Την λένε επιθυμία και ορίζει το μυαλό, το κορμί και τη ζωή σου

Της Μαρίας Βουζουνεράκη

Επιθυμία..

Επιθυμία που ανάβει όπως ένα κερί. Σιγοκαίει όσο το φυτίλι αντέχει και σβήνει αφήνοντας μια μαύρη γραμμή.

Η επιθυμία που γεννιέται στο μυαλό και σιγοκαίει το κορμί. Μυαλό που πλάθει το άγνωστο μέσα από φανταστικές εικόνες δημιουργώντας εξωπραγματικούς χαραχτήρες.

Επιθυμία μέσα από το άγνωστο.

Αυτό που θες να δαμάσεις , να το κατακτήσεις, να κυριαρχήσεις στο μυαλό της ανθρώπινης φιγούρας που σε προκάλεσε.

Είναι όλα στα μυαλό μας τελικά; Γεννιούνται και πεθαίνουν εκεί;

Η επιθυμία του μυαλού είναι ισχυρότερη από του κορμιού. Το κορμί το ξεγελάς, μα το μυαλό θα μένει να φωνάζει όλα όσα θέλησες να αποφύγεις .

Οι άνθρωποι που έρχονται στην ζωή μας και κατακτούν το μυαλό μας, παραμένουν εκεί. Ακόμα και αν η επιθυμία μας δεν πραγματώθηκε ποτέ.

Εκείνοι που γοητεύονται από την εικόνα μας, αποζητώντας την ολοκληρωτική παραδοχή μας, στοχεύουν στην ικανοποίηση της σάρκας χωρίς να ενδιαφέρονται να κατακτήσουν  το μυαλό μας. Μπορεί να προκύψει στην πορεία. Μπορεί και όχι. Ο χρόνος αλλοιώνει ότι βρει στο πέρασμα του και όταν η εικόνα φθαρεί, στερεύουν και οι ίδιοι.

Εκείνοι που στοχεύουν στο μυαλό μας, ίσως έχουν μάθει πως, αν δεν προστάξουν οι αισθήσεις, θα απολαύσουν πρόσκαιρα ότι πόθησαν.

Όσο το μυαλό παραμένει ζωντανό, τόσο θα συνεχίζουμε να βλέπουμε «ίδιο» το αντικείμενο του πόθου μας χωρίς τις φθορές του χρόνου. Γιατί ,αυτό που ποθήσαμε, παραμένει εκεί αναλλοίωτο.

Ο καθένας μας θα πρέπει να αναζητήσει μέσα του, τι τον οδηγεί κάθε φορά να πλάθει ανθρώπους στο μυαλό του, να τους εξιδανικεύει, να τους τοποθετεί στον θρόνο τους και μετά να τους γκρεμίζει με τα ίδια του τα χέρια όταν δεν εκπληρώσουν όσα φαντάστηκε.

Συνήθως θέλουμε αυτοί που θα μας κατακτήσουν να είναι «ανώτεροι» μας, ιδανικοί, χωρίς ελαττώματα.

Όσο δυσκολευόμαστε να κατακτήσουμε εμείς την ιδανικά πλασμένη εικόνα, τόσο την νιώθουμε να απομακρύνεται. Έχουμε τοποθετήσει τον εαυτό μας ένα σκαλί πιο κάτω, που ποτέ δεν μας οδηγεί στον στόχο μας.

Μήπως έτσι μας βολεύει τελικά; Μήπως αυτό επιζητούμε: Ένα αερικό, κάτι άπιαστο, κάτι μεγάλο, για να βαφτίσουμε σπουδαία επίσης και τα συναισθήματα μας;

Μάλλον.. συμβαίνει συχνά..

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει να μιλούν για καρμικούς έρωτες, πάθη, μεγαλειώδη συναισθήματα, άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει τα παραπάνω, αλλά τα έχουν καλλιεργήσει με επιμέλεια στο μυαλό τους;

Όλα γεννιούνται στο μυαλό μας  τελικά!

Όχι ότι είναι κακό! Απλά δεν μας βοηθάει να «πέσουμε» ομαλά. Γιατί θα πέσουμε, είναι το μόνο σίγουρο.  Γιατί δεν υπάρχουν « ιδανικοί άνθρωποι», απλά άνθρωποι!

Με ελαττώματα, σάρκα, οστά, καθημερινότητα, εργοδότη, οικογένεια.. φυσιολογικά πράγματα δηλαδή, που καθορίζουν και μεταβάλλουν την διάθεση και την συμπεριφορά μας κάθε φορά!

Έτσι λοιπόν μπορεί να πρωί να ξυπνήσουμε και να ανακαλύψουμε ότι ο «κύριος ιδανικός», είναι ένα «ανθρωπάκι» χωμένο στην καθημερινότητα του, που θέλησε να ζήσει το «όνειρο» του.

Το μυαλό σχεδιάζει και το σώμα εκτελεί τελικά, όταν υπάρχει πλήρη αρμονία. Όταν οι άνθρωποι που γοητεύουν το μυαλό μας είναι αυτοί που έχουν την πρόθεση να παραμείνουν.  Όχι αυτοί που εξιδανικεύσαμε.

Τι αντέχει στο χρόνο τελικά;

Μα η επιθυμία που παραμένει ζωντανή όπως η φλόγα ενός κεριού, όσες φορές και αν χρειασθεί να ξανά ανάψουμε το φυτίλι.

Το κερί μπορεί να λιώσει, μα στο τέλος αυτό που αφήνει, είναι ένα νέο δημιούργημα, όχι όπως αυτό που λατρέψαμε αρχικά, αλλά ένα μικρό κομμάτι από το ίδιο φυτίλι, ικανό να αναζωπυρώσει την φλόγα.

αναπνοές