«Είναι ο φίλος μου! Ο φίλος μου από την Σομαλία!»
Όταν η χρονιά ξεκίνησε, στην τάξη μας ήρθε ένας νέος μαθητής. Καθόταν μόνος του σε ένα θρανίο πίσω πίσω.
Ήταν ο Γιασκιρίτ. Ένα παιδί ήσυχο και ντροπαλό. Ήταν μελαχρινός με μεγάλα μελαγχολικά μάτια.
Είχε μόλις λίγους μήνες που είχε έρθει στην Ελλάδα. Γνώριζε ελάχιστες ελληνικές λέξεις και αυτή ήταν η πρώτη του χρονιά σε ελληνικό σχολείο. Είχε συνεχώς τα μάτια του κατεβασμένα, σαν να φοβόταν να κοιτάξει ακόμα και τους συμμαθητές του.
Τα παιδιά τον κοιτούσαν με περιέργεια. Στο μικρό χωριό, όπου μεγάλωναν δεν υπήρχε άλλο «μαυράκι». Βέβαια, στην τηλεόραση είχαν δει κι άλλους ανθρώπους σαν τον Γιασκιρίτ, όμως γι’ αυτά ήταν κάτι καινούριο.
Το μάθημα ξεκίνησε με ένα παιχνίδι στο μάθημα της Γεωγραφίας! Μπροστά από τον πίνακα κρεμάστηκε ο παγκόσμιος χάρτης. Τους μίλησα για τη Σομαλία, την πατρίδα του Γιασκιρίτ. Προσπάθησαν να τη βρουν στον χάρτη. Δεν τους έδειξα πού είναι ούτε τους έδωσα καμία άλλη πληροφορία. Μπορούσαν όμως να μου κάνουν ερωτήσεις στις οποίες θα απαντούσα αρνητικά ή θετικά. Ο Γιασκιρίτ παρακολουθούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το παιχνίδι, παρόλο που δεν καταλάβαινε και πολλά.
Τα παιδιά μού έκαναν μερικές ερωτήσεις – όχι πολλές – μέχρι που τελικά ανακάλυψαν τη Σομαλία!
Ρώτησα τον Γιασκιρίτ αν τα παιδιά μου έδειξαν τη σωστή χώρα και εκείνος χαμογελώντας έγνεψε καταφατικά κουνώντας το κεφάλι.
Τότε, ξεκίνησα να τους αναφέρω διάφορες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την Αφρική και τη Σομαλία. Αυτό που τους έκανε εντύπωση ήταν το πόσο μακριά βρισκόταν η Σομαλία από την Ελλάδα. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σε εκείνη τη χώρα! Πόσο διαφορετικός ο πολιτισμός, η κουλτούρα!
Ενδιαφέρονταν πολύ να μάθουν για εκείνη την τόσο μακρινή χώρα από την οποία είχε έρθει ο νέος μας φίλος. Με ενθουσιασμό ανέλαβαν να βρουν πληροφορίες για τη Σομαλία. Χωρίστηκαν σε ομάδες και μάλιστα όλοι διεκδικούσαν τον Γιασκιρίτ στην ομάδα τους για να τους βοηθήσει! Η μία ομάδα ανέλαβε να ασχοληθεί με γεωγραφικές πληροφορίες σχετικά με τη Σομαλία, άλλη ομάδα ασχολήθηκε με τα ήθη και τα έθιμα, άλλη με τη θρησκεία, τον πολιτισμό, την ιστορία…
Σκέφτηκαν να φτιάξουν ένα βιβλίο όταν βρουν όλα όσα χρειάζονται και ένα κολλάζ με διάφορες φωτογραφίες για να στολίσουμε την τάξη.
Ο Γιασκιρίτ, αν και πολύ ντροπαλός, βοηθούσε όλες τις ομάδες λέγοντάς τους ιστορίες από όσα θυμόταν από τη Σομαλία και από όσα του έλεγαν οι γονείς του. Θεωρούσε ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για την ολοκλήρωση της εργασίας είχε ο ίδιος. Το ίδιο ένιωθαν και τα υπόλοιπα παιδιά. Τον άφηναν να τους «συντονίζει» και τον ωθούσαν να παίρνει πρωτοβουλίες.
Μια μέρα έφερε στο σχολείο μερικά cd με τραγούδια από τη Σομαλία. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με την ιδέα. Έτσι, την επόμενη ημέρα όλα τα παιδιά έφεραν cd με την παραδοσιακή μουσική των τόπων τους. Ακούσαμε τραγούδια ηπειρωτικά, κρητικά, αλβανικά, ινδικά…
Οι ημέρες περνούσαν και ο Γιασκιρίτ δενόταν όλο και πιο πολύ με τους συμμαθητές του. Είχε γίνει φίλος με όλα τα παιδιά, τα οποία μάλιστα τον βοηθούσαν να μάθει ελληνικά! Και πράγματι, μάθαινε πάρα πολύ γρήγορα!
Στα διαλείμματα ωστόσο υπήρχαν κι άλλα παιδιά, τα οποία δεν είχαν γνωρίσει τον Γιασκιρίτ. Μερικά παιδιά έδειχναν πως δεν τον συμπαθούσαν, εξαιτίας του διαφορετικού του χρώματος. Στα πρώτα όμως αρνητικά (ίσως ρατσιστικά) σχόλια που ακούστηκαν, έμπαιναν πάντα μπροστά οι φίλοι του! Ο ίδιος μπορεί να μην καταλάβαινε τι σημαίνουν οι λέξεις που έλεγαν, μπορούσε όμως να ξεχωρίσει αν είχαν θετικό ή αρνητικό νόημα!
Η αντίδραση όμως των συμμαθητών του ήταν συγκινητική. Τον προστάτευαν και τον υποστήριζαν ακόμα κι αν έπρεπε να τσακωθούν οι ίδιοι με άλλα παιδιά. Μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τον είχαν αγαπήσει και είχαν καταλάβει πόσο δύσκολο ήταν γι’ αυτόν που ήταν καινούριος στο σχολείο, μα και στη χώρα… Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να κάνουν την παραμονή του εδώ όσο το δυνατόν πιο όμορφη…
Έτσι, τον προστάτευαν από κάθε μορφή «βίας». Κι εκείνος όμως τους έδειχνε την ευγνωμοσύνη και την αγάπη του με κάθε τρόπο.
Ωστόσο, την κατανόηση και τον σεβασμό που έδειχναν τα παιδιά, δεν την έδειχναν όλοι οι γονείς.
Μια μέρα ήρθε στο σχολείο η μητέρα του Γιάννη.
Ο Γιάννης ήταν ένας πολύ καλός μαθητής. Ερχόταν πάντα διαβασμένος και ποτέ δεν ξεχνούσε τις εργασίες του. Ήταν ένα δραστήριο και πολύ ευγενικό παιδί. Ήταν το πρώτο παιδί που πλησίασε τον Γιασκιρίτ την ημέρα που ήρθε στο σχολείο. Έπειτα από μερικές εβδομάδες μου ζήτησε να αλλάξει θέση για να κάτσει δίπλα στον Γιασκιρίτ. Από τότε έγιναν πολύ καλοί φίλοι.
Η μητέρα του Γιάννη, λοιπόν, ήθελε να μου μιλήσει. Νόμιζα πως θα ήθελε να ρωτήσει για την πρόοδο του Γιάννη, μιας και σε δύο εβδομάδες θα παίρναμε βαθμούς. Προς έκπληξή μου όμως, εκείνη δεν είχε αυτό στο μυαλό της. Αυτό που ήθελε ήταν να με παρακαλέσει να αλλάξω θέση τον Γιάννη. Της απάντησα πως έχω φροντίσει να κάθεται ο Γιάννης στο πρώτο θρανίο για να βλέπει καλά στον πίνακα, αφού έχει ένα μικρό πρόβλημα με τα μάτια του. Και πάλι όμως είχα πέσει έξω… Δεν εννοούσε αυτό. Εννοούσε ότι θα έπρεπε ίσως να αλλάξω θέση τον διπλανό του Γιάννη. Με ξάφνιασε η πρότασή της, αφού το ίδιο το παιδί μου είχε ζητήσει να κάτσουν μαζί. Συνεχίζοντας, ανέφερε πως ο Γιασκιρίτ δεν είναι καλός μαθητής και μπορεί αυτό να επηρεάσει το παιδί της. Πριν προλάβω να μιλήσω, είδα τον πάντα συνεσταλμένο και υπάκουο Γιάννη να αντιδρά! Δεν ήθελε με τίποτα να αλλάξει θέση και υποστήριζε τον φίλο του με θέρμη! Της είπε μάλιστα ότι ο ίδιος βοηθάει τον Γιασκιρίτ πολλές φορές κι αυτό τον κάνει να καταλαβαίνει καλύτερα το μάθημα. Η μητέρα φανερά ενοχλημένη ρώτησε: «Μα ο Γιασκιρίτ δεν είναι ο μαύρος που ήρθε από τη Σομαλία;». «Όχι, μαμά, δεν είναι ‘ο μαύρος’. Είναι ο φίλος μου! Ο φίλος μου από τη Σομαλία!», της απάντησε.
Η μητέρα του τα έχασε. Δεν ήξερε τι να πει… Τον κοιτούσε κατακόκκινη με γουρλωμένα μάτια μην μπορώντας να πιστέψει την αντίδρασή του. Με κοίταξε αναζητώντας μια στήριξη… Οι μόνες λέξεις που κατάφεραν να βγουν μέσα από τον κόμπο στον λαιμό μου ήταν: «Πρέπει να είστε περήφανη…».
Στο τέλος της ημέρας, έπιασα τον Γιάννη και τον ευχαρίστησα για τη συμπεριφορά του. Εκείνος ντράπηκε… Με παρακάλεσε να μην πω τίποτα στον Γιασκιρίτ για αυτό που έγινε. Δεν είχα σκοπό.
Δεν άλλαξα τα παιδιά θρανίο. Δεν μπορούσα παρά να σεβαστώ την επιθυμία του Γιάννη, κι ας μην συμφωνούσε η μητέρα του.
Μέχρι το τέλος της χρονιάς, ο Γιασκιρίτ είχε κάνει μεγάλη πρόοδο στα μαθήματα, ενώ ο Γιάννης δεν είχε… επηρεαστεί αρνητικά από την παρέα με τον Γιασκιρίτ, παρά τους φόβους της μητέρας του!
Εκείνη η χρονιά, στο σχολείο αυτού του μικρού χωριού, θα μείνει πάντα στο μυαλό μου… Θα μου δίνει πάντα την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου