Κυνηγώντας την ευτυχία

Οι άνθρωποι δεν είναι σχεδόν ποτέ ευχαριστημένοι μ’ αυτό που έχουν και συνεχώς επιδιώκουν να κατακτήσουν και κάτι ακόμα, πιστεύοντας πως αυτό θα τους χαρίσει την ευτυχία που ονειρεύονται. 

Η ευτυχία στα μάτια πολλών φαντάζει σαν ένα άπιαστο όνειρο. Το κυνηγάς, το ποθείς, αλλά μόλις κάνεις να το πλησιάσεις και να βρεθείς δίπλα του, μια αόρατη δύναμη σε απομακρύνει εκ νέου. Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί αγνοούμε ότι η ευτυχία είναι το ταξίδι της καθημερινότητάς μας και η πορεία στη ζωή, κι όχι ένας τερματικός σταθμός σ’ έναν τυχαία επιλεγμένο προορισμό.

Στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της σημερινής καθημερινότητας, ορισμένοι άνθρωποι καταβάλλονται από ένα πνεύμα επιδειξιμανίας και αυτοπροβολής. Ξεχνούν όμως ότι η πραγματική ευτυχία είναι αυτό που δε μπορείς να κρύψεις από συναισθήματα χαράς κυρίως, και όχι αυτό που προσπαθείς να δείξεις. Εξάλλου, αυτή είναι και η αιώνια διαμάχη ανάμεσα στο «είναι» και το «φαίνεσθε». Ολοένα και περισσότερο αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους, η οποία καταφέρνει και να συντονίζει τις ζωές μας, τρέφοντας τις με φρούδες ελπίδες για ένα αύριο που ίσως και να μην έρθει ποτέ. Ξεχνάμε πως η τύχη ακολουθεί ό,τι πράξουμε αλλά δεν το οδηγεί.

Όλοι αναζητούμε μέσα στο χάος των ανθρώπων την ευτυχία, το ιδανικό για τον καθένα από μας, είτε σε πρόσωπα είτε σε καταστάσεις. Ευτυχία είναι να πετυχαίνεις τους στόχους σου και τα όνειρα σου, όσο ψηλά ή χαμηλά κι αν έχεις θέσει τον πήχη.

Ωστόσο, η ευτυχία για τον κάθε άνθρωπο είναι κάτι ξεχωριστό. Θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι και ακόμα ζήτημα οπτικής γωνίας του πως επιλεγούμε να βλέπουμε τα πράγματα. Ευτυχία είναι να χαίρεσαι αυτό που είσαι και εν τέλει να αποδέχεσαι όχι μόνο την ομορφιά της διαφορετικότητας των άλλων αλλά και τη μοναδικότητα του εαυτού σου. «Η ευτυχία μου είμαι εγώ, όχι εσύ. Όχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός. Αλλά κι επειδή εσύ θέλεις να είμαι αυτό που δεν είμαι». Πράγματι, σ’ αυτή τη ζωή για να ευτυχίσεις αξίζει να σ’ αγαπήσουν πολύ, όχι πολλοί.

Εντούτοις, δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή. Μόνο ευτυχισμένες στιγμές. Είναι μια θραυσματική κατάσταση, σαν ένα παζλ από το οποίο μπορούμε να ξεκλέψουμε ορισμένα κομμάτια του. Κι όλες τις δυστυχίες που θα συναντήσει κανείς στην πορεία του, οφείλει να τις αντιμετωπίσει σαν μια δοκιμασία για τη διεκδίκηση της ευτυχίας. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που μέσα στην δυστυχία του, βρίσκει τρόπους να χαμογελάει.

Εξάλλου, έτσι είναι αυτά. Τη μια στιγμή μπορεί να είσαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο και την επόμενη ακριβώς να γκρεμιστεί ολόκληρος ο κόσμος σου. Σημασία βέβαια δεν έχει η τραμπάλα να ακουμπήσει στο πάτωμα, αλλά το προς τα που θα γύρει όταν βρίσκεται στον αέρα.

Ξεχνάμε να νιώσουμε ευγνώμονες για όσα ήδη έχουμε γιατί στο πλαίσιο της ρουτίνας τα θεωρούμε δεδομένα. Για εμάς μπορεί να είναι μια ρουτίνα, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι αυτό που αναζητεί. Δεν είναι η ζωή δυστυχισμένη. Το ανθρώπινο γένος είναι. Έχει μάθει να ζει μέσα στον πόνο, με έλλειψη αυτοπεποίθησης, της οποίας το κενό επιδιώκει να το γεμίσει με μεγάλα σπίτια, φήμη και γρήγορες απολαύσεις. Όμως, όλα αυτά μεγαλώνουν το κενό μεταξύ της πραγματικής και της φαινομενικής ευτυχίας. Ό,τι προσφέρει η ζωή στον καθένα μας, μπορεί να μοιάζει αδιάφορο ή λίγο, αλλά δεν είναι.

«Όσο ζούμε μιαν ευτυχία, δύσκολα τη νιώθουμε. Μονάχα όταν περάσει και κοιτάξουμε πίσω μας, καταλαβαίνουμε ξαφνικά -και κάποτε με κατάπληξη- πόσο σταθήκαμε ευτυχισμένο.»

http://www.mindthetrap.gr/