- Κατερίνα Μοχράνη - 30 Οκτ 2015
Τσιγάρο. Ποτό. Μουσική. Στίχοι.
«Τις ζωγραφιές σου σκίζω… Τα πόστερ που αγαπούσες…»
Τις σιχαινόμουν αυτές τις κουρτίνες. Το απαίσιο μπλε που εσύ διάλεξες. Το απαίσιο μπλε που εσύ κρέμασες. Έτσι τις χαρακτήριζα κάθε φορά που τις έβλεπα. Το απαίσιο μπλε.
Και τώρα έχω μείνει να τις χαζεύω όλη μέρα. Όπου κι αν σταθώ, εκείνες μπροστά μου.
Έχω κουρνιάσει στην πολυθρόνα σου, -την αγαπημένη σου σκούρα γκρι πολυθρόνα-, κοιτώντας τα φώτα της παγωμένης πόλης. Πόσο γρήγορα κινούνται όλα έξω απʾ αυτούς τους τοίχους! Δε θέλω να σηκωθώ από εδώ. Δε θέλω γιατί εδώ σ’ αυτή την πολυθρόνα, είσαι μαζί μου. Δε θέλω να σηκωθώ γιατί θα κάνω θόρυβο και δεν τον αντέχω.
Δεν αντέχω τον ήχο των βημάτων μου στο ξύλο, τον ήχο της ανάσας μου στο κρύο μαξιλάρι σου το βράδυ. Η εκκωφαντική ηχώ του σπιτιού μου δημιουργεί σύγχυση.
Ο ήχος του κενού, ο ήχος του άδειου δε λογαριάζει κανέναν. Ούτε καν εμένα που ζω μαζί του. Κι όλα αυτά γιατί το διάλεξες. Γιατί το επέλεξες.
Θυμάμαι τι μου είπες όταν πρωτογνωριστήκαμε. «Το νόημα της ζωής το βρίσκεις μέσα σε δύο πράγματα: σ’ ένα ζευγάρι μάτια και στους χτύπους μιας καρδιάς. Όσο πιο γρήγορα χτυπάει τόσο πιο ολοκληρωμένος νιώθεις!».
Τη μέρα που βούλιαξα μέσα στα μάτια σου συνάντησα την καταστροφή μου. Σ’ αγάπησα που να πάρει κι εσένα ούτε που σ’ ένοιαξε. Άνοιξες την πόρτα κι έφυγες. Έτσι. Χωρίς μια ηλίθια δικαιολογία. Χωρίς μια λέξη. Έκλεισες την ξύλινη πόρτα και άρχισες να περπατάς στον ψυχρό διάδρομο. Φώναζα το όνομά σου για πολύ ώρα, μα δεν άκουσα βήματα. Δεν άκουσα το κλειδί. Μόνο το ατέρμονο «γιατί» μου γέμιζε το κενό, και μετά τίποτα. Σιωπή.
Μια ολιγόλεπτη στάση ήμουν. Ένα ακόμη όνομα στη λίστα των ταξιδιωτικών σου προορισμών.Έφυγες. Τόσα «σ’ αγαπώ» πεταμένα στα σκουπίδια. Τα «για πάντα» και τα «ποτέ» μας κουβάρι δίπλα μου. Τα άφησες εδώ μαζί με μένα. Σαν να μην ήθελες τίποτα να με θυμίζει.
Ζω σ’ ένα σπίτι άδειο. Περιφέρομαι στους χώρους που με φιλούσες. Που μʾ αγκάλιαζες. Κοιμάμαι με την ελπίδα πως θα σε βρω δίπλα μου κάποιο αναπάντεχο πρωί, σ’ ένα κρεβάτι που ακόμα μυρίζει το άρωμά σου.
Φοράω τα ρούχα σου. Θέλω να σπάσω ό,τι άγγιξες. Θέλω να καταστρέψω ό,τι κοίταξες. Θέλω να βάλω φωτιά μήπως και πάψεις νʾ αναπνέεις μέσα απʾ τα ενθύμια. Δε θέλω τίποτα να σε θυμίζει. Δε θέλω τίποτα δικό σου.
Ξέρω πως υπάρχεις κάπου, πως συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά χωρίς εμένα, αλλά δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτά που άφησες πίσω. Το γέλιο σου όταν σε πείραζα. Τα δάκρυά σου όταν σε απέλυσαν απʾ τη δουλειά. Τους φόβους σου όταν τράκαρα με το αυτοκίνητο. Τις φωνές. Τους τσακωμούς μας.
Είναι κι αυτή η ανάγκη να ξέρω πως είσαι καλά. Δεν έχω, όμως, δικαίωμα να ρωτήσω. Για αυτό πρέπει να καταστρέψω καθετί δικό σου ˙ για να πάψει να σε φέρνει σαν γαϊτανάκι αναμνήσεων εμπρός μου.
Η φωτογραφία σου στο τραπέζι με κοιτάει και γελάει. Πόσο μου τη δίνει που δεν μπορεί έστω για λίγο, να γίνει εσύ. Πόσο μου τη δίνει που δεν μπορώ να σου πω κατάμουτρα όλα αυτά που στοιβάζω μήνες τώρα στο κεφάλι μου. Πόσο μου τη δίνει που δεν είσαι εδώ για να βάλουμε έναν γαμημένο, επί ίσοις όροις, τίτλο τέλους σʾ αυτή την τρύπια ιστορία μας.
Κανείς δεν πρόκειται να γίνει εσύ. Καμιά δε θα γίνει σαν κι εμένα. Κανένας μας ποτέ δε θα ξαναζήσει αυτό που εμείς οι δυο νιώσαμε.
Θα γίνω πάλι ο εαυτός μου. Θα σταθώ στα πόδια μου και θα προχωρήσω. Χόρεψες πάνω στα κομμάτια μου γιατί εγώ στο επέτρεψα. Θα τα μαζέψω, όμως. Θα τα κολλήσω και θα πάω ένα βήμα παραπέρα.
Κι αν τα σημάδια σου μείνουν ανεξίτηλα πάνω μου, θα τα φυλάξω σε μια άκρη του μυαλού μου για να μου θυμίζουν τα λάθη μου.
Ξέρεις κάτι; Αυτές τις μπλε κουρτίνες ποτέ δεν τις γούσταρα. Καιρός να τις ξεφορτωθώ μαζί με ό,τι δικό σου κράτησα.
«Και βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες…»
Τσιγάρο. Ποτό. Μουσική. Στίχοι. Φωτιά. Εσύ. Στάχτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου