Έχω μια Ζωή να Ζήσω και δεν μπορεί να με σταματήσει Τίποτα!!!

Από την Δέσποινα Παλαμάρη

Τα ουρλιαχτά μου με ξύπνησαν. Πετάχτηκα σοκαρισμένη από τα σκεπάσματα κλαίγοντας με αναφιλητά. Δάκρυα και ιδρώτας κυλούσαν ανεξέλεγκτα και η αγωνία με έπνιγε για άλλη μια φορά..

Ήρθες πάλι, ήρθες άλλη μια φορά για να με συναντήσεις. Αγέρωχος, αδιάλλακτος, αθεράπευτα κυνικός. Ήρθες άλλη μια φορά για να ξύσεις τις πληγές μου…

Κόλαση και παράδεισος η κάθε στιγμή μαζί σου… Τη μια στιγμή ανέβαινα στους 7 ουρανούς και την άλλη κατέβαινα στα τάρταρα… Τη μια στιγμή γέμιζα χαρά και την άλλη γινόμουν μια ζωντανή νεκρή που το μόνο που έκανε ήταν να περιφέρεται βλέποντας τη ζωή να γλιστράει μέσα από τα χέρια της προς άγνωστη κατεύθυνση…

Έκλαψα δυνατά, έκλαψα πολύ… Πόνεσα, μάτωσα, σύρθηκα στα πατώματα μα στο τέλος τα κατάφερα, έφυγα μακριά σου. Ή καλύτερα για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους σε έδιωξα μακριά μου και μέρα με τη μέρα έφευγα κι εγώ μακριά από εσένα… ολοένα και πιο μακριά, τόσο, που πίστευα ότι άρχισα πάλι να ζω…

Μου έμειναν όμως εκείνα τα άδεια βράδια που ξαναγυρνούσες στο μυαλό μου ξαναφέρνοντας τον πόνο στο προσκήνιο… εκείνα τα άδεια βράδια που γελούσαν χαιρέκακα μαζί μου θυμίζοντας μου ότι δεν σε ξέχασα…

Στα έδωσα όλα, ότι είχα και δεν είχα…
Άλλαξα τον εαυτό μου για πάρτη σου. Έγινα ότι ήθελες και κατάντησα μια καρικατούρα του εαυτού μου που ξέχασε να γελά, να χαίρεται, να μοιράζεται… Αγκιστρωμένη πάνω σου ζούσα τη ζωή που μου είχες επιβάλλει… Αδύναμη να με δω, να με νιώσω, παραδινόμουν ολοένα και περισσοτερο στην θλίψη και την ακινησία…

Κατάθλιψη το έλεγαν οι άλλοι, ανοησία το ονόμασα εγώ και ξεκόλλησα…
Αμπάρωσα την καρδιά μου, πέταξα και το κλειδί και άρχισα να περιφέρομαι σαν τη βασίλισσα των πάγων δεξιά και αριστερά ζώντας τη ζωή των άλλων γιατί η δική μου ζωή τελείωσε τη στιγμή που έκλεισες την πόρτα πίσω σου…

“Δεν αγαπάς τον εαυτό σου” μου έλεγαν κι εγώ τους έριχνα το πιο σκληρό μου βλέμμα.
“Και βέβαια αγαπώ τον εαυτό μου” απαντούσα κι έφευγα με το κεφάλι ψηλά και με τα βήματά μου παγωμένα.

Γιατί καλύτερα ήταν για μένα να κάνω παγωμένα βήματα παρά δυστυχισμένα…

Πάγωσα λοιπόν το μυαλό μου, την καρδιά μου, τη ζωή μου ολόκληρη και προχώρησα ξεμπερδεύοντας μια και καλή με τον πόνο.
Γιατί, πώς να πονέσεις όταν δεν αισθάνεσαι; Κι εμένα αυτό μου έφτανε, ό,τι και να έλεγαν οι άλλοι.

Και περνούσα μια χαρά… ελεγχόμενα… ώσπου ήρθαν εκείνα τα άδεια βράδια που ρήμαζαν το μυαλό μου και οι σκέψεις μου έστηναν τρελό χορό στο παρελθόν. Όχι! φώναζα τότε και έπεφτα για ύπνο και νόμιζα ότι θα γλύτωνα…
Όμως εσύ γλιστρούσες σαν το κλέφτη και ερχόσουν να κλέψεις ακόμα και τα όνειρά μου, να σπάσεις τις συμβάσεις μου με την παγωνιά και να μου αναστατώσεις για άλλη μια φορά τη ζωή…

Δεν σου έφταναν όλα όσα μου έκανες, όλα όσα μου έκλεψες τότε, ακόμα και τώρα, τόσο καιρό μετά εξακολουθείς να ληστεύεις τις στιγμές μου…

Δεν θα σε άφηνα να εισβάλεις στη ζωή μου και να με λεηλατήσεις για άλλη μια φορά… Δεν θα σε άφηνα να με εκθρονίσεις από τον παγωμένο μου θρόνο…

Κοιμήθηκα αποφασισμένη και σε περίμενα…

Ό,τι δεν σου είπα τότε, ό,τι δεν σου έκανα τότε θα τα πλήρωνες πολύ ακριβά κάθε φορά που θα ξεμυτούσες σε κάποιο μου όνειρο…

Έτσι ήρθες και σήμερα…
Με κοιτούσες με αναίδεια και κακία και γελούσες αυτάρεσκα… οι ματιές σου, μαχαιριές στην ψυχή μου… δεν άντεξα άλλο κι άρχισα να σε χτυπώ με μανία… σε γρονθοκοπούσα δυνατά, ανεξέλεγκτα… ήθελα να σε πονέσω… να σε εξαφανίσω… κι όταν τόλμησα να σε κοιτάξω ούρλιαξα σαν τρελή…
Δεν ήσουν εσύ! Ήμουν εγώ! Εμένα χτυπούσα… εμένα ήθελα να εξαφανίσω…

Ξύπνησα και ούρλιαζα…

Τι μου κάνω Θεέ μου! Αναφώνησα. Πως με έχω καταντήσει… Είναι ζωή αυτή που ζω;

Κι αφέθηκα… και έκλαψα σαν μικρό παιδί… με αγκάλιασα… με νανούρισα και ξανακοιμήθηκα στην αγκαλιά μου…

Εκείνο το βράδυ κατάλαβα τι θα πει Αγάπη προς τον Εαυτό… τι θα πει να Αγαπώ Εμένα…

Κι όταν ξύπνησα χαμογέλασα και σηκώθηκα γρήγορα από το κρεβάτι… Είχα μια Ζωή να Ζήσω και δεν μπορούσε τίποτα να με σταματήσει!!!

namaste

αναπνοές