Σελίδες

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016

Πως να φύγεις μακριά από όλα αυτά που ακόμη αγαπάς;

Της Ελίνας Φυλακτού.
Το αεράκι της αυγής εισβάλλει απότομα από το ανοιχτό παράθυρο, για να σου δώσει μιαανάσα δροσιάς μέσα στον καυτό Αύγουστο.
Ένα πλοίο 
σφυρίζει την αναχώρησή του από το λιμάνι του νησιού.
Ξυπνάς.
Σκιά του εαυτού σου
 πια και κοιτάς τις κούτες που είναι τριγύρω σου.
ΜετακόμισηΕσύ φεύγεις κι εκείνος μένει. Πακετάρεις αναμνήσεις, συναισθήματα, θυσίες 
Το σώμα σου θα χαθεί
 από εκεί, θα το βάλεις στο αεροπλάνο και θα πετάξει μακριά από όλα.
Το μυαλό και η καρδιά όμως;
Πώς να φύγουν από εκεί που αγάπησαν κι αγαπούν ακόμη;Θα πλανώνται σαν φαντάσματα σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού. Μαζεύεις κάποια τελευταία πράγματα, όχι αναμνηστικά. Όσες περισσότερες αναμνήσεις αφήσεις τόσο πιο ανάλαφρη θα πετάξεις.
Τα τυλίγεις ευλαβικά για να μη σπάσουν στο ταξίδι της επιστροφήςΌπως ακριβώς τύλιξες και τα όνειρά σου όταν ήρθες στο νησί. Ευλαβικά…
Αλλά 
σου τα έκαναν θρύψαλα όσα ΕΥΘΡΑΣΤΟΝ κι αν είχες κολλήσει επάνω τους.
Η ώρα πέρασε και πρέπει να φ
ύγεις για να προλάβεις.Ζητάς λίγο χρόνο για να μυρίσεις εκείνο το καλοκαιρινό γιασεμί που μοσχοβόλαγε τη γειτονιά τα βράδια. Λίγο χρόνο ακόμη για να ποτίσεις τις γλάστρες σου, μη φύγεις και ξεραθούν τα λουλούδια σου που τόσο πολύ φρόντιζες. Τι ειρωνεία! Αφήνεις το κλειδί στο μαξιλάρι της δικής σου πλευράς και προχωράς προς την πόρτα.
Την ανοί
γεις και ξέρεις ότι όταν κλείσει πίσω σου δε θα ξανανοίξει ποτέ. Κοιτάς για λίγο πίσω και τραβώντας με τα κοκκαλιάρικά σου δάχτυλα το πόμολο την κλείνεις απαλά.

Φτάνεις
 στο αεροδρόμιο στην ώρα σου.
Περνάς τον έλεγχο
 και είσαι στη σωστή έξοδο. Πρόσωπα χαμογελαστά τριγύρω σου. Άνθρωποι χαρούμενοι που επιστρέφουν από διακοπές κοιτάζουν φωτογραφίες και σουβενίρ.Εσύ με θλιμμένα μάτια που  έχουν μερόνυχτα να κοιμηθούν παίρνεις το κινητό τηλέφωνο και σβήνεις κάθε ανάμνηση που έχεις μήπως και ξεγελάσεις έτσι τις μνήμες σου.

Ήρθε η ώρα. Η αναγγελία της αναχώρησης ακούγεται από μια γνώριμη φωνή συναδέλφου σου.
Σηκώνεις το αποστεωμένο 
κι εξαντλημένο σου σώμα και λίγο πριν βγεις από την έξοδο κοιτάς πίσω σου μήπως δεις αυτόν. Μήπως ακούσεις μια φωνή να ουρλιάζει το όνομά σουμετανοιωμένη.
Δε ζεις σε ταινία όμως, 
γι’ αυτό… Σιωπή μονάχαΟυρλιάζει εκκωφαντικά μόνο η ψυχή σου αλλά κανείς, μόνο εσύ την ακούς. Επιβιβάστηκες. Καμία ελπίδα πια. Μόνο η σιωπή έμεινε καιο αμείλικτος χρόνος που κυλά ανελέητα και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Ανθρώπους, στιγμές, ελπίδες
, αγάπες… Όλα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου