Έχω καταπιεί τη μαμά μου

 | Ζωή Κουρουνάκου

Published Σεπτεμβρίου 23, 2015 by sofiaathanasiadou

Γράφει:   Ζωή Κουρουνάκου

Μέχρι πρότινος πίστευα ότι είχα καταπιεί τον μπαμπά μου, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι η μαμά μου έχει την πρωτοκαθεδρία.
Όχι δεν είμαι καννίβαλος, ούτε ψυχοπαθής δολοφόνος. Και εσύ έχεις καταπιεί τη μαμά σου. Nαι, εσύ. Tη δική σου.
Aπό την ημέρα που γεννήθηκες, από την πρώτη σου ανάσα σε αυτόν τον κόσμο. Από την πρώτη σου επαφή μαζί της μέχρι και σήμερα.

Είσαι αυτή. Εξαρτημένος από την έλλειψη ή την υπερβολή της μαμάς σου.

Είσαι τα θέλω της, οι προσδοκίες της από εσένα, είσαι η συμπεριφορά της, οι σκέψεις της, τα νεύρα της, οι αγκαλιές της, τα όνειρα της για σένα.

Είσαι όλα αυτά και τα κουβαλάς κάθε λεπτό. Σου είναι δύσκολο να το αφομοιώσεις αλλά όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις θα ελευθερωθείς στην ενήλικη ζωή σου.

Είσαι ο καθρέφτης της μητέρας σου, η εικόνα που ήθελε εκείνη. Και αν δεν είσαι αυτό που ήθελε, τότε ενδόμυχα μια ζωή το προσπαθείς για να την ευχαριστήσεις. Κάποια από τα στοιχεία που κουβαλάς είναι δικά σου, κάποια δικά της που τα ανέπτυξες σιγά σιγά μεγαλώνοντας. Μόνο που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια είναι τα πραγματικά δικά σου.

Την έχεις καταπιείς. Είσαι εξαρτημένος λέμε… Αποτοξίνωση χρειάζεσαι όχι να κάνεις εμετό… Γιατί όσο και να προσπαθείς να την αποβάλεις από τον οργανισμό σου, εκείνη θα είναι πάντα εκεί μέσα σου.

Να σου θυμίζει τα «λίγο» σου και τα «πολύ» σου. Να αγγίζει το μυαλό σου με τα λόγια της, να σε «οδηγεί» στις επιλογές σου, να ορίζει τα «θέλω» σου. Να εμφανίζεται μπροστά σου εκεί που δεν το περιμένεις. Στον πόνο σου, στην δύναμη σου. Είναι η μάνα σου λέμε… Δεν μπορείς να την ξεφορτωθείς όσο και να το προσπαθήσεις. Θα την κουβαλάς μέσα σου για πάντα.

Να εύχεσαι να είχες μια ισορροπημένη μάνα και να μην «κληρονόμησες» τύψεις, ενοχές και μια λαβωμένη αυτοεκτίμηση.

Να εύχεσαι να τα είχε βρει πρώτα και εκείνη μέσα της με την δική της μάνα για να μην σου φορτώσει τα δικά της «λίγο» και «πολύ».

Όπως και να’χει, οι δικές της ατέλειες είναι αυτές που σε βοήθησαν να ωριμάσεις. Και μακάρι να το πάρεις πρέφα γρήγορα και να μπορέσεις να διαχωρίσεις τα δικά σου «θέλω» από τα δικά της. Την δικιά σου προσωπικότητα από το δημιούργημα της.

Εσύ είσαι ο «κύριος» του εαυτού σου, δεν έχεις ανάγκη από δανεική «δύναμη».

Και μην ρωτήσεις πώς θα ξεφύγω από την εξάρτηση. Δεν θα ξεφύγεις. Απλά κάποια στιγμή αν είσαι τυχερός και συνειδητοποιήσεις πόσο εξαρτημένος είσαι, το ψάξεις μέσα σου αρκετά, το πεις πολλές φορές, ίσως να καταφέρεις να γυρίσεις μια μέρα να της πεις «Μαμά και εγώ σε αγαπάω, αλλά…», και να το εννοείς…. Και να μην σε πειράζει βρε αδερφέ πλέον η κουβέντα της, το βλέμμα της, το «λίγο» της και το «πολύ» της.

Να είναι ΟΚ.

Και εκεί κάπου παρακάτω θα καταλάβεις το δικό σου «λίγο» και «πολύ» και θα το μαζέψεις.

Για το δικό σου το παιδί.

Δεν πειράζει που έχεις καταπιεί την μάνα σου. Τουλάχιστον είχες μια μάνα να καταπιείς.

Πηγή:brightsideofmom.gr

http://supermomrocks.me/