Πολλοί απο μας αφήνουν τα χρόνια να περνάνε, περιμένοντας τον τέλειο σύντροφο που θα αποτελέσει το ιδανικό μας ταίρι. Αποδίδουμε την μοναξιά μας στο γεγονός ότι η τύχη δεν μας έφερε τον μεγάλο έρωτα ή εγκλωβιζόμαστε σε μια μονογαμική σχέση δίχως να πάρουμε την απόφαση γάμου. Πολλές φορές αποδίδουμε τη δυσφορία που ενδέχεται να βιώνουμε στη σχέση μας διότι είμαστε με τον λάθος άνθρωπο και όχι με τον ιδανικό σύντροφο.
Το κατά πόσο πιστεύουμε ότι υπάρχει για εμάς ένα τέλειο ταίρι εξαρτάται από το πως αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις.
Η μοναξιά αποδίδεται στην ατυχία ενώ τα τυχόν προβλήματα σε υπάρχουσα σχέση αποδίδονται στο λάθος ταίρι που δεν αποτελεί το απόλυτο συμπλήρωμά μας.
Μια εναλλακτική θεώρηση των σχέσεων είναι να παραιτηθούμε από την φαντασίωση του ιδανικού συντρόφου που κάπου υπάρχει και μας περιμένει. Βέβαια κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να γίνει αφού από μικροί μαθαίνουμε στην μητρική αγκαλιά και καθώς μεγαλώνουμε προσπαθούμε να την αντικαταστήσουμε με την συντροφική.
Αποτέλεσμα? Απογοήτευση... διότι αν και βρήκαμε τον ιδανικό για μας σύντροφο αργά ή γρήγορα η πραγματικότητα θα μας χτυπήσει την πόρτα αφού ο ιδανικός άλλος είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος με διαφορετικά βιώματα και προσδοκίες.
Έτσι φτάνουμε στο σημείο να λέμε «τελικά δεν είσαι αυτός/ή που νόμιζα», σαν να ευθύνεται εκείνος/η για τις φαντασιώσεις μας. Μπορεί να εξακολουθούν να υπάρχουν ευτυχισμένες στιγμές αλλά μία σχέση κατά τη διάρκειά της εμπεριέχει την διαφωνία, την απομάκρυνση, τις στιγμές μοναξιάς και την ασυνεννοησία. Οι δύο πλευρές συναισθάνονται ότι ποτέ δεν θα γίνουν ένα σώμα αλλά θα είναι δύο ξεχωριστά άτομα. Η πρόκληση από εδώ και πέρα είναι να διατηρηθεί ένας κοινός κόσμος, αντιλήψεις και προσδοκίες.
Εαν η σχέση αντέξει αυτό το κρίσιμο σημείο τότε ξεκινά μια καινούρια και ωριμότερη φάση, δυνατότερη στον χρόνο. Και είναι δυνατή γιατί πλέον δεν βασίζεται σε φαντασιακά σχήματα αλλά στην πραγματικότητα του διαφορετικού. Έχει να κάνει με την δυνατότητά μας να εξελισσόμαστε, να δεχόμαστε τον άλλον για αυτό που είναι αλλά και να προσαρμοζόμαστε στην πραγματικότητα, διατηρώντας τη φλόγα στη σχέση μας.
Τελικά η ιδέα ότι δεν υπάρχει μόνο ένα άτομο που μας ταιριάζει αλλά εν δυνάμει πολλά διαφορετικά έστω κι αν ακούγεται πεζή κρύβει το δικό της ρομαντισμό. Κι αυτό γιατί το πρόσωπο που τελικά εγώ επιλέγω μπορεί να μην είναι το τέλειο ταίρι αλλά εγώ το επέλεξα και πάλι αυτό θα διάλεγα με όλα τα λάθη και τις αντιθέσεις.
Έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ότι, αν χρειαστεί, θα μπορούσα να χτίσω μια καλή σχέση και με έναν άλλον άνθρωπο, αλλά εγώ διαλέγω και πάλι τον ίδιο. Όχι γιατί είναι ένας πρίγκιπας ή μια πριγκίπισσα ...μια δική μου φαντασίωση αλλά γιατί είναι κάτι πολύ καλύτερο... ένας αληθινός άνθρωπος με πολλά χαρίσματα και πτυχές συμπεριφορών που ακόμη εξακολουθώ να ανακαλύπτω και φυσικά να αγαπώ...
Συγγραφή άρθρου:
Αγγελίδου A. ΑσημίναΠαιδοψυχολόγος (Msc)/ Ψυχολόγος Υγείας(Msc)
Θεραπεύτρια (CBT)
Asimina.angelidou@gmail.com
Θεραπεύτρια (CBT)
Asimina.angelidou@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου