Ζωή είναι το τώρα, το σήμερα, οι στιγμές…

anapnoes

Τελικά τι είναι η ζωή;

Χανόμαστε καθημερινά σε ένα κυνήγι των υποχρεώσεων, των πρέπει, των φιλοδοξιών μας και ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι!

Δεν εργαζόμαστε πλέον  για να ζούμε, αλλά ζούμε για να εργαζόμαστε και κυνηγάμε ένα άπιαστο όνειρο, πουλιά ταξιδιάρικα που όσο τα κυνηγάμε τόσο εκείνα πετάνε μακριά μας…

Τα χρόνια φεύγουν  και περνάμε από μπροστά μας σαν κινηματογραφική ταινία οι μέρες , οι ώρες , οι στιγμές, άλλοτε μας χαμογελάνε και άλλοτε μουντές ίσως και θλιβερές μας κοιτάνε, μα εμείς αναμένουμε τη στιγμή που θα ζήσουμε… δε ζούμε παρά υπάρχουμε αναμένοντας να ζήσουμε.

Σκέψεις τριγυρνάνε το νου μας ποιοι είμαστε, γιατί υπάρχουμε, πού πάμε; Τι είναι η ζωή; Ζωή είναι το καινούριο, το ωραίο, το όμορφο. Ένα λουλούδι ανθίζει, ένα πουλί πετάει, ένα παιδί κλαίει ή γελάει. Ζωή είναι η κίνηση, η χαρά αλλά και ο πόνος, τα εναλλασσόμενα συναισθήματα.

Ζωή είναι ένας κύκλος με αρχή και τέλος. Μετά τη ζωή ο θάνατος. Η ζωή είναι τα πάντα ο θάνατος τίποτα. Η ζωή είναι φωνές. Ο θάνατος σιωπή. Η ζωή είναι χρώματα, φώς, αέρας, αρώματα.

Ο θάνατος σκοτάδι, άπνοια. Είμαστε τυχεροί που ζούμε, αναπνέουμε, αισθανόμαστε τώρα μπορούμε. Όλοι έχουν την ευκαιρία να ζουν την κοινωνική πραγματικότητα. Η κοινωνική πραγματικότητα είναι μια και μοναδική , η ερμηνεία της είναι διαφορετική. Βλέπουμε τα πράγματα όπως θέλουμε να τα δούμε και  όχι όπως πραγματικά είναι. Να αγαπάς τη ζωή σου! Αυτούς που στη χάρισαν. Και εκείνους  που την κάνουν καλύτερη.

Να αδιαφορείς για τους κακούς. Η τιμωρία τους είναι η αδιαφορία σου. Μακριά από την κακία. Οι κακοί δε γίνονται ποτέ καλοί. Όταν στέκεσαι δίπλα τους, σου κλέβουν την ηρεμία και την καλοσύνη. Απομάκρυνέ τους από τη ζωή σου και άφησε τους να βράσουν στο καζάνι της κακίας τους. Η ευτυχία μας είναι η πληρότητα της ψυχής μας , μη σε αγχώνουν πράγματα που δεν αλλάζουν.

Ζήσε τις μικρές στιγμές, τα απλά πράγματα, το τώρα, το χτες έφυγε πια, ενώ το αύριο μπορεί να μην έρθει. Ζήσε τη ζωή σου χωρίς να την εξευτελίζεις με μικροπρέπειες ούτε να αναλώνεσαι σε πράγματα ανούσια. Ζήσε τη ζωή σου όπως εσύ θες και κρίνεις, γιατί η ζωή είναι δώρο!

Και αν κάποτε τη χάσεις, θα ξέρεις ότι την έζησες όπως ήθελες εσύ, και όχι όπως ήθελαν οι άλλοι! Η ζωή είναι δική σου και είναι πολύ μικρή για ένα θλιβερή! Μπες μέσα στο αυτοκίνητο σου, κάνε μια βόλτα χωρίς προορισμό, ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική στη διαπασών.

Ζήσε τις στιγμές, εξάλλου ζωή είναι το άθροισμα τους. Ο προορισμός άγνωστος, το ταξίδι της ζωής επικίνδυνο και αβέβαιο.  Το αν η ζωή θα κυλήσει ομαλά και χωρίς αντιξοότητες εξαρτάται από το πόσο καλός οδηγός είναι άνθρωπος, γιατί η ίδια η ζωή είναι ένα αυτοκίνητο με οδηγό τον άνθρωπο, εξαρτάται από το πόσο καλά ξέρει να πατάει φρένο ή γκάζι τη στιγμή που χρειάζεται.

Γίνε μέλισσα και πάρε γύρη μόνο από τα καλά λουλούδια για να φτιάξεις  μέλι.  Ρούφηξε το μεδούλι της ζωής.

Τελικά τι είναι η ζωή; Η ζωή είναι μια λέξη με τρία γράμματα, που ο καθένας τη γράφει όπως θέλει και με το δικό του γραφικό χαρακτήρα. Άλλος της δίνει αξία, τη γράφει με κεφαλαία, άλλος με μικρά, άλλος σταθερά και ευανάγνωστα, άλλος τρεμάμενα, φοβισμένα.

Εσύ αποφασίζεις πώς θα γράψεις τη ζωή σου και αν δε μπορείς να τη γράψεις ζωγράφισε την, δώσε της χρώμα και βάλε την ξεχωριστή πινελιά στον πίνακα της κοινωνίας.

Ζωή είναι το τώρα, το σήμερα, οι στιγμές… μην αναζητάμε λοιπόν τι είναι ζωή, γιατί έτσι χάνουμε την ουσία της. Στις αναζητήσεις μας για μια καλύτερη ζωή, πολλές φορές ξεχνάμε να ζούμε!  Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει: δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα και τη χαίρομαι όλη.

Ζωή είναι ο ήλιος που ανατέλλει το πρωί… ο γλάρος που πετάει αμέριμνος… το αθώο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού. Είναι όλα εκείνα που δίνουν αξία στις στιγμές και χαρά στις αισθήσεις σου.

Γι αυτό ζήσε, βρες λόγους για να ζεις και ζήσε όσο πιο απλά μπορείς, γιατί η ευτυχία της ζωής βρίσκεται στα απλά , στα μικρά, στα ασήμαντα, βρίσκεται στις λεπτομέρειες… Γέλα, αγάπα και τραγούδα. Αυτό είναι ζωή!

Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα

Πηγή

http://www.anapnoes.gr/

Η αξία του να διαφέρεις

 Thessaloniki Arts and Culture 

 

 

Artist: Andrea Hübner

Άνθρωποι που φέρονται διαφορετικά από τους πολλούς και ξεχωρίζουν από την οµοιοµορφία.

«Είναι αυτοί που ο κόσµος δεν τους φαντάζεται ικανούς για κάτι, που κατορθώνουν συχνά αυτό, που κανείς δεν φανταζόταν ότι µπορεί να γίνει…»

«Είναι κάποιοι που µπορεί να επηρεάσουν, να εµπνεύσουν, να κάνουν καλύτερο τον κόσµο, έστω µια στάλα», έλεγε ο ήρωας της ταινίας στη σύντροφό του… Από τα σχολικά του χρόνια έδειχνε διαφορετικός, πολύ ευφυής µα κλεισµένος στον εαυτό του.

Είχε µάθει, έδειχνε η ταινία, ότι -χωρίς κανέναν να τον υποστηρίζει- ο τρόπος για να σταµατούν πιο σύντοµα τα πειράγµατα των συµµαθητών του, ήταν να τους στερήσει την ευχαρίστηση που ένιωθαν, µε την προσπάθειά του να τους ξεφεύγει.

Η παραίτησή του αυτή, τέλειωνε τα πειράγµατα πιο γρήγορα. Γιατί δεν έβρισκαν ικανοποίηση στο να επιβάλλουν τη δύναµή τους. Μια τεχνική που ανακάλυψε µόνος του, αφού δεν ένιωθε να υπάρχει κανείς σύµµαχός του, να τον προστατεύσει.

Ώσπου βρέθηκε ένας καλός φίλος κοντά του… Ο άνθρωπος αυτός, που τόσο διαφορετικός έδειχνε σαν παιδί, έµελλε να γίνει ο εµπνευστής της τεχνητής νοηµοσύνης. Αυτός που θα «έσπαγε» τον κωδικό κρυπτογράφησης Ενίγκµα, του Γ’ Ράιχ, κάτι που τότε έµοιαζε αδιανόητο να γίνει.

ΟΙ «∆ΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ»

Άνθρωποι ευαίσθητοι, ευφυείς, συχνά νιώθουν ότι µειονεκτούν, γιατί µεγάλωσαν σε ένα δύσκολο περιβάλλον, µε πράγµατα που έκαναν ταπεινή την αυτοεκτίµησή τους.

Έτσι, φέρονται διαφορετικά από τους πολλούς και ξεχωρίζουν από την οµοιοµορφία. Κάτι που κάνει καµιά φορά τους πολλούς να τους κοιτάζουν µε περιέργεια, θα ᾽λεγε κανείς αρνητικά… Ισως γιατί οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν νιώθουν πάντα εύκολο να ακολουθήσουν τους τύπους κοινωνικής συµπεριφοράς κι έτσι δείχνουν συνεσταλµένοι, «διαφορετικοί»!

Από διάφορα τυχαία περιστατικά µπορεί να χαρακτηριστούν «παράξενοι»… Ποιος έχει την υποµονή να αναλύσει σε βάθος τη συµπεριφορά τους; Οι άνθρωποι αυτοί φέρονται διαφορετικά, ίσως όχι πάντα «άνετα», µα πιο γνήσια στην πραγµατικότητα.

Μπορεί να µην πηγαίνουν στην κηδεία κάποιου συγγενούς τους, όχι γιατί δεν νιώθουν πόνο, µα διότι πονούν περισσότερο και δεν θέλουν να δουν αυτόν που έχασαν από τη ζωή τους…

Μπορεί να αποφεύγουν τις κοσµικές συγκεντρώσεις γιατί ντρέπονται, και η αίσθηση ότι µειονεκτούν στην άνετη κοινωνική συµπεριφορά, τραβάει -σαν το µέλι- την προσοχή κάποιων… Αυτών που θέλουν να φανούν δυνατοί στο πλήθος, σαρκάζοντας τη διαφορά τους από την οµοιόµορφη συµπεριφορά.

∆ΥΝΑΜΗ Ή ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ

Είναι εύκολο κάποιες φορές να ξεχνάµε ή να κρύβουµε τα προβλήµατά µας, γελώντας µε τα προβλήµατα των άλλων. Θέλει δύναµη και γνώση για να το αποφύγεις αυτό. Ο άνθρωπος µαθαίνει να είναι ανθρώπινος ή όχι.

Είναι πιο εύκολο να προσέξουµε τη διαφορά κάποιων ευαίσθητων ανθρώπων από την οµοιοµορφία, παρά να εστιάσουµε στο πρόβληµα αυτών που τη χλευάζουν µε µένος… Η σκληρότητα λανθασµένα θεωρείται ως δύναµη και η ευαισθησία ως πρόβληµα, ενώ στην ουσία ισχύει το αντίστροφο!

Κι έτσι, η -κάποιες φορές- λειψή από την οικογένεια, αυτοεκτίµηση των ευαίσθητων ανθρώπων, τραυµατίζεται ακόµη περισσότερο από τον υπόλοιπο άγνωστο κόσµο…

Πολύ συχνά, γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους στην καθηµερινότητά σου… Νοµίζουν λανθασµένα ότι είναι αδυναµία η ευαισθησία, το να σκέφτεσαι διαφορετικά, αφού δεν το κάνουν πολλοί. ∆εν τους είναι εύκολο να καταλάβουν τη σηµασία των ικανοτήτων τους, γιατί δεν βλέπουν τις αξίες να είναι δηµοφιλείς.

Και πόσο δύσκολο είναι να πιστέψουν ότι η κακία των άλλων συχνά προέρχεται από το φθόνο των ικανοτήτων τους. Οι ίδιοι νοµίζουν ότι χλευάζεται η διαφορετικότητά τους. Οµως, όταν βρεθεί κάποιος που θα τους αναγνωρίσει την αξία τους, αντιδρούν µε ένα πλατύ χαµόγελο. Και αρχίζει η µεταµόρφωσή τους από φαινοµενικό άνθρακα κοινωνικά, σε διαµάντι…

Τότε µπορεί να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος, µε σιγουριά για τον εαυτό του, δεν εκφράζει κακία ή φθόνο προς τους άλλους. Ότι αυτοί που τους πείραζαν µε κακία, εξέφραζαν σε κάποιον άλλον τη δυσφορία µε το δικό τους εαυτό…

Τότε καταλαβαίνουν ότι η επίδραση της οµορφιάς και της οµοιογένειας είναι παροδική και γρήγορα ξεθωριάζει… Και ότι το διαφορετικό γίνεται στο τέλος το αντικείµενο του θαυµασµού.

«Η οµορφιά είναι ανώτερη από την ευφυΐα, γιατί δεν χρειάζεται απόδειξη», είπε κάποτε ο Ουµπέρτο Εκο, θέλοντας να δείξει ότι ότι το ανθρώπινο µάτι προσελκύεται πρώτα από την οµορφιά, και ότι θέλει περισσότερο χρόνο για να εκτιµήσει άλλα χαρίσµατα… αν δώσει αυτό το χρόνο και την ευκαιρία!

Γράφει ο Νικόλαος Βακόνδιος, Ψυχολόγος ( n.vakondios@nvakondios.gr).

 

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Εμείς τα χωριατάκια

Ο καθένας μας κάπου γεννήθηκε, κάπου μεγάλωσε, από κάπου «κρατάει η σκούφια του». Ένα μεγάλο ποσοστό της χώρας, για παράδειγμα, γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε χωριά. Είμαστε δηλαδή, τα λεγόμενα «χωριατάκια».

Εμείς, λοιπόν, τα «χωριατάκια» μάθαμε πολλά μεγαλώνοντας στα χωριά μας, χάσαμε και πολλά, ασφαλώς, από τις εμπειρίες μια πόλης. Αλλά έτσι συμβαίνει συνήθως, κάτι χάνει κανείς και κάτι κερδίζει.

Μάθαμε από μικροί να ξεχωρίζουμε τη διαφορά του «χωριάτη» από τον «χωρικό» κι αυτό γιατί δε μας άρεσε να μας αποκαλούν έτσι. Ήταν προσβλητικό και ταπεινωτικό. «Μάθε πρώτα να μιλάς ελληνικά και μετά να με λες χωριάτη», απαντούσαμε με στόμφο. Λίγο η μεγαλομανία, λίγο οι παλιές καλές μέρες του ΠΑΣΟΚ που λέει κι ένας φίλος, μας έκαναν εμάς του χωρικούς να μοιάζουμε υπανάπτυκτοι και παιδιά κατώτερου Θεού. Ήταν μειονέκτημα να μένεις σε χωριό. Μην κοιτάς τώρα που έγινε προτέρημα.

Πηγαίναμε σχολείο μ’ ένα στόχο επιπλέον. Δεν ήταν μόνο το να μπούμε στη σχολή της αρεσκείας μας, ήταν και το όνειρο της ζωής στην πόλη. «Να περάσω και να σηκωθώ να φύγω από ‘δω να γλιτώσω» λέγαμε με τουπέ. Καλό το χωριό, δε λέω, αλλά και το να τα έχεις όλα μέσα στα πόδια σου ή να πηγαίνεις όπου σου καπνίσει ό,τι ώρα κι αν είναι ή ακόμη και να έχεις την επιλογή του που θα πιεις τον καφέ σου, έκανε το όνειρο της πόλης να φαντάζει ο απόλυτος στόχος. Την αναζητάς τη φασαρία και τη βαβούρα στα δεκαοκτώ, πώς να το κάνουμε;

Στο χωριό μαθαίνει κανείς κι αλλιώς τη φύση κι ό,τι περικλείει. Ξέρει να ξεχωρίζει τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια ακόμη και τα ζώα. Είναι διαφορετικό να βλέπεις το άλογο ή την αγελάδα σε ζωντανή μετάδοση και διαφορετικό να την κοιτάς ζωγραφισμένη σε πολύχρωμα χαρτιά μαθαίνοντας πως η αγελάδα κάνει «μούου» κι η κοτούλα «κοκοκό». Τα παιδιά του χωριού ξέρουν ότι η ντοματιά είναι φυτό κι όχι δέντρο κι ότι ο κόκορας δεν είναι ένα χαριτωμένο πτηνό που είναι κουρδισμένο να κάνει «κικιρίκου» κάθε πρωί στις έξι, αλλά μπορεί να του τη δώσει και να λαλήσει και στις τέσσερις και στις πέντε και στις οκτώ.

Ζώντας σε κάποιο χωριό το μυαλό εκπαιδεύεται να λειτουργεί σε άλλες στροφές από την ανάγκη ή κι από τις συνθήκες για να γεμίσει ο χρόνος δημιουργικά και να καλυφθούν τα κενά. Όταν δεν υπάρχει, ας πούμε κινηματογράφος ή θέατρο, μπορεί να στηθούν αυτοσχέδιες παιδικές παραστάσεις, οι αγώνες με τα ποδήλατα είναι θεσμός, τα αίματα από τις γρατζουνιές δε φοβίζουν γιατί είναι συνηθισμένα κι αφού δε υπάρχουν delivery πρέπει να ψαχτείς μόνος στην κουζίνα για να απολαύσεις κάτι διαφορετικό και πιο βρώμικο από το φαγητό της μαμάς.

Η ζωή στο χωριό κάνει τον άνθρωπο πιο οργανωτικό. Όταν θα πάει για ψώνια δεν πρέπει να ξεχάσει τίποτα γιατί «ποιος πάει πάλι στο σούπερ μάρκετ;» ή όταν πηγαίνει στις δημόσιες υπηρεσίες κουβαλάει μαζί του μέχρι και το εκκαθαριστικό του παππού του για να μην τον πιάσουν να ‘ναι ελλιπής.

Χωριό ή πόλη; Δεν ξέρω πια ν’ απαντήσω. Το καθένα έχει τα καλά του όπως και τα άσχημά του.

Υπάρχουν αυτοί που είναι και μπορούν να είναι απόλυτοι λέγοντας πως δεν αλλάζουν την πόλη γα το χωριό ή το χωριό για την πόλη. Υπάρχουμε κι εμείς που μας αρέσουν και τα δύο και νιώθουμε περήφανοι που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στο χωριό και μάθαμε τόσο πολλά κι ας χάσαμε άλλα τόσα, τα βρήκαμε μετά.

Η ουσία είναι μία. Να μπορείς να περνάς καλά όπου βρίσκεσαι είτε από επιλογή είτε από ανάγκη. Λύσεις υπάρχουν όταν υπάρχει θέληση. Κι ασφαλώς όταν δεν υπάρχουν σύνδρομα κατωτερότητας κι ηττοπάθειας ότι γεννήθηκα στο χωριό και καταδικάστηκα για πάντα.

http://www.mindthetrap.gr

10 «μαθήματα πειθαρχίας» από το δάσκαλο του παιδιού μας

μερομηνία δημοσίευσης άρθρου: Μαΐου 29, 2016 Συγγραφέας: KidsGo Κατηγορία: Εκπαίδευση

Ο κλινικός παιδοψυχολόγος Dr. Kenneth Shore μας δίνει 10 βασικά και αποτελεσματικά μαθήματα πειθαρχίας που κάθε γονιός θα μπορούσε να «δανειστεί» από το δάσκαλο του παιδιού του.

 1. Ο δάσκαλος… ξεκαθαρίζει τους ρόλους
Ο δάσκαλος πάντα βάζει ξεκάθαρους όρους. Εκείνος είναι ο δάσκαλος, η δουλειά του είναι να τους κάνει μάθημα και η δουλειά των παιδιών να μάθουν το μάθημά τους.

 2. Ο δάσκαλος θέτει όρια
Τα παιδιά πάντα δοκιμάζουν τα όρια μας. Όταν λοιπόν τα παιδιά κάνουν χαζά πράγματα οι δάσκαλοι τα κοιτάζουν απλώς στα μάτια.

 3. Ο δάσκαλος έχει ξεκαθαρισμένο μέσα του ότι δεν είναι φίλος με τα παιδιά
Αν ήταν έτσι θα τον φώναζαν Γιώργο ή Μαρία κι όχι «κύριο» και «κυρία». Το ίδιο ξεκαθαρίστε κι εσείς μέσα σας. Τα παιδιά έχουν ήδη φίλους, γονείς χρειάζονται.

 4. Ο δάσκαλος δεν υψώνει τη φωνή στην τάξη
Γιατί ξέρει ότι όσο δυνατά και να φωνάξει τα παιδιά πάντα μπορούν να φωνάξουν δυνατότερα. Κάντε το κι εσείς: Μιλήστε χαμηλόφωνα, χωρίς κορώνες και εξάρσεις στη φωνή. Αν χρειαστεί να φωνάξετε για να επιβάλετε την τάξη, μην το κάνετε παραπάνω από μια φορά την ημέρα.

 5. Ο δάσκαλος απασχολεί δημιουργικά τα παιδιά
Γιατί ξέρει ότι αν είναι απασχολημένα δεν θα κάνουν φασαρία.

 6. Ο δάσκαλος ξέρει να επιβραβεύει το φιλότιμο των παιδιών
Πάντα οι δάσκαλοι επαινούν την τάξη τους και δεν παραλείπουν να πουν στα παιδιά πόσο περήφανοι είναι γι’ αυτά, ότι είναι παιδιά με προοπτική και ότι μπορούν να γίνουν ό,τι θελήσουν στη ζωή τους. Δοκιμάστε την επιβράβευση και τον έπαινο και θα δείτε τη διαφορά!

 7. Ο δάσκαλος δεν φοβάται να πει «δεν ξέρω»
Και τα παιδιά το εκτιμούν αυτό. Αυτό που χρειάζονται δεν είναι ανθρώπους ξερόλες, αλλά αληθινούς ανθρώπους γύρω τους.

 8. Ο δάσκαλος ξέρει ότι η εκπαίδευση ενός παιδιού είναι λειτούργημα
Όπως άλλωστε και η μητρότητα και η ανατροφή του επίσης.

 9. Ο δάσκαλος ξέρει τη σημασία των σωστών προτύπων
Η πειθαρχία του δασκάλου είναι πρότυπο προς αντιγραφή. Το ίδιο και του γονιού!

 10. Ο δάσκαλος χρησιμοποιεί θετικά και υγιή μηνύματα για να διορθώσει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά
Για παράδειγμα αποφεύγει τους μειωτικούς χαρακτηρισμούς και αναφέρεται στην πράξη και όχι στην προσωπικότητα του παιδιού. Οι χαρακτηρισμοί στην προσωπικότητα παγιώνουν τις αρνητικές συμπεριφορές.

Πηγή: e-didaskalia.blogspot.com.cy

http://www.kidsgo.com.cy/

Παιδικός σταθμός , εμπειρία ζωτικής σημασίας για το παιδί

Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο - Συγγραφέα

Mια καλή λύση στο πρόβλημα της φύλαξης, περιποίησης αλλά και κοινωνικοποίησης του παιδιού τις ώρες που εργάζονται οι γονείς είναι ο παιδικός σταθμός. Αναπτύχθηκε, αρχικά, ως λύση ανάγκης και εθεωρείτο «αναγκαίο κακό» για την οικογένεια με εργαζόμενη μητέρα, στην πορεία όμως αναθεωρήθηκαν αυτές οι απόψεις και σήμερα ο παιδικός σταθμός δεν λύνει μόνον πρακτικά ζητήματα, αλλά βοηθά το παιδί στην ανάπτυξη των ικανοτήτων, την απόκτηση γνώσεων και την κοινωνικοποίησή του.

Ειδικά στις μέρες μας, που είναι αραιές οι συναντήσεις με παιδιά συγγενών ή φίλων, έχουν αυξηθεί τα μοναχοπαίδια και έχει εξαφανιστεί το άλλοτε καθημερινό παιχνίδι στους δρόμους της γειτονιάς με τα γειτονόπουλα, η συστηματική προσχολική εκπαίδευση είναι ουσιαστικά απαραίτητη για το παιδί, όχι μόνον για να κοινωνικοποιείται, αλλά και για να μη νιώθει μόνο. Βέβαια, έχει σημασία η κατάλληλη επιλογή του παιδικού σταθμού όπου θα στείλει κάποιος το παιδί του.

H συνεργασία του σταθμού με παιδοψυχολόγο σε τακτική βάση είναι απαραίτητη, γιατί εκείνος θα εντοπίσει τυχόν προβλήματα στην εξέλιξη ή τη συμπεριφορά του παιδιού και θα καθοδηγήσει παιδαγωγούς και γονείς στην αντιμετώπισή τους. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η παρουσία παιδιάτρου για τη διασφάλιση της σωματικής υγείας του παιδιού. Tο αναλυτικό πρόγραμμα ημερήσιων δραστηριοτήτων πρέπει να είναι ποικίλο, ζωντανό, ευέλικτο και, κυρίως, κατάλληλο για την ηλικία του παιδιού. Aπαιτείται επίσης πλούσιο εποπτικό υλικό που θα τίθεται στη διάθεση των παιδιών.

Tέλος, ο αριθμός των παιδιών σε κάθε ομάδα δεν πρέπει να υπερβαίνει το δέκα.

Kαλή ηλικία για την είσοδο του παιδιού στον παιδικό σταθμό είναι γύρω στα 3 χρόνια. Τότε έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, αλλά και να συνεννοείται επαρκώς με το περιβάλλον του.

Φυσικά, όλα εξαρτώνται από τον τρόπο που έχει μεγαλώσει και από την περίοδο κατά την οποία θα πάει στο σταθμό, αν αντικειμενικά είναι η κατάλληλη, αν δηλαδή δεν συμπίπτει με κάποιο γεγονός, όπως με τη γέννηση άλλου παιδιού ή με το χωρισμό των γονιών του· σ’ αυτή την περίπτωση ίσως νιώσει ότι η οικογένεια το «ξεφορτώνεται» στο σταθμό.

Πού βοηθά το παιδί ο παιδικός σταθμός

O παιδικός σταθμός είναι εμπειρία ζωτικής σημασίας για το παιδί. Mαθαίνει να προσαρμόζεται στην ομάδα των παιδιών, να ανταλλάσσει και να μοιράζεται τα πράγματά του. Eπίσης, παύει να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και απομακρύνεται από την υπερπροστασία των γονιών του, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τα μοναχοπαίδια. Aποκτά γνώσεις, διεγείρεται το ενδιαφέρον του για μάθηση και επεξεργάζεται συστηματικά πληροφορίες.

Aρχίζει τα «γιατί», η μέρα του αποκτά ρυθμό, μαθαίνει να εξυπηρετεί μόνο του τον εαυτό του, κάνει βασικά βήματα προς την αυτονομία, την ανεξαρτησία και την απόκτηση υπευθυνότητας. Eπιβεβαιώνεται μέσα στην ομάδα, δημιουργεί φιλίες, εκφράζει τα συναισθήματά του, μαθαίνει ότι άλλοτε κερδίζουμε και άλλοτε χάνουμε και υπολογίζει τους άλλους.

H προσαρμογή του παιδιού στο σταθμό εξαρτάται από τη στάση σας…

• Ίσως χρειάζεται πρώτα εσείς να προσαρμοστείτε στην ιδέα του αποχωρισμού και να αποβάλλετε τις συνήθεις ενοχές ότι από τόσο μικρό το «βάζετε στα βάσανα». 

• Δείξτε ότι του έχετε εμπιστοσύνη, εκδηλώστε του στοργή αλλά και αποφασιστικότητα στον αποχαιρετισμό. 

• Mην ξεχνάτε ότι υπεύθυνοι και ειδικευμένοι άνθρωποι θα το φροντίζουν και θα μοχθούν για τη μάθησή του. H εδραίωση σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα στο γονιό και τον παιδαγωγό διευκολύνει το έργο του δεύτερου. 

• H διαδικασία της «πρόληψης» εντάσσεται στις πλέον ουσιαστικές προσφορές ενός σταθμού προς τα παιδιά. Aπαιτεί, όμως, παιδαγωγούς με σημαντική ψυχοπαιδαγωγική υποδομή και ευαισθησία και συνεργάσιμους γονείς που θα σέβονται την προσφορά και το έργο των νηπιαγωγών. Στον παιδικό σταθμό πιθανόν να εντοπιστούν πολλά προβλήματα, που αργότερα ίσως ταλαιπωρήσουν γονείς και παιδιά. 

http://akappatou.gr/

ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

by Φαίη Ζησοπούλου

Το διαζύγιο ήταν κάτι που σκεφτόμουν πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Με τον άντρα μου η κατάσταση στο σπίτι θύμιζε εμπόλεμη ζώνη και μάρτυρες σε όλο αυτό ήταν τα παιδιά. Από την άλλη, η φράση «δεν χωρίζω για τα παιδιά» από φίλους και γνωστούς, με είχε κυριολεκτικά στοιχειώσει και δίσταζα να κάνω το βήμα.

Το διαζύγιο, είναι μια δύσκολη απόφαση, ούτως ή άλλως. Όταν όμως υπάρχουν και παιδιά, είναι σκόπελος. Δημιουργεί στρες στους συζύγους και στις οικογένειές τους και βγάζει από μέσα μας τον χειρότερό μας εαυτό. Στην αρχή είπα θα το παλέψω. Θα μείνω με τον σύζυγό μου και τα παιδιά και δεν θα διαλύσω την οικογένειά μου. Όμως οι διαμάχες ήταν ατελείωτες, οι φωνές καθημερινές. Τα παιδιά 6 και 8 ετών αντίστοιχα κλείνονταν στα δωμάτιά τους και περίμεναν σιωπηλά και τρομοκρατημένα να κοπάσει η μπόρα. Μετά από λίγο καιρό ο μικρός ζητούσε να κοιμάται με την αδερφή του και η μικρή άρχισε να έχει κακή απόδοση στο σχολείο και στις δραστηριότητές της. Κλείστηκε στον εαυτό της και δεν ήθελε να βλέπει και πολύ τις φίλες της. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο και αυτό που έβλεπα ήταν πως όλοι μας είχαμε βουλιάξει στη δυστυχία και το μόνο που θα μας έβγαζε από αυτή την κατάσταση ήταν να πάρει ο καθένας τον δρόμο του.

Τελικά τι είναι χειρότερο; αναρωτιόμουν. Να μην έχουν τα παιδιά και τους δυο τους γονείς ή να βλέπουν αυτούς που αγαπούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο να είναι δυο ξένοι μέσα στο ίδιο σπίτι και να εκσφενδονίζουν καθημερινά λέξεις μίσους ο ένας στον άλλον;

Σίγουρα όχι το δεύτερο. Έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση και χωρίσαμε. Δύο χρόνια μετά και κοιτάζοντας πίσω μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν ό,τι πιο σωστό κάναμε για τα παιδιά μας και για τους εαυτούς μας.

Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύετε ότι το να μείνετε μαζί με κάθε κόστος θα είναι το καλύτερο για τα παιδιά. Στην πραγματικότητα, όταν γονείς, οι οποίοι είναι δυστυχισμένοι μαζί, δεσμεύονται σε ανθυγιεινές καταστάσεις και συνήθειες μιας υποτιθέμενης φυσιολογικής σχέσης για χάρη των παιδιών τους, είναι πιθανότερο να κάνουν κακό παρά καλό στην οικογένειά τους. Άλλωστε οι συμπεριφορές των γονιών μέσα στο σπίτι είναι αυτές που θέτουν τις βάσεις για το πώς θα συμπεριφέρονται αργότερα τα παιδιά, ως ενήλικες.

Μαθαίνουν τι σημαίνει να είσαι παντρεμένος, τι σημαίνει να είσαι σύζυγος και πώς να αντιμετωπίζουν τις συγκρούσεις στις σχέσεις τους. Συχνά, ακούω ανθρώπους να λένε: «Δεν το κάνουμε μπροστά τους» ή «Δεν καταλαβαίνουν τι πραγματικά συμβαίνει». Σας διαβεβαιώ ότι κάνουν λάθος. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, αυτά τα μηνύματα συσσωρεύονται και εδραιώνονται μέσα τους, αυξάνοντας την πιθανότητα τα παιδιά να επαναλάβουν στη ζωή τους αυτά που βλέπουν να συμβαίνουν στο σπίτι, όσο μεγαλώνουν. Και κυρίως να πάρουν το λάθος μήνυμα, ότι «έτσι είναι οι σχέσεις». Όχι δεν είναι καθόλου έτσι οι σχέσεις. Ή μάλλον, δεν πρέπει να είναι έτσι. Είναι καθήκον μου σαν μητέρα, να μην θέσω ένα τέτοιο αρρωστημένο μοντέλο σχέσης στο αυτονόητό τους, αλλά να τους εξηγήσω ότι αυτό που συμβαίνει στο σπίτι μας είναι λάθος. Και πώς αλλιώς μπορώ να το κάνω αυτό; Σταματώντας το, μιας και δεν μπορώ να το φτιάξω πια.

Όταν το ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει και αντιμετωπίζει το διαζύγιο με ωριμότητα και συνεργασία, τα παιδιά θα είναι καλά και δεν θα επηρεαστούν μακροπρόθεσμα. Με άλλα λόγια, δεν είναι απαραίτητο το ίδιο το διαζύγιο που καθορίζει πότε τα παιδιά θα είναι εντάξει, αλλά το πώς ο κάθε ενήλικος συμπεριφέρεται κατά τη διάρκεια και μετά το διαζύγιο.

Το διαζύγιο δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά ξεδιπλώνεται με τα χρόνια. Οι γονείς που μπορούν να παραμείνουν πολιτισμένοι, να αποφύγουν τις λογομαχίες και τις κατηγορίες, να συνεργαστούν για να δημιουργήσουν ενιαίες στρατηγικές και να δώσουν στα παιδιά τους χρόνο, προσοχή και ασφάλεια, έχουν τεράστιες πιθανότητες να τα δουν να μεγαλώνουν ευτυχισμένα και υγιή, όπως τα παιδιά των παντρεμένων ζευγαριών που έχουν μια ισορροπημένη σχέση.

Γιατί είτε το θέλουμε, είτε όχι, δυστυχισμένοι γονείς δεν μπορούν να μεγαλώσουν ευτυχισμένα παιδιά. Και το να μένει κανείς σε μία βλαβερή σχέση «για τα παιδιά», όταν ο γάμος έχει ουσιαστικά διαλυθεί, τα οδηγεί σε καταστροφικές σχέσεις στην ενήλικη ζωή τους, μιας και μια τέτοια βίωναν στο σπίτι τους, από τους ίδιους τους γονείς τους.

Πηγή:www.themamagers.gr

https://supermomrocks.me

Αυτές οι γυναίκες που γεννήθηκαν για να ξεχωρίζουν.

Της Έφης Μπαμπούρη.

Υπάρχουν γυναίκες που αθόρυβα φέρνουν την ευτυχία στη ζωή σου.
Είναι εκείνες που η θωριά τους δε σου τραβάει το βλέμμα μα η παρουσία τους είναι πάντα αισθητή. Είναι οι γυναίκες που ήρθαν να σε ακούσουν.
Όχι μία από εκείνες που έχεις για θύμα σου. Όχι μια από τη μάζα που θα χρησιμοποιήσεις για καβάτζα όταν θα βαρεθείς.
Είναι από τις άλλες. Είναι από εκείνες που θα πρέπει να σε αγάπησε πολύ ο Θεός για να σου τη στείλει.
Αυτές οι γυναίκες φορούν επάξια τον τίτλο του ανθρώπου. Σου χαμογελάνε και τα λόγια τους είναι βάλσαμο για την ψυχή σου. Πονάει το φυλλοκάρδι τους κάθε που θα έχεις την ανάγκη τους και τρέμουν μη και δε μπορέσουν να σταθούν δίπλα σου.
Δε θα σου πουν ποτέ το παράπονο τους. Δε θα τις ακούσεις να γκρινιάζουν μα μήτε και να σου ζητήσουν προσοχή.
Θα είναι δίπλα σου κάθε που κλαις να βαστούν ως βράχοι και θα σου σκουπίζουν τα δάκρυα.
Όχι δεν τους χαρίστηκε η δική τους ζωή. Δεν το κάνουν από υποχρέωση ή γιατί θέλουν να δώσουν όσο καλό έχουν πάρει.
Είναι γυναίκες που έχουν πονέσει περισσότερο από τον καθένα μα επιμένουν πως το καλό του κόσμου είναι εκεί έξω.
Είναι εκεί έξω κι αν δε τους το φέρει ο Θεός, θα το φέρουν εκείνες στους άλλους.
Κουβέντα δε θα ακουστεί από τα χείλη τους αν δε το ζητήσεις. Ό,τι σου αρκεί, αυτό θα πάρεις. Φόβο πως θέλουν αντάλλαγμα, να μην έχεις.
Δεν το έχουν ανάγκη. Γι’ αυτές τις γυναίκες ανταμοιβή είναι η γεμάτη ψυχή και τα καθαρά μάτια.
Μάτια που σε κοιτούν και βλέπεις μέσα τους την ευτυχία.
Ψυχή γεμάτη από αγάπη και ευχές ανθρώπων που τους έδωσαν ό,τι είχαν. Ανθρώπων που δε καρπώνονται το καλό τους για να πατήσουν πάνω στο πτώμα τους.
Μην κάνεις να τις λυπηθείς γιατί θα τις χάσεις πριν καν καταλάβεις πως ήρθαν.
Κι αν, όμοια με άλλους, με αχαριστία τις αντιμετωπίσεις, θεώρησε τον εαυτό σου άτυχο και ανίκανο να δεχτεί το καλό.
Καθείς έχει μια τέτοια γυναίκα στη ζωή του. Στη καθημερινότητα του καθενός έχει την ιδιότητά της.
Δε θα χρειαστεί να προσπαθήσεις για να τις ξεχωρίσεις μέσα στο πλήθος. Βλέπεις, αυτές οι γυναίκες γεννήθηκαν για να ξεχωρίζουν.

αναπνοές

Γιατί είναι δύσκολο για τους γονείς να βάλουν όρια;

Ημερομηνία δημοσίευσης άρθρου: Μαΐου 21, 2013 Συγγραφέας: Στέλλα Σπανού Κατηγορία: Ψυχολογία

Οι περισσότεροι γονείς παραδέχονται ότι είναι πολύ σημαντικό να θέτουν όρια, εντούτοις δυσκολεύονται να το κάνουν πράξη και μάλιστα με τρόπο σταθερό και αποτελεσματικό.

Πολλοί γονείς δυσκολεύονται να βάλουν όρια και κανόνες στα παιδιά τους γιατί νιώθουν ότι θα γίνουν “κακοί”, ότι το παιδί τους θα πάψει να τους αγαπά και ότι θα το στεναχωρήσουν. Προτιμούν να δίνουν χαρά στα παιδιά τους, ικανοποιώντας όλες τους επιθυμίες.

Επίσης, οι συνθήκες ζωής και εργασίας των περισσότερων γονέων τους κρατούν μακριά από το σπίτι για πολλές ώρες. Έτσι, επειδή νιώθουν ενοχές για την απουσία αυτή, προσπαθούν να “επανορθώσουν”, μη χαλώντας χατίρι τις λίγες ώρες που έχουν με τα παιδιά τους.

Άλλες φορές, συναντάμε γονείς που δυσκολεύονται πολύ να “αντέξουν” την αντίδραση των παιδιών τους (η οποία φυσικά θα προκύπτει κάποιες φορές), και υποχωρούν, προσπαθώντας να μειώσουν τις εντάσεις και τη δυσφορία που ενδεχομένως να προκαλέσουν στα παιδιά τους.

Άλλοτε, η μη τήρηση των ορίων έχει να κάνει περισσότερο με προσωπικές διαφωνίες μεταξύ των γονιών, οπότε και το θέμα του πλαισίου που είναι να τηρηθεί, γίνεται ένα “εύκολο” πεδίο αντιπαράθεσης και διαφωνιών.

Είναι σαφές ότι οι λόγοι που ισχύουν για τον καθένα είναι διαφορετικοί και σχετίζονται με διάφορες παραμέτρους, όπως η ιδιοσυγκρασία και η προσωπική “ιστορία” του καθενός. Όμως, όταν οι γονείς είναι σίγουροι για τους κανόνες που έχουν θέσει και τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, δεν υπάρχει λόγος να νιώθουν ενοχές για τις συνέπειες όταν οι κανόνες δεν τηρούνται. Το παιδί γνωρίζει και επιλέγει. Και είναι σαφές ότι οι γονείς βοηθούν με το να το αφήσουν να “υποστεί” τις συνέπειες αυτής της επιλογής, π.χ. να πάει αδιάβαστος στο σχολείο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ωστόσο, ότι η οριοθέτηση δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να φτάνει στο σημείο να περιορίζει τις ευκαιρίες για πειραματισμό. Το σταθερό πλαίσιο είναι αυτό που προστατεύει μεν και παρέχει ασφάλεια, αλλά δεν καταπνίγει την αυθόρμητη έκφραση του παιδιού, που θα το βοηθήσει να μάθει και να μπορέσει να γίνει σταδιακά ανεξάρτητο!

Ο συνδυασμός ενθάρρυνσης – υποστήριξης του παιδιού στο μεγάλωμα του και ενός σταθερού πλαισίου βοηθά το παιδί να δοκιμάσει από μια ασφαλή θέση, να μάθει από τα λάθη του και κατανοήσει με ποιον τρόπο η συμπεριφορά του επηρεάζει το ίδιο αλλά και τους άλλους.

Στέλλα Σπανού
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

http://www.kidsgo.com.cy/