Πόση μοναξιά μπορεί να κρύβει ένα Σάββατο;

Της Ελένης Χιωτάκη

Τόση μοναξιά σε μια μόνο μέρα, πως χωρά;
Σάββατο..ένα Σάββατο από ξεθωριασμένο κόκκινο.
Mια λέξη που σκαλίζει, πότε πάνω στην μοναξιά, πότε πάνω στον όχλο.
Μέρα δύστροπη χωρίς να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις ακριβώς..
Μέρα με αντιθέσεις, να απομονωθώ ή να βγω όπως προστάζει το κοινωνικό στάτους;
Μέρα κλόουν, θα αρχίσεις να μπογιατίζεις σαν αρχή τη μούρη σου και ύστερα οι μπογιές θα περάσουν στη ψυχή σου..μη και δουν οι ”έξω” πως δε σφίζεις από χαρά και αισιοδοξία..
Μέρα στοχαστική..αφού ξεβάψεις τον καμβά της απελπισίας -κατ ουσίαν- από τη νωπή φρεσκοβαμμένη  χαρά που σου φόρτωσαν ένα κάρο παρέες και μαγαζιά που κραύγαζαν από μια δήθεν ξέφρενη ζωή, βλέπεις το ”έργο” άχρωμο.. λες και τα φτιασίδια τέλεψαν το έργο τους και ήρθε η ώρα να γλιστρήσουν από το δέρμα..
Μέρα σιωπηλή.. ακούς μονάχα την ηχώ σου.. είσαι στο μεταίχμιο.. έχεις μείνει μόνος χωρίς τις υποχρεώσεις την καθημερινότητας αλλά και τις φωνές που συναντάς και σου κάνει εντύπωση, πράγματι σου κάνει εντύπωση σαν μένεις μόνος και σε ακούς.. μονάχα εσένα..
Σάββατο… το μεγάλο, εδώ με ξυπνάει λίγο από τη λήθη, η ανάσταση του Λαζάρου..
Περιμένω κι εγώ κάποιος να με σηκώσει μέσα από τη σπηλιά της λήθης, έτσι μασκαρεμένη νομίζοντας πως η διασκέδαση κρατά νωπά ακόμα τα χρώματα πάνω μου , μέσα μου.. μα όσο βαμμένος και να είσαι, αν είσαι νεκρός, μπλαβί χρώμα θα έχεις πάντα από κάτω..

Α..και από μέσα..
Τι το θες το καθισιό λοιπόν.. καλύτερα από την Παρασκευή στη Δευτέρα να τελειώνουμε με το ανυπόφορο τούτο μεσοδιάστημα.. Άλλωστε τι να τα κάνεις τα Σάββατα και τις Κυριακές αν δεν έχεις ένα χέρι να σε κρατήσει;
Ένα χέρι να σε ξεκουράσει;

Kαλή σας διασκέδαση…

αναπνοές