Οι περισσότεροι είτε από επιλογή είτε αναγκαστικά λόγω συνθηκών έχει χρειαστεί «να μηδενίσουμε» και να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα.
Σε κάποιες περιπτώσεις είναι αυτό που επιθυμούμε και, μάλιστα, διακαώς.
Σε άλλες περιπτώσεις δεν το επιθυμούμε αλλά λόγω συνθηκών και καταστάσεων αναγκαζόμαστε, γεγονός που αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην ομαλή προσαρμογή στη νέα αυτή αρχή.
Τις περισσότερες φορές αφορά τις αλλαγές στη ζωή μετά από χωρισμό τον οποίο δεν επιθυμούμε ή την απώλεια του συντρόφου μας.
Εφόσον δεν επιθυμούμε έναν χωρισμό, μας είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε τη νέα πραγματικότητα. Αρνούμαστε να το δεχτούμε, χρειάζεται να περάσουμε τα στάδια διαδικασίας του πένθους (Bowlby, 1980), όπως και στην περίπτωση θανάτου του συντρόφου μας.
Ο φόβος μας να δούμε τη ζωή μας χωρίς τον αγαπημένο μας «παγώνει» τον χρόνο με την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει και δεν θα χρειαστεί να έρθουμε αντιμέτωποι με την καινούργια αρχή που τόσο φοβόμαστε.
Μένοντας στάσιμοι και αρνητικοί, αδυνατούμε να δούμε τα οφέλη ενός νέου ξεκινήματος, νέων καταστάσεων, νέων εμπειριών και, φυσικά, νέων γνωριμιών. Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε ότι όπως είχαμε ζωή πριν την σχέση που πλέον τελείωσε, έτσι θα έχουμε και μετά από αυτήν.
Και στην περίπτωση του ανεπιθύμητου χωρισμού, εφόσον ο ένας από τους δύο επιλέγει μία καινούργια αρχή προς όφελος του, τότε κατά πάσα πιθανότητα η ζωή από την οποία αρνούμαστε να προχωρήσουμε δεν ήταν και τόσο ιδανική.
Άρα δεν έχουμε κάτι να χάσουμε, παρά μόνο να κερδίσουμε από ένα νέο ξεκίνημα.
Στην παραπάνω περίπτωση, μπορεί να συμπεριληφθεί και η περίπτωση όπου κάποιος παραμένει σε μία τελματώδης ή ακόμα και επιβλαβής σχέση.
Ο λόγος είναι ο φόβος ότι το «μετά» είναι άγνωστο και εξαιτίας τυχόν ανασφαλειών και απαισιοδοξίας, και κατ’ επέκταση θα είναι χειρότερο και δυσκολότερο χωρίς, όμως, να υπάρχουν επιχειρήματα να το στηρίξουν αυτό. Ενώ στην πραγματικότητα ήδη βιώνει αυτό που φοβάται.
Φυσικά, υπάρχει και η περίπτωση όπου η σύναψη μίας σχέσης φέρνει δραστικές αλλαγές στη ζωή μας, και χρειάζεται να μπούμε σε μια διαδικασία αναδιοργάνωσής της. Έχοντας συνηθίσει σε ένα καθημερινό πρόγραμμα και σε μία ροή ευχάριστη όπου έχουμε καταφέρει να εξισορροπήσουμε εργασία, φίλους, χόμπι και πιθανόν να έχουμε ήδη κάνει μελλοντικά σχέδια, μία νέα σχέση μπορεί να μας «ξεβολέψει».
Μία νέα σχέση για να διατηρηθεί χρειάζεται χώρο, χρόνο και υποχωρήσεις.
Με άλλα λόγια, χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας και να προσαρμόσουμε τη ζωή μας ώστε να ενσωματωθεί ο σύντροφός μας. Επιπλέον, ίσως, χρειαστεί να αλλάξουμε μελλοντικά σχέδια που είχαμε κάνει.
Σκεπτόμενοι όλα αυτά, δυσανασχετούμε και κρατάμε αντίσταση απέναντι στη νέα μας σχέση, ακόμα και ίσως να μην τολμήσουμε να την ξεκινήσουμε και να προτιμήσουμε τη «βολική ζωή» μας.
Ίσως, διότι, οι προηγούμενες εμπειρίες μας να μας πλήγωσαν και οι καταστάσεις που βιώσαμε να ήταν τόσο δυσάρεστες, ώστε να αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι μία υγιής σχέση θα ενισχύσει την ευχάριστη ζωή που έχουμε ήδη.
Ότι η νέα αυτή κατάσταση μπορεί να μας ωφελήσει, καθώς θα συμπληρώσει το συναισθηματικό κενό που αναμενόμενα δημιουργείται από την έλλειψη ερωτικού συντρόφου, όσο γεμάτη και εάν είναι η ζωή μας.
Η αλλαγή τόπου κατοικίας, και κυρίως όταν αφορά τη μετανάστευση στο εξωτερικό, αποτελεί εύστοχο και, κυρίως, επίκαιρο παράδειγμα για το θέμα του κειμένου αυτού. Σε μικρότερη ηλικία τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι τους για να πάνε σε άλλη πόλη να σπουδάσουν.
Συνήθως σε αυτή την περίπτωση υπάρχει μεν άγχος για το νέο ξεκίνημα αλλά ταυτόχρονα και ο ενθουσιασμός της αυτόνομης ενήλικης ζωής που ακολουθεί. Για αυτό τον λόγο, δεν αργούν να προσαρμοστούν.
Υπάρχουν, επίσης, επαγγέλματα όπως του δασκάλου, του καθηγητή και του στρατιωτικού όπου χρειάζεται για κάποια χρόνια να αλλάζουν πόλη συχνά, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να δημιουργούν σταθερές διαπροσωπικές σχέσεις.
Κάθε φορά χρειάζεται να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα και ο πιο ωφέλιμος τρόπος να διαχειριστούν αυτές τις αλλαγές είναι να το αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία να γνωρίσουν νέα μέρη και καινούργιους ανθρώπους και κατ’ επέκταση νέες εμπειρίες, έως ότου μονιμοποιηθούν.
Στην περίπτωση, όμως, που μία νέα αρχή αφορά την αλλαγή χώρας για λόγους εργασίας, τότε είναι ακόμα πιο δύσκολη η προσαρμογή. Η μετανάστευση σε μία άλλη χώρα εμπεριέχει αισιοδοξία μεν για ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον, αλλά ταυτόχρονα ο αποχωρισμός από την οικογένεια και τους φίλους δυσκολεύει το νέο αυτό ξεκίνημα.
Μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, αποτελεί ο φόβος του αγνώστου σε μία διαφορετική χώρα, διαφορετική κουλτούρα και αγνώστους ανθρώπους.
Ο φόβος ότι δεν θα μπορέσουμε να προσαρμοστούμε στη νέα αυτή πραγματικότητα, ο φόβος της μοναξιάς δηλαδή.
Αυτός ο φόβος είναι φυσιολογικός και αναμενόμενος, και μόνο εάν οπλιστούμε με αισιοδοξία και δούμε αυτή την αλλαγή ως ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα με προοπτικές για μία καλύτερη και πιο ποιοτική ζωή, για νέες εμπειρίες και γνωριμίες με νέους ανθρώπους, τότε θα δώσουμε μία πραγματική ευκαιρία στη νέα μας ζωή.
Πράγματι, όλες οι αλλαγές και δη οι ανεπιθύμητες είναι δύσκολες.
Αλλά εάν δεν δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να δοκιμάσει και να ρισκάρει, πολύ πιθανόν να χάσουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε το κάτι παραπάνω, το κάτι καλύτερο.
Κάθε αρχή και δύσκολη, όπως λέγεται, αλλά κάθε αρχή αποτελεί και μία νέα ευκαιρία για μία καλύτερη ζωή!
Της Εύη Τσικρικού, Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου