Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, όπου στη θέση του γάμου θα μπορούσε να είναι και μια πολύχρονη συμβίωση. Η αλήθεια νομίζω είναι ότι δεν είναι ο γάμος ή η πολύχρονη σχέση και συμβίωση που σκοτώνουν τον έρωτα, το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο, αλλά η ρουτίνα της καθημερινότητας που έχει κυριαρχήσει και ο εφησυχασμός.
Όταν ξεκινάει μια σχέση και οι δύο σύντροφοι θέλουν να περνούν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί. Επιλέγουν να βγαίνουν μαζί οι δυο τους, να βγαίνουν με τους φίλους του ενός ή του άλλου και γενικά απιδιώκουν να κάνουν όσα περισσότερα πράγματα μπορούν μαζί. Πολλοί μάλιστα θεωρούν απαραίτητο συστατικό μιας επιτυχημένης σχέσης το ζευγάρι να κάνει τα πάντα μαζί. Έχουν γαλουχηθεί με την άποψη ότι όταν είναι ζευγάρι αυτό σημαίνει ότι έχουν και κοινή ζωή και συναναστροφές και το να έχει ο καθένας προσωπική ζωή φαντάζει περίεργο ή ακόμα και ύποπτο. Εάν δε ο ένας από τους δύο συντρόφους θελήσει να έχει το δικό του χρόνο αυτό πιθανότατα θα προκαλέσει ανασφάλεια ή και ζήλεια στο ταίρι του.
Προχωρώντας, λοιπόν, σε γάμο ή συμβίωση ένα ζευγάρι, που πορεύεται κατ' αυτόν τον τρόπο αυτό, σημαίνει ότι ουσιαστικά οι μόνες ώρες που είναι χώρια οι σύντροφοι είναι αυτές που βρίσκονται στη δουλειά τους. Αφού επιστρέψουν στο σπίτι θα γίνουν οι δουλειές ή τα ψώνια και μετά κοινή έξοδος ή χαλάρωση στο σπίτι, μόνοι ή με παρέα.
Πώς, όμως, δύο άνθρωποι με ενδιαφέροντα μπορούν να περιοριστούν μόνο σε όσα είναι κοινά αρεστά; Μήπως είναι προτιμότερο να υπάρξει η μέση λύση; Δηλαδή και να βρουν κοινά ενδιαφέροντα και δραστηριότητες, αλλά και να ασχοληθούν και με κάποια πράγματα ο καθένας μόνος του και να μοιραστεί μετά τις εντυπώσεις και τις εμπειρίες του με το σύντροφό του; Μήπως αυτό αναζωογονεί το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο; Σίγουρα ο σύντροφός μας θα έχει να μοιραστεί στιγμές με τους φίλους του, που για εμάς θα είναι ξένες, όπως και ο τρόπος επικοινωνίας μαζί τους θα είναι διαφορετικός και το ίδιο συμβαίνει μ' εμάς και τους δικούς μας φίλους. Σαφώς και κάποιες φορές θα είναι και ο/η σύντροφός μας μαζί όταν βρεθούμε με φίλους μας, αλλά δεν είναι απαραίτητο κάθε φορά να μας συνοδεύει.
Επίσης, στις επαγγελματικές κοινωνικές υποχρεώσεις μπορεί ο/η συντροφός μας να ακολουθήσει ή να μην ακολουθήσει κατ' επιλογήν του.
Ενδιαφέροντα και χόμπι που είχε πριν μας γνωρίσει μπορεί να τα συνεχίσει ακόμη κι αν εμείς δεν θέλουμε να συμμετέχουμε. Δεν υπάρχει λόγος να αφήσει κάτι που τον ευχαριστεί μόνο και μόνο επειδή δεν θα είναι κοινή ασχολία.
Το μέτρο και σε αυτή την περίπτωση είναι το ζητούμενο. Ο κάθε σύντροφος μπορεί να κινηθεί και ανεξάρτητα και να έχει προσωπικό χρόνο, που τον ευχαριστεί και τον γεμίζει και βέβαια πρέπει να είναι παρών και στη σχέση του, να μην εφησυχάζει, να δείχνει το ενδιαφέρον του και να μοιράζεται τις εμπειρίες του και εν τέλει να επιλέγει να μένει στη σχέση. Όντας οι σύντροφοι ανεξάρτητοι μέσα στη σχέση τους, η καθημερινότητα δεν φαντάζει πληκτική και ανυπόφορη, αλλά ενδιαφέρουσα και επιθυμητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου