Έλενα Φλώρου
Εξαρχής μου έδειξες πως με τον ρομαντισμό είχες πάρει διαζύγιο, πράγμα που, στα δικά μου μάτια, ήταν ολέθριο ελάττωμα. Κυνικός, ρεαλιστής, μʾ ανύπαρκτο το συναισθηματικό δείκτη. Με λίγα λόγια αυστηρώς ακατάλληλος για τα γούστα μου.
Εμφανίστηκες αναπάντεχα απʾ το πουθενά και, χωρίς να σε ξέρω καλά, μου ζήτησες να σου παραδώσω όλα τα χαρτιά της τράπουλάς μου στο χέρι, δίχως να κρατήσω για πάρτη μου ούτε έναν κρυμμένο άσσο.
Με το «έτσι γουστάρω» απαίτησες τα πάντα, γιατί θεωρούσες τον χρόνο ηλίθιο σαν έννοια και τις άμυνες γκομενίστικες δικαιολογίες που δηλώνουν ανασφάλεια και κόμπλεξ. Πήρες την ειλικρίνεια δεδομένη μεταξύ ενήλικων ανθρώπων κι είπες πως στη ζωή πρέπει να ρισκάρεις, αν θες να κερδίσεις.
«Ή μαλάκας ή τρελός είναι», σκέφτηκα κι όσο κι αν επιθυμούσα να στη ρίξω τη μούντζα με τα δέκα δάχτυλα ανοιχτά κι ύστερα να σʾ αφήσω σύξυλο, δεν το έκανα μόνο και μόνο για να δεις από μόνος σου, πως το νερό με το λάδι δε γίνεται να ταιριάξουν.
Και το κατάλαβες με τον σκληρό τον τρόπο. Αλλεπάλληλες διαφωνίες που οδηγούσαν σε καβγάδες που άγγιζαν τη σχιζοφρένεια, φωνές, εντάσεις, κλειστά τηλέφωνα για ώρες. Έφταιγε κι η απόσταση που ωθούσε τις καταστάσεις στʾ άκρα και να! Τα κατεβατά παράνοιας και καταστροφολογίας. Κακή συμπεριφορά τόσο από σένα, όσο κι από μένα.
Μας χώριζαν οι διαφορές, μα μας έφερνε κοντά η ανάγκη. Η ανάγκη μου νʾ ακούω τη φωνή σου μέσα στα ξημερώματα να μου λέει πως σου έλειψα κι η ανάγκη σου να βλέπεις στο κινητό σου το πρώτο μήνυμα της μέρας, σταλμένο από μένα, να γράφει «καλημέρα».
Παράδοξα, κουλά και στραβά ερωτευτήκαμε κι αν και θέλαμε να πιστεύουμε πως μπορούσαμε κάλλιστα να ζήσουμε και χώρια, αν έτσι τα φέρει ο καιρός, πάγωνε το αίμα στις φλέβες, όταν κάποιος απʾ τους δυο στα νεύρα του έβαζε τέλος, έστω και προσωρινό.
Δεν ήσουν ο άνθρωπος που φανταζόμουν που θα ερχόταν, ως δια μαγείας, και θα έκανε τη ζωή μου παραμύθι. Δεν είχες καν τους λεπτούς τρόπους ενός πρίγκιπα που μοιράζει λουλούδια μαζί με ραβασάκια μʾ ανεξίτηλους όρκους αγάπης. Δεν ήσουν ούτε η πιο hardcore έκδοση του αλήτη που έρχεται κι αρπάζει με τη μηχανή το κορίτσι και φεύγουν μαζί για το άγνωστο κι ακόμη παραπέρα.
Ήσουν θνητός, απλός, καθημερινός, με ονοματεπώνυμο και στην πλάτη φορτωμένα σφάλματα. Έκανες λάθη που τα παραδεχόσουν, πάντα, κατόπιν εορτής, αφού πρώτα είχες ισοπεδώσει ό,τι υπήρχε όρθιο, μετατρέποντας το παραμύθι σε κόλαση.
Την αγάπησα την κόλασή σου, γιατί μπορεί να ήταν διαολεμένη, αλλά δεν κουβαλούσε ψέμα κι αδιαφορία. Δεν έσερνε πουστιές και δεν έκρυβε τη φάτσα σου πίσω από μάσκες καλής συμπεριφοράς.
Κι εσύ μόνο άγγελος δεν ήσουν. Ένας άνθρωπος που στα χίλια μικροπράγματα της ζωής μου κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν απών, γιατί δε θα τα έβρισκε το ίδιο σημαντικά με μένα, μα που στα δέκα, σοβαρά ζόρια μου θα έβαζε ολόκληρο το σώμα του κάτω απʾ το δικό μου για να με σηκώσει και να με κουβαλήσει προκειμένου να μην τρίψω τη μούρη μου στο χώμα και πονέσω.
Η αγάπη, λένε, πως είναι σαν ένα κομμάτι μετάξι ˑ απαλό, λείο, με φίνα τελειώματα που τυλίγεται, πάντα, προσεγμένα στο τόπι. Τέτοια όμορφα υφάσματα, όμως, σκίζονται. Δεν αντέχουν την πολυκαιρία κι οι άνθρωποι που τα φοράνε δεν είναι και για πολλά-πολλά.
Σκατομαθημένοι στην πολυτέλεια και την τελειότητα δε θα διστάσουν να πετάξουν το κομμάτι που θα σκιστεί και δε θα δειλιάσουν να τʾ ανταλλάξουν μʾ ένα άλλο καλύτερο. Δε θα μπουν στη διαδικασία να το μπαλώσουν.
Αν πάλι κοπεί μια πλευρά δική τους, θʾ αλλάξουν εντελώς το πανί και θα χωρέσουν σʾ ένα ακριβότερο. Θα ντυθούν τη νέα φόρμα και θα αλλάξουν άρδην χαρακτήρα κι εαυτό για να κρύψουν την παλιά ταυτότητα της γύμνιας τους.
Οι πραγματικοί έρωτες και οι μεγάλες αγάπες είναι πάντα φτιαγμένες από ανθεκτικά και καθόλου εντυπωσιακά υλικά. Σʾ ένα καραβόπανο πάνω ράβονται τα όμορφα και τα άσχημα και δένονται οι κόμποι της ευτυχίας.
Κι αν, καμιά φορά, σου φαίνονται κάπως τραχείς και στραβοφτιαγμένοι, είναι εξαιτίας του διπλού δεσίματος που θα προστατεύσει τα πανιά απʾ το λύσιμο σε μια επικείμενη καταιγίδα.
Δεν ήσουν αυτός που ονειρευόμουν, όταν έκλεινα το βιβλίο κι έπεφτα για ύπνο. Είσαι, όμως, αυτός που περίμενα κι ας μη μου μίλησε ποτέ κανείς για σένα.
Στον κόσμο που ζούμε, άλλωστε, τα παραμύθια με βασιλόπουλα είναι απλά ιστορίες για καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου