Ημερομηνία δημοσίευσης άρθρου: Φεβρουαρίου 20, 2016 Συγγραφέας: Κική Χρυσοστόμου
Ελεύθερη μετάφραση από Κική Χρυσοστόμου
1. Θέτουμε όρια σε ορισμένες συμπεριφορές. Τα παιδιά μαθαίνουν καλούς τρόπους, ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν ξέρουν τι στάση να κρατήσουν.
Για παράδειγμα, όταν το παιδί θυμώνει και χτυπάει άλλα παιδιά, του λέμε «δεν χτυπάμε» και το παροτρύνουμε να φανερώνει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του.
2. Βάζουμε (δεν επιβάλλουμε!) κανόνες σαφείς, απλούς και αποδεκτούς από όλους, για μία αρμονική συμβίωση. 3. Επιβραβεύουμε την καλή συμπεριφορά των παιδιών και δεν τους δίνουμε σημασία μόνο όταν ζωηρεύουν ή κάνουν αταξίες• διαφορετικά θα τραβούν την προσοχή μας με αυτού τού είδους τα τεχνάσματα. 4. Ενίοτε χρειάζεται να είμαστε ελαστικοί και υποχωρητικοί και να δίνουμε στα παιδιά το δικαίωμα τής επιλογής.
Για παράδειγμα, αφήνουμε το παιδί να διαλέξει τα ρούχα που θέλει να φορέσει, όμως δεν του επιτρέπουμε να διαλέξει το φαγητό ή την ώρα τού ύπνου.
5. Όταν το παιδί αθετήσει κάποιον κανόνα, πρέπει να δράσουμε αμέσως. Δεν ανοίγουμε συζήτηση ούτε τσακωνόμαστε μαζί του. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην επιτρέψουμε να περάσει το δικό του.
Εάν το παιδί αντιδράσει με έντονο τρόπο, τότε χρησιμοποιούμε την τεχνική πειθαρχίας «time out».
6. Τα παιδιά έχουν ανάγκη τη στοργή μας και την κατανόησή μας• εμείς πάλι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κι αυτά αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους.
Μην απελπίζεστε πάντως, σε τελική ανάλυση εμείς είμαστε οι ενήλικοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου