Κυριακή απόγευμα, ένα όπως όλα τα άλλα μόνο που σήμερα αποφάσισες να βγεις από το εργένικο σου διαμέρισμα για μια βόλτα. Ο δρόμος σε βγάζει στο λιμάνι δίπλα απ΄ το σπίτι σου. Κόσμος, παιδιά, οικογένειες βγήκαν να απολαύσουν την τελευταία μέρα πριν η ρουτίνα της βδομάδας ξαναχτυπήσει. Στο διπλανό πάρκο τα παιδιά στις κούνιες και στις τραμπάλες και ανήσυχοι γονείς έτοιμοι να τα προστατεύσουν αν πέσουν κάτω ή αν φοβηθούν. Λίγο πιο πέρα, ένα ζευγάρι με το νεογέννητο μωρό τους απολαμβάνει το φραπεδακι του.
Χαλαρή ατμόσφαιρα και ο κόσμος φαντάζει λίγο πιο όμορφος με αυτές τες εικόνες οικογενειακής ευτυχίας. Με το τέλος της βόλτας όλες αυτές οι οικογένειες θα πάνε σπίτι τους και θα κλείσουν την πόρτα πίσω τους. Τι συμβαίνει όμως όταν κλείσει αυτή η πόρτα;
Πολλές από αυτές τες εικόνες μετατρέπονται σε εφιάλτη. Οι γονείς αρχίζουν τις φωνές και τα παιδιά τα κλάματα. Η μάνα κρατάει το μάγουλό της για να κρύψει το σημάδι από το χαστούκι και το έφηβο παιδί της τερματίζει τη μουσική στα ηχεία για να μην ακούει άλλο τα ουρλιαχτά. Μην νομίζεις ότι δε θα τον στιγματίσουν αυτές οι στιγμές ακόμα και αν διαλέγει να μην τις βλέπει. Ο έφηβος αντιλαμβάνεται την σκηνή που διαδραματίζεται εκείνη τη στιγμή στο σαλόνι, γιατί έχουν γίνει πλέον μέρος του εβδομαδιαίου προγράμματος στο σπίτι.
Τι συμβαίνει όμως, όταν κλείσει αυτή η πόρτα; Ο σύζυγος έχει μάθει να σφίγγει τα δόντια όταν έρχεται η ώρα που η γυναίκα του θα τον κατακρίνει για όλα και θα τον μειώσει με κάθε τρόπο, με κάθε λέξη. Που θα ακούσει για ακόμα μια φορά πόσο άχρηστος είναι και πόσα λίγα προσφέρει στην οικογένειά τους ακόμα και αν ξημεροβραδιάζεται στη δουλειά σαν το σκυλί.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν καταπιεσμένοι σε μια σχέση, που βιώνουν τη βία σε μια σχέση -ψυχολογική και σωματική- τι να είναι χειρότερο; Δεν υπάρχει σύγκριση, το να σε βάζουν κάτω και να χτυπάνε με τες γροθιές τους είναι αισχρό όπως και το να σε βάζουνε κάτω και να σε χτυπάνε με τις λέξεις τους. Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σε τόσο τοξικό περιβάλλον που όταν πια ενηλικιωθούν δεν ξέρουν τι αξίζουν και τι θεωρείται φυσιολογικό σε μια σχέση. Όταν μεγαλώνεις ακούγοντας συνεχώς πόσο μεγάλο λάθος είναι η ύπαρξή σου και πόσο σκάρτος άνθρωπος είσαι τότε όχι, δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις στις απαιτήσεις της καθημερινότητας αυτού του κόσμου, ή μάλλον σου μάθανε πως δεν μπορείς.
Ζούμε σε μια κοινωνία που δυστυχώς έχει μάθει να κλείνει τα αυτιά και τα μάτια σε τόσο ακραίες καταστάσεις. Έχουν να λένε πως λίγη σκληρή κριτική κάνει καλό, πως όταν ακούς τους γονείς σου τότε τίποτα δεν μπορεί να είναι λάθος. Μεγαλώνουμε ανθρώπους που νομίζουν ότι πρέπει να χτυπήσουν τον σύντροφό τους για να δείξουν τη δύναμή τους, ανθρώπους που δεν έχουν στόχους γιατί το μόνο που άκουγαν μεγαλώνοντας είναι πως είναι ανάξιοι κι έχουν μια συνεχή απογοήτευση, ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν σχέσεις γιατί δεν ξέρουν ποια είναι η μορφή της αγάπης και του σεβασμού. Κανένας από αυτούς δε φταίει, δε φταίνε που τους μάθανε έτσι, δε φταίνε που μεγαλώσανε έτσι, δε φταίνε και το σιχαίνονται αυτό που αναγκάστηκαν να γίνουν. Γιατί αν δεν τους σταματήσει κάποιος, αν δε βρεθεί κάποιος στη ζωή τους να τους καθοδηγήσει, τότε δε θα μάθουν ποτέ ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος για να ζεις.
Τα ένοχα μυστικά που κρύβουν τα σπίτια ποτέ δε θα τα μάθουμε, ποτέ δε θα ξέρουμε όλη την αλήθεια αλλά θέλω να θυμίσω πως αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς. Αρκετά κλειστά στόματα, ανοίξτε τις πόρτες των σπιτιών σας και μην κρύβεστε πίσω από ψεύτικες αλήθειες που θα ακολουθήσουν τόσες γενιές.
Eπιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Σοφία Καλπαζίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου