Ιωάννα Γκανέτσα
«Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης είναι γεμάτη».
Η αποκαλούμενη «γιαγιά της οικογενειακής θεραπείας», Αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια Virginia Satir το θέτει απλά και σωστά.
Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να έχουν αυτοεκτίμηση.
Να είναι σίγουροι ότι μπορούν να τα καταφέρουν.
Ότι μπορούν να δώσουν τα κατάλληλα εφόδια στα παιδιά τους, όποια είναι αυτά κατά τη δική τους κρίση.
Να ξέρουν πού πατάνε και να είναι σίγουροι για κάθε βήμα που κάνουν ώστε να αναθρέψουν τα παιδιά τους σωστά.
Όταν οι ίδιοι οι γονείς αισθάνονται ενοχές, όταν νιώθουν ότι κάνουν περισσότερα λάθη παρά σωστά, η αυτοεκτίμηση τους μειώνεται.
Θεωρούν ότι δεν είναι επαρκείς ως γονείς.
Σε αυτή την περίπτωση είναι δύσκολο να διδάξουν και στα παιδιά τους να έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση, εφόδιο πολύ σημαντικό για τη μετέπειτα ζωή τους.
Τα παιδιά εκτός από αγάπη και επικοινωνία, είναι απαραίτητο να αισθάνονται ότι μπορούν να τα καταφέρουν.
Ότι είναι ικανά.
Όταν ακούν περισσότερες φορές τη λέξη «μη», από τη λέξη «προσπάθησε», πώς γίνεται να περιμένουν οι γονείς από αυτά, να βρουν το θάρρος να προχωρήσουν στη ζωή τους μόνα τους;
Το «μη» δεν διδάσκει τίποτε στα παιδιά. Πρέπει να εξηγείς τις συνέπειες μιας πράξηςκαι να το αφήνεις να επιλέξει όπου είναι εφικτό. Αυτό βεβαίως, δεν σημαίνει ότι θα το αφήσεις να πηδήξει από το μπαλκόνι για να καταλάβει ότι αφού δεν έχει φτερά ή δεν είναι ο σούπερμαν, θα πέσει και θα γκρεμοτσακιστεί.
Μπορείς όμως να μην τρέχεις σαν υστερικός από πίσω του στην παιδική χαρά και να φωνάζεις «μηηη!» σε κάθε τι που κάνει και «μην πέσεις», «μην τρως χώμα», «μην πηγαίνεις σε αυτή την τσουλήθρα, θα χτυπήσεις».
Τι θα γίνει αν χτυπήσει; Μήπως θα είσαι από πίσω του μια ζωή;
Σε ποια ηλικία θα μάθεις στο παιδί σου ότι καθετί που επιλέγει να κάνει ή να μην κάνει, έχει και συνέπειες;
Πότε θα του μάθεις να πιστεύει στον εαυτό του και τις δυνατότητες του;
Γιατί αυτά δεν γίνονται από την μια μέρα στην άλλη. Αποτελούν βιώματα.
Μην τα μπερδεύετε όμως. Αυτοεκτίμηση είναι η γνώση ότι αξίζω, ότι μπορώ.
Δεν είναι η ενίσχυση του «Εγώ» ενός παιδιού όπως συνηθίζουν να κάνουν κάποιοι γονείς: «εσύ είσαι ο καλύτερος, ο ομορφότερος, ο εξυπνότερος, ο πρώτος σε όλα».
Κάθε γονιός εννοείται πως βλέπει το παιδί του ως όλα τα παραπάνω. Δεν μπορεί όμως η κοινωνία να γεμίσει με παιδιά που αισθάνονται τον εαυτό τους, ως τον καλύτερο. Αυτό δεν είναι αυτοεκτίμηση, είναι αλαζονεία.
Εμείς οι γονείς λοιπόν, πρέ πει σε μια φράση να πιστεύουμε ότι είμαστε αξιόλογοι άνθρωποι, για να μεγαλώσουμε αξιόλογα παιδιά.
Πρέπει να πιστεύουμε ότι κάθε μέλος της οικογένειας αξίζει, να είμαστε υπερήφανοι και σίγουροι για την οικογένειά μας.
Πρέπει να εκτιμούμε κάθε μέλος της ξεχωριστά γι’ αυτό που είναι και να τονώνουμε ο ένας την αυτοεκτίμηση του άλλου, επιδοκιμάζοντας κάθε προσπάθεια.
Τέλειες οικογένειες, φυσικά και δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς ή τέλεια παιδιά.
Τέλειες προσπάθειες όμως, πάντα υπάρχουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου