Εσύ τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

 - Κατερίνα Σίμου -

Αυτό το πράγμα που ρωτάμε τα παιδάκια σχεδόν από την κούνια, «τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν», δεν το κατάλαβα ποτέ. Δεν ξέρω αν το κάνουμε γιατί υπάρχει το ενδεχόμενο να ακούσουμε κάτι αστείο, τον μικρό Νικόλα να λέει ότι θέλει να γίνει οδηγός Formula 1 ή για να ελέγξουμε ότι όλα βαίνουν καλώς: η κοπελίτσα θέλει να γίνει μπαλαρίνα και ο γιος αστροναύτης -τι γραφικό! 

Η ερώτηση επαναλαμβάνεται σε τακτικά διαστήματα. Αργότερα, γύρω στο Γυμνάσιο, υπάρχουν οι συνήγοροι του διαβόλου. Θέλεις να γίνεις δικηγόρος; Θα μπορούσες να υπερασπιστείς δολοφόνους; 

Κάτσε, βρε ρήτορά μου, κατευθείαν στα άκρα το πάμε; Έχω το όνειρό μου και θα μου βάλεις αμέσως το ηθικό δίλημμα; Μη συζητήσουμε το δίκαιο, το σωστό, το ωραίο του επαγγέλματος, να πάμε κατευθείαν στα extreme; 

Αν θες να με κάνεις να το δω ρεαλιστικά, πες μου πόση γραφειοκρατεία θα αντιμετωπίσω και πόσα ατελείωτα ράφια με χαρτούρα θα έχω! Παρόμοιες καταστάσεις αν απαντήσεις ότι θέλεις να γίνεις γιατρός (είναι πολλά τα λεφτά -αλλά και τα χρόνια-  Άρη!), ή αν είσαι γυναίκα και θέλεις να γίνεις πιλότος (και πώς θα κάνεις οικογένεια;).

Αργότερα (Λύκειο;) η ερώτηση και η απάντηση είναι πιο άμεσες και πιο σημαντικές. Τι θέλω ή τι πρέπει να γίνω όταν μεγαλώσω. Αυτή τη φορά, το πρέπει, δεν έχει να κάνει με το τι θέλουν οι γονείς αλλά με το τι πρέπει, ώστε να βρω δουλειά όταν τελειώσω. Ποια επαγγέλματα δεν είναι κορεσμένα; Και αν υπάρχει πάντα «ψωμί» σε ένα φούρνο πώς να γίνω φούρναρης αν δεν αντέχω το αλεύρι;

Αν σκοπεύεις να ακολουθήσεις το επάγγελμα ενός από τους γονείς σου, είναι δική σου επιλογή. Έχεις μεγαλώσει με την ιδέα ότι θα αναλάβεις το γραφείο ή το μαγαζί. Μπορεί να μην είναι το πιο πρωτότυπο να διαλέξεις αυτό το δρόμο, αλλά είναι και λίγο φυσικό. Το περιβάλλον σου επηρεάζει τις αποφάσεις σου και αν οι γονείς σου δε βλαστημάνε κάθε ώρα και λεπτό τη ζωή και τη δουλειά τους, είναι φυσικό να διαλέξεις κάτι που σου είναι γνώριμο. Εγκυμονεί όμως και πολλούς κινδύνους. 

Ο πρώτος είναι να ανακαλύψεις ότι τελικά δεν είναι ότι νόμιζες ότι θα ήταν. Ο δεύτερος, ειδικά αν κληρονομήσεις ένα ιατρείο, ένα δικηγορικό γραφείο, ένα κατάστημα που βασίζεται σε έντεχνη, χειρωνακτική δουλειά, είναι να μην είσαι τόσο καλός στο αντικείμενο όσο ο γονιός σου.

Όσες πλάτες και αν σου κάνουν, όσο και αν σε βοηθήσουν, όσο και αν έρχονται στο γραφείο με το πι, αντί να απολαμβάνουν τη συνταξιοδότησή τους, κάποια στιγμή θα πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και κάποια στιγμή ίσως έρθει η σύγκριση.

Υπάρχουν εκείνοι που δεν ξέρουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Δεν ξέρουν γιατί δε βρήκαν τη φυσική επέκταση του χεριού τους όταν έπιασαν ένα πινέλο να ζωγραφίσουν, δε σκέφτηκαν πως αυτό θέλουν να κάνουν για το υπόλοιπο της ζωής τους όταν έλυσαν μια εξίσωση. Υπάρχουν αυτοί που δεν ξέρουν τι θέλουν γιατί είναι καλοί μαθητές σε όλα τα μαθήματα ή είναι μέτριοι σε όλα. 

Εκείνοι που διανύουν μια εφηβεία αρκετά δύσκολη ώστε να εστιάζουν σ᾽ αυτήν και να μην μπορούν να φανταστούν τι θα θέλουν να κάνουν κάθε μέρα όταν θα είναι 30, 40, 50 χρονών.

Συχνά παρεξηγούνται ως παιδιά που δεν έχουν όνειρα και φιλοδοξίες. Έχουμε μπερδέψει τα όνειρα με την πραγματικότητα. Το να μη ξέρεις τι θέλεις να κάνεις δεν είναι έλλειψη φιλοδοξίας. Το να θέλεις να είσαι όλη μέρα στο κρεβάτι και να ζεις, από επιλογή και όχι ανάγκη, από το μισθό ή τη σύνταξη των γονιών σου, είναι.

Το σύστημα δε μας αφήνει χρόνο να βρούμε σε τί είμαστε καλοί. Τα γρανάζια απαιτούν να μπούμε σε ένα ρυθμό με φροντιστήρια, κατευθύνσεις και πλάνα πριν προλάβουμε να ψάξουμε και να δούμε. Φυσικά μπορείς να αλλάξεις αλλά υπάρχει πάντα μια πανικοβλημένη φωνή στην αλυσίδα: «Προετοιμαζόταν για θεωρητική κατεύθυνση και ξαφνικά...».

Δεν αρκεί να ρωτήσεις ή να δεις κάποιον που ήδη κάνει το επάγγελμα. Ή θα το εκθειάσει ή θα το θάψει. Και κανένας δεν μπορεί να σου πει πώς θα το βιώσεις εσύ.

Όσο για τα παιδικά μας όνειρα και σχέδια, αν είχαμε; Συχνά είτε μας τα παίρνουν είτε τα χάνουμε μόνοι μας. Δεν έγινα αρχιτέκτονας γιατί μια μέρα έκλεισα τα μάτια μου και δεν είδα χαρτιά και σχέδια. Δε θα μάθω ποτέ αν θα ήμουν μια καλή δικηγόρος, μια καλή ζαχαροπλάστης ή χορεύτρια. 

Και αν το όνειρό σου είναι πέρα από τα ασφαλή επαγγέλματα;

«Κάνε το χόμπι σου αλλά αφού πάρεις πτυχίο» -ποιός ξέρει πόσα ταλέντα χάθηκαν με αυτό τον τρόπο; Μπορείς όμως να κατηγορήσεις και αυτούς που σε θέλουν στο «σίγουρο» δρόμο; Αυτό δε σε κρατάει σε μια σχολή που δε σε γεμίζει;

Φοβάμαι τα παιδιά που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να γίνουν και μένουν σταθερά. Κάποια -ευτυχώς όχι όλα- θα απογοητευτούν. Είτε γιατί δε θα καταφέρουν να κάνουν αυτό που ονειρεύονται, είτε επειδή θα τα καταφέρουν και δε θα είναι αυτό που περίμεναν.

Καλό θα ήταν, επίσης, να μην παίζουμε το παιχνίδι του τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις από την κούνια. Δημιουργεί ένα κάποιο άγχος και καλεί να κάνει κανείς μια επιλογή πριν αυτό είναι απαραίτητο. Άσε που είναι ανόητο, γιατί τα πεντάχρονα παιδιά του σήμερα σε 20 χρόνια, με τον τρόπο και το ρυθμό που αλλάζει ο κόσμος, θα κάνουν επαγγέλματα που δεν υπάρχουν ακόμα σήμερα.

Πανελλήνιες έρχονται και το άγχος φτάνει το ζενίθ. Ξέρεις ή δεν ξέρεις πού θες να πας και πώς;

Μπορεί να μη βρεις το μονοπάτι σου αμέσως -έχεις όμως ένα μονοπάτι και θα το βρεις αργά ή γρήγορα. Κάθε κατρακύλα, κάθε λάθος στροφή θα σε φέρει πιο κοντά. Δε ζούμε όλοι το όνειρό μας. Δεν είμαστε όλοι ηθοποιοί, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές.

Άλλοι, οι πιο ρεαλιστές, κάνουν το μονοπάτι που βρέθηκαν όνειρό τους. Άλλοι βρίσκουν αργότερα, όχι στα 18 τους, το όνειρό τους. Άλλοι βρίσκουν απλά μια δουλειά.

Για όλα υπάρχει χρόνος.  

http://www.ilov.gr

ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΣΊΜΟΥ

Πρώην αιώνια απαισιόδοξη, το ποτήρι είναι όχι μόνο μισοάδειο αλλά δεν πρόκειται να γεμίσει ποτέ, αλλάζω σιγά-σιγά και το χαίρομαι! Δεν είμαι κουλ, δεν πουλάω τρέλα, δεν επεμβαίνω, θα σου πάρει λίγο να με συνηθίσεις. Η ζωή μου άλλαξε θετικά όταν άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά, αν κι όχι να εφαρμόζω πάντα το «ποιά πράγματα θα έκανες αν δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση να αποτύχεις;» Ilov ένα καλό βιβλίο, λουλούδια στο γραφείο μου, τον ήλιο και το μαύρο χρώμα.

Website: iLov.gr