Τι σημαίνει το Πάσχα για τον καθένα μας

Οι μέρες που διανύουμε, οι μέρες του Πάσχα, έχουν ένα μεγάλο τελετουργικό. Έχουν ιστορία, παράδοση, γραφές, αποκαλύψεις, μηνύματα και νοήματα. Κάθε άνθρωπος τα λαμβάνει τελείως διαφορετικά. Για τον καθένα μας το Πάσχα σημαίνει κάτι διαφορετικό.

Θρησκευτική γιορτή αναμφισβήτητα από τη μία και απ’ την άλλη, όμως, ένα χρονικό με βαθιές έννοιες. Αγάπη, πίστη, εμπιστοσύνη, μετάνοια, προδοσία, λύτρωση, θυσία, αφοσίωση, πένθος, ελπίδα.

Μεγαλώνοντας ο άνθρωπος αποζητάει το Πάσχα για χίλιους δύο λόγους. Όταν ήμασταν παιδιά, λαχταρούσαμε τη γιορτή για να κλείσουν τα σχολεία και να πάρουμε το δώρο του νονού, αναμένοντας πάντα το βράδυ της Ανάστασης για το συναγωνισμό «εγώ έχω καλύτερη λαμπάδα από τη δική σου». Στα χρόνια της εφηβείας και στα μετέπειτα, το βράδυ της Ανάστασης σηματοδοτούσε μια μεγάλη νυχτερινή έξοδο μετά τη μαγειρίτσα και σεργιάνι έξω από την εκκλησία κάθε βράδυ της μεγαλοβδομάδας είτε για την αντάμωση με τον έρωτα είτε για την αναζήτηση μιας νέας περιπέτειας.

Στα χρόνια της μεγάλης ενηλικίωσης, τότε που το μυαλό αποκτά ταυτότητα, κρίση και σταθερότητα έχει άλλες ερμηνείες αυτή η γιορτή. Έχει αμφισβήτηση για τα γεγονότα, για κάποιους, κάτι που είναι απολύτως λογικό. Ψάχνουν, διαβάζουν, σκαλίζουν για να δώσουν μια λογική απάντηση σε όσα λέγεται πως συνέβησαν «τω καιρώ εκείνω». Άλλοι τ’ ασπάζονται, άλλοι τα χλευάζουν, άλλοι απλώς τα δέχονται.

Υπάρχουν κι αυτοί που κρατούν τα μηνύματα των ημερών χωρίς να εξετάζουν τα πώς, τα γιατί ή τα από πού κι ως πού.Θυσία του Ενός για όλους τους άλλους, προδοσία για «τριάντα αργύρια», συγχώρεση, ελπίδα μιας Ανάστασης, ευκαιρία σε μια «Μαρία Μαγδαληνή», άπιστοι «Θωμάδες», ο μακρύς δρόμος του καθενός στο δικό του «Γολγοθά», η ανάγκη για θαύματα. Το να μπορεί να πιστεύει κανείς σε βαθύτερα νοήματα είναι από ρομαντικό έως ουτοπικό στις μέρες μας, αλλά αυτό είναι άλλο κομμάτι.

Κάποιοι τις μέρες αυτές ζουν το πένθος τους σε επανάληψη. Η Σταύρωση, ο θάνατος, ο πένθιμος ήχος της καμπάνας τη Μεγάλη Παρασκευή, ο Επιτάφιος θυμίζουν σίγουρα τις απώλειες που είχε ο καθένας προσωπικά. Ελπίζοντας πάντα σε μια Ανάσταση και μια συνάντηση σε άλλα επίπεδα, λιγότερο γήινα.

Για την παράδοση το Πάσχα σημαίνει νηστεία, κόκκινα αυγά, τσουρέκια και κουλουράκια, μαγειρίτσα, αρνιά στις σούβλες κάπου στη φύση κι εκκλησιασμός τα βράδια της Μεγάλης Βδομάδας.

Διώχνοντας καθετί θρησκόληπτο, φανατικό, «πίστευε και, μη ερεύνα», οι μέρες του Πάσχα έχουν κάτι πολύ σημαντικό, απλό αλλά και δυσεύρετο ταυτόχρονα. Έχουν αγάπη, κι αυτό είναι που πρέπει να μένει πάντα. Γιατί όταν υπάρχει βαθιά κι ανιδιοτελής αγάπη όλα μπορούν να λυθούν.

Ο πόνος μαλακώνει, σκορπίζεται, μοιράζεται, γιατρεύεται πιο γρήγορα. Οι άνθρωποι δεν υποφέρουν γιατί πάντα κάποιος είναι εκεί για να δώσει βοήθεια κι ανακούφιση. Η χαρά απλώνεται κι η δυστυχία μηδενίζει.

Ακόμη και σε περιπτώσεις προδοσίας, απιστίας, αμαρτίας, η αγάπη είναι αυτή που δίνει το τέλος και τη λύτρωση ή ίσως το μάθημα.

Κάπου πήρε το μάτι μου κάτι τόσο εύστοχο που με μία φράση έδωσε όλο το μήνυμα και τη σημασία των ημερών. «Βρες ένα παιδί που δεν έχει να φάει, χάρισέ του ένα Πάσχα και μην ξανανηστέψεις ποτέ». Αγάπη, προσφορά, σωτηρία και λύτρωση -αυτά είναι το Πάσχα.

Καλό Πάσχα και μη χάνουμε την ευκαιρία για περισυλλογή κι ενδοσκόπηση.

http://www.mindthetrap.gr/

Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για την Ανάσταση;

 Εκπαίδευση

Τι είναι η Ανάσταση; Είναι αυτά τα 5 λεπτά που πάμε στην εκκλησία; Είναι τα βαρελότα και τα πυροτεχνήματα που σκάνε ή μήπως το αρνί που σουβλίζουμε τη Λαμπρή; Αν θέλουμε να μιλήσουμε στα παιδιά για την Ανάσταση πρέπει να τους δείξουμε την ουσία.

Τα Πάθη, η Σταύρωση, η Ανάσταση… δεν είναι εύκολο να μιλήσεις σε μικρά παιδιά για όλα αυτά. Και συνήθως επιλέγουμε να μη μιλάμε. Αφήνουμε τη δύσκολη αυτή δουλειά να την κάνει η δασκάλα στο σχολείο, έτσι δεν είναι; Αν έχετε διάθεση να μιλήσετε φέτος στα δίδυμά σας λίγο περισσότερο για την περίοδο που διανύουμε, δείτε πώς θα το κάνετε:

Ο καλύτερος τρόπος είναι να τους διαβάσετε ένα σχετικό βιβλιαράκι, ειδικό για την ηλικία τους. Θα βρείτε πολλά, καλαίσθητα και καλογραμμένα στα βιβλιοπωλεία.

Δώστε έμφαση στη διδασκαλία του Χριστού για την αγάπη, την αυταπάρνηση, την προσφορά στον συνάνθρωπο.

Μην εστιάσετε στα πάθη και στα μαρτύρια στα οποία υποβλήθηκε ο Χριστός.

Δώστε στο παιδί να καταλάβει ότι το μήνυμα είναι ότι στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή για περισσότερη αγάπη, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη δεν είμαστε μόνοι μας. Ο Χριστός υπέφερε για να βοηθήσει τον άνθρωπο να διεκδικεί την ανθρώπινη υπόστασή του.

Μεταφέρετε στα παιδιά ένα μήνυμα αισιοδοξίας και χαράς.

Μόνο έτσι θα καταλάβουν ότι η χαρά μας δεν είναι μόνο ότι κλείνουν τα σχολεία για δύο βδομάδες. Ότι το Πάσχα δεν είναι μόνο το αρνί (αυτό κι αν βασανίζεται…) και τα σοκολατένια αυγά. Είναι το μήνυμα της Αγάπης και της Ελπίδας!

http://www.mytwins.gr

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ…

PUBLISHED ΑΠΡΙΛΙΟΥ 27, 2016 BY SOFIAATHANASIADOU

Της Ρομίνας Ξύδα.

Υπάρχουν κάτι “μάγκες” που δεν έχουν ούτε ηλικία, ούτε ενσυναίσθηση, ούτε μυαλό. Γίνονται “άντρες” κάθε χρόνο λίγο πριν το ρολόι της εκκλησίας του χωριού, του νησιού ή της πόλης που περιφέρουν το “τζάμπα αντριλίκι τους ” δείξει 12 ακριβώς. Το “Χριστός Ανέστη” δεν σημαίνει τίποτε γι” αυτούς. Ούτε το νιώθουν, ούτε το ακούν, ούτε το καταλαβαίνουν. Ελπίδα, πίστη, δύναμη, λέξεις άγνωστες όπως ακριβώς κι εκείνη του σεβασμού. Σκάνε μύτη στην εκκλησία με μπαρουτοκαπνισμένο μυαλό, βαρελότα στις τσέπες και κροτίδες στις παλάμες.

Λένε ότι είναι το έθιμο, πως όλοι εμείς πρέπει να το ανεχτούμε, ότι οφείλουμε να “γιορτάσουμε” την Ανάσταση του Κυρίου παρέα με το σαλεμένο τους μυαλό που δεν εμπεριέχει τίποτε παραπάνω πέρα από την προβολή ενός αρρωστημένου δολοφονικού ενστίκτου. Η τελευταία φορά που δέχθηκα να γίνω μάρτυρας στην αρένα του ασύλληπτου παραλογισμού τους ήταν ένα Πάσχα στην Σαντορίνη. Τότε δεν ήμουν μάνα. Ωστόσο, τα βαρελότα που πέταξαν στην εκκλησία οι κουφιοκέφαλοι μάγκες έκαναν δεκάδες μάνες να ικευτεύουν για σωτηρία. Έκαναν μωρά να σπαράζουν στο κλάμα, μικρά παιδάκια να τρέχουν πανικόβλητα και έφηβες να καίγονται ζωντανές υπό τον πένθιμο ήχο μιας “γιορτής” που κάποιοι “άγνωστοι” δεκαετίες τώρα μετατρέπουν σε κόλαση.

Ο απολογισμός της ηλίθιας αυτής πρακτικής δεν μετρά μόνο τρόμο αλλά και αριθμούς: Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Έρευνας και Πρόληψης Ατυχημάτων (ΚΕΠΑ), περισσότερα από 110 παιδιά τραυματίζονται κάθε χρόνο από τα πυροτεχνήματα. Το 69% των ατυχημάτων αυτών καταγράφονται την περίοδο του Πάσχα. Επτά στα δέκα τραυματισμένα παιδιά έχουν ηλικία από 10 έως 14 ετών. Το 93% είναι αγόρια τα οποία έχουν αυτοτραυματιστεί. Το 41% των τραυματισμών αφορά στο κεφάλι (το 31% στα μάτια), ενώ το 38% των παιδιών υφίσταται εγκαύματα. Το 24% των τραυματισμένων παιδιών χρειάζεται νοσηλεία στο νοσοκομείο, το 15% παραμένει πάνω από μία εβδομάδα. Το 79% δε, των τραυματισμών οφείλεται σε έκρηξη κροτίδας.

Τα παραπάνω στοιχεία δεν φαίνεται ούτε να συγκινούν αλλά ούτε και ν” απασχολούν κανέναν. Κάθε χρόνο οι “βεγγαλικόμαγες” σκοτώνουν και σκοτώνονται. Καίνε και καίγονται. Τραυματίζουν και τραυματίζονται. Σκορπούν τρόμο και… γελάνε. Στις περιοχές όπου δρουν, παρότι όλοι τους γνωρίζουν, κανείς δεν τους σταματά, κανείς δεν τους συλλαμβάνει, κανείς δεν τους τιμωρεί. Όλοι μα όλοι προτιμούν να τρέχουν αλαφιασμένοι με τα παιδιά στην αγκαλιά και τον τρόμο στο φυλλοκάρδι παρά να αναχαιτίσουν τα βάρβαρα ένστικτά τους. Όχι. Δεν γουστάρω να πάω στην Ανάσταση με τα παιδιά μου γιατί πολύ απλά αυτό δεν είναι Ανάσταση. Είναι ένα σκηνικό σταύρωσης, τρόμου, πανικού, θυμού, τρέλας, παραλογισμού.

Είναι ένα πανηγυράκι επίδειξης ακατέργαστων συναισθημάτων που παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από ζωώδεις συμπεριφορές. Είναι μια κατάθεση βάρβαρων και δολοφονικών ενστίκτων καμουφλαρισμένα με το προσωπείο του εθίμου. Είναι η παραποίηση του αληθινού νοήματος της Ανάστασης που τα δικά μου παιδιά δεν θέλω να λάβουν ποτέ.

Είναι τα πάντα εκτός από ελπίδα…

Πηγή: www.babyads.gr

https://supermomrocks.me

Βρείτε τη λιακάδα... μέσα σας.....!!!!!!!!!

«Τι καιρό κάνει μέσα σου;» Ίσως δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ έτσι, αλλά η διάθεσή μας μοιάζει πολύ με τις μεταβολές του καιρού, με τα χαμηλά και υψηλά βαρομετρικά του, την ομίχλη, τους θυελλώδεις ανέμους και τα διαστήματα με ήλιο. Αντίθετα από τα καιρικά φαινόμενα όμως, εμείς δεν εκδηλώνουμε πάντα την εσωτερική μας κατάσταση. 

Μπορεί να μαίνονται μέσα μας οι θύελλες ενώ έξω να δείχνουμε διάθεση…αιθρία , άντε με κατά τόπους νεφώσεις. Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να φέρουμε περισσότερη λιακάδα μέσα μας; Η απάντηση είναι η αποδοχή. 

Είναι η μαγική κατάσταση που μας ησυχάζει , μας τρέφει και μας γαληνεύει. Η αποδοχή όμως είναι μεγάλη λέξη. Πριν από τον ερχομό της χρειάζεται να αναγνωρίσουμε και να παραδεχθούμε ότι συνέβη και ότι είπαμε ή κάναμε .

Θυμός-Ζήλια-Φόβος : Οι 3 "σωματοφύλακες"

Συχνά βέβαια, είμαστε απρόθυμες να πάρουμε την ευθύνη για τα λόγια και τα έργα μας, προτιμάμε να φταίνε οι άλλοι. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει και ένας πιο έξυπνος τρόπος για να αντέξουμε την ευθύνη μας : να δούμε τις αρνητικές αντιδράσεις μας όχι σαν βαριά σφάλματα αλλά σαν «σωματοφύλακες». Ας πάρουμε τα αρνητικά συναισθήματα για παράδειγμα. 

Ο θυμός είναι ένα είδος φύλακα που μας σπρώχνει να διεκδικήσουμε, να βάλουμε όρια, να υψώσουμε το ανάστημά μας. Η ζήλια είναι ένας άλλος φύλακας ο οποίος μας δείχνει τι ακριβώς νομίζουμε ότι θέλουμε: αυτό που έχει ή είναι ο άλλος. Ο φόβος είναι ο κατεξοχήν φύλακας ο οποίος μας υποδεικνύει από τι να προφυλαχτούμε. 

Αν εξετάσουμε λοιπόν όλα τα αρνητικά συναισθήματα θα διαπιστώσουμε πως πρόκειται για απόπειρες προφύλαξης. Θέλουν να μας προσφέρουν υπηρεσία και γι αυτό είναι μονίμως σε επιφυλακή, σπεύδουν αστραπιαία με κάθε μικρή αφορμή, αγρυπνούν – και συχνά μας ξενυχτάνε κι εμάς-. 

Αυτοί οι φύλακες μπορούν να παραλληλιστούν με προγράμματα υπολογιστών που «τρέχουν» νύχτα μέρα. Δεν είναι «κακοί» , δεν είναι «αμαρτωλοί». Είναι απλώς λειτουργίες. Εκφράσεις ενός νου σε πλάνη.

Η δύναμη του «δέχομαι»

Η ανάγκη μας για αυτού του τύπου τους φύλακες, πηγάζει από την πεποίθηση μας ότι είμαστε ανεπαρκείς, ελλιπείς , τρωτοί ή μόνοι. Όμως, υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι μέσα μας, δίκαια περήφανο, επαρκές, μεγαλειώδες, ευφυές και γεμάτο καλοσύνη που για να συνδεθούμε μαζί του θα χρειαστεί πρώτα να κάνουμε ειρήνη μέσα μας. 

Να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας. Όσο το εγώ μας κρατά σε εσωτερική σύγκρουση προσπαθώντας από τη μια να μας πείσει ότι είμαστε ανεπαρκείς και ελλιπείς κι από την άλλη επικρίνοντάς μας γι αυτά ακριβώς, κρατά το νου μας απασχολημένο σε μια διαμάχη χωρίς τέλος. 

Φροντίζει να αποσπά την προσοχή μας και να τη στρέφει εκεί ώστε ποτέ να μην ησυχάσουμε και ποτέ να μην αναρωτηθούμε « μήπως τελικά είμαι και κάτι άλλο ;». Έτσι αναζητώντας τον Αληθινό Εαυτό μας είναι αναγκαίο να σταματήσουμε την εσωτερική διαμάχη. 

Η θεραπεία του «δέχομαι» είναι το πρώτο βήμα. Πρόκειται για την πρώτη αποταύτιση από την αγαπημένη ασχολία του εγώ: την επίκριση. Με ένα παράξενο τρόπο αυτό το «δέχομαι» δεν θα μας καταδικάσει σε αιώνια ανεπάρκεια αλλά θα μας ελευθερώσει εντελώς από αυτήν. 

Η αποδοχή του σκιώδους, ανεπαρκούς, ελλιπούς εαυτού μας είναι το ξεκίνημα για την διαδικασία της συγχώρεσης. Στην αρχή αυτή θα πάρει τη μορφή της αποδοχής και της συγχώρεσης του εαυτού μας για την ατέλεια και την ανεπάρκειά του. Ύστερα, θα πάρει τη μορφή της συγχώρεσης του εαυτού μας που πίστεψε ότι είναι ατελής και ανεπαρκής. Τότε, θα έχει ανοίξει η πύλη για να αναγνωρίσουμε τον Αληθινό Εαυτό μας.

Μια προσωπική εμπειρία

Στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» υπάρχει μια φράση που κρύβει μέσα της τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο μέσα κι έξω μας. Είναι η στιγμή που έχουν φτάσει οι Ωκεανίδες για να συμπαρασταθούν στον τιμωρημένο από το Δία Προμηθέα ο οποίος είναι δεμένος στο βράχο επειδή έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους. 

Τον μαλώνουν τρυφερά που έκανε τόσο μεγάλο τόλμημα και τον συμπονούν για την κακοτυχία του . Και τότε εκείνος τους απαντά με μνημειώδη απλότητα και γενναιότητα : «Ότι θα πάθω το ήξερα, και τα όρια πέρασα, ξέροντας. Δέχομαι».

Αυτό το απλό και συνάμα συγκλονιστικό «δέχομαι» είναι σαν ένα σύνθημα για κατάπαυση του πυρός, μέσα μας. Φέρνει ειρήνη και την μεγάλη ευκαιρία στο νου να κοιτάξει πέρα από το εγώ. 

Το «δέχομαι» σταματά ακαριαία όλη τη φλυαρία του νου , και δεν μας αφήνει πια να αναλωνόμαστε σε προσπάθεια αποποίησης των ευθυνών μας, σε παζαρέματα για αποφυγή των συνεπειών , σε υπεκφυγές και εκλογικεύσεις προκειμένου να γλιτώσουμε από το σφυροκόπημα του εγώ, αλλά αντίθετα μας ωθεί να δεχθούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για τις επιλογές μας. 

Αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη συνειδητοποιεί όχι ότι είναι ο ένοχος, αλλά ότι είναι ο επιλογέας. Αυτός μόνο μπορεί να κάνει άλλη επιλογή. Εκείνος που έχει την αιτία στα χέρια του, αυτός μπορεί και να την αλλάξει. Επειδή όσο αρνούμαστε μια πραγματικότητα δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα σ’ αυτήν.

Την εποχή που επεξεργαζόμουν τις ιδέες γύρω από το «δέχομαι» του Προμηθέα χρειάστηκε να επισκεφθώ ένα νοσοκομείο. Το περιβάλλον ήταν δυσάρεστο και ένιωθα δυσφορία. Είχε εφημερία και υπήρχαν ασθενείς σε φορεία, ο αέρας μύριζε αντισηπτικό και στον τοίχο το καλοριφέρ ήταν σκουριασμένο. 

Περπατώντας στο διάδρομο συνειδητοποίησα ότι είχα σφίξει όλο μου το σώμα. Σχεδόν κρατούσα την αναπνοή μου, βάδιζα πολύ βιαστικά και απέφευγα να κοιτάζω γύρω μου . Ένιωθα το περιβάλλον σαν μια απειλή και μια επίθεση εναντίον μου. Και τότε θυμήθηκα εκείνο το Προμηθεϊκό «δέχομαι». Και αποφάσισα να βυθιστώ ολόκληρη μέσα σ’ αυτό. Ακαριαία το σώμα μου χαλάρωσε και η ανάσα μου επανήλθε στο κανονικό. 

Έβλεπα τους ασθενείς κι έλεγα «δέχομαι», άκουγα τους ήχους του χώρου κι έλεγα «δέχομαι», μύριζα τη φαρμακίλα στον αέρα και έλεγα «δέχομαι», κοίταξα τη σκουριά του καλοριφέρ που σούρωνε στον τοίχο κι είπα «δέχομαι». Ένιωσα το φόβο και τη δυσφορία μου και είπα «δέχομαι» και σ’ αυτά. Δεν εξαίρεσα τίποτα. 

Και τότε με ένα παράξενο τρόπο απλώθηκε μέσα μου ένα απαλό κύμα γαλήνης και ησυχίας μαζί με μια αίσθηση εσωτερικής ισχύος. Εκείνες τις στιγμές διδάχθηκα τη συγκλονιστική δύναμη αυτού τού χωρίς εξαιρέσεις «δέχομαι». Ήταν σαν να ξαναγύριζα στον εαυτό μου.

Μέσα μου κάνει λιακάδα

Υπάρχει ένα παιχνίδι στημένο από το εγώ. Πρώτα μας φοβίζει και μας απειλεί ή μας κάνει να θυμώνουμε και μετά μας επιπλήττει για αυτά ακριβώς τα συναισθήματα. Μας σπρώχνει να κάνουμε λάθη και ύστερα ντύνεται με το ένδυμα του αυστηρού κριτή και μας καταδικάζει. 

Μας σπρώχνει σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και αμέσως μας μέμφεται και μας επιτίθεται με δριμύτητα. Αλλά το είπαμε ήδη , μέσα μας υπάρχει επίσης εκείνη η κατάσταση του νου, η οποία κάνει τις επιλογές. 

Ο εσωτερικός Επιλογέας όμως έχει ένα χαρακτηριστικό: όπου κοιτάξει ταυτίζεται. Το εγώ προσπαθεί λοιπόν να αποσπάσει την προσοχή του με τις συνεχείς επιθέσεις, μομφές και επικρίσεις, με τους φόβους, τους θυμούς και τα παράπονα που εγείρει. 

Έτσι ο νους μας είναι συνεχώς απασχολημένος με αυτά και δεν καταφέρνει να αποστασιοποιηθεί λίγο για να θυμηθεί ότι είναι και κάτι άλλο. Όσο η εσωτερική διαμάχη συνεχίζεται ,ο επιλογέας έχει ξεχάσει τον εαυτό του και τη λειτουργία του. Γι αυτό η καθολική αποδοχή των αρνητικών εκδηλώσεών μας, είναι μια έξοχη αντιμετώπιση στο παιχνίδι του εγώ. 

Τη στιγμή κατά την οποία λέμε «δέχομαι, αυτό είναι έτσι » χωρίς να θελήσουμε να αρνηθούμε, να υπεκφύγουμε ή να βάλουμε σε λειτουργία άλλους μηχανισμούς άμυνας, αποκαθίσταται η εσωτερική ενότητά μας, η αρχική μας αθωότητα και η επίγνωση ότι είμαστε πολύ περισσότερα από έναν φοβισμένο, θυμωμένο ή ανεπαρκή εαυτό. 

Η εσωτερική συμφιλίωση έρχεται σαν το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή. Και τότε μια ζεστασιά απλώνεται μέσα μας. Ο καιρός αλλάζει και μπορούμε πραγματικά να πούμε «Για δες! Κάνει επιτέλους λιακάδα μέσα μου.»

Η Ιουλία Πιτσούλη είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και σύμβουλος συνθετικής προσέγγισης.

www.noosfera.gr

http://www.lifesharing.gr

http://lovepeaceangelhapiness.blogspot.gr

H δραματική προσωπικότητα: Άτομα που θέλουν να τραβάνε την προσοχή όλων

Απρ 11, 2016

positivus ⋅ 

Τη δραματικότητα δεν τη συναντάμε μόνο στο χώρο του θεάτρου αλλά και στην επιστήμη της ψυχιατρικής. Όπως ο ηθοποιός σε ένα θεατρικό δράμα λειτουργεί μέσα από μια καταλυτική συναισθηματική έκφραση έτσι και στην πραγματική ζωή συναντάμε ανθρώπους με δραματική προσωπικότητα, ανθρώπους που νοσηρά επιζητούν την προσοχή των άλλων μέσα από μια υπερβολική έκφραση συναισθημάτων που και αυτή θυμίζει θεατρική παράσταση.

Η δραματική διαταραχή προσωπικότητας παλαιότερα γνωστή και ως ιστριονική προσωπικότητα περιγράφει τα άτομα που λειτουργούν με άκαμπτα σχήματα συμπεριφοράς και εκφράζονται μέσα από την ανάγκη για έντονο ιμπρεσιονισμό και υπερεμπλοκή στις σχέσεις τους με τους άλλους. Οι σχέσεις τους είναι συνήθως ρηχές, ασταθείς επιπόλαιες και υπερβολικές.

Λέξεις κλειδιά στην κλινική εικόνα των ασθενών είναι ο εγωκεντρισμός η ανωριμότητα και η επιζήτηση προσοχής που διαχέεται μέσα από μια έντονα εκφρασμένη σεξουαλικότητα και σαγήνη. Οι δραματικοί ασθενείς είναι συνήθως αντιδραστικοί έχουν έντονη συναισθηματική συμμετοχή στις διαπροσωπικές τους σχέσεις στις οποίες συχνά φαντασιώνονται ότι είναι ηθοποιοί κλασσικών ρόλων όπως είναι ο ρόλος μιας πριγκίπισσας ή ενός θύματος ρόλοι μέσα από τους οποίους εκφράζονται απόλυτα.

Η ιδέα και μόνο να σταματήσουν να είναι το κέντρο της προσοχής των άλλων είναι ένας έντονος φόβων των ατόμων με δραματική προσωπικότητα και κάτι που προσπαθούν διαρκώς να αποφύγουν με το να δίνουν με το να δίνουν υπερβολική σημασία στην εξωτερική τους εμφάνιση και να μιλούν αποκαλυπτικά και εντυπωσιακά στους άλλους. Συχνά παρουσιάζονται στον κοινωνικό τους περίγυρο σαν να έχουν περισσότερες γνώσεις από ότι έχουν στην πραγματικότητα ενώ χρησιμοποιούν παραπλανητικές συμπεριφορές, φλερτάρουν και αποπλανούν.

Έχουν χαρακτηριστικά έντονη τάση να επιζητούν άμεση ικανοποίηση και διψούν διαρκώς για νέα ερεθίσματα και ενθουσιασμό. Η ανοχή τους στην καθυστέρηση της όποιας ικανοποίησης είναι χαμηλή ενώ βυθίζονται σε αισθήματα πλήξης και νωχελικότητας τα οποία αδυνατούν να χειριστούν ξεσπώντας εύκολα σε εκρήξεις θυμού.

Αντικείμενο του πόθου τους μπορεί να είναι ένας σύντροφος ον οποίος ερωτεύονται σφοδρά και ποθούν να τον κατακτήσουν. Αποφεύγουν τις μακροχρόνιες σχέσεις προκειμένου να νιώθουν καλά κάθε φορά με τον ερωτικό ενθουσιασμό με τον εκάστοτε ερωτικό σύντροφο στη ζωή τους.

Ο συναισθηματικός κόσμος του ατόμου με δραματική προσωπικότητα είναι ευμετάβλητος ρηχός και παραπαίει από την ευφορία στη μελαγχολία ή στο θυμό. Κοινά ερεθίσματα που προκαλούν τις συναισθηματικές αυτές μεταβολές είναι τα αρνητικά σχόλια για την εμφάνισή του η απόρριψη από κάποιον που προσπαθεί να σαγηνεύσει ή η αποτυχία να είναι το επίκεντρο της προσοχής σε μια παρέα.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για εύθραυστα και αδύναμα άτομα που τους λείπει μια δομημένη ταυτότητα με αποτέλεσμα να επηρεάζονται και να πλάθονται μέσα από άλλους ανθρώπους. Συχνά μάλιστα επιλέγουν άτομα σωτήρες με υψηλό στάτους δύναμη και εξουσία από τα οποία προσδοκούν μια μαγική διέξοδο από τις δυσκολίες τους. Η δραματική διαταραχή προσωπικότητας είναι συχνότερη στις γυναίκες. Η ψυχοθεραπεία παροτρύνει το άτομο να ζήσει μια πιο αληθινή ζωή να χτίσει λειτουργικότερες σχέσεις και να βγει από το φαντασιακό και αμυντικό κόσμο του θεατρινισμού. 

Πηγή  Μυρσίνη Κωστοπούλου Κλινική Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια.

- See more at: http://anthologion.gr/

Η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα των παιδικών μας χρόνων

Μια ρομαντική γλυκιά και κατανυκτική αναπόληση των Παλιών Πάσχα όταν ακόμα ο κόσμος ήταν Αθώος και κοντά στην παράδοση τα ήθη και έθιμα του.
Διαβάστε το. Θα σας θυμίσει πάρα πολλά.

Θυμάμαι το Πάσχα ήταν μια γιορτή κατάνυξης και θρησκευτικής ευλάβειας.
Το Πάσχα των παλιότερων χρόνων στα χωριά της ελληνικής υπαίθρου ήταν η καλύτερη περίοδος ολόκληρου του χρόνου για τον παιδόκοσμο. Γιατί και σχολείο δεν υπήρχε και καλός καιρός για έξω ήταν.

Η αίσθηση της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Χριστού προσλάμβανε μια «εικόνα – σύμμειξη», ένα παλίμψηστο συνεχούς και εναλλασσόμενης γραφής πότε με τη γραφίδα της πραγματικότητας και πότε με τη γραφίδα της φαντασίας, στην οποία εικόνα τα όποια κενά υπήρχαν αντιμετωπίζονταν ως προσωρινά κενά – που θα συμπληρωθούν εν τω χρόνο – και γι’ αυτό δεν λογίζονταν ως κενά. Ήταν μια εικόνα μαγική που συνδιαμορφωνόταν αφενός με τις ξένες αλληλεπιδράσεις σε κάθε παιδί και αφετέρου με τις προσωπικές φαντασιώσεις σε μια μεταξύ τους ισορροπία πάντα ασταθή και ρευστή.

Τα καταστήματα παιχνιδιών γέμιζαν με διαφορά πασχαλινά όμορφα παιχνιδάκια. Κοτοπουλάκια, Κοκοράκια, Λαγουδάκια πολύχρωμα πλαστικά αβγουλάκια. Σημαιούλες και αφισούλες πασχαλινές.
Επίσης γέμιζαν με πλαστικά μπιστολάκια που δούλευαν με «τρακάκια» κάτι μικρά κόκκινα πραγματάκια που ηταν γεμάτα με λίγο μπαρούτι που έμπαιναν στα πιστολάκια και έκαναν ένα ήχο σαν «ΤΡΑΚ» για αυτό τα λέγαμε τρακάκια.

Τα Ζαχαροπλαστεία γέμιζαν με πανέμορφα λαχταριστά σοκολατένια αβγουλάκια. Αλλά μικρά και αλλά μεγάλα. Η διακόσμηση τους ηταν από χρωματιστή ζάχαρη συνήθως λουλουδάκια.
Μπορούσες να δεις να κρέμονται διαφόρων ειδών φαναράκια.. Σχεδόν όλα χάρτινα με όμορφες πασχαλινές παραστάσεις παντού.
Τα πιο ωραία ήταν τα πλαστικά αβγουλάκια που στην άκρη τους είχαν μια εγκοπή και έβαζες ένα «τρακάκι» και τα κτυπούσες και έκαναν θόρυβο.

Τα ΣΟΥΒΛΑΤΖΙΔΙΚΑ Και ΤΑ ΟΥΖΕΡΙ ΕΚΛΕΙΝΑΝ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ. Και ξανάνοιγαν το Μεγάλο Σάββατο μετά την πρώτη Ανάσταση.

Δεν έβρισκες με τίποτα κρέας να φας. Στα σπίτια μας τρώγαμε σαλάτες μαυρομάτικα και όλο νηστήσιμα. Οι παλιές γιαγιάδες έφτιαχνα κουλουράκια που μοσχομύριζαν όσο ψηνόταν.

Το ραδιόφωνο έπαιζε ΜΟΝΟ ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ όλη την μεγάλη εβδομάδα. Τίποτα άλλο δεν άκουγες, από Μεγάλη Δευτέρα ως το Μεγάλο Σάββατο πρωί. Και τις Ακολουθίες.

Τις εποχές της δεκαετίας του 1960 το ραδιόφωνο θα αποτελέσει τη μοναδική πηγή ειδήσεων και ψυχαγωγίας για την ελληνική επαρχία, το μοναδικό παράθυρο προς τον άλλο κόσμο. Το λαϊκό τραγούδι αρχίζει να τραγουδιέται από τους νέους της εποχής και μαζί με το δημοτικό τραγούδι των παλιότερων έκλειναν τον κύκλο της λαϊκότροπης μουσικής. 
Σε ένα τέτοιο κλίμα, η κλασική μουσική – δεν ξέραμε φυσικά τότε ότι ήταν κλασική μουσική με τη σημασία του όρου – συνδέθηκε συγκυριακά από την Ελληνική Ραδιοφωνία και στη συνέχεια από τη σκέψη μας με την Μεγάλη Εβδομάδα και αφού η περίοδος αυτή ήταν περίοδος Παθών θεωρήθηκε και η κλασική μουσική ως κάτι το πένθιμο και ήταν σε αντιδιαστολή με τα δημοτικά και τα λαϊκά τραγούδια της Ανάστασης και της χαράς. Και θα περιμέναμε χρόνια και χρόνια για να βρει τη θέση της και αυτή η μουσική στην ψυχή μας και στην καρδιά μας.

Η δε τηλεόραση έδειχνε ντοκιμαντέρ με θέμα το Πάσχα και παλιές ταινίες με θέμα τα πάθη του Χριστού. Σταματούσαν όλα τα προγράμματα. Πρωινάδικα, μεσημεριανά τα πάντα. Απόλυτη κατάνυξη και απόλυτος θρησκευτικός σεβασμός.

Ακόμα και οι παρουσιαστές και παρουσιάστριες ηταν ντυμένοι με σοβαρότερα σκούρα ρούχα από ότι τις άλλες φορές.

Τα καφενεία δεν σέρβιραν σχεδόν τίποτα. Μόνο νηστίσιμα και με το μετρό.
Μπιλιαρδάδικα, Ποδοσφαιράκια κτλ κλειστά . Δεν το συζητάμε.. Μια εβδομάδα χωρίς ούτε ένα ποδοσφαιράκια ούτε ένα μπιλιάρδο.

Έβαζαν μια κορδέλα η ένα αυγό μεγάλο η καμία λαμπάδα πάνω στα τραπέζια του μπιλιάρδου η τα ποδοσφαιράκια …. Και που θράσος να παύει κάποιος να τα κουνήσει. Θα άπαυτε φωτιά να τον κάψει.

Μεγάλη Πέμπτη και οι νοικοκυρές ζύμωναν τις κουλούρες του Πάσχα. Για τα παιδιά φτιάχνουν κουλούρες σε σχήμα πουλιών, ζώων ή ανθρώπων και τις στολίζουν με καρπούς και σχέδια από ζυμάρι. Σε μερικές δίνουν, ως σήμερα, το σχήμα μιας κούκλας και τις ονομάζουν «κουτσούνες» ή «κούτσες». Στο κέντρο της κοιλιάς τους βάζουν ένα κόκκινο αυγό και στο πρόσωπο ζυμαράκια για στόμα και μάτια. Τις «κουτσούνες» τις έκρυβαν, τα πιο παλιά χρόνια, μέχρι το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και, όταν χτυπούσαν οι καμπάνες για την Ανάσταση, τις έβαζαν κάτω από το μαξιλάρι των παιδιών λέγοντας:

«Ξύπνα, ήρθε η γριά η Λαμπρινή
Και σου έφερε την κουτσούνα από το φουγάρο.»

Κάθε παιδί τύλιγε την «κουτσούνα» του σε ένα μαντίλι και την έπαιρνε μαζί του στην εκκλησία, όπου πήγαινε για να κοινωνήσει. Όταν γύριζε στο σπίτι, την έκοβε και την έτρωγε. Σε μερικά μέρη ζυμώνουν για τα παιδιά «πουλάκια» και βάζουν στο ράμφος τους μια χρωματιστή κορδέλα. Τα πουλάκια θεωρούνται τα κατεξοχήν πλάσματα του Χριστού. Η συνήθεια να βάζουν στην κουλούρα κόκκινο αυγό κρατάει από τους Βυζαντινούς.

Το βάψιμο των αυγών γίνεται και αυτό τη Μεγάλη Πέμπτη. Κόκκινα αυγά βάφουν σ’ όλα τα σπίτια, εκτός από κείνα που πενθούν. Το αυγό είναι σύμβολο γονιμότητας. Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών είναι από τα παλιότερα ελληνικά έθιμα και συμβολίζει την Ανάσταση του Χριστού.
Το πρώτο αυγό που θα βάψουν έχει, λένε, θαυμαστές ιδιότητες και το βάζουν στο εικονοστάσι του σπιτιού. Είναι το «αυγό της Παναγίας».

Με αυτό σταυρώνουν τα παιδιά όταν είναι άρρωστα. Τα κόκκινα αυγά μας θυμίζουν πόσο ήταν το απόθεμα καρτερίας του ελληνισμού, κατά τη μακρόχρονη διαδρομή πολλών αιώνων.

Η μυρωδιά από το ξύδι και το χρώμα ηταν υπεροχή. Σχεδόν μόνο Κόκκινα. Σπάνια άλλο χρώμα και αυτό αν υπήρχε δεν άρεσε. Θεωρούταν πολύ προχώ.

Μετά τα γυάλιζαν με λίγο λάδι για να γυαλίζουν και να φαίνονται ωραία και έβαζαν εμάς τα παιδάκια να κάλαμε τις Πασχαλινές χαλκομανίες που συνήθως δεν κολλούσαν με τίποτα. Μεγάλος μπελάς αλλά περνούσαμε όμορφα.

Η Μεγάλη τέταρτη ηταν η ημέρα του ευχέλαιου. Ωραία ημέρα. Ντυνόμαστε όλοι να πάμε να μας «λαδώσει παπάς. Εκεί βλέπαμε και τα «Αμόρε» μας και θαυμάζαμε ποσό όμορφα ηταν με τα καλά τους ρουχαλάκια.

Η Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή ηταν οι πιο κατανυκτικές ήμερες,
Πένθιμες. Σοβαρές. Όλος ο κόσμος πενθούσε για τα πάθη του Χριστούλη.
Οι Καμπάνες κτυπούσαν πένθιμα όλη την ημέρα.

Στο Επιτάφιο δύσκολο να μην είναι όλη η πόλη.. Συνήθως στα χωριά και στις γειτονίες γινόταν νωρίς το απόγευμα για να κατέβει ύστερα όλος ο πληθυσμός κάτω στην πλατεία για τα επιτάφια των μεγάλων εκκλησιών.

Το καλό ντύσιμο – που φάνταζε ως μια έξοδος από τη φτώχεια – θα αποτελέσει για όλη την πιτσιρικαρία ισχυρό σημείο αναφοράς και μαζί με τα βεγγαλικά που φώτιζαν τη νύχτα της Ανάστασης θα αποτελούν το σταθερό όνειρο κάθε μικρού παιδιού ότι θα έλθει και η δική του σειρά. Η φτώχεια με ένα τόσο δα μικρό υλικό αγαθό, με ένα πλαστικό παιχνίδι, με ένα απλό και μόνο δώρο ρηγματωνόταν και θρυμματιζόταν τόσο εύκολα από το παιδικό όνειρο.

Αρκούσαν μόνο κάποια άσπρα πάνινα παπούτσια, οι περίφημες ελβιέλες – που δεν τα πατούσαμε και εύκολα στο έδαφος για αρκετές ημέρες για να μη λερωθούν… -, για να θρέψουν ελπίδες και φαντασιώσεις και να κοιμάσαι ονειρευόμενος τα βράδια σαν πουλάκι.

Κατάνυξη.. Σεβασμός. Πολιτισμός. Ομορφιά.

Που και που ακουγόταν βαρελότα και «τράκες» Η Αστυνομία κυνηγούσε άσχημα.. Μπορούσε να σου πάρει ακόμα και το ψεύτικο πλαστικό μπιστολάκι αν σε έπιανε.
Η Ανάσταση ηταν τέλεια ημέρα. Για πολλούς λόγους..

Ήταν η ημέρα που άνοιγαν όλα τα αγαπημένα μαγαζιά. Τα ποδοσφαιράκια, τα μπιλιάρδα, τα καφενεία, τα ζαχαροπλαστεία τα σουβλάκια..

Επίσης ηταν η ημέρα που το βράδυ στην Ανάσταση θα δίναμε το «φιλί Της Αγάπης» ηταν ένα φιλί που το έδιναν οι αγαπημένοι μυστικά αμέσως μετά την Ανάσταση σαν ένδειξη ιερής και παντοτινής αγάπης.. Ωραίο νεανικό έθιμο.

Τα Αγόρια με σακάκι και γραβάτα τα περισσότερα και τα κορίτσια με όμορφα φορέματα.

Τα βαρελότα αν και απαγορευόταν δεν σταματούσαν ποτέ. Ανάσταση, Μεταμόρφωση, Ταξιάρχης καιγόταν.

Υπήρχαν οι λεγόμενες «σωλήνες¨ που παραγέμιζαν ένα σωλήνα με μπαρούτι και όταν αυτό έσκαγε ακουγόταν ένας υποχθόνιος βαρύς κρότος που σου έκοβε την ανάσα..

Την ανάσα σου έκοβε και η μυρωδιά από το μπαρούτι που ηταν μετά από λίγο στην ατμόσφαιρα..

Πόλεμος αληθινός..

Μετά την Ανάσταση συνήθως ο κόσμος εξαφανιζόταν. Όχι γιατί δεν ήθελε να μείνει στην εκκλησία η για να πάνε στα σκυλάδικα και στα μπαράκια όπως γίνεται σήμερα αλλά γιατί ήθελαν να πάνε σπίτι να φάνε ξελιγωμένοι από την πεινά μιας εβδομάδας και βάλε νηστείας.

Περίμενε η μαγειρίτσα. Τα κουλουράκια και μερικά μπριζολάκια βραστά.. Το Αρνιά στην σούβλα ηταν την επόμενη.

Σε ένα κλίμα ολιγάρκειας και εγκράτειας οφειλόμενο περισσότερο στη φτώχεια και λιγότερο στο αξιακό φορτίο της εποχής η νηστεία ήταν φυσικό επακόλουθο και απόλυτα δεδομένη, νηστεία πραγματική χωρίς τις τόσες και τόσες σημερινές επινοήσεις του καταναλωτισμού και της βουλιμίας, και έκανες υπομονή προσμένοντας τη βραδιά της Ανάστασης για να φας τα πασχαλινά κουλούρια, τα τυροπιτάκια με το δυόσμο τους να ευωδιάζει και τα κόκκινα αυγά, όλα αυτά που ήταν φυλαγμένα στις τσέπες και τα χαϊδεύαμε κάθε τόσο με τα δάχτυλα μέχρι να έλθει η ώρα τους να πάνε αμάσητα κάτω, έξω από την εκκλησία σε κάποια απόμερη γωνιά – γιατί ντρεπόμαστε να τρώμε
μπροστά σε κόσμο – μόλις θα ακουγόταν το «Χριστός Ανέστη». Και το τέλος της νηστείας εκείνων των στιγμών θα το συνοδέψει η φωτεινότητα των βεγγαλικών και των κεριών, φωτεινότητα μοναδική για τις εποχές της λάμπας του πετρελαίου, της ασετυλίνης και του λυχναριού.

Και έτσι η «Ανάσταση» θα μείνει φωτεινή, ολοφώτεινη θύμηση – αποκτώντας και μια μεταφορική έννοια φωτεινότητας στην παιδική φαντασία – κάτι που δεν θα μπορούμε πλέον να γευθούμε σήμερα. Και επιχειρούμε να κλέψουμε μέσα από τις θύμησές μας εικόνες και θραύσματα εικόνων εκείνων των καιρών, για να δροσίσουμε κατ’ λίγο την ξηρασία της ψυχής, που την προκάλεσε τόσο προκλητικά η μακρά περίοδος της καταναλωτικής ιδεολογίας και του τεχνολογικού ευδαιμονισμού.

Την επόμενη ξυπνούσαμε πρωί. Πηγαίναμε στο χωρίο η έξω στην γειτονία και σκάβαμε ένα λύκο στο μέγεθος του αρνιού. Ρίχναμε ξερά χόρτα και τα κάρβουνα και όταν ηταν έτοιμα βάζαμε το αρνί. Όλοι Γύριζαν.. ΟΛΟΙ..

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα μηχανάκια να γυρνούν και έτσι καθόσουν με ένα καπέλο και γύριζες και ψηνόσουν μαζί με το αρνί…

Αυτός που γυρνούσε είχε και την τύχη όταν δεν κοιτούσαν οι άλλοι να ξεκλέψει καμία πέτσα.. Το πιο ωραίο από όλα…

Κάλο Πάσχα.. Καλοι μου φίλοι.
Οι ημέρες αυτές είναι αγίες.. κατανυκτικές. Απόλυτα θρησκευτικές. Μακάρι να μπορούσαμε να κρατήσουμε λίγο έστω από αυτόν τον σεβασμό των παλιών εκείνων ημερών.

Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από το Παιδείας Εγκώμιων «Πασχαλινές θύμησες» του Νίκου Τσούλια.

Υλικό από την συλλογή του Μάρκου Βουτσίνου 
και από προσωπική συλλογή.

Γράφει : O δημοσιογράφος και Ιστορικός 
Παναγιώτης Κουλουμπής.

alithinesgynaikes

Γιατί οι γονείς πληγώνουν τόσο βαθιά;

Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι.

Τα παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας . Όπως επίσης και οι μητέρες δεν μοιάζουν μ αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα.

Ο μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και απλοποιημένος. Όλοι μας έχουμε βιώσει την κατάρριψη αυτού του μύθου στην παιδική μας ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε ότι εμείς θα τον επαληθεύσουμε ως γονείς.

Μοιάζει να υπάρχει μια συλλογική πεποίθηση ότι όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα – μεταμορφώνεται σε καθαγιασμένο πλάσμα. Όσοι έχουν μπει στη διαδικασία να δουλέψουν θεραπευτικά με τον εαυτό τους, γνωρίζουν ότι το είδος και η ποιότητα της αγάπης που έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς .

Η σχέση με το παιδί είναι μαγική. Ο ενήλικος άνθρωπος φαινομενικά, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει την ιδανική σχέση, να πλάσει τον ιδανικό άνθρωπο, όπως τον έχει στο μυαλό του.

Αυτό όμως το πρότυπο πολύ συχνά , μέσα στο εικοσιτετράωρο συγκρούεται με τα πραγματικά συναισθήματα που ξεπηδούν απ εκεί που δεν τα περιμένεις και τα οποία παραμένουν ανομολόγητα και καλά κρυμμένα .

Προσπαθώντας οι γονείς να φτιάξουν αυτό που φαντάζονται πολύ συχνά – ανάλογα και με τον χαρακτήρα τους – το πετυχαίνουν. Πετυχαίνουν ακριβώς την εικόνα και ξεγελούν τον κοινωνικό περίγυρο και τον εαυτό τους. Ο μόνος που δεν ξεγελιέται είναι το παιδί. Το οποίο παραμένει ο μοναδικός αξιόπιστος μάρτυρας της αλήθειας των συναισθημάτων κάθε οικογένειας.

Μπορεί να κακοποιηθεί συναισθηματικά ένα παιδί για να αναγκαστεί να χωρέσει στην εικόνα που έχουν οι γονείς, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, να γίνει αυτό που εκείνοι θέλουν. Όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που αργά η γρήγορα θα εμφανισθεί ως αδυναμία, ασθένεια, επιθετικότητα, απάθεια και δεν θα μπορεί να το εξηγήσει κανείς.

Η κακοποίηση των παιδιών δεν είναι μόνο οι ακραίες ιστορίες που βγαίνουν στις ειδήσεις. Συμβαίνει καθημερινά από ανύποπτους γονείς. Συμβαίνει μ ένα απλανές βλέμμα, με μια επιτιμητική ματιά, με προσβλητικά λόγια, με θυμό που εγκλωβίζεται σ ένα κλειστό στόμα. Συμβαίνει όταν οι γονείς εστιάζουν στα επιτεύγματα και όχι στο ίδιο το παιδί, στην ύπαρξη του.

Συμβαίνει, όχι γιατί αυτό που κάνει ή δεν κάνει ένας γονιός, είναι από μόνο του τόσο φοβερό, αλλά γιατί το μωρό είναι τόσο εύθραυστο και εξαρτημένο για την επιβίωση του απ αυτούς. Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται στο κέντρο της ύπαρξης του την κάθε δόνηση που νοιώθει το πλάσμα που του δίνει ζωή.

Δεν πρέπει καμία μητέρα να νομίζει πως μπορεί να φροντίζει ένα μωρό μηχανικά, χωρίς επιπτώσεις. Το μωρό που δεν συναντά ένα βλέμμα να το κοιτάζει, νοιώθει ότι βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Το αποτύπωμα της συναισθηματικής απουσίας ή της συναισθηματικής αναστάτωσης της μητέρας είναι ανεξίτηλο στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου.

Όμως γιατί οι μητέρες δεν είναι τόσο διαθέσιμες όσο χρειάζεται να είναι, για τις ανάγκες του παιδιού;

Γιατί οι μητέρες και οι πατέρες είναι πριν απ όλα άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν διανύσει μια απόσταση στη ζωή τους, μπορεί να έχουν πληγές ανοιχτές, κρυμμένα μυστικά, καταπιεσμένα συναισθήματα και σε κάθε περίπτωση παιδικά τραύματα που τώρα ενεργοποιούνται.

Έρχεται το παιδί στη ζωή μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας. Έχουμε δύο επιλογές ή θα το αντιμετωπίσουμε ή θα του το κληροδοτήσουμε αυτούσιο. Αυτή είναι ακριβώς η ευκαιρία που δίνει η γονεϊκότητα. Σου καθρεφτίζει τις πληγές, τις στρεβλώσεις, τα κενά. Μπορείς πάντα να αποστρέψεις το βλέμμα αλλά όχι χωρίς τίμημα.

Οι γονείς που νοιάζονται, το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους απ τον εαυτό τους, είναι να φροντίσουν τον εαυτό τους. Μόνο έτσι θα επιτρέψουν στην αγάπη τους να εκδηλωθεί αβίαστα και ευεργετικά.

https://iphigeneiapanetsou.wordpress.com

Πώς επηρεάζει η κριτική των γονιών τα παιδιά; – «Δεν κάνεις τίποτα σωστά»

Ημερομηνία δημοσίευσης άρθρου: Απριλίου 7, 2014 Συγγραφέας: KidsGo Κατηγορία: Ψυχολογία

Η σοφή παροιμία λέει «Μην κρίνεις για να μην κριθείς». Σε κανέναν μας δεν αρέσει να υπάρχει κάποιος που να αισθάνεται και να σκέφτεται αρνητικά για εμάς και να έχει επικριτική διάθεση απέναντί μας. Η κριτική όμως, μας τοποθετεί ακριβώς σε αυτήν τη θέση. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, κρίνοντας με βάση τα δικά μας μέτρα και σταθμά, και τα δικά μας πιστεύω για το σωστό και το λάθος.

Έρευνες δείχνουν ότι μετά τα εγκλήματα της σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης, η κριτική, η απόρριψη και η εγκατάλειψη, έχουν βρεθεί να έχουν τις πιο τραυματικές ψυχολογικές επιπτώσεις σε ένα άτομο. Από αυτά τα τρία, η κριτική είναι η πιο διαδεδομένη και η πιο επαναλαμβανόμενη στην κοινωνική αλληλεπίδραση των ανθρώπων.

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως η κριτική έχει και τη θετική πλευρά γιατί μας βοηθάει να γινόμαστε καλύτεροι. Μπορεί να ισχύσει όμως αυτό για τα παιδιά; Ο Dr. Laurence Smithτονίζει πως η κριτική μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα μόνο όταν το άτομο έχει αποκτήσει την επαρκή ωρίμανση και την ικανότητα να κρατήσει συναισθηματική απόσταση από αυτήν, αλλά και από το άτομο που την ασκεί, έτσι ώστε να εκτιμηθεί θετικά η αξία της.

Στην πλειοψηφία των ανθρώπων, η κριτική τροφοδοτεί αρνητικά την εικόνα του εαυτού γεμίζοντας το άτομο με αμφιβολίες για αυτό που είναι και συνδέεται σχεδόν πάντοτε με αρνητικά συναισθήματα – κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για τα παιδιά δεδομένου ότι δεν έχουν αναπτύξει τη γνωστική ωρίμανση να χειριστούν την κριτική με εποικοδομητικό τρόπο.

 Με ποιο τρόπο ασκούν κριτική οι γονείς στα παιδιά;
Οι γονείς αρκετά συχνά είτε άθελά τους, είτε εν αγνοία τους, ασκούν κριτική στα παιδιά – «Μην κάνεις αυτό, μην ντύνεσαι έτσι, μη μιλάς με αυτόν τον τρόπο, μην κάθεσαι έτσι, μην κάνεις τέτοια γράμματα, δεν προσπάθησες αρκετά, δεν πήρες καλούς βαθμούς, θα μπορούσες να τα πας και καλύτερα». Η κριτική των γονιών μπορεί να είναι τις περισσότερες φορές καλοπροαίρετη και να έχει ως βάση της την ανησυχία και την επιθυμία να γίνει το παιδί καλύτερο σε έναν ανταγωνιστικό και σκληρό κόσμο.

Οι γονείς μπορεί να πιστεύουν ότι δεν ασκούν κριτική στα παιδιά απλά δίνουν συμβουλές και οδηγίες και μπορεί να εκπλήσσονται με τις αντιδράσεις των παιδιών θεωρώντας ότι είναι ανυπάκουα ή απρόθυμα να συνεργαστούν και να επικοινωνήσουν θετικά με τους γονείς. Σκεφτείτε για λίγο όμως ποια θα ήταν η δική σας αντίδραση αν δεχόσασταν μια συνεχόμενη κριτική από κάποιον. Θα θέλατε να συνεργάζεστε με αυτό το άτομο και να έχετε μια στενή σχέση μαζί του; Ή μήπως η ατελείωτη κριτική θα σας εξαντλούσε και θα αποφεύγατε κάθε επαφή με το συγκεκριμένο άτομο; Το πιθανότερο είναι ότι θα συνέβαινε το δεύτερο.

Η κριτική που ασκούν οι γονείς στα παιδιά τους, συχνά συνοδεύεται από τη σύγκριση – «Γιατί δεν διαβάζεις, δεν γράφεις, δεν παίζεις, δεν είσαι τόσο καλός, δεν ακούς, δεν μιλάς όπως η τάδε ή ο τάδε;». Η σύγκριση είτε γίνεται άμεσα, είτε γίνεται έμμεσα, είτε γίνεται με το αδελφάκι, είτε με ένα άλλο παιδί, δημιουργεί στο παιδί αισθήματα ζήλιας και αμφιβολίας για τον ίδιο του τον εαυτό. Ας αντιστρέψουμε για λίγο το ερώτημα. Πώς θα νιώθατε εσείς αν ο/η σύντροφός σας ασκούσε παρόμοια κριτική και σας σύγκρινε για θέματα της δουλειάς σας, της εμφάνισής σας ή άλλα προσωπικά σας θέματα; Τι εικόνα θα είχατε για τον εαυτό σας και πόσο καλά θα αισθανόσασταν;

Καμία σχέση δεν μπορεί να σταθεί και να αντέξει όταν υπάρχει συχνή επικριτική διάθεση. Όσο και αν προσπαθούν οι γονείς να βελτιώσουν την σχέση τους με το παιδί, αν δεν μειώσουν την αρνητική κριτική που ασκούν στα παιδιά, το πιθανότερο είναι ότι η προσπάθεια θα αποτύχει.

 Ποια είναι η επίδραση της αρνητικής κριτικής στα παιδιά;
Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, η συνεχής αρνητική κριτική στην ακραία της εκδοχή, μπορεί να πάρει τη μορφή της λεκτικής κακοποίησης και να προκαλέσει πολλά προβλήματα σε ένα παιδί έχοντας καταστροφικές επιπτώσεις σε πολύ βαθιά ψυχολογικά επίπεδα. Ο αρνητισμός και η κριτική έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην αυτοεκτίμηση, στις ικανότητες, στην παραγωγικότητα και στην ευτυχία του παιδιού, δημιουργώντας παράλληλα και πιθανά προβλήματα συμπεριφοράς.

Η αρνητική κριτική δυστυχώς επηρεάζει τα παιδιά όχι μόνο στιγμιαία, αλλά μπορεί να έχει μία τρομερή και μόνιμη επίδραση και στην ενήλικη ζωή. Οι λέξεις και οι πράξεις των γονιών διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού. Το παιδί που ακούει επανειλημμένα πόσο «κακό» είναι θα αρχίσει να νιώθει ανάξιο έχοντας αμφιβολίες για την αγάπη των γονιών του.

Όταν ένα παιδί δεν λαμβάνει την έμπρακτη αγάπη, τρυφερότητα και αποδοχή, μπορεί πολύ εύκολα να παρασυρθεί σε επικίνδυνα μονοπάτια αναζητώντας αλλού τη θετική προσοχή. Όταν ένα παιδί αντιμετωπίζεται με ασέβεια, κριτική διάθεση, και περιφρόνηση θα έχει πρόβλημα να φερθεί και το ίδιο στους άλλους καλά και να δημιουργήσει στενές σχέσεις και φιλίες. Μπορεί να απομονωθεί και να παραιτηθεί από ό,τι απαιτεί προσπάθεια και κόπο (πχ. σχολείο, αθλήματα, δραστηριότητες).

Απορροφώντας και καταγράφοντας κάθε αρνητικό σχόλιο, πιθανότατα θα μεγαλώσει νιώθοντας πως δεν είναι ποτέ αρκετά καλό και θα δημιουργήσει την πεποίθηση ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει σε τίποτα. Όταν το παιδί δημιουργεί αυτήν την εικόνα για τον εαυτό του, το πιθανότερο είναι ότι θα υποφέρει στο μέλλον τόσο συναισθηματικά, όσο κοινωνικά και επαγγελματικά.

 Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;
Τα παιδιά έχουν τεράστια ανάγκη και επιθυμία να κερδίζουν τον έπαινο, την έγκριση και την αποδοχή των γονιών τους και θέλουν να τους κάνουν περήφανους. Το κλειδί για να διαμορφωθεί μια καλή σχέση γονιού και παιδιού είναι ο σεβασμός και η επικοινωνία. Οι γονείς πριν βιαστούν να διαμορφώσουν κρίση και άποψη είναι πολύ σημαντικό να ακούν ουσιαστικά τα παιδιά.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συμφωνούν με ό,τι πει το παιδί ή να ενδίδουν σε παράλογες απαιτήσεις. Όταν οι γονείς ακούν τα παιδιά θα πρέπει να κάνουν μια πραγματικήπροσπάθεια να κατανοήσουν και εκτιμήσουν την άποψη του παιδιού και να αναγνωρίσουν ποιο είναι το σωστό από αυτά που λέει πριν επισημάνουν το λάθος.

Τα παιδιά επιζητούν τη θετική επικοινωνία με τους γονείς τους όπως επιζητούν και το παιχνίδι. Αναζητήστε χρόνο μέσα στην ημέρα για συζήτηση με το παιδί έτσι ώστε να έχει την ευκαιρία να μιλήσει για αυτά που το απασχολούν και το προβληματίζουν. Έρευνες δείχνουν ότι οι γονείς που ακούν και επιτρέπουν το διάλογο με τα παιδιά τους, επηρεάζουν άμεσα και θετικά τη διάθεση και τη συμπεριφορά των παιδιών.

Είναι επίσης πολύ σημαντικό οι γονείς να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και όταν υπάρχει λόγος να ζητούν συγνώμη από τα παιδιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συγνώμη αποτελεί δικαιολογία για την κακή συμπεριφορά του παιδιού. Όταν ο γονιός ζητάει συγνώμη, δίνει ένα πραγματικό μάθημα στο παιδί για τις ανθρώπινες σχέσεις και το σεβασμό.

Τέλος, αυτό που θα πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι κανένα παιδί δεν αξίζει να μεγαλώσει σε ένα αρνητικό περιβάλλον που το κριτικάρει συνέχεια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή και ευτυχία για τα παιδιά, όταν βλέπουν τους γονείς τους να χαμογελούν και να νιώθουν περήφανοι, γνωρίζοντας ότι αυτά είναι η αιτία που προκαλούν αυτά τα συναισθήματα. Μειώστε επομένως την κριτική, και δώστε απλόχερα την αποδοχή και την αγάπη σας!

Πηγή: www.parentshelp.gr

http://www.kidsgo.com.cy