Η σχέση σας είναι το αυριανό πρότυπο του παιδιού σας

Aπόσπασμα από το βιβλίο του ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη, Έρωτας ή Τίποτα – Εκδόσεις Αρμός

Εκείνος που στην οικογένεια καταγωγής του είχε την ευθύνη των άλλων, αναζητά αρχικά κά­ποιον που θα τον κάνει να νιώθει ευχάριστα, αλλά στην συνέχεια ο άλλος τού γίνεται βάρος με το να μην αναλαμβάνει τις δικές του υποχρεώσεις.

Αντί­στοιχα, ο σύντροφος που αρχικά βολεύεται με την διάθεση του άλλου να αναλαμβάνει τις υποχρεώ­σεις στη συνέχεια είναι υποχρεωμένος να ζει με κά­ποιον που βαρυγκωμά, δυσανασχετεί και που του συμπεριφέρεται υποτιμητικά. Η γνώση των καταστάσεων αυτών οδηγεί τους ευαισθητοποιημένους γονείς να επιδιώκουν, ώστε όλα τα παιδιά τους, ανεξαρτήτως σειράς, να έχουν υπευθυνότητα, αλλά δίχως να χάνουν την πολύτι­μη παιδικότητά τους.

Ταυτόχρονα η θέληση να έχεις μια ζεστή συντροφική σχέση επιτρέπει την απαιτητική υπέρβαση του ρόλου που είχες αναλάβει και την ανάδειξη ενός εαυτού που περιλαμβάνει και στοιχεία που εσύ συνειδητά επιλέγεις να έχεις.

Η συνέχεια και η αλλαγή αποτελούν τα δύο σημαντικά θέματα στην απόφαση δύο ατόμων να πα­ντρευτούν. Απαιτείται ο καθένας να διακρίνει κάτι οικείο, αλλά να αναζητεί και κάτι καινούργιο στο σύντροφο του. Το οικείο σχετίζεται με την ανάγκη διατήρησης της αίσθησης ταυτότητας και το και­νούργιο με την ελπίδα ανανέωσης της ζωής του με νέες εμπειρίες.

Είχα πάει πριν από αρκετά χρόνια σε ένα παι­δικό σταθμό, που είχα την εποπτεία του, για πα­ρατήρηση των παιδιών. Ήμουν καθισμένος στο πάτωμα σε μια γωνία για να μην δυσκολεύω με την παρουσία μου. Το ενδιαφέρον μου σε κάποια στιγμή κέρδισε ένας έντονος διάλογος που γινόταν δίπλα μου από δύο τετράχρονα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, που έπαιζαν με το κουκλόσπιτο που υπήρχε εκεί.

Η φωνή του κοριτσιού ήταν πολύ έντονη, το ύφος του αγανακτισμένο, έκανε ζωηρές χειρονομίες και το βλέμμα του ήταν πολύ απορριπτικό, καθώς φώναζε προς το συνεσταλμένο αγόρι: «Θα πας επι­τέλους να αγοράσεις τα μακαρόνια, για να τα μά­γειρέψω; Πόσες φορές χρειάζεται να σου το πω; Έχω κουραστεί να τα κάνω όλα εγώ! Και έχω και σένα …». Το αγοράκι κάτι ψέλισσε που δεν το θυ­μάμαι και εφυγε για να εκτελέσει τις εντολές.

Ήμουν σίγουρος από την άνεση και των δύο παιδιών στους ρόλους τους ότι το παιγνίδι αυτό το ζούσαν καθημερινά στα σπίτια τους. Αυτό όμως που αναρωτιόμουν ήταν το τι θα τους έκανε να μη διαλέξουν αντίστοιχους συντρόφους στο μέλλον και να μην παίζουν το ίδιο παιχνίδι.

http://enallaktikidrasi.com/