Καλοκαίρι, μέρες ξενοιασιάς για τα παιδιά αλλά και μέρες έντασης για τη μάνα. Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό το οποίο διαδραματίστηκε μπροστά μου ένα πρωινό.
¨Μέρες Αυγούστου σε ένα συνοικιακό παντοπωλείο μια μάνα με τα δυο παιδιά της προσπαθεί να αγοράσει φρούτα για την οικογένειά της. Κατά τη διάρκεια της αναζήτησης των φρούτων τα δυο παιδιά της στριφογύριζαν μέσα στο παντοπωλείο, παίρνοντας προϊόντα της αρεσκείας τους από τα ράφια όπως σοκολάτες, πατατάκια, αναψυκτικά τα οποία στη συνέχεια η μητέρα εκνευρισμένη τα επανατοποθετούσε στα ράφια μαλώνοντας τα παιδιά της για τις πράξεις τους. Τα παιδιά σταμάτησαν να παίρνουν πράγματα από τα ράφια αλλά άρχισαν να τρέχουν μέσα στο παντοπωλείο. Στο διάβα τους ότι προεξείχε το έριχναν κάτω ή έπεφταν τα ίδια αρχίζοντας τα κλάματα. Τόσο η μητέρα όσο και ο παντοπώλης ίσως και κάποιοι πελάτες άρχισαν να δυσφορούν από την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά των παιδιών. Η μητέρα πάλι φωνάζοντας και δίνοντας εντολές προσπάθησε να αποτρέψει τα παιδιά να τρέχουν μέσα στο παντοπωλείο και με φανερό εκνευρισμό κατευθύνθηκε προς το ταμείο για την ολοκλήρωση των αγορών της. Στη συζήτηση που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της πληρωμής ακούστηκε με έντονη φωνή η φράση: «Αμάν πια δε θα ΄ρθει ο Σεπτέμβρης να ανοίξουν τα σχολεία;»¨
Οι πρώτες αστραπιαίες σκέψεις μου ήταν με ερωτηματικό; Η μητέρα ήθελε να ξεφορτωθεί τα παιδιά της; Πιστεύει ότι στο σχολείο θα βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους; Το είπε για δικαιολογήσει τα παιδιά της ότι έχουν αυτή τη συμπεριφορά γιατί είναι κλεισμένα σε κάποιο διαμέρισμα και δεν εκτονώνονται; Όποια και αν είναι η πρόθεση της μητέρας ένα στοιχείο χρειάζεται να κρατήσουμε στο μυαλό μας και να εργαστούμε προς την κατεύθυνση αυτή. Για τη συμπεριφορά των παιδιών η οικογένεια κατέχει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης γιατί τα παιδιά όταν πηγαίνουν στο Νηπιαγωγείο ή στο Δημοτικό σχολείο στην ηλικία των 5 ή 6 ετών την έχουν ήδη διαμορφώσει. Άρα δεν ευθύνονται οι εκπαιδευτικοί. Μπορούν βέβαια οι εκπαιδευτικοί να τη βελτιώσουν γιατί γνωρίζουν τον τρόπο. Μέχρι τότε όμως η οικογένεια χρειάζεται να επιληφθεί της κατάστασης.
Η μητέρα χρειαζόταν να κάνει μια κουβέντα από πριν με τα παιδιά της. Η προετοιμασία σ΄ αυτές τις περιπτώσεις είναι το κλειδί της επιτυχίας. Όχι ¨θεωρίες¨ και ¨πρέπει¨ αλλά ουσία και ξεκάθαρα μηνύματα. Θα ξεκινήσουμε από την «Καλημέρα» που πρέπει να πούμε στον παντοπώλη μέχρι την εμπλοκή των παιδιών στις αγορές. Η εμπλοκή των παιδιών στις αγορές δημιουργεί ενδιαφέρον, συμβάλλει στη συνεργασία και αποκτά νόημα η έξοδος από το σπίτι. Έτσι το να κρατήσουν τη σακούλα και να τη γεμίζει η μητέρα ή ακόμα να διαλέγουν τα παιδιά ακούγοντας τις οδηγίες της μητέρας θα κερδίσουμε πολλά. Θα κερδίζουμε την κοινωνικοποίηση τους, τη γνώση για τα πράγματα της ζωής, την αντίληψη της συμπεριφοράς τους σε διαφορετικές εκφάνσεις της ζωής. Με μια φράση ως γονείς «ας γίνουμε δάσκαλοι ζωής» και ας αφήσουμε τους δασκάλους να γίνουν «δάσκαλοι γνωστικών αντικειμένων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου