Το νόημα της ζωής

Γράφει ο Λάμπρος Καπαραλιώτης – Φιλόλογος,
«Γιατί ζούμε;». Δυο λέξεις οι οποίες όταν συνδυάζονται προκαλούν ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει την ανθρωπότητα από καταβολής κόσμου. Ένα ερώτημα το οποίο επιδέχεται πολλών ερμηνειών και είναι βέβαιο ότι ο καθένας δίνει τη δική του απάντηση, σύμφωνα με τα δικά του θέλω, εμπειρίες και πεποιθήσεις. Πρόκειται για ένα ζήτημα, για το οποίο τόνοι μελάνης έχουν χυθεί από τους τομείς των θετικών επιστημών, της ψυχολογίας, της θρησκείας και της φιλοσοφίας. Αϊνστάιν, Φρόϋντ, Ιησούς Χριστός και Σωκράτης αποτελούν παραδείγματα, τα οποία προσπάθησαν το καθένα από τη δική του οπτική γωνία να δώσουν απάντηση στο φλέγον αυτό ερώτημα.
Η φύση του ζητήματος είναι τέτοια, με αποτέλεσμα να καθίσταται πολλές φορές δυσνόητη στο μυαλό ενός κοινού νου. Πόσες φορές έχουμε όλοι μας αναρωτηθεί για το νόημα της ζωής, πόσες φορές έχουμε βρεθεί σε συζητήσεις με κεντρικό θέμα το παρόν ερώτημα τοποθετώντας του την ταμπέλα του φιλοσοφικού ερωτήματος; Υποθέτω πως η απάντηση που δίνετε στον εαυτό σας είναι “αμέτρητες φορές”.
Προσωπικά, θεωρώ πως οι αναλύσεις επί αναλύσεων συχνά δεν οδηγούν πουθενά, τουναντίον κουράζουν, παραπλανούν και συχνά οδηγούν σε ισχνά συμπεράσματα. Τα πράγματα συνήθως είναι πιο απλά απ’ ότι φαίνονται, αλλά ο ανθρώπινος νους έχει την ιδιότητα να τα κάνει σύνθετα και να τα περιπλέκει. Ίσως, κατά κάποιο τρόπο, να τρέφεται από αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισης των γεγονότων και των καταστάσεων, καθώς θεωρεί πως υπεραναλύοντας, συνειδητοποιεί, ξεκαθαρίζει, συμπεραίνει.
Μήπως όμως διερευνώντας τόσο πολύ τα γεγονότα και τις σκέψεις μας, χάνουμε εν τέλει το πραγματικό νόημα της ζωής; Μήπως η ζωή έρχεται, περνά και χάνεται και εμείς μένουμε απλοί θεατές χωρίς να συμμετέχουμε σε αυτήν; Πόσες φορές παίζουμε ρόλους στην καθημερινότητά μας προσπαθώντας να αντεπεξέλθουμε στις προσδοκίες των άλλων, προκειμένου να θεωρηθούμε «φυσιολογικοί άνθρωποι», καταπατώντας και βάζοντας στο ντουλάπι τις δικές μας επιθυμίες;
Προσωπικά φρονώ ότι η βίωση της στιγμής, λοιπόν, είναι εκείνο το «κλειδί» που θα ανοίξει την πόρτα για τη νοηματοδότηση της ζωής μας. Οι καθημερινοί ρυθμοί, οι υποχρεώσεις και η απόκτηση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών μας έχει απομακρύνει από το σκοπό μας. Δυστυχώς σήμερα δε ζούμε, αλλά επιβιώνουμε. Η βίωση ακόμα και της πιο μικρής καθημερινής στιγμής θα μας κάνει να ξεφύγουμε και να απολαύσουμε το θαύμα που υπάρχει γύρω μας. Σπανίως εκτιμούμε αυτό που έχουμε και πάντα επιθυμούμε κάτι περισσότερο, αλλά όταν έρχεται αυτό το περισσότερο, μετά θέλουμε κι άλλο, κι άλλο.
Το κενό, ωστόσο, είναι ακόμα εκεί. Έχουμε ποτέ σκεφτεί το θαύμα της φύσης; Έχουμε παρατηρήσει ποτέ ένα λουλούδι να αναπτύσσεται και να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη για αυτή την τόση δα στιγμή, χωρίς να σκεφτούμε το μέλλον; Είδα κάπου γραμμένη τη φράση «Ζήσε τις μικρές στιγμές, τα απλά πράγματα, το τώρα, το χτες έφυγε πια, ενώ το αύριο μπορεί να μην έρθει». Αν ακολουθούσαμε όλοι μας αυτό το ρητό, οι ζωές μας πιθανόν να αποκτούσαν το νόημα, το οποίο πραγματικά θα θέλαμε να τους δώσουμε.
Εξάλλου, αν το καλοσκεφτούμε οι ζωές μας δεν είναι στιγμές από συνεχόμενα «τώρα», ένα άθροισμα στιγμών; Η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, η ορκωμοσία, η γέννηση ενός παιδιού από τα σπλάχνα της μάνας και άλλα σημαντικά γεγονότα της ζωής μας;
Σε μια συζήτηση που είχα τις προάλλες, μέσα από την οποία άδραξα την ευκαιρία να γράψω το παρόν κείμενο, ακούστηκε μια παρομοίωση την οποία άρχισα να σκέφτομαι από την πρώτη στιγμή. Η ζωή μοιάζει με το παιχνίδι της τσουλήθρας, όπως το αντιμετωπίζει ένα μικρό παιδί. Περιμένοντας στη σειρά πίσω από τα άλλα παιδάκια, μόλις έρχεται η σειρά του το πρόσωπό του λάμπει από χαρά, όταν ξεκινάει να κάνει τσουλήθρα. Η διαδρομή αυτή, από την αρχή της τσουλήθρας μέχρι το τέλος, αυτά τα τέσσερα δευτερόλεπτα, αυτό είναι η ζωή…