Κέρνα τη μοίρα μια ρακή και γλέντα ό,τι σου φέρει…

Της Στεύης Τσούτση.

Όλοι ξέρουμε πως αυτή η ζωή, η τόσο όμορφη στην όψη, μπορεί να γίνει τυρρανική στην αίσθηση. Κι αυτό γιατί δεν τα φέρνει όλα πάντα όπως τα θέλουμε, όπως τα περιμένουμε.
Κι έτσι σκάνε μύτη και οι δυσκολίες. Κι είναι άλλοτε μικρές κι αστείες κι άλλοτε βουνά. Όσο για μας; Δεν έχουμε την πολυτέλεια να σταματήσουμε να παλεύουμε.
Η ζωή, φίλε μου, δεν περιμένει.
Παλεύουμε με νύχια και με δόντια για όσα δικαιούμαστε. Παλεύουμε για μια ζωή όπως την ονειρευτήκαμε κι όπως πρέπει να γίνει.
Κι αν έρθουν ζόρια, καλώς να ορίσουν. Κανείς δεν μπορεί να τα εμποδίσει. Εμείς μόνο να τα αντιμετωπίσουμε μπορούμε. Με νύχια, με δόντια, με πείσμα μα πάνω από όλα με θετική ενέργεια.
Γιατί αν σε πάρει από κάτω η ζωή, με όλα τα άσχημα που μπορεί να φέρει, την πάτησες. Θα απομείνεις άνθρωπος λειψός, να κλαις τη μοίρα σου.
Εμείς, όμως, δεν κλαίμε.
Ή μάλλον κλαίμε μα για άλλα πράγματα, ποτέ για τη μοίρα. Τη μοίρα την κερνάμε μια ρακή και την τραγουδάμε. Και τη χορεύουμε. Τη γλεντάμε, πως το λένε.
Για να μην παίρνει αέρα πως μας γονάτισε.
Γιατί δεν μπορεί να το κάνει.
Όσο παραμένουμε κύριοι του εαυτού μας και θυμόμαστε το δεκάλογο της ζωής, στέκουμε μπροστά της ευθυτενείς και πεισματάρηδες.
Κι αν με ρωτάτε ποιος είναι ο δεκάλογος της ζωής, θα τον μοιραστώ μαζί σας. Άλλωστε κάθε τι που μπορεί να δώσει χαμόγελο εκεί που πάει να έρθει κλάμα και δύναμη εκεί που φλερτάρει κανείς με την παραίτηση, είναι θησαυρός.

Ο δεκάλογος της ζωής:

1) Πάντα να χαμογελάς.
Ακόμη κι αν σε αδικούν, σε υποτιμούν, σε υποβιβάζουν. Εσύ να μην τους χαρίζεις μήτε ένα δάκρυ. Χαμογέλα και διεκδίκησε όσα σου ανήκουν. Όσα σου αξίζουν. Σφάζει το χαμόγελο σαν έρχεται από εκεί που δεν το περιμένουν. Είναι νίκη, εκεί που οι άλλοι περιμένουν τα δάκρυα της ήττας.

2) Να θυμάσαι να περιμένεις.
Όποιος είχε υπομονή δεν έχασε ποτέ. Ακόμη κι αν σε τρώνε τα χέρια, τα πόδια, η γλώσσα σου να κάμεις κάτι πριν της ώρας του, περίμενε. Κάθε στιγμή είναι μοναδική. Και τα πάντα έχουν τον καιρό τους. Μην ανησυχείς για το αν θα καταλάβεις αν ήρθε η ώρα για κάτι. Θα σε σκουντήξει μόνο του και θα σου πει “τώρα κουνήσου”..

3) Μην τα παρατάς.
Κι ας λένε οι άλλοι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρεις. Αν εσύ μέσα σου, εκείνο το όνειρο που σου έχουν για ξεγραμμένο, το έχεις ζωντανό, μην το εγκαταλείπεις. Πάλεψέ το. Και ποτέ δεν ξέρεις. Η ζωή μπορεί να σε ξαφνιάσει…

4) Μην κλείνεσαι στον εαυτό σου.
Ξέρω πως πολλές φορές, στα άσχημα, οι άνθρωποι κλείνονται. Δε θέλουν να μοιραστούν σκέψεις, ήττες και συναισθήματα. Άλλοτε από φόβο, άλλοτε από ντροπή. Μην το κάνεις. Γύρω σου θα υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που θα ξέρει να σε στηρίξει. Μίλησέ του. Μοιράσου το φορτίο σου. Και να θυμάσαι, στα ζόρια, το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως.

5) Να έχεις πείσμα, επιμονή και θράσος.
Μην αφήνεις να σε πατούν. Καλός, καλός μα από το θύμα έχει μια διαφορά. Φρόντισε να υπερασπίζεσαι όταν κι όπου πρέπει τον εαυτό σου, τα συμφέροντα και τα δικαιώματά σου. Συγνώμη που στο λέω, αλλά αν δε νοιαστείς εσύ για σένα, δε θα βρεθεί κανείς άλλος να το κάνει.

6) Να αγαπάς.
Πρώτα από όλους εσένα, ύστερα τη ζωή και τέλος τους ανθρώπους. Να πιστεύεις στην καλή πλευρά τους και να προσπαθείς να τη βρίσκεις. Ακόμη κι αν τα φαινόμενα σου δείχνουν άλλα. Μην απορρίπτεις ανθρώπους αν πρώτα δε δοκιμάσεις. Δεν έχεις ιδέα τι άμυνες μπορεί να κρύβει ο καθένας. Άμυνες που χρειάζονται μια μίνι πολιορκία για να πέσουν και να σου χαριστεί ο κόσμος τους. Κι αν όλο αυτό σου φαίνεται πολύ αισιόδοξο, τότε…

7) Να είσαι αισιόδοξος.
Γιατί με τη μαυρίλα κανείς δεν προχώρησε πολύ στη ζωή. Τα παράτησε στην πρώτη δυσκολία και τώρα κάπου κλαίει τη μοίρα του. Εσύ μην το κάνεις. Να πιστεύεις στα καλύτερα που θα έρθουν ακόμη κι αν εκείνη τη δεδομένη στιγμή βλέπεις μόνο τα χειρότερα.

8) Να είσαι άνθρωπος.
Σε έναν κόσμο που έχει ξεπουλήσει όσο όσο τις αξίες του, χάνοντας αργά αλλά σταθερά την ανθρωπιά του, εσύ φρόντισε να είσαι άνθρωπος. Με ευαισθησίες, με αξίες, με αρχές. Κι ας λένε πως είσαι πίσω από τον κόσμο. Είναι ωραία εδώ πίσω, να απαντάς και να παλεύεις. Βλέπεις είναι φορές που ο σταυρός στο χέρι δε φέρνει θεαματικά αποτελέσματα, αλλά είναι πάντα λυτρωτική η αίσθηση του να ξέρεις πως δεν αδίκησες κανέναν.

9) Να έχεις πίστη.
Δε με νοιάζει αν τον λένε Θεό, Αλλάχ ή Βούδα. Μπορεί και τίποτα απο τα τρία. Να πιστεύεις πως όλα όσα συμβαίνουν γίνονται για καλό. Και να πιστεύεις επίσης πως όλα παλεύονται, όλα ξεπερνιούνται. Εντάξει, ξέρουμε καλά πως κάποιοι δαίμονες μήτε παλεύονται, μήτε ξεπερνιούνται. Αλλά εσύ να πιστεύεις πως μπορεις να καταφέρεις κι όσα οι άλλοι έχουν για ακατόρθωτα.

10) Να μην ξεχνάς.Να μην ξεχνάς όσους σε αδίκησαν, σε πόνεσαν, σε έβλαψαν. Όχι για να τους εκδικηθείς μια μέρα. Δεν πρέπει να σου ταιριάζουν τέτοια ποταπά αισθήματα. Να τους θυμάσαι και να τους ευχαριστείς για όλα εκείνα τα μαθήματα ζωής που σου έδωσαν. Γιατί και οι κακοί στην ιστορία έχουν λόγο που υπάρχουν. Λόγο κυρίως διδακτικό…να το θυμάσαι…

διαφορετικό

http://www.anapnoes.gr/

10 πράξεις καλοσύνης για να διδάξουμε στα παιδιά να νοιάζονται και να προσφέρουν

By Aspa 

«Όλοι μπορούν να γίνουν σπουδαίοι, επειδή όλοι μπορούν να προσφέρουν.

Δεν είναι απαραίτητο να έχεις πτυχίο για να προσφέρεις.
Δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις να συνδέεις σωστά το υποκείμενο με το ρήμα για να προσφέρεις.

Το μόνο που σου χρειάζεται είναι μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη.
Μια ψυχή που την κινεί η αγάπη.»

~ Martin Luther King, Jr.

Αν κάποιος με ρωτούσε αν έχω στο κοντινό μου περιβάλλον ανθρώπους που να έχουν«καρδιά γεμάτη καλοσύνη», θα έλεγα ναι. Και θα αναφερόμουν κατ’ αρχήν στα παιδιά μου, στους φίλους τους και στους συμμαθητές τους. Πιστεύω ότι τα παιδιά έχουν έμφυτη μέσα τους την καλοσύνη. Το βλέπω όχι μόνο στα δικά μου παιδιά αλλά και σε όλα τα παιδιά! Την είχαμε κι εμείς όταν ήμασταν στην ηλικία τους. Καθώς μεγαλώσαμε όμως, λες και σκληρύναμε. Λες και ξεχάσαμε. Λες και βάλαμε άλλες προτεραιότητες.

O Pablo Picasso είχε πει «Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνουμε καλλιτέχνες όταν μεγαλώνουμε.» Το ίδιο ισχύει και για την καλοσύνη. Το πρόβλημα είναι πώς να διατηρηθεί αλλά και πώς να γίνει ακόμα μεγαλύτερη.

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε ως γονείς για να ενδυναμώσουμε την καλοσύνη που υπάρχει μέσα στα παιδιά μας; Τι μπορούμε να κάνουμε για να βάλουμε φωτιά στην σπίθα της καλοσύνης, ώστε να εξαπλωθεί ακόμα περισσότερο;

 Με αφορμή την ενέργεια Καλή Μέρα με μια καλή πράξη της Nesquik η οποία γίνεται  σε συνεργασία με το Μη Κυβερνητικό Σωματείο «Δεσμός», προτείνω σήμερα 10 πράξεις καλοσύνης – άλλες μικρές καθημερινές, άλλες μεγαλύτερες – που θα διδάξουν στα  παιδιά να νοιάζονται, να σκέφτονται τους άλλους και να προσφέρουν.

10. Η άνοιξη είναι εδώ και η φύση έχει ανθίσει! Ενθαρρύνουμε τα παιδιά να μαζέψουν λουλούδια και να τα προσφέρουν στη δασκάλα τους.

9. Συγκεντρώνουμε βιβλία και παραμύθια που τα παιδιά έχουν σταματήσει να διαβάζουν λόγω ηλικίας και τα προσφέρουμε στη βιβλιοθήκη του σχολείου ή του δήμου. Αν τα παιδιά δεν έχουν ξαναπάει στη βιβλιοθήκη είναι ευκαιρία να την γνωρίσουν και να καταλάβουν πώς λειτουργεί ώστε να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο τα παλιά τους βιβλία θα γίνουν πηγή χαράς άλλων παιδιών.

8. Ανεξάρτητα με το αν το σχολείο μας εφαρμόζει το θεσμό Εκτάκια υιοθετούν Πρωτάκια, ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να προστατεύουν τα μικρότερα παιδιά του σχολείου. Και να τους προσφέρουν μια ζεστή αγκαλιά, καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.

7. Τον τελευταίο καιρό υπάρχει μεγάλη κινητικότητα από φορείς και οργανισμούς για βοήθεια προς τους πρόσφυγες. Το πιθανότερο είναι ότι και το σχολείο των παιδιών μας έχει διοργανώσει ή πρόκειται να διοργανώσει συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης. Συμμετέχουμε και προσφέρουμε όπως μπορούμε.

6. Στο παλαιότερο post Πώς να μάθουμε στα παιδιά να διαχειρίζονται τα χρήματά τους είχα αναφέρει πόσο σημαντικό πιστεύω πώς είναι τα παιδιά να βάζουν ένα ποσό στην άκρη για να το προσφέρουν στους λιγότερο τυχερούς. Διδάσκουμε στα παιδιά το σύστημα με 3 βάζα και τα βοηθάμε να ανακαλύψουν οργανισμούς ή σκοπούς για να προσφέρουν τα χρήματα που συγκεντρώνουν.

5. Ενθαρρύνουμε τα παιδιά να μιλούν στο τηλέφωνο με συγγενείς μεγαλύτερης ηλικίας που μένουν μακριά και πιθανόν να αισθάνονται μόνοι. Ή να τους φτιάξουν και να τους στείλουν μια ζωγραφιά. Ή και τα δύο!

4. Μαθαίνουμε στα παιδιά να προσφέρουν τη θέση τους στο λεωφορείο ή στο μετρό όταν δουν κάποιον μεγαλύτερο σε ηλικία που είναι όρθιος. Θυμάστε που εμείς το κάναμε πάντα; Και πώς αυτό μας βοήθησε να αναπτύξουμε το αίσθημα του σεβασμού;

3. Προτρέπουμε τα παιδιά να γράψουν μια «κάρτα αγάπης» στα αδέλφια τους (ή στους φίλους τους) εξηγώντας τους τι θαυμάζουν και αγαπούν πάνω τους. Θα είναι σίγουρα μια από τις πιο πολύτιμες κάρτες!

2. Τα παιδιά κάνουν ό,τι κάνουμε. Γινόμαστε λοιπόν το καλύτερο παράδειγμα και υιοθετούμε τη συμπεριφορά που θέλουμε να αντιγράψουν. Η καλοσύνη μπορεί να διδαχθεί ακόμα και μέσα από τα απλά και καθημερινά: Κρύβουμε σημειωματάκια στην τσάντα τους ή στο δωμάτιό τους. Τα περιμένουμε με χαμόγελο στην πόρτα. Τα παίρνουμε αγκαλιά και τους διαβάζουμε το βράδυ πριν να πέσουν για ύπνο.

1. Τα παιδιά αξιοποιώντας τη φαντασία τους μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα στην πράξη και να στηρίξουν άλλα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Μέσω της δράσης Καλή Μέρα με μια καλή πράξη της Nesquik σε συνεργασία με το Μη Κυβερνητικό Σωματείο «Δεσμός», τα παιδιά μπορούν να συγκεντρώσουν και να δωρίσουν συσκευασμένα τρόφιμα ρούχα, παιχνίδια, βρεφικά και άλλα είδη σε Ιδρύματα και κοινωφελείς Οργανισμούς. 

Ενθαρρύνουμε λοιπόν τα παιδιά να μπουν στο desmosdirect.org , να πάρουν ιδέες, να εντοπίσουν πού υπάρχει ανάγκη για τα είδη που έχουν συγκεντρώσει και να έρθουν σε επαφή με τους οργανισμούς.

Και η αρχή έγινε! Πράξεις καλοσύνης που ενθαρρύνουν τα παιδιά να νοιάζονται, να προσφέρουν και να αλλάξουν τον κόσμο μας προς το καλύτερο μια καλή πράξη τη φορά.

http://www.aspaonline.gr/

ΠΟΙΟ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΌ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΊΝΩ ΣΤΑ ΚΙΛΆ ΜΟΥ;

30/03/2016

Από την Γεωργία Βαβουρανάκη – Διαιτολόγος/Διατροφολόγος

Οι περισσότεροι από σας που έρχεστε στο γραφείο μου με ρωτάτε ποιό είναι το μυστικό της επιτυχίας για να παραμείνει κανείς στα κιλά του χωρίς να έχεις αυξομειώσεις στο βάρος του. Η απάντηση είναι πολύ απλή. Θα πρέπει η διατροφή σου να έχει μέτρο, ισορροπία και ποικιλία. Αν ακολουθείς αυτά τα τρία βήματα, τότε θα καταφέρεις να διατηρήσεις το σωματικό σου βάρος σε φυσιολογικά επίπεδα. Δεν υπάρχουν ‘’καλά’’ και ‘’κακά’’ τρόφιμα. Υπάρχουν τρόφιμα που θα πρέπει να καταναλώνεις σε μικρότερη ποσότητα και συχνότητα. Είναι λογικό, πως αν καταναλώνεις καθημερινά μεγάλες ποσότητες γλυκών ή και αλμυρών τροφών, θα αυξήσεις το σωματικό σου βάρος.

Το να ξεκινήσεις μια δίαιτα, η οποία στερείτε, για ένα χρονικό διάστημα, μια συγκεκριμένη ομάδα τροφίμων, μπορεί στην αρχή να έχει αποτέλεσμα, αλλά μετά συνήθως αποτυγχάνει. Μια ζωή θα ακολουθείς μια στερητική δίαιτα και θα απομονώνεσαι από τις παρέες σου; Ποιός ο λόγος να μπεις σε μια τέτοια διαδικασία όταν η Ελληνική κουζίνα, ακολουθώντας τα πρότυπα της Μεσογειακής διατροφής, παρουσιάζει τεράστια ποικιλία! Είναι διαπιστωμένο ότι τα άτομα που αποφασίζουνε να ξεκινήσουν μια στερητική δίαιτα, στην πορεία εγκαταλείπουν την προσπάθεια τους, με αποτέλεσμα όχι μόνο να ξαναπάρουνε τα κιλά που είχανε χάσει, αλλά και ακόμη περισσότερα, φτάνοντας σε μεγαλύτερο σωματικό βάρος από αυτό που είχαν ξεκινήσει.

Ο οργανισμός χρειάζεται όλες τις τροφές. Με αυτό το τρόπο θα αισθάνεστε και ψυχολογικά ισορροπημένοι, αφού η διατροφή σας παίζει σημαντικό ρόλο και στη ψυχολογία σας. Κάνε μια αλλαγή στη διατροφή σου και σε μικρότερο χρονικό διάστημα απ’ ότι περιμένεις θα δεις τις διαφορές στο σώμα σου αλλά και στη ψυχολογία σου.

Μια ισορροπημένη διατροφή, με μικρά και συχνά γέυματα και σωστή ενυδάτωση θα σε βοηθήσει να αισθανθείς μεγαλύτερη ευεξία και να έχεις καλύτερη απόδοση ακόμη και στη δουλειά σου. Θα υπάρξουν μέρες που θα αναζητήσεις ένα γλυκό. Δεν είναι απαγορευτικό, ούτε κακό αυτό. Απλά την επόμενη φορά που θα καταναλώσεις κάτι το οποίο ξέρεις οτι δεν είναι και τόσο σωστό για τη διατροφή σου, παρατήρησε τις διαφορές που θα αισθανθείς στις καθημερινές σου δραστηριότητες.

Η διατροφή όμως από μόνη της δεν μπορεί να κάνει θαύματα. Απαιτείται μια συνεργασία με την άσκηση. Βάλε την άσκηση στην καθημερινότητά σου. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει χρόνος, κάνε μικρές τροποποιήσεις, οι οποίες θα αυξήσουν την καθημερινή σου άσκηση. Όπως για παράδειγμα, αν η δουλειά σου είναι κοντά στο σπίτι σου, πήγαινε με τα πόδια ή το ποδήλατο. Δουλεύεις στον 4 όροφο; Μην πάρεις τον ανελκυστήρα, ανέβα από τις σκάλες.

Τέλος σημαντικό ρόλο παίζει η ψυχολογία και ο ύπνος. Όσο πιο ξεκούραστοι ξυπνήσετε το πρωί τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες να τηρήσετε το πρόγραμμα σας με συνέπεια. Ο ξενυχτισμένος ή κουρασμένος άνθρωπος δεν μπορεί να σκεφτεί ή να λειτουργήσει σωστά. Όσον αναφορά τη ψυχολογία, η καλή ψυχολογία βοηθάει στην επίτευξη του στόχου σου. Συμβάλλει στην αυξημένη έκκριση κατεχολαμινών, την αδρεναλίνη και τη Νορ-αδρεναλίνη, οι οποίες συμβάλλουν σημαντικά στην απώλεια βάρους, στη διάσπαση του λίπους και στο περιορισμό της όρεξης.

Επομένως καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: Θετική ψυχολογία, να περιτριγυρίζεσαι απο άτομα που νοιάζονται για εσένα, σωστή διατροφή σε συνδυασμό με άσκηση και να βάζεις πάντα στόχο το φεγγάρι. Με όλα αυτά να είσαι σίγουρος οτι θα πετύχεις τον στόχο σου!

http://www.lifemade.gr/

Για να σε εκδικηθώ

 - Κατερίνα Μοχράνη - 30 Οκτ 2015

Τσιγάρο. Ποτό. Μουσική. Στίχοι.

«Τις ζωγραφιές σου σκίζω… Τα πόστερ που αγαπούσες…»

Τις σιχαινόμουν αυτές τις κουρτίνες. Το απαίσιο μπλε που εσύ διάλεξες. Το απαίσιο μπλε που εσύ κρέμασες. Έτσι τις χαρακτήριζα κάθε φορά που τις έβλεπα. Το απαίσιο μπλε.

Και τώρα έχω μείνει να τις χαζεύω όλη μέρα. Όπου κι αν σταθώ, εκείνες μπροστά μου.

Έχω κουρνιάσει στην πολυθρόνα σου, -την αγαπημένη σου σκούρα γκρι πολυθρόνα-, κοιτώντας τα φώτα της παγωμένης πόλης. Πόσο γρήγορα κινούνται όλα έξω απʾ αυτούς τους τοίχους! Δε θέλω να σηκωθώ από εδώ. Δε θέλω γιατί εδώ σ’ αυτή την πολυθρόνα, είσαι μαζί μου. Δε θέλω να σηκωθώ γιατί θα κάνω θόρυβο και δεν τον αντέχω.

Δεν αντέχω τον ήχο των βημάτων μου στο ξύλο, τον ήχο της ανάσας μου στο κρύο μαξιλάρι σου το βράδυ. Η εκκωφαντική ηχώ του σπιτιού μου δημιουργεί σύγχυση.

Ο ήχος του κενού, ο ήχος του άδειου δε λογαριάζει κανέναν. Ούτε καν εμένα που ζω μαζί του. Κι όλα αυτά γιατί το διάλεξες. Γιατί το επέλεξες.

Θυμάμαι τι μου είπες όταν πρωτογνωριστήκαμε. «Το νόημα της ζωής το βρίσκεις μέσα σε δύο πράγματα: σ’ ένα ζευγάρι μάτια και στους χτύπους μιας καρδιάς. Όσο πιο γρήγορα χτυπάει τόσο πιο ολοκληρωμένος νιώθεις!».

Τη μέρα που βούλιαξα μέσα στα μάτια σου συνάντησα την καταστροφή μου. Σ’ αγάπησα που να πάρει κι εσένα ούτε που σ’ ένοιαξε. Άνοιξες την πόρτα κι έφυγες. Έτσι. Χωρίς μια ηλίθια δικαιολογία. Χωρίς μια λέξη. Έκλεισες την ξύλινη πόρτα και άρχισες να περπατάς στον ψυχρό διάδρομο. Φώναζα το όνομά σου για πολύ ώρα, μα δεν άκουσα βήματα. Δεν άκουσα το κλειδί. Μόνο το ατέρμονο «γιατί» μου γέμιζε το κενό, και μετά τίποτα. Σιωπή.

Μια ολιγόλεπτη στάση ήμουν. Ένα ακόμη όνομα στη λίστα των ταξιδιωτικών σου προορισμών.Έφυγες. Τόσα «σ’ αγαπώ» πεταμένα στα σκουπίδια. Τα «για πάντα» και τα «ποτέ» μας κουβάρι δίπλα μου. Τα άφησες εδώ μαζί με μένα. Σαν να μην ήθελες τίποτα να με θυμίζει.

Ζω σ’ ένα σπίτι άδειο. Περιφέρομαι στους χώρους που με φιλούσες. Που μʾ αγκάλιαζες. Κοιμάμαι με την ελπίδα πως θα σε βρω δίπλα μου κάποιο αναπάντεχο πρωί, σ’ ένα κρεβάτι που ακόμα μυρίζει το άρωμά σου.

Φοράω τα ρούχα σου. Θέλω να σπάσω ό,τι άγγιξες. Θέλω να καταστρέψω ό,τι κοίταξες. Θέλω να βάλω φωτιά μήπως και πάψεις νʾ αναπνέεις μέσα απʾ τα ενθύμια. Δε θέλω τίποτα να σε θυμίζει. Δε θέλω τίποτα δικό σου.

Ξέρω πως υπάρχεις κάπου, πως συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά χωρίς εμένα, αλλά δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτά που άφησες πίσω. Το γέλιο σου όταν σε πείραζα. Τα δάκρυά σου όταν σε απέλυσαν απʾ τη δουλειά. Τους φόβους σου όταν τράκαρα με το αυτοκίνητο. Τις φωνές. Τους τσακωμούς μας.

Είναι κι αυτή η ανάγκη να ξέρω πως είσαι καλά. Δεν έχω, όμως, δικαίωμα να ρωτήσω. Για αυτό πρέπει να καταστρέψω καθετί δικό σου ˙ για να πάψει να σε φέρνει σαν γαϊτανάκι αναμνήσεων εμπρός μου.

Η φωτογραφία σου στο τραπέζι με κοιτάει και γελάει. Πόσο μου τη δίνει που δεν μπορεί έστω για λίγο, να γίνει εσύ. Πόσο μου τη δίνει που δεν μπορώ να σου πω κατάμουτρα όλα αυτά που στοιβάζω μήνες τώρα στο κεφάλι μου. Πόσο μου τη δίνει που δεν είσαι εδώ για να βάλουμε έναν γαμημένο, επί ίσοις όροις, τίτλο τέλους σʾ αυτή την τρύπια ιστορία μας.

Κανείς δεν πρόκειται να γίνει εσύ. Καμιά δε θα γίνει σαν κι εμένα. Κανένας μας ποτέ δε θα ξαναζήσει αυτό που εμείς οι δυο νιώσαμε.

Θα γίνω πάλι ο εαυτός μου. Θα σταθώ στα πόδια μου και θα προχωρήσω. Χόρεψες πάνω στα κομμάτια μου γιατί εγώ στο επέτρεψα. Θα τα μαζέψω, όμως. Θα τα κολλήσω και θα πάω ένα βήμα παραπέρα.

Κι αν τα σημάδια σου μείνουν ανεξίτηλα πάνω μου, θα τα φυλάξω σε μια άκρη του μυαλού μου για να μου θυμίζουν τα λάθη μου.

Ξέρεις κάτι; Αυτές τις μπλε κουρτίνες ποτέ δεν τις γούσταρα. Καιρός να τις ξεφορτωθώ μαζί με ό,τι δικό σου κράτησα.

«Και βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες…»

 Τσιγάρο. Ποτό. Μουσική. Στίχοι. Φωτιά. Εσύ. Στάχτες. 

http://www.ilov.gr/

ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΜΟΧΡΆΝΗ

Κάποτε ρωτήθηκα αν ζω ή υπάρχω κι ακόμα ψάχνω τη σωστή απάντηση. Νηπιαγωγός με κοινωνικές ευαισθησίες. Εθισμένη στην καφεΐνη, στις αμερικανικές σειρές, στις ταινίες και στη μουσική. Αδυνατώ να αντισταθώ σε οποιοδήποτε βιβλίο και στον έρωτα -αν κι ακόμα τον ψάχνω και μάλλον στα λάθος μέρη!-. Αθεράπευτα ρομαντική και λάτρης των λέξεων. Αν θες σε αγαπήσω, φρόντισε να είσαι αντίθετος από μένα. Αν όχι, καλή καρδία!

Website: iLov.gr

Η «κατάρα» του να είσαι πάντα το… «καλό παιδί»

Δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη σχεδόν ποτέ δεν αποφέρει τα ζητούμενα αποτελέσματα. Τα «καλά παιδιά», οι ευγενικές αυτές ψυχές που δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν ποτέ κανέναν και είναι πάντα πρόθυμοι και εξυπηρετικοί, παραχωρούν τα προνόμιά τους στους άλλους, δεν λένε όχι και δεν ζητάνε ποτέ τίποτα. Όλοι τους ξέρουμε, όλοι τους αναγνωρίζουμε, όλοι τους συμπαθούμε και όλοι κατά καιρούς πιάνουμε τον εαυτό μας να τους εκμεταλλευόμαστε!

Για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων η καλοσύνη αποτελεί μονόδρομο. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχουν και να σχετίζονται. Η αλήθεια όμως είναι ότι για τους περισσότερους η καλοσύνη αντί να διευκολύνει την ψυχολογική υγεία και τις (υγιείς) διαπροσωπικές τους σχέσεις, στέκεται εμπόδιο στο δρόμο για την προσωπική ευχαρίστηση και των ανάπτυξη υγιών σχέσεων.

Το να «είμαι καλός» συχνά σημαίνει να αποσιωπώ τα πραγματικά μου συναισθήματα. Σημαίνει να παραιτούμαι από την ειλικρίνεια στις σχέσεις μου επειδή με καταβάλλει ο φόβος της κριτικής ή της απόρριψης. Ένας «καλός άνθρωπος» μιλάει και φέρεται με τρόπους που πιστεύει ότι θα του προσφέρουν επιδοκιμασία ή τουλάχιστον δεν θα τον φέρουν αντιμέτωπο με το θυμό, την κριτική ή την απόρριψη των άλλων.

Δεν είναι λίγα τα «καλά παιδιά» που χτυπάνε την πόρτα του ψυχοθεραπευτή. Κάποιες φορές έρχονται γνωρίζοντας τη δυσκολία τους να εκφράσουν τις πραγματικές επιθυμίες και ανάγκες τους και το θλιμμένο τους βλέμμα συνοδεύεται από κουβέντες όπως «ίσως πρέπει να πάψω να είμαι τόσο καλός με τους άλλους», «έχω κουραστεί», «δεν αντέχω άλλο να δίνω, έχω στερέψει». Συνήθως όμως έρχονται με αφορμή κάποιο άλλο σύμπτωμα χωρίς να έχουν συνείδηση του πραγματικού προβλήματος.

Κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν είναι ότι τα «καλά παιδιά» κινδυνεύουν πολύ περισσότερο από τον υπόλοιπο πληθυσμό να εμφανίσουν μια ποικιλία ψυχολογικών διαταραχών όπως πχ κατάθλιψη, άγχος, ψυχοσωματικά προβλήματα ακόμα και εξαρτήσεις. Ανάμεσα στους ειδικούς της ψυχικής υγείας αποτελεί κοινό μυστικό ότι τα εν λόγω ψυχολογικά προβλήματα, -αλλά ακόμα και η εμφάνιση κάποιων «οργανικών» ασθενειών – έχουν συχνά τις ρίζες τους σε καταπιεσμένα συναισθήματα, επιθυμίες και ανάγκες. Αν κάποιος κάτσει και το σκεφτεί άλλωστε, τέτοιου είδους συμπτώματα μπορεί να αποτελούν τον μοναδικό τρόπο για κάποια άτομα να επιτρέψουν στον εαυτό τους να «μην μπορούν» χωρίς να αναγκαστούν να πουν όχι!

Γιατί όμως κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να καταπιέζουν τον εαυτό τους ασχέτως του προσωπικού κόστους που καλούνται να πληρώσουν; Η βαθύτερη αιτία, που συνήθως μας οδηγεί σε αυτό τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς είναι το συναίσθημα της ενοχής.

Το συναίσθημα της ενοχής είναι ένα σύνθετο συναίσθημα που συνήθως αναπτύσσεται στην τρυφερή παιδική ηλικία, όταν τα άτομα μπορούν πολύ εύκολα να θεωρήσουν τον εαυτό τους υπεύθυνο για όλους και για όλα γύρω τους και πιο συγκεκριμένα για την ευτυχία ή τη δυστυχία της μαμάς και του μπαμπά και που καταλήγουν να κάνουν τα πάντα προκειμένου να τους ευχαριστήσουν. Όπως όμως τα περισσότερα μοτίβα που αναπτύσσουμε στην τρυφερή αυτή ηλικία μας ακολουθούν και στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή μας, έτσι και το αίσθημα ευθύνης για τη ζωή και τα συναισθήματα των άλλων συνεχίζει να μας κατατρέχει επ? αόριστο, να μας γεμίζει ενοχές και να μας κάνει να δίνουμε τα πάντα προκειμένου να διευκολύνουμε τους άλλους.

Αν νιώθετε ότι είστε υπερβολικά καλός με τους άλλους ή αν σχετίζεστε με ένα άτομο υπερβολικά καλό, αξίζει τον κόπο να θυμάστε ότι δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη σχεδόν ποτέ δεν αποφέρει τα ζητούμενα αποτελέσματα: Δεν κάνει τις σχέσεις πιο εύκολες, δεν εγγυάται την άνευ άλλων όρων αποδοχή από τους άλλους και δεν βελτιώνει την ποιότητα της ζωής μας. Αντίθετα, μας καταπιέζει, μας τυραννάει και μας γεμίζει θυμό και νευρώσεις.

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος
http://sciencearchives.wordpress.com/

http://www.psixologikosfaros.gr/

Αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας

Αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας:
Από τις παρεμβάσεις διαμελισμού των σχέσεων, στις παρεμβάσεις αλλαγής της αλληλεξάρτησης των ανθρώπων.

Ο συνήθης τρόπος αντίληψης και κατ? επέκταση, αντιμετώπισης του φαινομένου της βίας, είτε από τους θεσμούς (Δικαστικό Σύστημα, Κοινωνικές Υπηρεσίες, Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας….) είτε από την ίδια την Κοινωνία, είναι ο εξής: ο θύτης διαπράττει μια κακοποιητική πράξη προς το θύμα το οποίο υφίσταται αυτή την πράξη. (Γραμμική αντίληψη). Έτσι αντιλαμβανόμαστε ένα άτομο δράστη-ένοχο, προς τον οποίο διακείμεθα αρνητικά (είναι το τέρας, ο εγκληματίας ) και ένα άλλο αθώο, προς το οποίο η στάση μας είναι συμπονετική, που κακοποιείται. Έτσι ταυτιζόμαστε με το θύμα, το καλό και προβάλλουμε το κακό στον θύτη.

Ωστόσο μια τέτοια οπτική, είναι εξαιρετικά απλουστευτική όταν εξετάζουμε φαινόμενα μεγάλης πολυπλοκότητας όπως είναι οι σχέσεις ανάμεσα σε ζώντες οργανισμούς. Αναμφίβολα αναγκαζόμαστε να προβούμε σε τέτοιες απλοποιήσεις για να μπορέσουμε να δράσουμε με κάποιο τρόπο και να λειτουργήσουμε με στόχο τον έλεγχο της πράξης και παράλληλα να ισορροπήσουμε ψυχολογικά. Νοιώθουμε υποχρεωμένοι να εξαφανίσουμε τέτοιες συμπεριφορές, ως εν δυνάμει απειλητικές για την ζωή του θύματος και κατ? αρχήν σωστά πράττουμε. Όμως έτσι προβαίνουμε σε τακτικές Διαμελισμού σχέσεων και Οικογενειών. Αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο της βίας με μια ακόμα βίαιη συμπεριφορά.

“Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση εκείνων των δικαστών. Τέτοιου είδους διλήμματα αντιμετωπίζουν σε κάθε υπόθεση, το δίλημμα ότι όλα αυτά τα κοινωνικά τεχνουργήματα, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του δικαστηρίου, δεν μπορούν να δώσουν λύση. Το δικαστήριο πρέπει διαρκώς να αποφασίζει ανάμεσα σε δύο δεινά. Αν αποφασίσει λανθασμένα ίσως χρειαστεί να ζήσουμε με το βάρος του θανάτου ενός παιδιού. Αν αποφασίσει να απομακρύνει το παιδί, θα πρέπει να ζήσουμε με την ευθύνη του διαμελισμού μιας Οικογένειας” ( Minuchin σ. 134)


Διαχωρίζουμε λοιπόν το θύμα από την θύτη. Αναθέτουμε στο Δικαστικό - Σωφρονιστικό σύστημα τον θύτη και το θύμα το αναλαμβάνουν το Σύστημα Ψυχικής Υγείας και Πρόνοιας, με αυτές τις Δομές (στον βαθμό που υπάρχουν και λειτουργούν) να μην έχουν, τουλάχιστον θεσμικά, καμία σχέση μεταξύ τους. Ωστόσο αν ανατρέξουμε στη βιβλιογραφία αλλά και στους σύγχρονους αστικού μύθους και στην προσωπική μας εμπειρία, εύκολα διαπιστώνουμε ότι η παραπάνω τακτική κάθε άλλο από επιτυχής μπορεί να χαρακτηρισθεί. Κατά κανόνα διαιωνίζει τον κύκλο της βίας.

Ένας τρόπος ερμηνείας της διαιώνισης της βίας δίνεται μέσω της ταξινόμησης που κάνει ο κοινωνιολόγος Emmanuel Marx. Διακρίνει δύο σχήματα βίας. Το ένα το ονομάζει εξαναγκαστική βία και το άλλο παρακλητική ( ή επικλητική ) βία. Εξαναγκαστική ονομάζει την εσκεμμένη, την ελεγχόμενη βία, που στοχεύει να πετύχει κάτι. Εμάς μας ενδιαφέρει το δεύτερο σχήμα αυτό της παρακλητικής βίας. Σε αυτό το σχήμα, το βίαιο άτομο προβαίνει στην βίαιη συμπεριφορά προκειμένου να δώσει ένα μήνυμα. Ότι η κοινωνία του φέρεται άδικα αφού απαιτεί από εκείνον κάτι χωρίς να του επιτρέπει πρόσβαση στα μέσα που χρειάζεται για να το πετύχει.


“Σε οικογένειες όπου εμφανίζονται φαινόμενα παιδικής κακοποίησης ή ξυλοδαρμού από τον ένα σύζυγο στον άλλο, οι δράστες της βίαιης ενέργειας συχνά αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως αβοήθητα πλάσματα που αντιδρούν στην παγίδα του άλλου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, “ο αβοήθητος θύτης” κάνει έκκληση για μεγαλύτερη κατανόηση της δύσκολης κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Παρά τη συγκινησιακή μας αντίδραση σε μια τέτοια διαστρέβλωση των γεγονότων, είναι προφανές ότι ο τιμωρητικός έλεγχος ενός τέτοιου βίαιου ατόμου θα αυξήσει την υποκειμενική εμπειρία του εαυτού του ως θύματος και θα μεγιστοποιήσει την πιθανότητα συνέχισης της βίας.” (Minuchin σ. 148)

Η Lia Mastropaolo συστημική θεραπεύτρια και διευθύντρια της Σχολής Συστημική Διαμεσολάβησης και Συμβουλευτικής της Γένοβας, αξιοποιεί την άποψη ότι πίσω από τη έκφραση της βίας βρίσκεται ο φόβος. Ένα βίαιο άτομο είναι ένα άτομο τρομοκρατημένο. Μια στάση λοιπόν που αυξάνει το συναίσθημα του φόβου, αυξάνει την βίαιη συμπεριφορά. Ο Juan Linares ο Ισπανός καθηγητής της Ψυχιατρικής και Οικογενειακός θεραπευτής, ορίζει την βία ως ένα φαινόμενο τυπικά ανθρώπινο και για να το ερμηνεύσει, αναφέρεται σε μια έννοια του Maturana περί της βιολογίας της αγάπης:
“Οι άνθρωποι είναι ζώα που αγαπούν και αγαπιούνται μέχρι του σημείου να αρρωσταίνουν όταν μένουν χωρίς αγάπη” (Maturana)
Λέγει λοιπόν ο Linares:
“Η κακοποίηση είναι η πρώτη και η πιο άμεση συνέπεια της εμπλοκής της δύναμης στην αγάπη. Ο άνθρωπος κακοποιεί όταν δεν αισθάνεται να τον αγαπούν και όταν ενδιαφέρεται περισσότερο να κυριαρχεί παρά να αγαπά. Δημιουργείται έτσι μια αλυσίδα χωρίς τέλος, στην οποία το σημερινό θύμα είναι ο αυριανός θύτης” (Linares, 2002)

Είναι νομίζω αρκετά τα παραπάνω για να τεκμηριώσουμε πως η τακτική του Διαμελισμού και του Σωφρονισμού του θύτη που προκύπτει από τον συνήθη τρόπο περιγραφής της πράξης της βίας - θύτης/δράστης βιαιοπραγεί προς το θύμα/αποδέκτη της πράξης- ρίχνει λάδι στη φωτιά. Τουλάχιστον όταν λειτουργεί μόνο αυτή.


Αν θελήσουμε να δώσουμε μια ευκαιρία στην Αγάπη και όχι στην Κυριαρχία (Maturana-Linares) είναι σημαντικό να αλλάξουμε οπτική. Ν αντιληφθούμε ότι η κακοποίηση είναι ένα φαινόμενο διαδραστικό. Έχει τη ρίζα του στο πως συνδέονται δύο άνθρωποι ή μια Οικογένεια. Το πεδίο δράσης μας τότε θα γίνει όχι τα άτομα, αλλά η σχέση τους. Αυτή πρέπει να τους βοηθήσουμε να διερευνήσουν, να καταλάβουμε μαζί τι σημαίνει στο πλαίσιο της σχέσης του η βία. Και τελικά να τους βοηθήσουμε να προβούν στις κινήσεις εκείνες που θα οδηγήσουν στην αλλαγή.


Η Mastropaolo στη Γένοβα, δουλεύει με παρεμβάσεις κατά τις οποίες δίνεται η ευκαιρία στην Οικογένεια να προσπαθήσει να αλλάξει , πριν να καταλήξει σε διαμελισμό, τον οποίο φυσικά κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει εάν τα περιστατικά κακοποίησης είναι πολύ σοβαρά ή/και χρόνια. Ωστόσο για να πετύχει αυτές τις παρεμβάσεις, είτε “προληπτικές” είτε “για την αλλαγή” όπως τις ονομάζει, αναπτύσσει στενές συνεργατικές σχέσεις με τις Δικαστικές Αρχές, τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας και τις Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας. Έτσι αναπτύσσεται ένα Δίκτυο Δομών όπου η κάθε μια έχει έναν διακριτό ρόλο, σχετικά με την αντιμετώπιση της Οικογένειας.

Ο Minuchin, αναφερόμενος πιο ειδικά στην παιδική κακοποίηση, αξιοποιεί τις μνήμες του από την Ιστορία της ευρύτερης Οικογένειας του, όπου ήταν συχνό (όπως και στη δική μας παράδοση εξάλλου) παιδιά να φιλοξενούνται σε Οικογένειες συγγενών όταν η δική τους πυρηνική Οικογένεια αντιμετώπιζε δυσκολίες. Προτείνει τη δημιουργία εθελοντικού Δικτύου Αναδόχων Οικογενειών, που με την καθοδήγηση των Κοινωνικών Υπηρεσιών και των δομών Ψυχικής Υγείας, θα μπορέσουν να στηρίξουν οι ίδιες, την Οικογένεια που έχει υποστεί Διαμελισμό, με στόχο την επανασύνδεση της Οικογένειας. Ονομάζει μάλιστα το Δίκτυο αυτό, “Δίκτυο Ευρύτερης Οικογένειας”.
Διαβάζοντας και τα δύο αλληλοσυμπληρούμενα μοντέλα εναλλακτικής - συστημικής αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας, στην φαντασία μου τα είδα σαν τον σχηματισμό μιας μεγάλης Υποστηρικτικής Αγκαλιάς όπου υπηρετούνται οι παρακάτω αρχές:

Συνεργασία
Αποδοχή Διαφοράς
Σεβασμός
Ευελιξία

Τελικά αν το Βοηθούν Σύστημα (ο Σωτήρας στον τρίγωνο Θύτης - Θύμα - Σωτήρας) που θα σχηματισθεί με άξονα τις παραπάνω Αρχές, κατά την προσπάθεια του να στηρίξει την Σχέση εντός της οποίας έχει εμφανιστεί η βία, καταφέρει να διαχειριστεί τα εντός του εμφανιζόμενα φαινόμενα που παραπέμπουν στην βία - αγώνας για την κυριαρχία, συμμετρίες του τύπου “εγώ έχω μόνο δίκιο”, αποκλεισμούς κ.λπ.- τότε σίγουρα
η Αλλαγή έχει επικρατήσει του Διαμελισμού και η Αγάπη της Κυριαρχίας.


Iωάννης Ζερβάνος
Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής

http://gynaikoparea.gr/

http://www.psixologikosfaros.gr/

Ανατρέψτε τα στερεότυπα για τον γάμο

"Όταν ένα παντρεμένο ζευγάρι δεν κάνει τα πάντα μαζί, κάτι δεν πάει καλά". "Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα". "Ο ερχομός των παιδιών λύνει όλα τα προβλήματα του ζευγαριού".  Όταν μιλάμε για τον γάμο όλοι λίγο πολύ έχουμε στο μυαλό μας μύθους όπως οι παραπάνω. Η πραγματικότητα όμως μάς διαψεύδει.

"Βομβαρδιζόμαστε" με πρότυπα

Οι απόψεις που αποκτάμε για κάποιες καθιερωμένες έννοιες όπως αυτή του γάμου και της οικογένειας ενσταλάζονται μέσα μας από πολύ νωρίς. Σαφώς και πρότυπο αποτελεί το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε. Όλα ξεκινάνε εκεί. Αν π.χ. οι γονείς μας έδειχναν ερωτευμένοι όσο μεγαλώναμε είναι πολύ πιθανό να περιμένουμε πώς θα έχουμε παρόμοια σχέση κι εμείς με τον σύντροφό μας και το αντίστροφο. Αν δηλαδή μεγαλώσαμε σε ένα ασταθές περιβάλλον με καβγάδες κ.λπ. δεν αποκλείεται να αποκτήσουμε μία "φοβία" για τον γάμο θεωρώντας ότι και ο δικός μας δε θα έχει διαφορετική κατάληξη.

Εκτός από την οικογένειά μας όμως, ρόλο παίζουν και κάποια κοινωνικά στερεότυπα που, με τα χρόνια, έχουν παγιωθεί. Στερεότυπα που αφορούν από τα πιο επιφανειακά πράγματα (π.χ. οι γυναίκες παχαίνουν μετά τον γάμο) μέχρι πιο σοβαρά θέματα όπως ότι όταν παντρεύεσαι "έδεσες τον γάιδαρό σου" και άρα δε χρειάζεται να προσπαθείς πλέον για τη σχέση κ.ο.κ.

Κι όμως, μια τέτοια σχέση που γίνεται με προοπτική να κρατήσει για χρόνια και που έχει τη δική της ζωή, εξελίσσεται, μπορεί να οδηγήσει στην απόκτηση παιδιών, στη συντροφικότητα στο πέρασμα του χρόνου κ.λπ. είναι τουλάχιστον επιπόλαιο να την προσεγγίζουμε με βάση γενικεύσεις και αντιλήψεις που συχνά είναι απαρχαιωμένες και -που ακόμα κι αν κάποτε ίσχυαν για τους περισσότερους- λίγη σχέση έχουν πια με την πραγματικότητα.

Ας δούμε μερικές από αυτές.

Στερεότυπο #1

Ο καλός σύντροφος ξέρει πάντα τι να πει και τι να κάνει για να είστε ευτυχισμένοι

Το ότι δύο άνθρωποι έχουν επιλέξει να παντρευτούν, δε σημαίνει αυτόματα ότι μπορούν να μαντεύουν πάντα ο ένας τι θέλει ο άλλος. Η πεποίθηση ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει ή ότι πρέπει να συμβαίνει μπορεί να προκαλέσει ένα "κύμα" απαιτήσεων μεταξύ του ζευγαριού καθώς ο ένας σύντροφος μπορεί να περιμένει από τον άλλον να προλαβαίνει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, και όταν αυτό δε συμβαίνει (πράγμα πολύ λογικό) να προκύπτουν τριβές.

Επίσης, συχνά μπορεί να συμβαίνει ο σύντροφός μας να κάνει κάτι που μας δυσαρεστεί και να μη μιλάμε περιμένοντας να καταλάβει από μόνος του τι έκανε λάθος, γεγονός όμως που επίσης οδηγεί σε προβλήματα. Μέσα στο γάμο, όπως και σε κάθε σχέση, είναι απαραίτητο να κάνουμε σαφές στον άλλον τι θέλουμε και να μην του ρίχνουμε το βάρος να κάνει υποθέσεις και να σκέφτεται πριν από μας για μας. Μπορεί η ειλικρίνεια και ο διάλογος να μην είναι πάντα ο πιο εύκολος δρόμος είναι σίγουρα όμως ο πιο επιτυχημένος.

Στερεότυπο #2

Δεν υπάρχει λόγος να παντρευτείς αν δε θες παιδιά

Ένα από τα μεγαλύτερα στερεότυπα σχετικά με τον γάμο είναι η σχεδόν "υποχρεωτική" απόκτηση παιδιών. Κι όμως ο γάμος γίνεται κατ' αρχήν μεταξύ δύο ανθρώπων και αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν το δικαίωμα και να μη θέλουν να κάνουν παιδιά αλλά να εξακολουθούν να επιθυμούν να παντρευτούν. Δεν υπάρχει κανένας νόμος γραπτός ή άγραφος που μπορεί να τους υποχρεώσει να γίνουν γονείς αν για οποιονδήποτε λόγο δεν το θέλουν.

Το ότι ένας γάμος ολοκληρώνεται μόνο με την έλευση των παιδιών είναι μία κοινωνικά επιβεβλημένη "αλήθεια" που μπορεί να καταπιέζει ένα ζευγάρι το οποίο -όσο απίστευτο και αν φαίνεται για κάποιους- μπορεί να είναι ευτυχισμένο και χωρίς αυτά. Επιπλέον αυτού του είδους οι επιταγές μπορεί τελικά να οδηγήσουν κάποιους να κάνουν παιδιά παραβλέποντας τις δικές τους ανάγκες και πεποιθήσεις, πράγμα που μπορεί τελικά να καταλήξει σε κάθε άλλο παρά "οικογενειακή ευτυχία".

Στερεότυπο #3

Τα παιδιά λύνουν όλα τα προβλήματα του ζευγαριού

Η αλήθεια είναι πώς τα παιδιά μπορούν να φέρουν ένα ζευγάρι πιο κοντά και να βαθύνουν το δέσιμό του μ΄έναν μοναδικό τρόπο. Αυτό όμως συμβαίνει όταν η σχέση τους έχει γερές βάσεις. Γιατί ο ερχομός των παιδιών δεν είναι ανέφελος. Φέρνει μαζί ευθύνες και έννοιες που μπορούν να βγάλουν τον χειρότερό μας εαυτό και να φέρουν στην επιφάνεια πλευρές μας που ήταν "απενεργοποιημένες" πριν γίνουμε γονείς.

Έτσι μπορεί οι διαφωνίες που ενδεχομένως να προκύψουν ως προς την ανατροφή των παιδιών καθώς και άλλα πράγματα που μπορεί να δημιουργήσουν ρήξεις, να γιγαντωθούν και να απομακρύνουν τους δύο συντρόφους αντί να τους ενώσουν. Επίσης, αν στη σχέση προϋπάρχουν προβλήματα, είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η έλευση των παιδιών θα τα λύσει όλα με έναν μαγικό τρόπο. Συνήθως είναι το αντίθετο που συμβαίνει καθώς το φορτίο είναι βαρύ.                        

Στερεότυπο #4

Αν είστε διαφορετικοί άνθρωποι, ο γάμος δε θ' αντέξει

Μα όλοι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι! Δεν είναι οι διαφορές μεταξύ των συντρόφων που μπορούν να  διαλύσουν έναν γάμο αλλά ο τρόπος που τις χειριζόμαστε. Όταν ερωτευόμαστε, η αλήθεια είναι πώς παραγνωρίζουμε όσα μας χωρίζουν με τον άλλο και υποβαθμίζουμε τις διαφορές μας σε τέτοιο βαθμό ώστε να ξεχνάμε πώς είμαστε δύο ξεχωριστές προσωπικότητες. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει ή δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.

Αντιθέτως, οι διαφορές μας μπορούν να γίνουν αφορμή να γνωρίσουμε κι άλλα πράγματα, να μάθουμε να αποδεχόμαστε ότι είναι απολύτως φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει και ότι δε χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα για να είμαστε μαζί με έναν άνθρωπο.

Στερεότυπο #5

Τα ευτυχισμένα ζευγάρια δε μαλώνουν

Μπορεί να πιστεύουμε ότι η έλλειψη τσακωμών είναι ένδειξη σύμπνοιας και αγάπης αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο καθένας μας κουβαλάει διαφορετικό παρελθόν, χαρακτήρα και προσδοκίες επομένως και οι καβγάδες είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Εξάλλου, η έκφραση του θυμού, της στεναχώρια κ.λπ, όταν γίνεται λελογισμένα είναι απολύτως υγιής και άκρως απαραίτητη διαφορετικά το ζευγάρι μπορεί να καταλήγει σε έναν συναισθηματικό συμβιβασμό με τους δύο συντρόφους να κρατάνε τα πάντα μέσα τους, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει τη σχέση σε αδιέξοδο.

Στερεότυπο #6

Τα ζευγάρια πρέπει να κάνουν τα πάντα μαζί.

Εννοείται πώς το να περνάμε χρόνο με τον σύντροφό μας και να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα είναι σπουδαίο όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πώς ένα κι ένα κάνει δύο και όχι ένα. Αυτό σημαίνει πώς μέσα σε μια σχέση, πρέπει να υπάρχει περιθώριο και για τον καθένα ξεχωριστά ώστε να αναπτύσσει και τα προσωπικά του ενδιαφέροντα και να έχει τον απαραίτητο χώρο και χρόνο με τον εαυτό του.

Επίσης, είναι επικίνδυνο για τη σχέση να ακολουθούμε ένα χόμπι κ.λπ. που δε μας ευχαριστεί προσωπικά μόνο και μόνο για να είμαστε μαζί με τον σύντροφό μας που μπορεί να του αρέσει. Μέσα στο γάμο πρέπει να υπάρχει αέρας για να ανασαίνουν κι οι δύο και αυτό σημαίνει ότι είναι καλύτερα να μην είναι συνεχώς μαζί.

Στερεότυπο #7

Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα

Ο μεγαλύτερος ίσως μύθος που δημιουργήθηκε ποτέ γύρω από την έννοια του γάμου. Η δοξασία πώς τα παντρεμένα ζευγάρια κάνουν λιγότερο ή/και χειρότερο σεξ είναι πιθανότατα το πιο δημοφιλές επιχείρημα των φανατικών εργένηδων.

Κι όμως, παρότι είναι αλήθεια πώς ο ενθουσιασμός και η ερωτική ένταση που κυριαρχούν όταν πρωτογνωρίζουμε κάποιον, συνήθως εξασθενούν με τον καιρό είναι επίσης αλήθεια ότι δίνουν τη θέση τους σε κάτι άλλο. Στη βαθιά οικειότητα μεταξύ του ζευγαριού που μπορεί να μην εγγυάται πολύ συχνές σεξουαλικές επαφές είναι όμως η βάση για πιο ποιοτικές συνευρέσεις.

Μάλιστα έρευνα που έγινε διαδικτυακά μερικά χρόνια πριν, έδειξε ότι  περίπου το 40% των παντρεμένων ζευγαριών κάνει σεξ τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα ενώ τα παντρεμένα ζευγάρια φαίνεται ότι έρχονται σε οργασμό 9 στις 10 φορές συγκριτικά με όσους κάνουν σεξ με περιστασιακούς παρτενέρ, οι οποίοι έρχονται σε οργασμό 4-5 στις 10 φορές πιθανότατα εξαιτίας της έλλειψης δεσίματος.

Το μυστικό είναι να μην αφήνουμε αυτό το δέσιμο -συναισθηματικό και σωματικό- με τον σύντροφό μας να ξεθυμαίνει. Και το ένα είναι αλληλένδετο με το άλλο. Αν λοιπόν δώσουμε βάρος στην επικοινωνία μεταξύ μας δεν είναι δύσκολο να διατηρήσουμε και την ποιότητα της ερωτικής μας ζωής καθώς και το σεξ είναι μια σημαντική μορφή διαλόγου ανάμεσα στα ζευγάρια.

- See more at: http://akappatou.gr/

Είσαι από 35 χρονών και πάνω;Διάβασε αυτο το κειμενο!

Πολλοί θεωρούν ότι τα 35 είναι η καλύτερη ηλικία. Έχεις περάσει τις Συμπληγάδες των 20 και των 20 κάτι βλέποντας όλες τις βεβαιότητες της ζωής σου να καταρρέουν: από εκεί που ήσουν απόλυτος σε όλα, συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις απολύτως τίποτα. Και ξαφνικά, είσαι 35 χρονών. Αν είσαι γυναίκα, έχεις ξεπεράσει τη φρίκη των τριάντα με τους κοινωνικούς ψυχαναγκασμούς που σε φαντάζονται παντρεμένη με δύο παιδιά. Κι αν είσαι άντρας, έχεις ακόμη πέντε χρόνια μέχρι την θρυλική κρίση των 40. Στα μισά της πιο ζουμερής δεκαετίας της ζωής σου λοιπόν, θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να αισθάνεσαι ότι είσαι μέσα στα πράγματα. Δυστυχώς όμως, συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι εκτός τόπου και χρόνου.


Οι γεννημένοι στα τέλη της δεκαετίας του '70, δεν είχαμε δύσκολα παιδικά χρόνια. Είχαμε δύσκολα στυλιστικά χρόνια. Μπλούζες με βάτες για τα κορίτσια, παντελόνια-σωλήνες για τα αγόρια, φράντζες-κοκοράκι για τις μικρές κυρίες, χαιτούλα-λασπωτήρας ή κούρεμα καπελάκι για τους μικρούς κυρίους. Στα πρώτα σχολικά σκιρτήματα η αγορίστικη ερώτηση «θέλεις να τα φτιάξουμε;» απαντιόταν με κοριτσίστικα χαχανητά, βόλτες χεράκι-χεράκι και ραντεβού στο φαστφουντάδικο της γειτονιάς. Η παιδική και εφηβική μας ηλικία κύλησε ομαλά, όπως οι τέσσερις εποχές. Παίζαμε όσο τραβούσε η ψυχή μας στις πλατείες, με τις μανάδες να κεντάνε και να τρώνε πασατέμπο παραταγμένες σε παγκάκια και πεζούλια και να μας ψάχνουν μόνο όταν είχε νυχτώσει για να γυρίσουμε στο σπίτι. Όχι από φόβο μήπως μας είχε απαγάγει κάποιος. Κάναμε ποδήλατο, πέφταμε και σπάγαμε τα μούτρα μας, γεμίζαμε μελανιές και γρατζουνιές και αντί κάποιος από τους μεγάλους να πανικοβληθεί και να μας τρέχει στα επείγοντα, μας έβαζε ιώδιο από εκείνο που δεν έτσουζε και μας έλεγε σχεδόν αδιάφορα «μην κάνεις έτσι, θα σου περάσει».



Υπήρχε μόνο μία μάρκα αντηλιακού και το καλοκαίρι όλες οι παραλίες μύριζαν καρύδα. Ο ερχομός της άνοιξης προμηνυόταν με τη φράση «βγήκαν οι φράουλες» και «το περίπτερο έβαλε παγωτά!». Δεν ήμασταν Ευρωπαίοι που τρώνε frozen yogurt όλο το χρόνο. Το γραφείο του μπαμπά δεν είχε υπολογιστή, αλλά εκείνη την περίεργη καφέ σκούρα δερμάτινη θήκη που μέσα φύλαγε τα χαρτιά του. Για τις εργασίες του σχολείου, αλλά ως επί το πλείστον και του πανεπιστημίου, ψάχναμε στοιχεία σε εγκυκλοπαίδειες και σε δανειστικές βιβλιοθήκες και όχι στο Google. Βγαίναμε με ένα πεντοχίλιαρο στο Σαββατόβραδο και φέρναμε και ρέστα. Όταν αρρωσταίναμε η γρίπη ήταν δικιά μας και όχι των χοίρων. Και για να μην κολλήσουμε τα κοντινά μας πρόσωπα, απλά δεν τα φιλούσαμε. Δεν ήμασταν αναγκασμένοι να φορέσουμε μάσκα. Η πολιτική δεν μας ενδιέφερε. Συνήθως ψηφίζαμε ό,τι και οι γονείς μας, πάνω κάτω όπως και ο γιος ενός πατέρα Ολυμπιακού, σίγουρα γάβρος θα γινόταν. Βλέπαμε τα δύο κόμματα να ανεβοκατεβαίνουν στη διακυβέρνηση της χώρας και μας θύμιζε τη μάχη Μέγκα-ΑΝΤ1 για την πρωτιά της τηλεθέασης. Και κάπως έτσι, τα χρόνια πέρασαν και γίναμε ετών 35.



Κάτι όμως δεν κολλάει σε όλα αυτά, λες κι έχει χαθεί ένα βασικό στάδιο της εξέλιξης, λες κι έχει εξαφανιστεί ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ. Πώς ενώ όταν ήμασταν μικροί τρώγαμε πολύχρωμα καραμελάκια που αφρίζανε μες στο στόμα μας μεγαλώνοντας γίναμε μικροβιοφοβικοί; Πώς από το «Θέλεις να τα φτιάξουμε;» περάσαμε στο «δεν είμαι έτοιμος για σχέση»; Πώς αφού οι γονείς μας που είχαν στερηθεί πολλά μας έδωσαν τα πάντα κι εμείς αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να αποκτήσουμε ούτε τα βασικά και πάλι τους ζητάμε χαρτζηλίκι και όχι πλέον σε δραχμές αλλά σε ευρώ;



Η γενιά που θυμάται ως παιδικό τραύμα τον μεγάλο σεισμό του '81 και έχει και μνήμες των γονιών να αρπάζουν τα εβαπορέ από τα ράφια των σούπερ μάρκετ στον απόηχο του Τσερνομπιλ μοιάζει κατά τα άλλα να μεγάλωσε σε μια γυάλα με πολλά παιχνίδια και λίγες σκοτούρες. Έζησε το ξέφρενο πάρτυ των 90s, επέλεξε επαγγέλματα με βάση τα ταλέντα της και όχι το άγχος επιβίωσής της και δε βιάστηκε ποτέ να μεγαλώσει, αφού ετσι κι αλλιώς, στην Ελλάδα από τα 20 ως τα 30 θεωρείσαι αδαής μπέμπης και από τα 30 ως τα 40 ανερχόμενος. Όποιος δεν κατάφερνε να μπει στο πανεπιστήμιο σπούδαζε στο Λονδίνο ή κατέφευγε σε κάποιο από τα πολυδιαφημισμένα ΙΕΚ ενδίδοντας στην αόριστη γοητεία του Business Administration. Η οικονομική κρίση συνάντησε λοιπόν αυτή τη γενιά όταν βρισκόταν-ή νόμιζε ότι βρισκόταν-στην καλύτερη φάση της, όταν είχε αρχίσει να βγάζει χρήματα, να νοικιάζει ένα δυάρι για 500 ευρώ, να ξενυχτάει ακόμη και τις καθημερινές. Ήταν το πιο ηχηρό χαστούκι που μπορούσε να ακούσει κάποιος που μεγάλωσε με play mobil και Μίκυ Μάους, γιατί πολύ απλά, κάποιος ήρθε να τα πάρει όλα κάνοντάς σε να νιώθεις στην καλύτερη περίπτωση ως μαθητευόμενος και στη χειρότερη, ως αποτυχημένος.
Αναζητώντας τα συμπτώματα της τρέλας που προκαλεί η θεότρελη εποχή μας, ζητήσαμε από τον ψυχίατρο Πέτρο Στεργιούδη να μας τα κωδικοποιήσει σε μορφή ΤΟΠ 10.
1. Αδυναμία δέσμευσης και αδυναμία αποδέσμευσης: όταν φοβάσαι και να αφοσιωθείς σε έναν άνθρωπο, αλλά και να τον αφήσεις να φύγει. Στη γενιά των 35άρηδων αποδίδεται και η μνημειώδης πλέον φράση, «ήμασταν πολλά χρόνια ζευγάρι. Ή θα παντρευόμασταν, ή θα χωρίζαμε». Αναποφάσιστοι όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στον έρωτα.

2. Αϋπνίες: οι στατιστικές δείχνουν ότι οι 7 στους 10 35άρηδες έχουν χάσει τον ύπνο τους. Είτε θα κοιμηθούν μετά τις 3 το πρωί, είτε θα στριφογυρίζουν όλο το βράδυ λόγω εργασιακού στρες.

3. Στυτικές δυσλειτουργίες: η πρόωρη εκσπερμάτιση και η αδυναμία ενός άνδρα να εκσπερματίσει είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, κάνοντας τις ήδη δύσκολες ερωτικές σχέσεις, ακόμη πιο περίπλοκες.

4. Σεξομανία: η αδυναμία δέσμευσης οδηγεί όλο και περισσότερους άνδρες-αλλά και γυναίκες που αναγκάζονται να μιμηθούν ανδρικές συμπεριφορές-στο να αναλώνονται σε πολλαπλούς ερωτικούς συντρόφους.

5. Καταχρήσεις: στην εποχή της κρίσης, μπορεί κάποιος να μην έχει να φάει, αλλά σίγουρα θα βρει λεφτά να πιει. Το μαρτυρούν τα μικρά μπαράκια που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, αλλά και οι μπάρμεν που ακούνε πολλές πικραμένες ιστορίες.

6. Μικροβιοφοβία: η παραξενιά του υποχόνδριου μετατρέπεται σε νεύρωση όταν κάποιος αποφεύγει χωρίς λόγο τις χειραψίες, δεν πάει πουθενά χωρίς τα αντισηπτικά μαντηλάκια του και φοβάται υπερβολικά να ανταλλάξει σωματικά υγρά με τον σύντροφό του, ακόμη κι αν η σχέση δεν είναι εφήμερη.

7. Κατάθλιψη: ο ειδικός επισημαίνει ότι εξίσου σοβαρή με την ίδια την κατάθλιψη, είναι η κατάχρηση του συγκεκριμένου όρου. Σε μία μαύρη εποχή, η φράση «έχω κατάθλιψη» τείνει να γίνει πιο συχνή από το «καλημέρα» κι αυτό κρύβει κινδύνους όπως το να καταφύγει κάποιος στην αδικαιολόγητη χρήση αντικαταθλιπτικών, έχοντας παρασυρθεί από έναν τσαρλατάνο γιατρό.

8. Αποκοπή από την οικογένεια: το να απέχεις από ένα κυριακάτικο τραπέζι, ακόμη κι αν συνήθως μία γιορτή μετατρέπεται σε καβγά, μπορεί να σου κοστίσει στην ψυχική ισορροπία. Η σκέψη ότι υπάρχουν άνθρωποι που εκ γενετής σε νοιάζονται είναι πολύ πιο σημαντική απ' ό,τι κάποιος μπορεί να νομίζει.

9. Αίσθημα του ανικανοποίητου: όταν δεν βρίσκεις χαρά σε τίποτα, ενώ πάντα θα υπάρχει ένας λόγος για να παραπονιέσαι ότι «όλα μου πάνε στραβά».

10. Ο φόβος της ευτυχίας: συνδέεται με ενοχικά συναισθήματα, τα οποία συναντιούνται σε γερές δόσεις στη συγκεκριμένη γενιά, κυρίως επειδή οι γονείς τους μεγάλωσαν με την φράση-κλειδί: «εγώ που τα στερήθηκα όλα για να μη σου λείψει τίποτα και να τώρα το ευχαριστώ».



daddy-cool.gr

http://www.psixologikosfaros.gr/