Για κείνη τη στιγμή

Της Άννας Ιωαννίδου

Αγαπητέ συν-Άνθρωπε. Αξίζει να ζεις.
Για κείνη τη στιγμή.
Που διασταυρώθηκαν δυο βλέμματα.
Που μίλησαν δυο χαμόγελα.
Που επιβλήθηκαν όλων, κάτι ματιές.

Που κάτι γύρισες, κάτι κοιτάχτηκες, κάτι συνεννοήθηκες.
Που έπιασες αυτό το «κάτι» στον αέρα. Κι αυτό το «κάτι», ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό.
Για κείνη τη στιγμή.

Που συντονίστηκε η συχνότητά σου, μ’ αυτήν την άλλη συχνότητα. Και που μαζί ένιωσαν, τί μεγάλη αξία έχει τελικά, ένα δευτερόλεπτο.
Που κατάλαβες πως τα μάτια πρέπει να κοιτάμε.
Που έστειλες ένα σωρό αλήθειες με μόνο ένα σου βλέμμα. Που έλαβες ένα σωρό αλήθειες κοιτάζοντάς έναν αμφιβληστροειδή.
Που ένιωσες τη λάμψη και το φως ενός γέλιου, να σε διαπερνάνε σαν ηλεκτρισμός.
Που ένιωσες το σύγκρυο στο μεγαλείο του, όχι επειδή κρύωσες, αλλά επειδή κατάλαβες.
Για κείνη τη στιγμή.

Που κατάλαβες, πως τελικά, η σιωπή μπορεί να έχει τη δυνατότερη των φωνών.
Που κατάφερες να συνεννοηθείς, χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσεις τίποτα.
Που η γλώσσα δεν πρόλαβε να αρθρώσει φωνήεν. Ή μάλλον καλύτερα, δε χρειάστηκε καν να μπει στον κόπο.

Που ο λόγος δεν είχε λόγο να υπάρξει. Που φάνηκε ανάξιος. Περισσευούμενος.
Γιατί τα είπες όλα, χωρίς καν να χρειαστεί να πεις τίποτα.
Για κείνη τη στιγμή αξίζει να ζεις, Άνθρωπε.
Τη στιγμή των στιγμών.

http://enallaktikidrasi.com