Μέσα στην τάξη, κάπου πίσω πίσω, κάθονται κάποια άλλα παιδιά. Παιδιά ήσυχα, που προσπαθούν να μη φανούν με κάθε τρόπο, να μην τραβήξουν την προσοχή…
Μπαίνοντας στην τάξη, τα «φασαριόζικα» και «τολμηρά» παιδιά είναι αυτά που μας τραβούν αρχικά την προσοχή. Είναι παιδιά που μπορεί να μιλούν συνέχεια, να κάνουν σκανταλιές ή να έρχονται συχνά για να μας χαρίσουν ζωγραφιές, λουλούδια ή και αγκαλιές.
Την προσοχή μας ακόμη τραβούν οι «καλοί» μαθητές, οι μαθητές που σηκώνουν πάντα το χέρι τους για να μιλήσουν, συμμετέχουν στο μάθημα και γράφουν καλά στα διαγωνίσματα.
Στο βάθος, όμως, στην τάξη, κάπου πίσω πίσω, κάθονται (κρυμμένα) κάποια άλλα παιδιά. Είναι παιδιά που προσπαθούν με κάθε τρόπο να μην φανούν, να μην τραβήξουν την προσοχή, να μην ενοχλήσουν. Προσπαθούν γενικά να… περάσουν απαρατήρητα!
Έτσι απαρατήρητος προσπαθούσε από την αρχή να περάσει ο Α.. Ήταν μαθητής της τρίτης δημοτικού όταν τον γνώρισα. Καθόταν στο πίσω θρανίο μόνος του και δεν είπε ούτε το όνομά του, όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά, όταν συστηθήκαμε. Μιλούσε χαμηλόφωνα – φαινόταν σαν να ανοιγοκλείνει μόνο το στόμα. Δεν κοιτούσε στα μάτια τον συνομιλητή του, ακόμα και τους φίλους του.
Την ώρα του μαθήματος δεν σήκωνε ποτέ το χέρι του και αν του έδινα τον λόγο, τον πρώτο καιρό δεν μιλούσε καθόλου, ενώ αργότερα ψιθύριζε την απάντηση. Με τον τρόπο του, έδινε την εντύπωση ότι δεν την γνωρίζει, όμως ήταν πάντα διαβασμένος και πάντα οι απαντήσεις του ήταν σωστές. Στα γραπτά, μάλιστα, τα πήγαινε πάρα πολύ καλά. Ποτέ δεν ζητούσε τη βοήθειά μου στις διάφορες εργασίες, παρόλο που είχε απορίες. Προτιμούσε να αφήσει άλυτη κάποια άσκηση. Μόνο όταν πλησίαζα κοντά του, μού έδειχνε την άσκηση που τον δυσκόλευε, κι αυτό όχι από την αρχή της χρονιάς.
Στα διαλείμματα δεν ήταν τόσο ντροπαλός. Έπαιζε με τους συμμαθητές του, μιλούσε και γελούσε μέχρι όμως να πλησιάσει κάποιος εκπαιδευτικός! Τότε, σοβάρευε και σώπαινε, σαν να ένιωθε ντροπή για το γεγονός ότι έπαιζε και γελούσε…
Στις δραστηριότητες – παιχνίδια που κάναμε στην τάξη δεν έβγαινε ποτέ από την ομάδα, ωστόσο δεν συμμετείχε ενεργά. Καθόταν, δηλαδή κοντά μας, όμως δεν μιλούσε ούτε ακολουθούσε τις οδηγίες. Απλώς παρακολουθούσε τους άλλους.
Λόγω της συστολής που έδειχνε, δεν ήθελα να τον πιέζω να παίρνει τον λόγο ή να κάνει δραστηριότητες με τις οποίες θα νιώσει ότι θα τον κοιτούν όλοι, ώστε να μην έρχεται σε δύσκολη. Για παράδειγμα, όταν μια μέρα, οι μαθητές παρουσίαζαν τον εαυτό τους, ο Α. δεν ήθελε να μιλήσει. Τότε, τον ρώτησα αν θέλει να τον παρουσιάσει κάποιος άλλος. Εκείνος έγνεψε θετικά και έδωσα τον λόγο σε έναν από τους πιο καλούς του φίλους.
Η μόνη «παρέμβαση» που έκανα ήταν να του αλλάξω θέση. Αρχικά, τα θρανία τοποθετήθηκαν σε σχήμα «Π» κι έτσι ο Α. βρέθηκε ανάμεσα σε δύο συμμαθητές του (δεν καθόταν πια μόνος του) και το κυριότερο δεν μπορούσε να… «κρυφτεί». Την πρώτη μέρα, ένιωθε μια μικρή αμηχανία, αργότερα όμως το συνήθισε. Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, αλλάξαμε πάλι τα θρανία. Αυτή τη φορά, δημιουργήθηκαν ομάδες των τεσσάρων μαθητών για να μπορούν να συνεργάζονται. Ο Α. (αν και είχε σταματήσει να ντρέπεται όπως στην αρχή) έδειχνε να νιώθει περισσότερη ασφάλεια, έχοντας δίπλα του τους φίλους του.
Ο Α. είναι πολύ φιλότιμο παιδί και αυτή την «φιλοτιμία» προσπάθησα να την αξιοποιήσω. Μπορεί να ντρεπόταν, όμως δεν έλεγε ποτέ όχι, όταν του ζητούσα κάτι. Γι’ αυτό, χωρίς να του το πω, του έδειξα ότι θέλω να είναι ο… βοηθός μου. Του ζητούσα να βρέξει το σφουγγάρι, να γράφει την ημερομηνία, να σβήσει τον πίνακα, να μου δώσει έναν μαρκαδόρο, έναν χάρακα κλπ. Στην αρχή δίσταζε να σηκωθεί, όμως με τον καιρό του άρεσε. Πιο πολύ δίσταζε όταν του ζητούσα να πάει στο γραφείο (για να φέρει, για παράδειγμα, κιμωλίες), γιατί εκεί θα συναντούσε άλλους δασκάλους. Αυτό, όμως, δεν του το ζήτησα από την αρχή. Τον έστειλα όταν ήμουν σίγουρη ότι δεν θα αρνηθεί και ότι φυσικά δεν θα πιεστεί.
Τελικά, ξεκίνησε να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Μόλις μπαίναμε στην τάξη, η ημερομηνία ήταν γραμμένη στον πίνακα και κάθε πρωί κοιτούσε αν έχουμε κιμωλίες στην τάξη. Όταν δεν είχαμε, είτε ερχόταν και μου το έλεγε για να φέρω εγώ (πριν ξεκινήσει η πρώτη ώρα) είτε ερχόταν με κάποιο φίλο του στο γραφείο για να τις πάρει. Ο φίλος του έκανε τη… «δύσκολη δουλειά!». Δηλαδή, χτυπούσε την πόρτα και ρωτούσε αν μπορεί να μπει για τις κιμωλίες κι ο Α. ακολουθούσε!
Κάναμε αρκετές δραστηριότητες (κυρίως θεατρικού παιχνιδιού) ώστε κάθε παιδί να «ξεδιπλωθεί». Στην αρχή δυσκολευόταν, μιλούσε χαμηλόφωνα. Σιγά σιγά όμως άρχισε να συμμετέχει ενεργά.
Την 25η Μαρτίου, η τάξη μας ανέλαβε τη διοργάνωση της γιορτής. Ανεβάσαμε ένα σχετικό θεατρικό και κάθε μαθητής πήρε τον ρόλο του. Σκεφτόμουν αν ο Α. θα θέλει να πάρει μέρος κι αν θα θέλει να μιλήσει μπροστά σε τόσο κόσμο ή θα ντρέπεται (στις προηγούμενες τάξεις δεν είχε συμμετάσχει σε καμία γιορτή). Τις πρώτες ημέρες μού είπε ότι θα ήθελε να μην πάρει μέρος. Δεν του έφερα αντίρρηση, γιατί δεν ήθελα να τον πιέσω. Ωστόσο, του έδειξα τον ρόλο που προόριζα για αυτόν, του μίλησα αρκετή ώρα σχετικά με το έργο, με το πόσο ωραία είναι η συμμετοχή, οι πρόβες, η εκδήλωση και τέλος του ζήτησα να μου το πει αν αλλάξει γνώμη. Τις πρώτες ημέρες παρακολουθούσε τις πρόβες και μάλιστα εξέφραζε τη γνώμη του (δειλά μεν) σχετικά με το πώς πρέπει να γίνει η παράσταση. Τελικά, έπειτα από μία εβδομάδα μού ζήτησε να παίξει κι εκείνος. Την ημέρα της εκδήλωσης έδειχνε ψύχραιμος. Όταν βγήκε στη σκηνή, είπε τα λόγια του. Η φωνή του βέβαια δεν ήταν πολύ δυνατή, κρατούσε μάλιστα και το μικρόφωνο μακριά, ωστόσο κατάφερε να κάνει κάτι που μέχρι τώρα δεν είχε κάνει! Να βγει μόνος του στη σκηνή! Και να κερδίσει φυσικά το χειροκρότημα!
Από εκείνη την ημέρα, νιώθω ότι άλλαξε. Όχι ότι δεν είναι συνεσταλμένος και ντροπαλός. Μα, τουλάχιστον βρίσκει το θάρρος να μιλήσει – έστω κι αν δεν μιλά δυνατά – δεν σταματάει να παίζει με τους φίλους του όταν πλησιάζουμε και κυρίως, δεν νιώθει αμήχανα όταν τραβά την προσοχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου