Ημερομηνία δημοσίευσης άρθρου: Μαΐου 26, 2015 Συγγραφέας: KidsGo Κατηγορία: Ψυχολογία
Θυμάμαι τον εαυτό μου σε ηλικία δώδεκα ετών να έχω μεγάλη δυσκολία να σταθώ απέναντι από κόσμο σε δημόσιο χώρο. Δεν ήθελα να τραβάω την προσοχή, θεωρούσα πως όλοι με κατέκριναν, με σχολίαζαν, με κορόιδευαν. Έτρεμα κάθε πρωί να μην με φωνάξουν να πω εγώ την προσευχή στο προαύλιο. Όσες φορές κι αν την έκανα πρόβα στο σπίτι, ήμουν βέβαιη πως την ώρα εκείνη θα έχανα τα λόγια μου. Αυτό μου προκαλούσε τόσο άγχος που την ώρα εκείνη το στομάχι μου δενόταν κόμπος, ίδρωνα ολόκληρη, έτρεμα και το αποτέλεσμα 9 στις 10 ήταν όντως να χάσω τα λόγια μου, γεγονός που πυροδοτούσε ακόμα περισσότερο τη φοβία μου.
Μου ήταν αδύνατον να μιλήσω σε δάσκαλο ή καθηγητή ζητώντας το δίκιο μου, αν με είχε αδικήσει, κι όσες φορές το προσπάθησα μ’ έπιασαν τα κλάματα. Πολλά πράγματα δεν θυμάμαι από την παιδική κι εφηβική μου ηλικία, αλλά οι στιγμές αυτές έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό μου.
Μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμουν το πρόβλημά μου, σύγκρινα τον εαυτό μου με τα άλλα παιδιά και δεν ένιωθα φυσιολογική. Το άγχος μου αυτό και η σκέψη πως αν εμφανιστώ μπροστά σε κόσμο σίγουρα θα με σχολιάσουν αρνητικά, με οδήγησε σε απομόνωση και θλίψη. Οι γύρω μου με χαρακτήριζαν ντροπαλή, εγώ ήξερα ότι έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και καθόλου αυτοπεποίθηση. Στα 18 μου είχα πάρει πια την απόφαση να ασχοληθώ με την ψυχολογία, περισσότερο για να καταλάβω τον εαυτό μου και να τον βοηθήσω ενδεχομένως.
Στο Πανεπιστήμιο έμαθα πια πως αυτό που είχα ονομάζεται κοινωνική φοβία. Είχα όλα τα συμπτώματα που το επιβεβαίωναν. Υπερβολικό άγχος που σωματοποιούνταν και αυτό που πάθαινα πολλές φορές έμοιαζε με κρίση πανικού. Υπέφερα για πολλά χρόνια και κανείς δεν μπορούσε να με καταλάβει. Με μάλωναν για τη «συστολή» μου, για την έλλειψη θάρρους, για το γεγονός ότι ποτέ δεν διεκδικούσα αυτό που μου άξιζε. Όταν επιτέλους έμαθα τι σημαίνει κοινωνική φοβία, αποφάσισα να αυτοθεραπευτώ. Δεν είχα άλλη επιλογή. Διαφορετικά είναι βέβαιο πως θα γινόμουν καταθλιπτική ή θα έβρισκα διέξοδο στο αλκοόλ και σε άλλες ουσίες, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω γιατί έπασχα από κοινωνική φοβία. Σύμφωνα με τους ειδικούς, κάποιο βίωμα σε μικρή ηλικία συνετέλεσε σε αυτό. Ίσως κάποια στιγμή να με κορόιδεψαν, να με χλεύασαν τα άλλα παιδιά κι εγώ ως πολύ ευαίσθητο παιδί κλείστηκα στον εαυτό μου. Οι γονείς μου ήταν αρκετά επικριτικοί, με σύγκριναν συχνά με τη μεγαλύτερη αδελφή μου που ήταν τέλεια σε όλα κι αυτό δεν βοήθησε καθόλου την κατάσταση. Λίγο ασχολήθηκα με το να το εξηγήσω, περισσότερο με ενδιέφερε πως θα το ξεπεράσω. Διάβασα πως χρειάζεται ψυχοθεραπεία γι’ αυτό – για φάρμακα ούτε καν το σκεφτόμουν, εξάλλου ευτυχώς ακόμα δεν υπέφερα από βαριά κατάθλιψη ώστε να καταφύγω σε τέτοιου είδους αγωγή. Μέσω του Πανεπιστημίου είχα όλη τη βιβλιογραφία στα χέρια μου κι έτσι αποφάσισα να βοηθήσω μόνη μου τον εαυτό μου.
Ξεκίνησα με την εκλογίκευση. Τι θα μπορούσε να μου συμβεί αν σηκωνόμουν όρθια στο κατάμεστο αμφιθέατρο να κάνω μια ερώτηση; Ναι, θα ίδρωνα, θα κόμπιαζα και λοιπόν; Το δοκίμασα. Πήγα κόντρα στο φόβο μου. Δύσκολο στην αρχή, αλλά τελικά όχι ακατόρθωτο. Κάθε μέρα έκανα κι ένα μικρό βήμα. Το ότι το τολμούσα μου έδινε περισσότερο θάρρος και μου αναπτέρωνε το ηθικό. Τα κατάφερνα, άρα κάτι άξιζα. Ήμουν καλή φοιτήτρια και οι καθηγητές με ξεχώριζαν με τον καιρό. Τολμούσα όλο και πιο συχνά να εκφέρω άποψη στο αμφιθέατρο και μια μέρα σχολίασα κάτι με τόσο πάθος που όλοι με χειροκρότησαν! Η αυτοπεποίθησή μου τονώθηκε κι άρχισα να γίνομαι όλο και πιο εξωστρεφής. Δεν φοβόμουν πια μην με κοροϊδέψουν, με θαύμαζαν.
Μην φανταστείτε πως όλα αυτά έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη. Θαρρώ πως ήταν μια διαδικασία που κράτησε περίπου δύο χρόνια. Όμως, το γεγονός ότι τα κατάφερνα και μάλιστα μόνη μου, μου έδινε τεράστια δύναμη και ικανοποίηση. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να ξεπεράσω τη φοβία μου και να πιστέψω στον εαυτό μου. Τώρα πια, όταν καμιά φορά στις παρουσιάσεις των βιβλίων μου έρχονται και μου λένε πόση άνεση έχω να μιλάω δημόσια, σκέφτομαι «και πού να ξέρατε!».
Με το παράδειγμά μου σαφώς δεν καταργώ τη δύναμη της ψυχοθεραπείας και τη συμβολή των ειδικών σε παρόμοιες παθήσεις. Γνωρίζω ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει την κοινωνική φοβία μέσα από ψυχανάλυση με μεγάλη επιτυχία. Δυστυχώς, πολλοί πάσχοντες δεν αναζητούν βοήθεια κι έτσι φτάνουν μέχρι την κατάθλιψη, όπου εκεί πια τα πράγματα είναι μη αναστρέψιμα και χρειάζεται οπωσδήποτε η συμβολή του ειδικού θεράποντος. Άλλοι πάλι κάνουν κατάχρηση αλκοόλ ή ουσιών, διότι έχουν παρατηρήσει ότι αυτό τους βοηθά να είναι πιο «τολμηροί» στις κοινωνικές τους συναναστροφές. Δεν είναι, όμως, η λύση αυτή. Ποτέ δεν προσθέτουμε ένα πρόβλημα πάνω σε ένα άλλο, γιατί έτσι όχι απλά δεν το λύνουμε, αλλά το επιδεινώνουμε.
Η κοινωνική φοβία είναι μια ψυχική πάθηση που αντιμετωπίζεται. Ό,τι κι αν είναι αυτό που την έχει φέρει στη ζωή μας, εμείς οι ίδιοι έχουμε τη δύναμη να την παλέψουμε και να τη διώξουμε οριστικά. Όταν κανένας άλλος δεν πιστεύει σε μας, οφείλουμε να πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Να επικεντρωθούμε σε αυτά που καταφέρνουμε, σε αυτά που είμαστε άξιοι και καλοί και να εκλογικεύσουμε τους φόβους μας. Να πείσουμε τον εαυτό μας ότι όλα στο μυαλό μας είναι. Ο κόσμος γύρω μας, μας βλέπει ακριβώς όπως βλέπουμε τον εαυτό μας. Είναι ο καθρέφτης μας. Αν εμείς νιώθουμε ανάξιοι, έτσι μας βλέπουν. Αν εμείς οι ίδιοι κρίνουμε αρνητικά τον εαυτό μας, έτσι μας κρίνουν. Αν έχουμε αυτοπεποίθηση και νιώθουμε άξιοι και ικανοί, ακόμα κι αν δεν είμαστε πάντα, έτσι θα μας βλέπουν κι οι άλλοι. Για να μας θαυμάζουν δεν έχουμε παρά μόνο να γίνουμε αξιοθαύμαστοι. Κι αυτό μόνο στο χέρι το δικό μας είναι.
«Το κείμενο αποτελεί μια συνεργασία του flowmagazine.gr με την κ. Τζιρίτα. Δείτε περισσότερα για τη συγκεκριμένη αρθρογράφο εδώ.»
Πηγή: www.flowmagazine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου