια αφορμή να σκέφτονται τι θα γίνει στο επόμενο μάθημα…
Μην βαριέσαι, θα βαρεθούν κι αυτοί. Αν εσύ δεν βλέπεις την ώρα να τελειώσεις, σκέψου πως το πιο πιθανό είναι να νιώθουν έτσι και οι μαθητές σου. Βάλε λοιπόν το μυαλό σου να δουλέψει και βρες τρόπους διαφορετικούς.
 Κάνε κάτι που δεν θα το περιμένουν, παίξε μαζί τους, μίλησέ τους. Νιώσε άνετα για να νιώσουν και αυτοί. 
Να γίνετε μια παρέα. Μην φοβηθείς, δεν θα σταματήσουν να σε σέβονται επειδή θα σταματήσεις να είσαι αυστηρός και απομακρυσμένος.
Και για να είμαι ειλικρινής δεν πίστευα πάντα αυτά που σου λέω να κάνεις τώρα. Στη θεωρία όλα είναι εύκολα και απλά, στην πράξη όμως τα πάντα διαφέρουν.
 Στη θεωρία ήθελα να είμαι αυστηρή, να έχω τους τέλειους μαθητές, να κάνω το τέλειο μάθημα και όλα να είναι υπέροχα. Στην πράξη όμως διαπίστωσα ότι αυτά δεν γίνονται. Ούτε εγώ είμαι τέλεια, ούτε κάνω το τέλειο μάθημα και ούτε θέλω κιόλας, γιατί το τέλειο θα ήταν από κάποια στιγμή και μετά βαρετό.
 Οπότε προσαρμόζομαι στις εκάστοτε συνθήκες και αλλάζω ανάλογα με τον μαθητή. Πάντα όμως με αγάπη και υπομονή!
Γι ‘αυτό σου λέω αν θέλεις να γίνεις εκπαιδευτικός, να το αγαπάς και να το κάνεις εμπνευσμένα!
Ειρήνη Κεμερλή

Το παιδί μου δεν έχει φίλους: Πως μπορώ να το βοηθήσω;

Από ParentsGo
Οι κοινωνικές σχέσεις είναι μια έμφυτη ανάγκη για κάθε παιδί. Το βοηθά στην συναισθηματική του ωρίμανση και στην σύνδεση του με το περιβάλλον έξω από το σπίτι. Η στέρηση των φιλικών σχέσεων μπορεί να οδηγήσει ένα παιδί σε μειωμένη αυτοεκτίμηση σε απομόνωση ή ακόμη και σε κατάθλιψη.
Εύκολα κανείς καταλαβαίνει ότι η φιλία και οι φιλικές σχέσεις είναι το ίδιο σημαντικές όσο και το φαγητό.
Ο κ. Στέλιος Μαντούδης, Αναπτυξιακός Εργοθεραπευτής επισημαίνει ότι η φιλία μολονότι είναι μία έμφυτη βιολογική ανάγκη κάθε παιδιού, χρειάζεται να καλλιεργηθεί από τους γονείς οι οποίοι θα πρέπει να αρχίσουν να τη διδάσκουν στα παιδιά τους από πολύ μικρή ηλικία.
Ο ρόλος των γονέων:
paidiki-pareaΟι γονείς έχουν ένα σημαντικό ρόλο:
  • Να βοηθήσουν το παιδί να αναπτύξει τη δεξιότητα των φιλικών σχέσεων
  • Είναι οι πρώτοι οι οποίοι μπορούν να το επηρεάσουν, από πολύ μικρή ηλικία, να αναπτύξει φιλίες
  • Οι ίδιοι αποτελούν το παράδειγμα στη διαχείριση των σχέσεων
  • Οι γονείς που είναι πολύ κοινωνικοί και καλούν συχνά στο σπίτι κόσμο διδάσκουν στο παιδί τους, μέσα από τη μίμηση, τις κοινωνικές συναναστροφές και αργότερα και εκείνο θα κάνει το ίδιο
paidiki-pareaΤι μπορούν να κάνουν οι γονείς:
  • Μιλήστε στο παιδί σας για τα θετικά της φιλίας
  • Εξηγήστε του το ρόλο του σεβασμού, της φιλίας και της συνέπειας και ότι δεν απαρνιόμαστε ένα φίλο γιατί κάποιος μας πρότεινε κάτι καλύτερο
  • Κρατάμε τα μυστικά των φίλων μας σαν να ήταν δικά μας
  • Αν το παιδί σας κάποτε πληγωθεί συναισθηματικά λόγω της εμπιστοσύνης που έδειξε σε κάποιο φίλο είναι ευκαιρία να του μιλήσετε για τις σχέσεις των φίλων και πόσο ευμετάβλητες μπορεί να γίνουν

Διαφήμιση

to-paidi-mou-den-exei-filous-pos-mporo-na-to-voithiso-icon1
paidiki-pareaΤι να κάνω αν το παιδί μου δεν έχει φίλους;
  • Αναζητήστε τα αίτια με αντικειμενικό τρόπο
  • Μήπως με την συμπεριφορά του γίνεται ανταγωνιστικό παρορμητικό ή επιθετικό στις σχέσεις του με τα άλλα παιδιά
  • Μήπως είναι πολύ εσωστρεφές, δειλό φοβισμένο ή με χαμηλή αυτοεκτίμηση
  • Αν πάλι σταμάτησε ξαφνικά να κάνει παρέες μήπως έγινε κάτι σημαντικό που το πλήγωσε;
  • Αναζητήστε πληροφορίες από το χώρο του σχολείου
    • Ρωτήστε τη δασκάλα αν έχει παρατηρήσει κάτι σχετικά με την κοινωνική συμπεριφορά του παιδιού στο σχολείο
    • Ζητήστε τη βοήθεια της να εντάξει το παιδί σας σε μία ομάδα
    • Ζητήστε να βάλει μία ομαδική εργασία και να χωρίσει η ίδια τις ομάδες ώστε να ενσωματώσει το παιδί σας με κάποιους που θεωρεί ότι θα ταίριαζε περισσότερο
paidiki-pareaΠότε να ζητήσω βοήθεια;
Εάν παρατηρήσετε ότι παρά τις προσπάθειες σας για κοινωνικές επαφές το παιδί σας,
  • Προτιμά να μένει απομονωμένο
  • Αρνείται να δημιουργήσει φίλους
  • Εκφράζει επιθετικότητα στα άλλα παιδάκια
Τότε είναι προτιμότερο να ζητήσετε τη βοήθεια σε ένα Αναπτυξιακό Κέντρο. Υπάρχουν ειδικά προγράμματα όπως το life skills που μπορεί να βοηθήσει το παιδί σας
Πηγή: www.mandou.gr

Το άγγιγμα της μαμάς

By 

Πώς γίνεται κάποιος να ξεχνάει τις δυσκολίες που πέρασε όταν απομακρύνεται από μια δύσκολη κατάσταση; Η απόσταση και ο χρόνος τα αλλάζουν όλα!
Θυμάμαι για παράδειγμα τότε που η Εβελίνα ήταν 2-3 χρονών. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα μόνη μου (ούτε καν να πάω στην τουαλέτα).  Θυμάμαι ότι ακόμα και το άπλωμα των ρούχων μου φαινόταν βουνό! Μια δουλειά που κανονικά ήθελε 3 λεπτά, τώρα έπρεπε να πάρει 13, μια και έβγαινε έξω μαζί μου και ήθελε να απλώσει και εκείνη. Θυμάμαι μου έλεγε «μόνη μου, μόνη μου» και φυσικά μόνη της κατάφερνε να να ρίξει καμιά 10αριά μανταλάκια στην αυλή!
Το άγγιγμα της μαμάς
Πόσο αστείο μου φαίνεται τώρα όλο αυτό! Τότε όμως το άπλωμα των ρούχων μου φαινόταν δύσκολο και κοίταζα να το κάνω όταν κοιμόταν. Αρκεί να κοιμόταν και η Εβίτα ταυτόχρονα δηλαδή, η οποία τότε ήταν ενός. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που και τα δύο κορίτσια έτυχε να κοιμηθούν ταυτόχρονα το μεσημέρι κόντεψα να κλάψω από τη χαρά μου!
Καθώς όμως μεγάλωναν άρχισε να γίνεται πιο εύκολη η καθημερινότητα και να χαλαρώνω κι εγώ περισσότερο. Τρεις ερωτήσεις που με βοηθούσαν (και με βοηθάνε ακόμα)  να επαναπροσδιορίσω τη στάση μου είναι οι εξής:
  • Τι θέλω να θυμούνται τα παιδιά μου από τα παιδικά τους χρόνια;
  • Πώς θέλω να αισθάνονται όταν μπαίνουν στο σπίτι;
  • Πώς θέλω να αισθάνονται για μένα όταν θα έχουν μεγαλώσει;
Διάβασα τις προάλλες δυο σύντομα κείμενα που με ενέπνευσαν και θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας. Είναι και τα δύο μια σπουδαία υπενθύμιση ότι  η σημερινή μέρα θα είναι η παιδική ηλικία που τα παιδιά μας θα θυμόνται και ότι τίποτα από αυτά που κάνουμε για τα παιδιά μας δεν πηγαίνει χαμένο.
«Τι είναι σπίτι; Ο αγαπημένος μου ορισμός είναι ‘ένα ασφαλές καταφύγιο, ένα μέρος όπου κάποιος είναι απαλαγμένος από επιθέσεις, ένα μέρος όπου βιώνει ασφαλείς σχέσεις και επιβεβαίωση. Είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μοιράζονται και καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Οι σχέσεις περιθάλπτονται. Οι άνθρωποι δε χρειάζεται να είναι τέλειοι, αλλά ειλικρινείς,  στοργικοί, υποστηρικτικοί και να αναγνωρίζουν την κοινή μας ανθρώπινη φύση που μας κάνει όλους ευάλωττους'».
– Rowan Coleman, συγγραφέας
 «Όταν μεγάλωνα τα κορίτσια μου, συχνά αναρωτιόμουν αν όλο αυτό άξιζε. Είχα αυτές τις σκέψεις ειδικά τις μέρες που είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια. Κανείς δεν έμοιαζε να προσέχει το φρεσκοσιδερομένο τραπεζομάντιλο και τα λουλούδια στο τραπέζι του βραδινού ή τη μυρωδιά του σπιτικού ψωμιού.
Κι αμέσως θύμιζα στον εαυτό μου ότι έχτιζα μια φωλιά για τα παιδιά μου. Κάποια μέρα τα κορίτσια μου θα ψάχνουν στην καρδιά τους και θα θυμόνται τι αγαπούσαν περισσότερο από την παιδική τους ηλικία – το άγγιγμα της μαμάς
– Sandra Sage, συγγραφέας

Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Γιατί δεν παίρνουμε αυτά που θέλουμε από τη ζωή;

Φίλες και φίλοι, πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν παίρνουν αυτά που θέλουν απ’ τη ζωή τους και ενδεχομένως υποφέρουν, για 3 βασικούς λόγους που είναι (πλην θεμάτων υγείας και φυσικών καταστροφών) οι εξής:
1. Δεν ξέρουν πως να βγάζουν χρήματα
2. Δεν ξέρουν πως να αγαπούν
3. Δεν ξέρουν πως να πιστεύουν στον εαυτό τους
Αυτές είναι, κατά τη γνώμη μου, οι τρεις πιο σημαντικές «δεξιότητες ζωής» (life skills) που, δυστυχώς, δεν μας τις διδάσκουν στα σχολεία.
Σε ό,τι αφορά στα χρήματα, το περιβάλλον μας διδάσκει ότι «το χρήμα διαφθείρει τον άνθρωπο» και ότι «οι πλούσιοι είναι σκληροί και ανήθικοι», οπότε ενστερνιζόμενοι τέτοιες αντιλήψεις –πεποιθήσεις, συνειδητά ή ασυνείδητα, αποφεύγουμε το κέρδος και την παραγωγή πλούτου, μην τυχόν και γίνουμε κι εμείς κακοί άνθρωποι. Ή μας έρχονται λεφτά και τα διώχνουμε, κάνουμε αυτο-σαμποτάζ και τα χάνουμε, τα σπαταλούμε, δεν τα διεκδικούμε, τα απαξιώνουμε, τα σνομπάρουμε.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για περιοριστικές πεποιθήσεις, αφού το χρήμα ως «ενέργεια» δεν έχει καμία ποιότητα από μόνο του (είναι όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, δεν είναι ούτε «καλό» ούτε «κακό»). Οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν με βάση το χαρακτήρα τους. Και μη μου πείτε ότι το χρήμα αλλοιώνει το χαρακτήρα, γιατί θα σας απαντήσω ότι δεν κάνει κάτι τέτοιο, απλά το μόνο που κάνει είναι να «δείχνει» το χαρακτήρα κάποιου –τον φέρνει στην επιφάνεια, ο άνθρωπος ξεσκεπάζεται όταν δεν υπάρχει ο φόβος της φτώχειας…
Αλλά πώς παράγονται τα χρήματα; Ο μόνος υγιής τρόπος παραγωγής χρημάτων είναι η προσφορά εργασίας με αξία. Όταν κάνουμε μια δουλειά δίνοντας κάτι που αξίζει, συνεισφέρει στη βελτίωση των πραγμάτων, της ζωής των ανθρώπων, τότε παράγεται αξία. Αυτό γίνεται με τρεις τρόπους:
  • (α) την απόκτηση γνώσεων,
  • (β) τη μεθοδική εργασία και
  • (γ) την προσωπική βελτίωση
–για να προσφέρω περισσότερα, πρέπει εγώ να γίνομαι διαρκώς καλύτερος, να μαθαίνω και να εξελίσσομαι ως άτομο, να αναπτύσσω τις δεξιότητες και παράλληλα τις αρετές μου.
Αν δεν πάρουμε αυτά τα διδάγματα, τότε μπορεί να υιοθετήσουμε την τρέχουσα λογική της κοινωνικής κουλτούρας κατά την οποία τα λεφτά δεν παράγονται, αλλά «έρχονται» από κάπου (δίκην παρθενογεννήσεως). Δηλαδή τα «δίνουν» οι μπαμπάδες, οι εργοδότες, οι καλές γνωριμίες, ο διορισμός, οι «κολλητοί», η τύχη κτλ. Αποτέλεσμα: κακή νοοτροπία! Δεν προσπαθούμε να μάθουμε, να δουλέψουμε, να βελτιωθούμε σε προσωπικό επίπεδο, αλλά να τα «πάρουμε» με διάφορους τρόπους, λες και μας τα χρωστάγανε. Και μετά θυμώνουμε κιόλας που μας δώσανε λίγα!
Φαντάζεστε μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι θα επιδιώκουν τα χρήματα με υγιή τρόπο, θα τα χρησιμοποιούν για το καλό και θα τα παράγουν μέσα από πραγματική συνεισφορά εργασίας, προϊόντων ή υπηρεσιών με αξία; (μοιάζει ουτοπικό ε;).
Ένα άλλο σημαντικό πράγμα που δεν μας μαθαίνουν στα σχολεία, είναι το πως να αγαπάμε και να μοιραζόμαστε. Ο ένας μαθητής είναι καλύτερος από τον άλλον επειδή παίρνει καλύτερους βαθμούς ή έχει καλύτερες επιδόσεις σε κάποιο άθλημα. Το ατομικό επίτευγμα επιβραβεύεται και δικαιολογείται ως «άμιλλα» μεταξύ των ανθρώπων.
Δεν υπάρχει καμία άμιλλα, αγαπητοί φίλοι. Υπάρχει «εγώ είμαι καλύτερος κι εσύ είσαι χειρότερος» και «εγώ τα καταφέρνω, ενώ εσύ όχι». Αυτό το στυλ ανταγωνιστικότητας μας υποβάλλεται ως φυσιολογικό μοτίβο συσχετισμού με τους άλλους ανθρώπους και όταν μεγαλώνουμε το συνεχίζουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Πάμε στη δουλειά και κάνουμε τους έξυπνους στον εργοδότη, πάμε να μιλήσουμε με τον πελάτη και προσπαθούμε να του αποδείξουμε ότι αυτός είναι λάθος κι εμείς «σωστοί», κάνουμε προσωπικές σχέσεις και στους καβγάδες μας προσπαθούμε να «έχουμε δίκιο». Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε, αφού έχουμε «προγραμματιστεί» να πιστεύουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο με νικητές και χαμένους; όπου κάποιος πρέπει να κερδίζει και οι άλλοι να χάνουν;
Από την άλλη μεριά, φαντάζεστε έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι θα σκέφτονταν πρώτα το συμφέρον του άλλου και μετά το δικό τους; (ακούγεται ουτοπικό ε;)
Και τρίτο, κι όχι λιγότερο σημαντικό, δεν μας διδάσκεται πως να σεβόμαστε και να εκτιμούμε τον εαυτό μας. Οι γονείς μας μαλώνουν γιατί δεν κάναμε καλά εκείνο ή το άλλο, είναι φειδωλοί στον έπαινο, οι δάσκαλοι επίσης μας επιπλήττουν, γιατί λειτουργήσαμε αυθόρμητα και μιλούσαμε μέσα στην τάξη, οι φίλοι μας κρίνουν με βάση τα ρούχα που φοράμε και τη μάρκα κινητού που έχουμε ή τα μέρη που συχνάζουμε.
Αν δεν τα πάμε καλά στα μαθήματα είμαστε «λίγοι», αν δεν έχουμε αγαλματένια κορμοστασιά δεν είμαστε επαρκείς για το αντίθετο φύλο, αν δεν περάσουμε στο πανεπιστήμιο είμαστε «κακοί» μαθητές και αποτυχημένοι. Οπότε, μόλις μεγαλώσουμε και πάρουμε μια θέση «εξουσίας» στη δουλειά ή στη ζωή (γίνουμε ας πούμε προϊστάμενοι, γονείς εμείς οι ίδιοι κλπ.) –τι κάνουμε; αρχίζουμε και κρίνουμε και εμείς τους πάντες και τους υποδεικνύουμε τα σφάλματά τους (με τη δικαιολογία να τα βελτιώσουν) κι έτσι καλύπτουμε τη δική μας μειωμένη αυτοεκτίμηση, υποθάλποντας την αυτοεκτίμηση των άλλων.
Όμως, η χαμηλή αυτοπεποίθηση οδηγεί σε μια αίσθηση ότι συνεχώς κάτι μας λείπει, νιώθουμε ότι «δεν είμαστε αρκετά καλοί», όλα μας φταίνε, είμαστε διαρκώς ανικανοποίητοι, φοβισμένοι μη μας κρίνουν, ανασφαλείς και ευερέθιστοι, λες και βιώνουμε μια μόνιμη κατάσταση πολέμου. Πώς να αποδώσουμε το μέγιστο του δυναμικού μας, να είμαστε παραγωγικοί και δημιουργικοί, να κάνουμε τις επιλογές συντρόφων που αληθινά θέλουμε και να βιώσουμε εσωτερική ηρεμία και γαλήνη, αν αισθανόμαστε έτσι;
Πάντα θα λειτουργούμε με κριτήριο «μην τυχόν και γίνει αυτό ή το άλλο», δηλαδή αμυντικά και οριακά ίσα-ίσα για να μην κάνουμε λάθος, μη μας απορρίψουν, ποτέ όμως δίνοντας τον πραγματικό μας εαυτό και αξιοποιώντας τις δυνάμεις και τα ταλέντα μας.
Φαντάζεστε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα δίνουν το μέγιστο της παραγωγικότητάς τους, σ’ αυτό που ο καθένας μας είναι προορισμένος να ξεχωρίσει και θα είναι ο αληθινός του εαυτός; (φαίνεται ουτοπικό ε;)
Στο βαθμό που δεν αλλάζουμε, οι δυσκολίες και τα προβλήματα τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο θα μεγεθύνονται. Ο ναρκισσισμός μέσα στην κοινωνία θα εξακολουθεί να έχει τη μορφή επιδημίας, η εκμετάλλευση, η αδικία, η φτώχεια, ο θυμός, η αγωνία, οι δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις θα συνεχίζονται.
Η λύση είναι να κοιτάξουμε προς τα μέσα, να αποκτήσουμε μεγαλύτερη αυτογνωσία, να βρούμε τα στερεότυπα σκέψης και αντίδρασής μας στις καταστάσεις που δεν είναι ωφέλιμα και να αποφασίσουμε να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, να αλλάξουμε, να βελτιωθούμε για τον εαυτό μας και για την κοινωνία –και αυτό επιτυγχάνεται με συνεχή προσωπική ανάπτυξη!
«Να εργάζεσαι σκληρότερα με τον εαυτό σου, απ’ ό,τι στην εργασία σου. Εργαζόμενος πάνω στη δουλειά σου θα βγάλεις τα προς το ζην, εργαζόμενος με τον εαυτό σου θα κερδίσεις μια περιουσία». Jim Rohn

*********

Του Γιώργου Προφέτη, PhD
Πηγή: omorfizoi
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Συγγνώμη μάνα που σε έβρισκα πάντα λιγότερη…

Συγγνώμη μάνα που σε έβρισκα πάντα λιγότερη…


Σήμερα σε θυμήθηκα, μάνα.
Δεν βρήκα ποτέ το θάρρος να σου πω ότι σε σύγκρινα συχνά μέσα μου με τις άλλες μάνες και σ’ έβρισκα πάντα λιγότερη. Όμως κάτι μου λέει ότι το ήξερες. Σε περίμενα εκεί, στη γωνία, να σε δω να πηγαίνεις για φάουλ για να σου σφυρίξω πριν καν το κάνεις.
Σε θεωρούσα λίγη.
Για το πρωινό που ποτέ δεν μου έφτιαξες και με ξεπροβόδιζες αμίλητη βάζοντάς μου λεφτά στην τσέπη. Για τα πιάτα που δεν έπλενες αμέσως μετά τα γεύματά μας, αλλά τα άφηνες εκεί για ώρες κι εμένα μου την έδινε αυτό. Πολύ. Για το φαγητό που περίσσευε κι εσύ το πετούσες στα σκουπίδια γιατί δεν είχες όρεξη να το βάλεις προσεκτικά σε τάπερ και να το αποθηκεύσεις στο ψυγείο. Για το χαρτί της γυμναστικής που πάντα το πήγαινα τελευταίος και μου έκαναν παρατήρηση κι εγώ ντρεπόμουν αλλά δεν μπορούσα να πω τίποτε – γιατί ήμουν αμελής, χωρίς να το θέλω. Για το ρούχο που ήθελα και δεν είχες ποτέ πλυμένο στην ώρα του και το ‘βλεπα για μέρες στο καλάθι με τα άπλυτα, αλλά παρ’ όλα αυτά σε ρωτούσα «το έπλυνες;» για να σε ακούω να μου απαντάς «τώρα θα το πλύνω» κι ας το ήξερα ότι το «τώρα» σου ποτέ δεν ίσχυε. Ήλπιζα στην υπόσχεσή σου απέναντί μου. Κάθε φορά σε συγχωρούσα. Και κάθε φορά με απογοήτευες.
syngnomi-mana-pou-se-evriska-panta-ligoteri-icon2
Δεν ένιωσα ποτέ ξεκούραστα στο σπίτι μας, μάνα.
Με κούραζε η ακαταστασία του. Τα πεταμένα πράγματα τριγύρω, οι μπερδεμένες κάλτσες στα συρτάρια, το χυμένο αλεύρι στα ντουλάπια. Ένιωθα τόσο σπιτόγατος και συνάμα τόση αποστροφή για το σπίτι μας. Ονειρευόμουν ένα σπίτι με γυαλισμένους πάγκους, ζυμαρικά και αλεύρι τακτοποιημένα σε γυάλινα βάζα, ντουλάπες με μονόχρωμες κρεμάστρες, άρωμα γαρδένιας ανάμεσα και κάλτσες τη μία μέσα στην άλλη. Και αδυνατούσα να καταλάβω γιατί δεν μπορούσαμε να το έχουμε. Σε έβλεπα να κάθεσαι άπραγη και να καπνίζεις ασταμάτητα και ήθελα να εξαφανιστείς. Να εξαφανιστείς για να σταματήσω να διχάζομαι για το αν θα πρέπει να νιώθω περισσότερο οίκτο για μένα, ή για σένα.
Θυμήθηκα σήμερα που σου φώναζα «τί κάνεις όλη μέρα, μαμά;» και εσύ μου έλεγες «και μόνο το μαγείρεμα με κουράζει…». Και όντως, δεν έκανες τίποτε, αλλά πάντα μαγείρευες. Κι εγώ ούρλιαζα μέσα μου ότι θα θελα η ζωή μας να ναι πολλά περισσότερα από ένα φαγητό.
syngnomi-mana-pou-se-evriska-panta-ligoteri-icon3Και σήμερα, που μετράω τα λεφτά και δεν βγαίνουν, που είμαι μόνος στο σπίτι χωρίς έναν άνθρωπο, όπως ήσουν κι εσύ, με ένα σκύλο που περιμένει την φροντίδα μου, που έκανα γεμιστά για να τρώω τρεις μέρες και ο πάγκος της κουζίνας γέμισε άπλυτα, τα παράτησα όλα κι ένιωσα κούραση. Και δεν αντέχω ούτε να διανοηθώ τη δική σου.
Συγγνώμη που δεν κατάλαβα ότι ήσουν άρρωστη, μάνα.
Συγγνώμη που δεν σε βοήθησα.
Γράφει ο Νίκος
Πηγή: www.themamagers.gr

Το Πάσχα και η ψυχολογία του παιδιού

 παιδί, ψυχολογία
Το Πάσχα, η μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης, είναι σημαντικό για κάθε ηλικιακή ομάδα και έχει διαφορετικό νόημα και βοηθάει σε ξεχωριστές ψυχολογικές λειτουργίες ανάλογα με την ηλικία του μέλους της οικογένειας.
Το Πάσχα κρύβει ένα προσωπικό νόημα για το κάθε ενήλικα, διότι αγγίζει τα βαθύτατα υπαρξιακά θέματα του πόνου, της δυστυχίας, του θανάτου αλλά και της λύτρωσης, της ανάστασης.
Είναι μια ευκαιρία για να κάνει ο ενήλικας την ενδοσκόπησή του και να αναλογιστεί για την πορεία του, τις αξίες του και τους στόχους του.
Πως είναι όμως το Πάσχα από τη πλευρά των παιδιών;
Κόκκινα αβγά, τσουρέκια, ο παραδοσιακός οβελίας, οι λαμπάδες και η ευκαιρία απόδρασης στο χωριό, στο παππού και στη γιαγιά: για τους περισσότερους μικρούς, το Πάσχα είναι μια όμορφη ανοιξιάτικη γιορτή που προσφέρει την ευκαιρία να περάσουμε τη μέρα με την οικογένειά μας και να ευχαριστηθούμε.
Στα παιδιά, το Πάσχα συμβάλλει στην αίσθηση της σιγουριάς, της συνέχειας και της συνέπειας, τόσο απαραίτητη για την ψυχολογική ισορροπία ενός παιδιού. Επίσης, είναι αφορμή οι γονείς να διηγηθούν στα παιδιά την ιστορία του Ιησού η οποία μας μιλά για τον κύκλο της ζωής. Τα λόγια της πίστης, ως ευρείας έννοιας και όχι μόνο ως θρησκευτικής έννοιας, δείχνουν έμπρακτα στο παιδί την αγάπη, την ηρεμία, την εμπιστοσύνη και την πίστη στον εαυτό του.
Περαιτέρω, το βάψιμο των αυγών, το στόλισμα του σπιτιού και η προετοιμασία του πασχαλινού τραπεζιού μπορούν να γίνουν σε συνεργασία με τα παιδιά ώστε να καλλιεργηθεί κλίμα ευχαρίστησης, διαλόγου, εμπιστοσύνης και αγάπης μεταξύ γονέων και παιδιών.
Για του εφήβους, το Πάσχα αποτελεί τη συνέχεια από την παιδική τους ηλικία στο δρόμο προς την ενηλικίωση. Η παρουσία των οικογενειακών παραδόσεων βοηθάει τον έφηβο να αναθερμάνει τις σχέσεις του με την οικογένεια αλλά και με τους συγγενείς του. Το Πάσχα βοηθάει τον έφηβο να επανασυνδεθεί με τους γονείς, τους συγγενείς, να ξανανιώσει την οικογενειακή θαλπωρή και να θυμηθεί τις χαρές της παιδικής ηλικίας. Μέσα από αυτή την ψυχοκοινωνική διαδικασία, τίθενται ορισμένες προσδοκίες για τον έφηβο, καθώς μεταβαίνει από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, αλλά και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις που του δείχνουν τι σημαίνει η έννοια της οικογενειακής ζωής και των υποχρεώσεων που αυτή συνεπάγεται.