- Γεωργία Χατζηγεωργίου
Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πόλης. Πέντε κορίτσια γύρω στα δεκαοκτώ μπαίνουν σ' ένα μαγαζί για το καθιερωμένο ποτό της εβδομάδας. Πέντε κορίτσια με μικρό φορτίο στις πλάτες τους. Όμως έχουν αέρα σαρανταπεντάρας milf που μόλις τελείωσε τις δουλειές του σπιτιού και βγήκε για καμάκι και σεξ. Το μακιγιάζ τους είναι τόσο έντονο που αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά τους. Make up και κραγιόν με το κιλό.
Τα ρούχα στο πνεύμα της τελευταίας λέξης της μόδας, φυσικά. Σέρνουν με κόπο τα δωδεκάποντα μέχρι το μπαρ, βγάζουν όλες από ένα πακέτο τσιγάρα slim, απ' τα κυριλέ τσαντάκια τους μαζί με έναν κιτς αναπτήρα με στρασάκια. Κοιτούν τριγύρω τους προσεκτικά και αργά, τάχα μου με στυλ, αλλά μεταξύ τους ξέρουν πως είκοσι ευρώ πλήρωσαν το χτένισμα στο κομμωτήριο και φοβούνται μήπως κατσαρώσει καμιά τρίχα. Όλα λαμπερά, όλα γυαλιστερά με την κρυφή ελπίδα να είναι χρυσάφι αλλά πού τέτοια τύχη. Τις παρατηρώ σοκαρισμένη. Παραγγέλνουν τα τυπικά γυναικεία ποτά. Απαγορεύεται να πιούν οτιδήποτε άλλο.
Το γράφει άλλωστε καθαρά στο τελευταίο τεύχος του Cosmopolitan, τα κορίτσια πίνουν κοκτέιλ, τα αγόρια ποτά. Επιστρέφουν αναμνήσεις στο κεφαλάκι μου απ' τις πρώτες εξόδους που έκανα κι εγώ λίγο μετά την άχαρη εφηβεία. Τότε που προσπαθούσα να ταιριάξω τα μαύρα σταράκια με την ντροπαλή μου θηλυκότητα και να αφήσω επιτέλους κάτω τα ταλαίπωρα μαλλιά μου απ' τις μαθητικές αλογοουρές. Δεν ξέρω αν εγώ είμαι συντηρητική ή αν απλά έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Τρέμω να πιστέψω το δεύτερο. Η ώρα περνάει, τα δεκαοκτάχρονα κορίτσια μιλούσαν δυνατά, σχεδόν ουρλιάζοντας καθώς διηγούνται τις ερωτικές τους εμπειρίες.
Ναι, ναι, καλά διαβάσατε εμπειρίες. Ποιες εμπειρίες; Πότε πρόλαβαν να αποκτήσουν εμπειρίες; «Ρε κορίτσια δεν ξέρω τι να κάνω. Να του κάτσω;». «Αχ μωρέ θέλω να τον ψήσω πρώτα». «Ναι, πώς αλλιώς θα τον κερδίσεις;» και άλλα τέτοια «ωραία». Η παιδικότητα χάθηκε λίγο πριν την εφηβεία κι αυτή με τη σειρά της λίγο πριν την ενηλικίωση που ήρθε πολύ πριν την ώρα της. Και με τόσο άδοξο τρόπο. Τόσο πρόχειρα. Για την αθωότητα ούτε λόγος. Αυτή είναι έτσι κι αλλιώς μες την καταστροφή. Μπερδεύτηκαν τα πρότυπα.
Μπερδεύτηκαν τα μπούτια μας. Όταν στα δεκαπέντε η αγαπημένη σου σειρά είναι το Sex and the City, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά και δεν πρόκειται να πάει καλύτερα στη συνέχεια. Όταν στα δεκαοκτώ η μόνη σου έγνοια είναι να μοιάσεις στην ξανθιά, σιλικονάτη bimbo του χαζοκουτιού, τότε είναι κάπως αργά για να ανασύρεις απ' τα σκουπίδια την ξεχασμένη σου παιδικότητα, την οποία εμείς οι άνω των τριάντα, έχουμε σε μεγάλη εκτίμηση.
Και τι δε θα' δινα για να δω αυτά τα πέντε κορίτσια μετά από μερικές μέρες, στο ίδιο μπαρ, χωρίς ίχνος «στόκου» στο πρόσωπό τους, με το ωραίο θράσος των δεκαοκτώ και όχι των παραπέντε να πίνουν μπύρες και να χαζογελάνε γεμάτες ανεμελιά. Ας ανατρέψουμε τους κανόνες.
Οι εξαιρέσεις ήταν πάντα πιο ενδιαφέρουσες.
Γεωργία Χατζηγεωργίουhttp://www.pillowfights.gr
Τα ρούχα στο πνεύμα της τελευταίας λέξης της μόδας, φυσικά. Σέρνουν με κόπο τα δωδεκάποντα μέχρι το μπαρ, βγάζουν όλες από ένα πακέτο τσιγάρα slim, απ' τα κυριλέ τσαντάκια τους μαζί με έναν κιτς αναπτήρα με στρασάκια. Κοιτούν τριγύρω τους προσεκτικά και αργά, τάχα μου με στυλ, αλλά μεταξύ τους ξέρουν πως είκοσι ευρώ πλήρωσαν το χτένισμα στο κομμωτήριο και φοβούνται μήπως κατσαρώσει καμιά τρίχα. Όλα λαμπερά, όλα γυαλιστερά με την κρυφή ελπίδα να είναι χρυσάφι αλλά πού τέτοια τύχη. Τις παρατηρώ σοκαρισμένη. Παραγγέλνουν τα τυπικά γυναικεία ποτά. Απαγορεύεται να πιούν οτιδήποτε άλλο.
Το γράφει άλλωστε καθαρά στο τελευταίο τεύχος του Cosmopolitan, τα κορίτσια πίνουν κοκτέιλ, τα αγόρια ποτά. Επιστρέφουν αναμνήσεις στο κεφαλάκι μου απ' τις πρώτες εξόδους που έκανα κι εγώ λίγο μετά την άχαρη εφηβεία. Τότε που προσπαθούσα να ταιριάξω τα μαύρα σταράκια με την ντροπαλή μου θηλυκότητα και να αφήσω επιτέλους κάτω τα ταλαίπωρα μαλλιά μου απ' τις μαθητικές αλογοουρές. Δεν ξέρω αν εγώ είμαι συντηρητική ή αν απλά έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Τρέμω να πιστέψω το δεύτερο. Η ώρα περνάει, τα δεκαοκτάχρονα κορίτσια μιλούσαν δυνατά, σχεδόν ουρλιάζοντας καθώς διηγούνται τις ερωτικές τους εμπειρίες.
Ναι, ναι, καλά διαβάσατε εμπειρίες. Ποιες εμπειρίες; Πότε πρόλαβαν να αποκτήσουν εμπειρίες; «Ρε κορίτσια δεν ξέρω τι να κάνω. Να του κάτσω;». «Αχ μωρέ θέλω να τον ψήσω πρώτα». «Ναι, πώς αλλιώς θα τον κερδίσεις;» και άλλα τέτοια «ωραία». Η παιδικότητα χάθηκε λίγο πριν την εφηβεία κι αυτή με τη σειρά της λίγο πριν την ενηλικίωση που ήρθε πολύ πριν την ώρα της. Και με τόσο άδοξο τρόπο. Τόσο πρόχειρα. Για την αθωότητα ούτε λόγος. Αυτή είναι έτσι κι αλλιώς μες την καταστροφή. Μπερδεύτηκαν τα πρότυπα.
Μπερδεύτηκαν τα μπούτια μας. Όταν στα δεκαπέντε η αγαπημένη σου σειρά είναι το Sex and the City, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά και δεν πρόκειται να πάει καλύτερα στη συνέχεια. Όταν στα δεκαοκτώ η μόνη σου έγνοια είναι να μοιάσεις στην ξανθιά, σιλικονάτη bimbo του χαζοκουτιού, τότε είναι κάπως αργά για να ανασύρεις απ' τα σκουπίδια την ξεχασμένη σου παιδικότητα, την οποία εμείς οι άνω των τριάντα, έχουμε σε μεγάλη εκτίμηση.
Και τι δε θα' δινα για να δω αυτά τα πέντε κορίτσια μετά από μερικές μέρες, στο ίδιο μπαρ, χωρίς ίχνος «στόκου» στο πρόσωπό τους, με το ωραίο θράσος των δεκαοκτώ και όχι των παραπέντε να πίνουν μπύρες και να χαζογελάνε γεμάτες ανεμελιά. Ας ανατρέψουμε τους κανόνες.
Οι εξαιρέσεις ήταν πάντα πιο ενδιαφέρουσες.
Γεωργία Χατζηγεωργίουhttp://www.pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου