Σελίδες

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Από σένα θέλω να είσαι απλά ο άνθρωπος μου. Μπορείς;

wir.skyrock.net
Της Στεύης Τσούτση.
Είσαι ο άνθρωπος μου, ξέρεις.
Μου πήρε καιρό μέχρι να το συνειδητοποιήσω, αλλά τελικά το κατάλαβα.
Δεν ξέρω πως προέκυψε. Δεν το προγραμμάτισα, δεν το ζήτησα, δεν το κυνήγησα.
Και βαθιά μέσα μου πιστεύω πως αν το είχα κυνηγήσει δε θα είχε γίνει ποτέ.
Είναι κι αυτό σαν όλα τα άλλα στη ζωή, που μπορεί να τα κυνηγάς χρόνια κι εκείνα σαν το νερό να γλιστρούν από τα χέρια σου. Να στέκονται μετά απέναντι σου και να γελούν ειρωνικά. Να σου πετούν στα μούτρα πως ό,τι κι αν θέλεις, αν δεν είναι η ώρα του, δε θα γίνει.
Και πλέον το πιστεύω.
Το ζω.
Αν με ρωτήσεις πως ξεκινήσαμε εμείς οι δύο θα σου απαντήσω πως δεν έχω ιδέα. Δεν ήταν ο κεραυνοβόλος ο έρωτας που σου δημιουργεί πεταλούδες στο στομάχι. Καμία σχέση με όλα αυτά που διαβάζαμε στα παραμύθια και λατρεύαμε στις ρομαντικές ταινίες.
Όχι.
Μπορώ με απαρασάλευτη βεβαιότητα να σου πω ότι ήταν απλά έλξη. Έρωτας έγινε στην πορεία. Κι αν με ρωτήσεις, εμένα, που μεγάλωσα με τις ρομαντικές ηρωίδες των βιβλίων, θα σου πω πως τελικά έτσι το προτιμώ.
Με φοβίζει λιγότερο από τα άλλα… Εκείνα τα απόλυτα που αποδείχτηκαν φούσκες. Που γιγαντώθηκαν αμέσως και γκρεμοτσακίστηκαν πολύ γρήγορα.
Μου δημιουργείς ασφάλεια. Σε εμπιστεύομαι, πως το λένε. Δε θα πεις πολλά αλλά θα δείξεις. Κι εγώ έμαθα να τα περιμένω. Να μη μιζεριάζω για τη συχνή απουσία τους, αλλά να γλεντώ την εμφάνιση τους.
Γιατί με έμαθες πως η αξία στον έρωτα δεν είναι στο υπερβολικό μα στο αυθεντικό, το αυθόρμητο, το πηγαίο.
Δεν υπάρχουν ημερολόγια στον έρωτα.
Που θα καθορίσουν πότε θα πεις, θα κάνεις, θα νιώσεις.
Αν γουστάρεις κάνεις έρωτα από το πρώτο ραντεβού, χωρίς να σε θεωρήσει κανείς “εύκολο”.
Ή καθυστερείς να κάνεις, χωρίς κανείς να σε χαρακτηρίσει ξενέρωτο.
Όπως νιώθεις.
Κι εγώ νιώθω καλά. Μετά από πολύ πολύ καιρό, νιώθω καλά. Και το δείχνω. Το δείχνω πεντακάθαρα σε εκείνους που έμαθαν, που ξέρουν να με διαβάζουν.
Μα πάνω από όλα νιώθω ήρεμη.
Ήρεμη που υπάρχεις. Που ξέρω πως αν ποτέ θελήσω κάτι, από το να πω τα ζόρια μου, μέχρι να μοιραστώ κάτι παρανοϊκό που ήρθε στο κεφάλι μου άγριο χάραμα, θα είσαι εκεί.
Για μένα…
Ο άνθρωπος μου…
Όχι το θύμα μου, ο υπηρέτης μου, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Γιατί αυτό πολύ εύκολα μπερδεύεται.
Δεν έψαχνα ποτέ θύμα. Δεν έχω ηγετικά ένστικτα, ποτέ δεν είχα.
Συνοδοιπόρο έψαχνα. Και κάποιον που να του μιλά η καρδιά μου χωρίς εγώ να έχω προλάβει να αρθρώσω λέξη.
Κι αν αυτό σου φαίνεται βγαλμένο από ρομαντικό μυθιστόρημα, κάνεις λάθος. Δεν έχεις ιδέα τι αγάπες και λουλούδια κυνηγούσα στο παρελθόν. Τι αναστεναγμούς απηύθυνα στο φεγγάρι, τι αστέρια, τι μουσικές.
Ξέρνα βατράχους, μάγκα μου, άδικο δε θα έχεις.
Μεταξύ μας, έχεις και λίγο δίκιο. Πολύ ροζ βρε παιδί μου. Πολύ κουφέτο…
Τώρα δε με νοιάζει τίποτα. Έφαγα γερά χαστούκια για να μάθω πως η ομορφιά δεν είναι στο ροζ. Μήτε στο φλογάτο κόκκινο. Δεν είναι στο χρώμα, δεν είναι στο περιτύλιγμα. Αλλά στο μέσα….Εκεί είναι η ουσία…
Γι’αυτό μην κάθεσαι δίπλα μου. Κάτσε όπου γουστάρεις, όσο μακριά κι αν είναι. Κι όποτε σου τη βαρέσει σήκω και σκάσε μου ένα φιλί. Έτσι από το πουθενά. Θα το εκτιμήσω περισσότερο από το να ήσουν κολλητά και ταυτόχρονα χιλιόμετρα μακριά μου.
Κι αγάπα με. Μείνε δίπλα μου όπως σου αρέσει και παρέμεινε ο άνθρωπος μου.Γιατί πάνω από καψούρες, ντέρτια και καημούς, αβάσταχτα καρδιοχτύπια και πάσης φύσεως πεταλούδες, αυτό μου έμαθες να εκτιμώ. Το ότι πάνω από όλα, αυτός που μοιράζεσαι την καρδιά σου πρέπει να μπορεί να γίνει ο άνθρωπος σου. Λιτά κι απόλυτα…
Όλα τα άλλα τα βρίσκεις και στο περίπτερο…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου