της Χρύσας Καριεντίδου

Γυναίκα. Η γυναίκα έχει πολλά πρόσωπα. Είναι η γυναίκα της γλυκύτητας, της αμαρτίας, της παιδικότητας, της μητρότητας.

Είναι η ίδια που φέρνει τη γαλήνη και την ισορροπία με τα γυναικεία ένστικτα και την ξεχωριστή της αύρα. Μπορεί να φέρει όμως και τον πόλεμο, να λάβει τα ηνία και από μέσα της να αναδυθεί ο μεγαλύτερος δυνάστης. Η πανουργία της, την καθιστά επικίνδυνη.

Η γυναίκα λατρεύεται για το μυστήριο της και κατά βάθος μισείται για την αδυναμία του να βρει κανείς το τι η γυναίκα επιθυμεί. Η δυσκολία αυτή οφείλεται στο ότι η γυναίκα έχει πολλά πρόσωπα. Πάντα υπάρχει κάτι άρρητο και αμφιλεγόμενο σε σχέση με εκείνη. Επί της ουσίας αυτό συμβαίνει και για το λόγο ότι κάθε γυναίκα είναι μοναδική. Όπως και κάθε άντρας. Μάλλον τότε, δεν θα πρέπει να θέτουμε το ερώτημα τι θέλει η γυναίκα, με μία τάση να την κατατάξουμε. Αυτή η τάση γενίκευσης, ίσως προκαλεί από μόνη της τη σύγκριση και τον ανταγωνισμό ,την αναπαραγωγή μιας γυναίκας απάτης, που εξαπατά. Και πως βέβαια να μην εξαπατήσει, αφού δεν μπορεί να περιγραφεί οριστικά. Μάλλον τότε όμως, πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ως κάτι παραπάνω από μια περιγραφή.

Η γυναίκα οφείλει το σεβασμό μας και όχι την υποτίμηση. Η γυναίκα είναι άνθρωπος, όπως και ο άντρας. Η πολυπλοκότητά της, οφείλεται και στους διαφορετικούς ρόλους που έχει να επιτελέσει. Της αποδίδεται ο ρόλος κόρης, της συζύγου, της μητέρας, της εργαζόμενης γυναίκας. Ρόλοι που χρειάζονται πολύ φροντίδα για την επιτέλεσή τους όπως ορίζει εξαρχής η φύση της γυναίκας. Μάλιστα, οι ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις που τίθενται στη γυναίκα τα τελευταία χρόνια, βάζουν νέες πινελιές στη φιγούρα της και χαρακτηρίζουν τη δημιουργία μιας νέας ψυχοσύνθεσης την οποία χαρακτηρίζει βέβαια η ενικότητα.

Η πρωταρχική σχέση του παιδιού, η σχέση μητέρας-βρέφους καθορίζει την εν-σωμάτωση του παιδιού στην κοινωνία του Λόγου και δομεί καθοριστικά το Υποκείμενο, όπως μας μαθαίνει η Ψυχανάλυση. Στην αρχή της ζωής του, το βρέφος θεωρεί τον εαυτό του ως ένα με τη μητέρα του αλλά από ένα σημείο και μετά και αυτό διερωτάται για το τι θέλει η μητέρα του. Η μητέρα μέσω της ύπαρξης του Άλλου, του πατέρα συζύγου αλλά και του πατέρα της, καλείται να ορίσει το παιδί πέρα από την ίδια και να επιδείξει ότι υπάρχει ένα αλλού για εκείνη (πατέρας). Αν για την ίδια η έννοια Πατέρας έχει νόημα, θα αποκτήσει νόημα και για το παιδί το οποίο δεν θα είναι πια τα πάντα ή ένα τίποτα για τη μητέρα.

Έτσι η μητέρα, εισάγει το παιδί στην κοινωνία και το Λόγο. Ίσως δεν υπάρχει άλλος δρόμος λοιπόν, από το δρόμο της Γυναίκας.

----------------------------------

Συγγραφέας: