Όλα σου τα συγχωρούσα… όλα θα σου τα συγχωρούσα!
Ναι, από την αρχή είχες κυριαρχήσει μέσα μου. Καρδιά, ψυχή και μυαλό σου ανήκαν! Ήθελα να σου ανήκουν, ήθελα να με μάθεις, ήθελα να βρεις τα κουμπιά μου, να προβλέπεις τις αντιδράσεις μου, να λύνεις τα προβλήματα μου, να με αγαπάς με το δικό σου τρόπο που θα κούμπωνε με τον τρόπο που ήθελα εγώ να μου το δείξεις!
Σε ήθελα άνευ όρων και χωρίς αιτία! Ήσουν εσύ και μου έφτανε… Ήθελα αυτό το «εσύ», γιατί με έκανε να νιώθω όμορφα με το «εγώ». Σε εσένα εκμυστηρεύτηκα τις αδυναμίες μου και εσύ με βοήθησες να τις ξεπεράσω, να τις ξεδιαλύνω. Δεν ήξερα όμως τότε, πως όσες λύσεις μου έδωσες άλλα τόσα προβλήματα θα δημιουργούσες!
Οι σχέσεις χρειάζονται εμπιστοσύνη, μου έλεγες συνεχώς! Εμπιστεύσου με, φώναζες και εγώ σε άκουγα! Τώρα ξέρω όμως, πως η εμπιστοσύνη δεν ζητείται ούτε χαρίζεται, μόνο κερδίζεται! Είναι αλήτης ο έρωτας μωρό μου, και αν δεν βγεις μαζί του στον δρόμο, να παίξεις με τους δικούς του άγραφους κανόνες, θα τον χάσεις!
Και σε αυτό το μεταξύ μας παιχνίδι, βγήκα χαμένη εγώ, αρχικά! Και λέω αρχικά, γιατί θα γυρίσεις… θα θέλεις να επανορθώσεις, αλλά η πόρτα θα είναι κλειστή! Μήπως τελικά, ο μεγάλος χαμένος να είσαι εσύ;
Υπήρχαν σημάδια παντού. Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, λένε. Τι και αν έκλεινες τα παράθυρα, να μην περάσει η μυρωδιά μέσα; Τι και να τραβούσες τις κουρτίνες και κατέβαζες τα παντζούρια μου για να μην βλέπω την πηγή του μαύρου σύννεφου που είχε θρονιαστεί ανάμεσα μας; Άφηνες αναμμένη τη φωτιά και αυτό έφτανε για να αρχίσει να σε καίει σιγά σιγά!
Στην αρχή εθελοτυφλούσα. Ερωτευμένη βλέπεις, δεν ήθελα να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου ότι κάτι έτρεχε, ότι εσύ έτρεχες μακριά μου! Σ? αγαπούσα πολύ, πιο πάνω και από εμένα και αυτό εκμεταλλεύτηκες. Με χρησιμοποίησες, έπαιξες μαζί μου και με πλήγωσες. Θυμάμαι, έλεγες πως δεν θα το κάνεις ποτέ. Πονάνε οι υποσχέσεις, όταν δεν κρατιούνται όμως!
Έλειπες ώρες, μιλούσες στο τηλέφωνο χαμηλόφωνα και μακριά μου. Εξαφανιζόσουν ολόκληρες μέρες, με απέφευγες την ίδια στιγμή που έστελνες ένα μήνυμα πως σου έλειψα πολύ και θα προσπαθούσες να επανορθώσεις. Και το έκανες! Για καιρό αυτό μου έφτανε… είχε αρχίσει να μου αρκεί το λίγο που μου αφιέρωνες. Είχα αρχίσει να συνηθίζω, να λέω και ευχαριστώ που έκανες χώρο και για μένα στην πολυάσχολη ζωή σου!
Για αυτό σου λέω, ήμουν χαμένη. Έχασα εσένα και ταυτόχρονα εμένα. Ήθελα εσένα και απέφευγα εμένα! Δεν ήθελα να ακούω αυτήν την ενοχλητική φωνούλα μέσα μου, που φώναζε πως κάτι δεν πάει καλά. Ήθελε να με ξυπνήσει για αυτό την κοίμιζα νωρίς, πριν να έρθεις εσύ! Δεν θα την άφηνα να μου καταστρέψει τις λίγες στιγμές μαζί σου!
Έφτασα στο σημείο να κατηγορώ μόνο εμένα. Να ψάχνω και να βρίσκω δικαιολογίες να σε υπερασπιστώ… σε ποιον άραγε; Μόνο που δεν σου ζήτησα και συγνώμη, που σε έριξα στην αγκαλιά μιας άλλης γυναίκας! Άκουγα για έρωτες τυφλούς, παρανοϊκούς και τώρα ζούσα έναν τέτοιο.
Το μυαλό όμως έχει δύναμη! Δεν πρέπει ποτέ να το υποτιμάς. Βρίσκει τρόπο και σε ξυπνάει κάποια στιγμή. Σε βγάζει από την πλάνη, σε απομακρύνει από το σύννεφο που έχει καλύψει το οπτικό σου πεδίο, σε κάνει παρατηρητή της κατάστασης σου και σου δίνει τη λύση.
Κάποτε σου είχα πει πως θα σου συγχωρούσα τα πάντα, και νόμιζα πως το εννοούσα! Θέλησες να δοκιμάσεις φαίνεται, τα όρια μου, αν ήταν όντως τόσο ελαστικά. Συγχωρούνται πολλά σε αυτήν την ζωή, η απιστία όμως, σε μία σχέση δεν θέτει καν το ενδεχόμενο συγχώρεσης! Απλά την τερματίζει!
Ήρθε εκείνη η μέρα που έβαλα όντως, τη φωνή μέσα μου τέρμα! Ήθελα να την ακούω, να παίρνω δύναμη από αυτήν και να εγκαταλείψω την ιδέα σου. Έβαλα φωτιά σε ό,τι σε θυμίζει και κατέστρεψα την εικόνα σου μέσα μου! Δεν αξίζει καν να ακουστεί ο αντίλογος σου. Είχες ευκαιρίες μέσα στη σχέση να διεκδικήσεις αυτά που επιθυμούσες, να λύσεις τα τυχόν υπάρχοντα θέματα σου, αλλά προτίμησες μια εύκολη και φθηνή λύση… Εγώ ήμουν εδώ, εσύ έλειπες! Εγώ σε κρατούσα αγκαλιά, εσύ έμενες ακίνητος! Εγώ σ? αγάπησα εδώ, εσύ άλλαξες μέρος!
Και όσο και αν με πονάει, δεν μπορώ… δεν είμαι σε φάση να σου ευχηθώ τίποτε καλό! Στεναχωριέμαι, γιατί απλά πίστευα πως άξιζες… τα σημάδια δεν είναι αλάνθαστα τελικά, σε ξεγελούν, σε παρασύρουν!
Και αναρωτιέμαι συχνά… ήσουν από την αρχή ένα ψέμα ή μια όμορφη αλήθεια που κρύφτηκε πίσω από την λάμψη του;
http://www.anapnoes.gr/empistefsou-me-fonazes-ki-ego-se-akouga/
Ναι, από την αρχή είχες κυριαρχήσει μέσα μου. Καρδιά, ψυχή και μυαλό σου ανήκαν! Ήθελα να σου ανήκουν, ήθελα να με μάθεις, ήθελα να βρεις τα κουμπιά μου, να προβλέπεις τις αντιδράσεις μου, να λύνεις τα προβλήματα μου, να με αγαπάς με το δικό σου τρόπο που θα κούμπωνε με τον τρόπο που ήθελα εγώ να μου το δείξεις!
Σε ήθελα άνευ όρων και χωρίς αιτία! Ήσουν εσύ και μου έφτανε… Ήθελα αυτό το «εσύ», γιατί με έκανε να νιώθω όμορφα με το «εγώ». Σε εσένα εκμυστηρεύτηκα τις αδυναμίες μου και εσύ με βοήθησες να τις ξεπεράσω, να τις ξεδιαλύνω. Δεν ήξερα όμως τότε, πως όσες λύσεις μου έδωσες άλλα τόσα προβλήματα θα δημιουργούσες!
Οι σχέσεις χρειάζονται εμπιστοσύνη, μου έλεγες συνεχώς! Εμπιστεύσου με, φώναζες και εγώ σε άκουγα! Τώρα ξέρω όμως, πως η εμπιστοσύνη δεν ζητείται ούτε χαρίζεται, μόνο κερδίζεται! Είναι αλήτης ο έρωτας μωρό μου, και αν δεν βγεις μαζί του στον δρόμο, να παίξεις με τους δικούς του άγραφους κανόνες, θα τον χάσεις!
Και σε αυτό το μεταξύ μας παιχνίδι, βγήκα χαμένη εγώ, αρχικά! Και λέω αρχικά, γιατί θα γυρίσεις… θα θέλεις να επανορθώσεις, αλλά η πόρτα θα είναι κλειστή! Μήπως τελικά, ο μεγάλος χαμένος να είσαι εσύ;
Υπήρχαν σημάδια παντού. Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, λένε. Τι και αν έκλεινες τα παράθυρα, να μην περάσει η μυρωδιά μέσα; Τι και να τραβούσες τις κουρτίνες και κατέβαζες τα παντζούρια μου για να μην βλέπω την πηγή του μαύρου σύννεφου που είχε θρονιαστεί ανάμεσα μας; Άφηνες αναμμένη τη φωτιά και αυτό έφτανε για να αρχίσει να σε καίει σιγά σιγά!
Στην αρχή εθελοτυφλούσα. Ερωτευμένη βλέπεις, δεν ήθελα να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου ότι κάτι έτρεχε, ότι εσύ έτρεχες μακριά μου! Σ? αγαπούσα πολύ, πιο πάνω και από εμένα και αυτό εκμεταλλεύτηκες. Με χρησιμοποίησες, έπαιξες μαζί μου και με πλήγωσες. Θυμάμαι, έλεγες πως δεν θα το κάνεις ποτέ. Πονάνε οι υποσχέσεις, όταν δεν κρατιούνται όμως!
Έλειπες ώρες, μιλούσες στο τηλέφωνο χαμηλόφωνα και μακριά μου. Εξαφανιζόσουν ολόκληρες μέρες, με απέφευγες την ίδια στιγμή που έστελνες ένα μήνυμα πως σου έλειψα πολύ και θα προσπαθούσες να επανορθώσεις. Και το έκανες! Για καιρό αυτό μου έφτανε… είχε αρχίσει να μου αρκεί το λίγο που μου αφιέρωνες. Είχα αρχίσει να συνηθίζω, να λέω και ευχαριστώ που έκανες χώρο και για μένα στην πολυάσχολη ζωή σου!
Για αυτό σου λέω, ήμουν χαμένη. Έχασα εσένα και ταυτόχρονα εμένα. Ήθελα εσένα και απέφευγα εμένα! Δεν ήθελα να ακούω αυτήν την ενοχλητική φωνούλα μέσα μου, που φώναζε πως κάτι δεν πάει καλά. Ήθελε να με ξυπνήσει για αυτό την κοίμιζα νωρίς, πριν να έρθεις εσύ! Δεν θα την άφηνα να μου καταστρέψει τις λίγες στιγμές μαζί σου!
Έφτασα στο σημείο να κατηγορώ μόνο εμένα. Να ψάχνω και να βρίσκω δικαιολογίες να σε υπερασπιστώ… σε ποιον άραγε; Μόνο που δεν σου ζήτησα και συγνώμη, που σε έριξα στην αγκαλιά μιας άλλης γυναίκας! Άκουγα για έρωτες τυφλούς, παρανοϊκούς και τώρα ζούσα έναν τέτοιο.
Το μυαλό όμως έχει δύναμη! Δεν πρέπει ποτέ να το υποτιμάς. Βρίσκει τρόπο και σε ξυπνάει κάποια στιγμή. Σε βγάζει από την πλάνη, σε απομακρύνει από το σύννεφο που έχει καλύψει το οπτικό σου πεδίο, σε κάνει παρατηρητή της κατάστασης σου και σου δίνει τη λύση.
Κάποτε σου είχα πει πως θα σου συγχωρούσα τα πάντα, και νόμιζα πως το εννοούσα! Θέλησες να δοκιμάσεις φαίνεται, τα όρια μου, αν ήταν όντως τόσο ελαστικά. Συγχωρούνται πολλά σε αυτήν την ζωή, η απιστία όμως, σε μία σχέση δεν θέτει καν το ενδεχόμενο συγχώρεσης! Απλά την τερματίζει!
Ήρθε εκείνη η μέρα που έβαλα όντως, τη φωνή μέσα μου τέρμα! Ήθελα να την ακούω, να παίρνω δύναμη από αυτήν και να εγκαταλείψω την ιδέα σου. Έβαλα φωτιά σε ό,τι σε θυμίζει και κατέστρεψα την εικόνα σου μέσα μου! Δεν αξίζει καν να ακουστεί ο αντίλογος σου. Είχες ευκαιρίες μέσα στη σχέση να διεκδικήσεις αυτά που επιθυμούσες, να λύσεις τα τυχόν υπάρχοντα θέματα σου, αλλά προτίμησες μια εύκολη και φθηνή λύση… Εγώ ήμουν εδώ, εσύ έλειπες! Εγώ σε κρατούσα αγκαλιά, εσύ έμενες ακίνητος! Εγώ σ? αγάπησα εδώ, εσύ άλλαξες μέρος!
Και όσο και αν με πονάει, δεν μπορώ… δεν είμαι σε φάση να σου ευχηθώ τίποτε καλό! Στεναχωριέμαι, γιατί απλά πίστευα πως άξιζες… τα σημάδια δεν είναι αλάνθαστα τελικά, σε ξεγελούν, σε παρασύρουν!
Και αναρωτιέμαι συχνά… ήσουν από την αρχή ένα ψέμα ή μια όμορφη αλήθεια που κρύφτηκε πίσω από την λάμψη του;
http://www.anapnoes.gr/empistefsou-me-fonazes-ki-ego-se-akouga/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου