Όταν λες σε κάποιον ότι έχεις έναν αδερφό ή μία αδερφή, το φυσιολογικό είναι πως θα σου πει κάτι στα πλαίσια του «όταν ήσασταν μικρά φαντάζομαι χαμός στο σπίτι». Υπάρχουν όμως και κάποια αδέρφια που δεν τσακώνονταν για τα παιχνίδια ή ποιο δωμάτιο θα πάρουν γιατί η διαφορά ηλικίας ήταν τόσο μεγάλη που δεν υπήρχαν κοινά για να τσακωθoύν. Γιατί όταν ο ένας πάει νήπιο και ο άλλος τελειώνει το Λύκειο, τι λόγος μπορεί να υπάρχει για να τσακωθείς;
Τα αδέρφια με μεγάλη διαφορά ηλικίας έχουν ζήσει και λίγο εδώ που τα λέμε σαν μοναχοπαίδια. Έμαθαν από μικρά ότι είναι μόνα τους μέσα στο σπίτι και τα αδέρφια τους, αν ζουν σε διαφορετικό μέρος, έρχονται σε γιορτές, αργίες και καλοκαίρια. Τα δευτερότοκα παιδιά σε τέτοιες περιπτώσεις γίνονται και λίγο κακομαθημένα γιατί όλοι πέφτουν πάνω τους και ικανοποιούν κάθε τους επιθυμία. Είναι το στερνοπούλι που έχει μείνει πίσω και δίνει ζωντάνια μέσα στο σπίτι. Επίσης δεν τους χαλάνε χατίρι επειδή νομίζουν ότι νιώθουν μοναξιά και ζηλεύουν τα άλλα παιδάκια που έχουν αδέρφια με μικρές διαφορές ηλικίας. Ωστόσο αναπληρώνεται το κενό με τέτοιου είδους τεχνάσματα, ή πάντα μένει μια πληγή ανοιχτή για τα χαμένα χρόνια;
Τα μεγάλα αδέρφια πάντα έχουν το ρόλο του προστάτη. Δε θέλουν να πάθουν κάτι τα μικρά τους αδερφάκια, να πληγωθούν και να κλαίνε, ξεχνώντας ότι κάποτε και αυτοί υπήρξαν παιδιά. Θέλουν να τους μάθουν τον κόσμο για να μην πέσουν σε κακοτοπιές, να τους δείξουν πώς είναι η ζωή και να είναι εκεί πλάι τους. Τους γεμίζουν με δώρα, φιλιά, αγκαλιές και πειράγματα. Θέλουν να περνούν χρόνο μαζί αν και δεν τους θέλουν και πάντα μαζί. Πάντα υπάρχει μέχρι κάποια ηλικία ένα μικρό χάσμα που τους καλεί να είναι σε κάποιες περιπτώσεις αποκομμένοι μεταξύ τους. Δεν μπορούν να βγαίνουν μαζί, να κάνουν πράγματα που κάνει ο μεγάλος αδερφός/ή, όσο και αν στεναχωριούνται και κλαίνε, είναι η πικρή αλήθεια.
Τα μικρότερα αδέρφια συνήθως τραβάνε μεγάλα ζόρια, ειδικά όταν τα αδέρφια τους μένουν μακριά. Ζηλεύουν που βλέπουν αδέρφια με κοινά ενδιαφέροντα, θέλουν και αυτά να το έχουν. Μαθαίνουν να επικοινωνούν μέσω τηλεφώνου και να μεταφέρουν όλα τα νέα κάθε βράδυ για να μην χάνουν την επαφή. Από το πιο μικρό τους κατόρθωμα μέχρι τα σοβαρά τους. Τα δευτερότοκα παιδιά βλέπουν τα πρωτότοκα σαν ήρωες και υπάρχει έντονο το αίσθημα θαυμασμού και θέλουν να τους μοιάσουν. Είναι οι μικροί τους θαυμαστές που είναι έτοιμοι να τους χειροκροτήσουν σε κάθε στόχο που θέλουν να πετύχουν. Επιθυμούν και οι ίδιοι να πετύχουν στη ζωή τους και πολλές φορές ακολουθούν τα αδέρφια τους.
Ανεξάρτητα από τη διαφορά ηλικίας, η αγάπη μεταξύ τους είναι τόσο ισχυρή που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τη σπάσει. Είναι ένας τόσο ισχυρός δεσμός που μένει αγέρωχος μέσα στο χρόνο. Όσο μακριά και αν είναι, όσες αλλαγές και να έχουν γίνει στη ζωή του ενός ή του άλλου, πάντα υπάρχει μια επικοινωνία μεταξύ τους. Όταν συναντιούνται είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα μακριά ο ένας από τον άλλον. Μιλούν τα μάτια και η καρδιά και λένε περισσότερα από το στόμα και τις λέξεις. Είναι τόσα αυτά που τους ενώνουν, που αυτά που τους χωρίζουν είναι μηδαμινά.
Όσα χρόνια και να τα χωρίζουν, τα αδέρφια είναι δεσμοί αίματος που δε σπάνε. Η αγάπη δεν έχει όρια και ηλικίες, είναι αδερφική και δεν υπάρχει καμία όμοιά της. Αγάπη ανιδιοτελής που περνάει κύματα και παραμένει πάντα εκεί. Αναλλοίωτη, έτοιμη να παλέψει σε κάθε εμπόδιο.
Υ. Γ.:  Έχω και εγώ ένα αδερφό κατά 13 χρόνια μεγαλύτερο. Πολλές φορές, λέω, δε με γεννούσε η μάνα μου νωρίτερα; Αλλά τελικά, όσο και αν τα χρόνια και οι αποστάσεις μας χωρίζουν, δεν τον αλλάζω με τίποτα και με κανέναν. Αφιερωμένο λοιπόν στον Γιώργο Κόντε!