Τον ρώτησα γιατί μετά
από τόσο κακό που του δημιουργεί η πρέζα συνεχίζει να μη θέλει να προσπαθήσει να
την κόψει. Το βλέμμα του είναι ήσυχο γιατί το στερητικό δεν τον έχει πιάσει
ακόμα. Η απάντησή του είναι απλή και δε με κατατοπίζει όπως θα ήθελα.
«Γιατί έχω εθιστεί.
Γιατί τη χρειάζομαι κάθε μέρα που περνάει.»
Σπεύδω να τον ρωτήσω
αν ισχύουν όλα αυτά που έχω διαβάσει περί ευφορίας κατά τη χρήση της.
Χρησιμοποιώ λέξεις που ακούγονται δυσνόητες σ’ εκείνον, όχι επειδή δεν τις
γνωρίζει, αλλά επειδή του είναι άχρηστες για να περιγράψει το συναίσθημα που
έχει όταν παίρνει τη δόση του.
«Με φτιάχνει, απλά με
φτιάχνει. Δεν ξέρω αν είναι ευφορία ή όχι.»
Είναι λιγομίλητος και
εγώ τείνω να κοιτάω τα μάτια του. Κάπου, κάποτε, είχα διαβάσει πως η ηρωίνη και
τα υπόλοιπα οπιοειδή εν αντιθέσει με την κοκαΐνη δημιουργούν συστολή της κόρης.
Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι πολύ εύκολο να κατανοήσεις κάτι όταν
απλά το διαβάζεις. Έψαχνα ορισμούς και λόγους να εθιστείς σε
βιβλία-τόμους και οι απαντήσεις που παίρνω αυτή τη στιγμή είναι τόσο σύντομες.
«Προσπάθησες ποτέ να
την κόψεις;»
Με κοιτάει με βλέμμα
απορίας -η ερώτηση μου παραήταν χαζή.
«Όλοι προσπαθούν να
την κόψουν. Συνέχεια υπάρχει η σκέψη στο μυαλό τους, μα ο το συναίσθημα του
στερητικού με τη νοσταλγία της δόσης νικά πάντα»
Βγάζει τα τσιγάρα του
και μου δίνει ένα. Το απορρίπτω ευγενικά. Βλέπω πως δε δύναται να μιλήσει άλλο.
Δε θέλει να μιλήσει άλλο, μα εγώ θέλω να τον ρωτήσω και άλλα πράγματα.
«Γιατί το ξεκίνησες
εξαρχής;»
«Κανείς δεν ξεκινάει
επειδή θέλει να εθιστεί, αυτό είναι αυτονόητο. Συνήθως απλά δοκιμάζεις και ξανά
και ξανά. Ώσπου στο τέλος η πρώτη σου προσπάθεια να την κόψεις πάει στράφι.
Τότε έχεις εθιστεί.»
Βλέπω πως ακόμα μπορώ
να μιλήσω μαζί του, αλλά δεν το επιχειρώ περαιτέρω. Απλά κάθομαι στο παγκάκι
μαζί του. Δανείζομαι αυτό το τσιγάρο που μου πρόσφερε προηγουμένως. Δε θέλω να
ρωτήσω κάτι άλλο, μα εκείνος παίρνει το λόγο μόνος του αυτή τη φορά
«Αν δεν έχεις βιώσει
την ηδονή που σου προσφέρει, ιδιαίτερα όταν αρρωσταίνεις δεν μπορείς να με
νιώσεις. Αν δεν σε έχει πιάσει το πρώτο σου στερητικό και η γαλήνη που νιώθεις
όταν επιτέλους παίρνεις αυτή τη ρημαδιασμένη δόση, δε θα καταλάβεις ό,τι και να
σου πω. Είναι μάταιο.»
Θέλω να του εξηγήσω
πως δεν έχω κάνει ποτέ χρήση, πως απλά ήμουν περίεργη να μάθω. Μα ξέρω πως θα
φανώ αγενής. Οπότε τον αφήνω να πιστεύει αυτό που θέλει.
Του προσφέρω λίγο από το κουλούρι μου. Μου
απαντάει ευγενικά πως δε θέλει και τον αποχαιρετώ. Από μέσα μου εύχομαι κάποια
στιγμή να ξεφύγει από αυτό. Αλλά δεν του λέω λέξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου