Όταν τα παιδιά εκπαιδεύουν γονείς…

Γράφει η Μαρία Μπαλάση
Όλοι εμείς οι γονείς, που καθημερινά συμβουλεύουμε τα παιδιά μας, προσπαθώντας να τους δείξουμε το σωστό, το τέλειο και να τους δείξουμε το δρόμο των ενηλίκων, σκεφτήκαμε ποτέ, αν εμείς οι ίδιοι είμαστε το ίδιο τακτικοί, σωστοί και αλάνθαστοι στη ενήλικη ζωή μας; Αναρωτηθήκαμε ποτέ, πόσο αντιφατικά μπορεί να είναι τα λόγια μας σε σχέση με τις πράξεις μας και αν πράγματι αποτελούμε το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας;
Ζητάμε από τα παιδιά μας να μην κάνουν αταξίες, ενώ και εμείς οι ίδιοι ζούμε την καθημερινότητα μας σε αταξία, από αυτό που είμαστε, από αυτό που είχαμε υποσχεθεί την προηγούμενη φορά στον εαυτό μας και δεν το τηρήσαμε ή προσπαθούμε να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο για να γίνουμε έστω και λίγο άτακτοι μέσα στην καθημερινή τάξη που ζούμε.
Απαιτούμε από τα παιδιά μας να μην κάνουν λάθη, καθώς ξεχνάμε ότι μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε και ωριμάζουμε και ότι κάνοντας λάθη απλά σκοντάφτουμε, χωρίς να πέφτουμε και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας απλά και δυναμικά. Αν δεν τους επιτρέπουμε λάθη, τους αναγκάζουμε να κρυφτούν από εμάς και να ζουν με φόβο και ανασφάλεια. Αν δεν τους επιτρέπουμε λάθη, δε θα επιτρέπουμε και στους εαυτούς μας και αυτό έχει συνέπεια, μια ζωή με μάχες συνεχώς με τους εαυτούς μας.
Θέλουμε από τα παιδιά μας να προοδεύουν συνεχώς, να μαθαίνουν, να κατακτούν συνεχώς, ενώ πόσοι από μας δεν κάνουμε ούτε ένα βήμα για πρόοδο, εξέλιξη και μένουμε στάσιμοι στο ίδιο σημείο συνέχεια. Βάλαμε τα παιδιά μας μπροστάρηδες για μια ζωή που θέλαμε εμείς να είχαμε ζήσει, χωρίς να τα ρωτήσουμε και κρυφτήκαμε πίσω από τα παιδιά μας, ξεχνώντας τις δικές μας προσπάθειες.
Πριν αρχίσουμε πάλι να συμβουλεύουμε και να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας, ας αρχίσουμε να τα παρατηρούμε καλύτερα και σίγουρα θα μάθουμε τόσα πολλά.
Τα παιδιά μας γνωρίζουν, ότι δεν τα ξέρουν όλα, για αυτό και μαθαίνουν τόσο εύκολα και τόσα πολλά και αν δεν γνωρίζουν κάτι, θα το ρωτήσουν για να μάθουν το επόμενο και το μεθεπόμενο. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η προσαρμοστικότητά τους, σε κάθε νέα κατάσταση γιατί αγαπούν πολύ και έτσι αγαπούν τη ζωή και έτσι αποδέχονται γρηγορότερα τα πράγματα. Έχουν πίστη στις δυνάμεις τους, για αυτό και τολμούν δυναμικά και καινούργια πράγματα και πίστη γενικά στις καταστάσεις, καθώς οι νεράιδες και οι ιππότες θα φτάσουν την κατάλληλη στιγμή.
Τα παιδιά είναι ανοιχτά και μπορούν να κάνουν φίλους και να περνάνε όμορφα όλες τις ώρες, τα παιδιά εμπιστεύονται και αγαπάνε. Τα παιδιά είναι αληθινά, χαμογελούν, κλαίνε, παραπονιούνται όταν τα αδικούν, δεν κρύβουν τα δάκρυα τους, θυμώνουν, αγκαλιάζουν σφιχτά, συγχωρούν!
Αν εμείς οι γονείς, τολμήσουμε να χαμηλώσουμε το ύψος μας, ανοίξουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας περισσότερο, αν θέλουμε να γίνουμε μαθητές και όχι δάσκαλοι, αν θυμηθούμε το παιδί που έχουμε μέσα μας, τότε, ας παρατηρήσουμε τα παιδιά μας σαν δασκάλους, που είναι ικανά να μας εκπαιδεύσουν και να μας αλλάξουν. Μπορούμε ξανά να γίνουμε οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων!