Της Έφης Μπαμπούρη.
Δες τη ζωή σου και τόλμησε να μου πεις πως είναι αλάνθαστη.
Δες την και γύρνα όλο καμάρι και υπερηφάνεια να μου αποδείξεις πως είσαι εσύ εκείνος ο αναμάρτητος.
Εκείνος που πρώτος το λίθο θα ρίξεις.
Πες το μου κι εγώ θα σε συγχαρώ.
Χίλια μπράβο θα βγουν από το στόμα μου ενώ θα σε κοιτάζω γεμάτη απορία.
Πως τα κατάφερες, όμως, δε θέλω να μου πεις.
Τι να την κάνω, μάτια μου, μια τέτοια ζωή;
Τη φαντάζομαι πως θα μπορούσε να είναι. Όλα πήγαιναν με το γράμμα του νόμου, έτσι; Δε σε έδειξε κανείς με το δάχτυλο. Ούτε ένας δε θα βρέθηκε να σου πει πως έχεις κάνει ένα τεράστιο λάθος. Ναι, αυτά τα τεράστια λάθη που όλοι κάνουμε. Και μετά χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Και τι κατάλαβες;
Ξέρω, θα πεις πως έχεις το κεφάλι ψηλά.
Αυτό που ακούω και από τη γιαγιά για το καθαρό κούτελο. Ρίξε μια ματιά όμως και στο δικό μου. Καθαρό είναι. Και το κεφάλι μου μια χαρά ψηλά κοιτάει.
Να σου πω;
Αν το θέλεις κρίνε με. Φώναξε και επιδείκνυε πως η ζωή μου είναι σκατά.
Πως κάποιες φορές τα λάθη μου ήταν τραγικά. Ότι δεν υπήρχε γυρισμός και σωτηρία σε κάποιες επιλογές μου. Να ήξερες μονάχα πόσα βράδια πέρασα να σκέφτομαι κι εγώ όπως εσύ. Να τα βλέπω μπροστά μου βουνό. Να νιώθω το βάρος τους στο στήθος μου και να τρομάζω πως δε θα μπορέσω να τα ξεφορτωθώ ποτέ.
Στέκομαι εδώ μπροστά σου και σε προκαλώ. Δε μου φαίνεται δύσκολο πια να σε αντιμετωπίσω. Αδιανόητο μου φαινόταν να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Μα δες με. Το έκανα. Λοιπόν, τα λάθη μου είναι οι επιλογές μου.
Η ζωή μου είναι οι επιλογές μου.
Αν, όμως ακόμη επιμένεις να με κρίνεις, κάνε το γι’ αυτό που βλέπεις μπροστά σου.
Δες την και γύρνα όλο καμάρι και υπερηφάνεια να μου αποδείξεις πως είσαι εσύ εκείνος ο αναμάρτητος.
Εκείνος που πρώτος το λίθο θα ρίξεις.
Πες το μου κι εγώ θα σε συγχαρώ.
Χίλια μπράβο θα βγουν από το στόμα μου ενώ θα σε κοιτάζω γεμάτη απορία.
Πως τα κατάφερες, όμως, δε θέλω να μου πεις.
Τι να την κάνω, μάτια μου, μια τέτοια ζωή;
Τη φαντάζομαι πως θα μπορούσε να είναι. Όλα πήγαιναν με το γράμμα του νόμου, έτσι; Δε σε έδειξε κανείς με το δάχτυλο. Ούτε ένας δε θα βρέθηκε να σου πει πως έχεις κάνει ένα τεράστιο λάθος. Ναι, αυτά τα τεράστια λάθη που όλοι κάνουμε. Και μετά χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Και τι κατάλαβες;
Ξέρω, θα πεις πως έχεις το κεφάλι ψηλά.
Αυτό που ακούω και από τη γιαγιά για το καθαρό κούτελο. Ρίξε μια ματιά όμως και στο δικό μου. Καθαρό είναι. Και το κεφάλι μου μια χαρά ψηλά κοιτάει.
Να σου πω;
Αν το θέλεις κρίνε με. Φώναξε και επιδείκνυε πως η ζωή μου είναι σκατά.
Πως κάποιες φορές τα λάθη μου ήταν τραγικά. Ότι δεν υπήρχε γυρισμός και σωτηρία σε κάποιες επιλογές μου. Να ήξερες μονάχα πόσα βράδια πέρασα να σκέφτομαι κι εγώ όπως εσύ. Να τα βλέπω μπροστά μου βουνό. Να νιώθω το βάρος τους στο στήθος μου και να τρομάζω πως δε θα μπορέσω να τα ξεφορτωθώ ποτέ.
Στέκομαι εδώ μπροστά σου και σε προκαλώ. Δε μου φαίνεται δύσκολο πια να σε αντιμετωπίσω. Αδιανόητο μου φαινόταν να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Μα δες με. Το έκανα. Λοιπόν, τα λάθη μου είναι οι επιλογές μου.
Η ζωή μου είναι οι επιλογές μου.
Αν, όμως ακόμη επιμένεις να με κρίνεις, κάνε το γι’ αυτό που βλέπεις μπροστά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου