Καθίστε στο τραπέζι, ώρα για φαγητό!

«Όλοι στο τραπέζι, το γεύμα είναι έτοιμο!», πόσοι από εμάς το λέμε καθημερινά; Τι έχει αλλάξει;

Θυμάστε εκείνη η φράση της μάνας σας: «Ελάτε το φαγητό είναι έτοιμο, καθίστε στο τραπέζι!»; Σήμερα για αναρωτηθείτε, τα δικά μας παιδιά, πόσο συχνά ακούνε κάτι τέτοιο;

Αυτό που για γενιές και γενιές αποτελούσε το αυτονόητο, το δεδομένο όχι μια αλλά δυο φορές την ημέρα, το οικογενειακό τραπέζι, η άγια εκείνη ώρα που ευλαβικά και με καθαρά χέρια, καθόμασταν στη θέση μας, και παλαιότερα μάλιστα (ίσως και σήμερα κάποιοι) έκαναν το σταυρό ή την προσευχή τους για τον «άρτο τον επιούσιο», σήμερα έχει σχεδόν καταντήσει πολυτέλεια, για να μη πω αγγαρεία.

Οι συνθήκες ζωής μας έχουν επιβάλλει ρυθμούς γρήγορους και εξουθενωτικούς.

Και το «γοργόν» του θέματος έχει περάσει και στο φαγητό. Το αποτέλεσμα είναι τα (ελληνιστί) ταχυφαγία ειδικά για τους όσους εργάζονται πολλές ώρες, να έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας, με αμφιβόλου ποιότητας φαγητό, ενώ η γρήγορη και εύκολη λύση ενός «ετοιματζίδικου» σνακ, έχει αντικαταστήσει το σπιτικό κολατσιό στις τσάντες των παιδιών μας στο σχολείο.

Η λεγόμενη ωστόσο «οικονομική κρίση» ήρθε λίγο να περιορίσει την κατανάλωση έτοιμου και γρήγορου φαγητού και να φέρει το ταπεράκι με σπιτικό φαγητό στο ολιγόλεπτο μεσημεριανό διάλειμμα της δουλειάς και το επίσης σπιτικό κολατσιό για τα παιδιά. Αλλά μιας και τα έσοδα μιας οικογένειας σε σχέση με τα έξοδα της, είναι αντιστρόφως ανάλογα, επιβάλλεται συχνά και δεύτερη δουλειά για τους μεγάλους, με αποτέλεσμα και οι μικροί (αν υπάρχουν) να περνούν περισσότερη ώρα στο σχολείο, το φαγητό κατάντησε απλά μια ατομική διαδικασία και όχι ομαδική όπως οφείλει να είναι στα πλαίσια μιας οικογένειας. Μια διαδικασία μοναχική.

Σπάνιες είναι λοιπόν πλέον οι συναντήσεις γύρω από το οικογενειακό τραπέζι. Συνήθως το στρώνει ο πρώτος (όχι απαραίτητα η μητέρα μιας και οι ρόλοι στην οικογένεια είναι πολυδιάστατοι σήμερα) που καταφτάνει στο σπίτι, και παραμένει έτσι για ώρες, μέχρις ότου να φάνε όλα τα μέλη της στις διάφορες ώρες επιστροφής τους. Άλλη ώρα τα παιδιά από το σχολείο, άλλη ώρα οι γονείς … Μοναχική διαδικασία και στο σπίτι το φαγητό.

Συνήθως αυτό που τελικά είναι ακατόρθωτο τις καθημερινές επιτυγχάνεται πλέον μια, δυο το πολύ φορές κάθε Σαββατοκύριακο και δυστυχώς έχει χάσει την αίγλη και την ιερότητα που είχε αλλοτινές εποχές.

Μαζεύεται λοιπόν η οικογένεια γύρω από το τραπέζι του φαγητού και στη λίγη ώρα που αυτό διαρκεί καλούνται όλα τα μέλη της να πάρουν μέρος σε κάθε είδους διεργασία που διέπει τα μέλη μιας ομάδας. Και η οικογένεια είναι μια ομάδα και μάλιστα μια από τις σημαντικότερες που υπάρχουν. Τα μέλη της οφείλουν να είναι κοντά το ένα στο άλλο, όμως όχι με την έννοια της υποχρεωτικότητας. Είναι κοντά γιατί το ένα επιθυμεί τη συντροφιά του άλλου, γιατί το ένα συμπληρώνει το άλλο την ίδια στιγμή που του τονίζει τη μοναδικότητα του. Και αυτό είναι το μαγικό μέσα στην οικογένεια.

Και ειδικά η ώρα του φαγητού αυτή που είναι μια ώρα χαλαρή, μια ώρα που το σύνολο αυτής της ομάδας, της οικογένειας μπορεί να κατορθώσει πολλά. Μπορεί η όλη διαδικασία να ξεκινήσει με την προετοιμασία του φαγητού που βοηθώντας όλοι μαζί, παράλληλα μπορούν να κουβεντιάζουν για τα απλά ή και πιο σύνθετα καθημερινά θέματα που απασχολούν τον καθένα ή το σύνολο και μέσα από το διάλογο να βρουν λύσεις και να θέσουν προτεραιότητες. Μπορεί να αποτελέσει αυτή η ώρα έτσι αυθόρμητα χωρίς να το καταλάβουν, ευκαιρία να οριοθετήσουν τις υποχρεώσεις και τα μικροκαθήκοντα τους ενώ παράλληλα να γελάσουν με κάποιο αστείο και να μεταμορφώσουν σε παιχνίδι το στρώσιμο του τραπεζιού. Να δουν πόσο όμορφο είναι να βοηθήσουν με μια γνώμη, ή ένα χεράκι βοήθειας. Να έρθουν με λίγα λόγια πιο κοντά, να κερδίσουν την απόσταση που τους χωρίζει μέσα στην εβδομάδα και να νιώσουν ομάδα, αυτό που πραγματικά είναι.

Και μετά όταν πια καθίσουν στο τραπέζι, θα αρχίσουν και τα σχόλια για το φαγητό που συνήθως τα Σαββατοκύριακα είναι πιο προς τα γούστα μικρών και μεγάλων και θα τονώσουν και την αυτοπεποίθηση του σεφ της ομάδας. Αλλά θα είναι και η κατάλληλη στιγμή, από τη σωστή μητέρα ή και τον πατέρα να αρχίσουν τα παράπονα, ότι τάχα δεν τρώνε τα παιδιά ή το έτερον ήμισυ αρκετές σαλάτες και φρούτα που έχουν βιταμίνες και εκεί είναι που θα αρχίσει και ο μονόλογος περί υγιεινής διατροφής και πόση αξία έχει και πόσο άσχημο είναι που τελικά αυτές οι στιγμές ζωντανεύουν μόνο το Σαββατοκύριακο. Θα βγει ίσως τότε και το πρόγραμμα του φαγητού της εβδομάδας που θα έχει και όσπρια και κάποιο λαδερά και κρέας και από όλα για να είναι ισορροπημένο και να καλύπτει και τα γούστα αλλά και την υγεία μας, ενώ παράλληλα με αυτό θα λυθεί και το καθημερινό βασικό ερώτημα «Τι θα μαγειρέψω για αύριο;»

Στιγμές που μας φαντάζουν βαρετές, αλλά είναι πια πολύτιμες γιατί είναι σπάνιες, γιατί τις ζούμε λίγο.

Βέβαια, σαφώς και υπάρχουν οικογένειες που τρώνε μαζεμένες γύρω από το τραπέζι και όλο αυτό το ζουν καθημερινά, αλλά όλο το παραπάνω, το φαγητό του Σαββατοκύριακου, αποτελεί για τους υπόλοιπους που δεν ανήκουν σε αυτές, πολύτιμο κομμάτι της ζωής και θα πρέπει να το διατηρήσουν.

Πηγή: fylada.gr

Τι γνωρίζουμε για την επιλεκτική αλαλία

Ο «σιωπηλός» Πέτρος – Τι είναι η επιλεκτική αλαλία.

Ο Πέτρος μπήκε φέτος για πρώτη φορά στη «σχολική» τάξη. Πήγε στο νηπιαγωγείο. Είναι ένα ήσυχο και ντροπαλό παιδί. Την πρώτη ημέρα που ήρθε σε επαφή με τη δασκάλα δεν μιλούσε καθόλου. Στεκόταν δίπλα στη μητέρα του με ένα βλέμμα κενό, παγωμένο χωρίς να ανταποκρίνεται ούτε καν με κάποια κίνηση του κεφαλιού ή έκφραση του προσώπου σε ό, τι κι αν του έλεγε. Δεν πήρε ούτε την καραμέλα που του έδινε η δασκάλα.

Ο καλύτερός του φίλος, ο Διονύσης, που καθόταν δίπλα του και προσπαθούσε να τον κάνει να μιλήσει, πήρε την καραμέλα και του την έδωσε λίγο αργότερα. Η μητέρα του πληροφόρησε τη δασκάλα πως ο Πέτρος είναι τόσο ντροπαλός που δεν μιλάει σε κανέναν ξένο.

Στο σπίτι, η συμπεριφορά του είναι πολύ διαφορετική. Μιλάει με ένταση και συνέχεια, τραγουδάει, γελάει δυνατά. Το ίδιο κάνει και όταν βρίσκεται με έναν – δύο συγκεκριμένους φίλους του. Όταν όμως συναντήσει κάποιον ξένο ή κάποιον που δεν γνωρίζει καλά μεταμορφώνεται!

Επρόκειτο λοιπόν για ένα ντροπαλό και συνεσταλμένο παιδί. Ωστόσο, αν παρατηρούσε τη συμπεριφορά του τόσο προς τη δασκάλα του, όσο και προς τους συμμαθητές του, ίσως σκεφτόταν πως ο Πέτρος ξεπερνούσε τα όρια της ντροπαλότητας και της συστολής.

Το παιδί ένιωθε υπερβολικά άβολα όταν του μιλούσε κάποιος, ειδικά αν υπήρχαν και άλλα άτομα μπροστά, είτε μικροί είτε μεγάλοι. Έδειχνε σαν να μην ήθελε να βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής. Δυσκολευόταν πολύ όταν έπρεπε να μιλήσει, ακόμα και να πει το όνομά του μέσα στην τάξη.

Όσον αφορά την κοινωνικοποίησή του είχε μερικούς φίλους, στους οποίους μιλούσε χωρίς κανένα δισταγμό. Φαινόταν μάλιστα ότι τους είχε μεγάλη ανάγκη, καθώς όταν έλειπαν δεν πλησίαζε, αλλά ούτε άφηνε και να τον πλησιάσει κανένα άλλο παιδί.

Γενικά προέβαλλε ένα «παγωμένο» προφίλ, είχε μια κενή έκφραση, απέφευγε τη βλεμματική επαφή και κάθε του κίνηση ήταν αμήχανη. Είχε μια τάση τελειομανίας. Υπήρχαν στιγμές που έκανε προσπάθειες να μιλήσει, έστω και ψιθυριστά. Ο φόβος όμως να μην κάνει κάποιο λάθος τον σταματούσε.

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό, που τράβηξε την προσοχή της δασκάλας ήταν το λεγόμενο «shut down». Ο Πέτρος έπαιζε με τους φίλους του σε τέτοια σημεία ώστε να μην φαίνεται. Πολλές φορές κάθονταν μέσα στην τάξη. Εκεί, ένιωθε ίσως ασφαλής και φερόταν φυσιολογικά χωρίς να ντρέπεται. Όταν όμως πλησίαζε κάποιος άλλος ή έμπαινε κάποιος στην τάξη, ο Πέτρος φαινόταν να «παγώνει» (shut down).

Η μητέρα του πίστευε πως η συστολή αυτή οφειλόταν στο γεγονός ότι έρχεται για πρώτη φορά στο περιβάλλον του σχολείου και περίμενε πως με τον καιρό θα το ξεπεράσει. Αυτό όμως δεν γινόταν. Αντίθετα, όσο περνούσε ο καιρός κι όσο ο Πέτρος «πιεζόταν» να μιλήσει είτε από τους φίλους του είτε από τη μητέρα του ή τη δασκάλα, τόσο πιο πολύ κλεινόταν στον εαυτό του.

Έτσι, αποφάσισε να τον πάει σε κάποιον ειδικό παιδίατρο – ψυχολόγο για να την ενημερώσει σχετικά με  το τι πρέπει να κάνει. Ο Πέτρος διαγνώστηκε με επιλεκτική αλαλία.

Πρόκειται για μια αγχώδη διαταραχή, η οποία καθιστά το παιδί ανίκανο να μιλήσει (χωρίς να παρουσιάζει κάποια γλωσσική διαταραχή) σε καταστάσεις που του προκαλούν άγχος. Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να είναι η σχολική τάξη ή ακόμα κι ένα πάρτι γενεθλίων. Σε χώρους δηλαδή όπου το παιδί έρχεται σε επαφή με πολύ και άγνωστο κόσμο. Πολλές φορές η επιλεκτική αλαλία μεταφράζεται ως ντροπαλότητα, γεγονός που επιδεινώνει την ήδη εσωστρεφή και αγχώδη συμπεριφορά του παιδιού.

Η αιτία που ο Πέτρος είχε εμφανίσει την αλαλία δεν είναι γνωστή. Το πιθανότερο είναι ότι «κληρονόμησε» την τάση να αγχώνεται υπέρμετρα από την μητέρα του, η οποία παραδέχτηκε ότι είναι αρκετά αγχώδης. Παράλληλα, το γεγονός ότι το παιδί είναι δίγλωσσο, καθώς ο πατέρας του κατάγεται από την Πορτογαλία, ίσως να διαδραματίζει κάποιο ρόλο. Πάντως, από τη βρεφική ακόμα ηλικία εμφάνιζε σημεία έντονου άγχους και παρουσίαζε προβλήματα στον ύπνο.

Αμέσως μετά τη διάγνωση, η συμπεριφορά της μητέρας του άλλαξε, με βάση τις οδηγίες των ειδικών. Αντιμετώπισε τη «σιωπηλή» συμπεριφορά του παιδιού της ως δυσκολία που πρέπει να θεραπευτεί δείχνοντας τον απαραίτητο σεβασμό. Δεν τον πίεζε πια να «βγάλει» με το ζόρι λέξεις, αλλά προσπάθησε να τον κάνει πιο κοινωνικό χωρίς να εστιάζει στην ομιλία.

Δεν έπρεπε να δοθεί έμφαση στο πώς θα κάνουν το παιδί να μιλήσει, γιατί κάτι τέτοιο θα του δημιουργούσε μεγαλύτερο άγχος. Αυτό που επιδιώχθηκε ήταν να μειωθεί το άγχος, να ενισχυθεί η αυτοεικόνα και η αυτοπεποίθησή του και να βελτιωθεί η επικοινωνία με τους συμμαθητές και τη δασκάλα του.

Στο σχολείο, χρησιμοποιήθηκαν διάφορα «κόλπα» ώστε η ομιλία να γίνει αυθόρμητα. Αρχικά, εντάχθηκε σε μια μικρή ομάδα 3 ατόμων, η οποία αποτελούνταν από τον ίδιο και τους δύο φίλους του. Σιγά σιγά, εντάσσονταν κι άλλα άτομα στην ομάδα, με τέτοιο τρόπο ώστε να νιώθει οικειότητα. Ένα παιχνίδι που φάνηκε να του αρέσει, καθώς τον έκανε να λέει έστω και χαμηλόφωνα μερικές λέξεις ήταν η λανθασμένη ονομασία των αντικειμένων. Οι φίλοι του και η δασκάλα του έδειχναν διάφορα αντικείμενα λέγοντας λάθος όνομα (για παράδειγμα, έδειχναν τη γόμα και έλεγαν ξύστρα). Έτσι, ο Πέτρος «αναγκαζόταν» να μιλήσει για τους διορθώσει.

Όσον αφορά τη δασκάλα του, ο Πέτρος αρχικά ενθαρρυνόταν να χρησιμοποιεί νεύματα ή ψιθύριζε στο αυτί της. Σιγά σιγά, συνήθισε να σηκώνει το χέρι για να μιλήσει. Η ένταση της φωνής του ήταν βέβαια χαμηλή, ωστόσο ήταν ικανοποιητική η προσπάθειά του να πάρει την πρωτοβουλία να σηκώσει το χέρι!

Για να νιώθει ακόμα πιο άνετα, η δασκάλα απέφευγε να τον κοιτά στα μάτια, όπως έκανε κι εκείνος. Και πράγματι, η φωνή του ήταν πιο δυνατή όταν ένιωθε πως δεν τον κοιτάζει κανείς.

Μέχρι το τέλος της χρονιάς, ο Πέτρος είχε συνηθίσει να μιλάει, τουλάχιστον μέσα στο χώρο του σχολείου. Εξακολουθούσε να δείχνει συστολή απέναντί σε ξένους, όμως όχι με την ίδια υπερβολή.

Η επιλεκτική αλαλία είναι μια – όχι και τόσο συχνή – αγχώδης διαταραχή. Είναι σημαντικό η διάγνωση να γίνει όσο το δυνατόν πιο νωρίς, ώστε να ξεκινήσει σε μικρή ηλικία η αντιμετώπιση. Αν δεν αντιμετωπιστεί η επιλεκτική αλαλία μπορεί να δημιουργήσει κι άλλες δυσκολίες. Η συμπεριφορά αυτή μπορεί να καταστεί αντανακλαστική αντίδραση με αποτέλεσμα το παιδί να εξοικειωθεί με μη λεκτικές αντιδράσεις, κάτι που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στις μετέπειτα κοινωνικές του σχέσεις. Επίσης, πολύ συχνά συνοδεύεται από κοινωνική φοβία ή κοινωνικό άγχος.

Πηγή: fylada.gr

Μοναχοπαίδι… απολαύστε το παιδί σας και τα πλεονεκτήματά του!

«Μοναχοπαίδι είσαι;» – «Ναι, πού το κατάλαβες;» – «Πού το κατάλαβα ; Αφού φαίνεσαι κακομαθημένο!» .
Αυτός είναι ένας διάλογος που έχει ακουστεί πολλές φορές και θα συνεχίσει να ακούγεται μέχρι να σπάσουν τα στερεότυπα και οι μύθοι γύρω από την προσωπικότητα του παιδιού που δεν έχει αδέλφια.
Στο παρελθόν, το να έχει κανείς ένα μόνο παιδί, έφερε ένα στίγμα. Αυτόματα οι άνθρωποι υπέθεταν ότι, οι γονείς έχουν προβλήματα γονιμότητας ή «κάτι πολύ σοβαρό» που τους εμποδίζει να έχουν μια «κανονική οικογένεια». Η φράση: « Ένα ίσον κανέναν» λέγεται επίσης και ως απάντηση σε μία μητέρα όταν απαντά στο «Πόσα παιδιά έχεις; ».
Όλο και περισσότερες οικογένειες επιλέγουν να κάνουν μόνο ένα παιδί στη σημερινή εποχή. Οι λόγοι διαφέρουν από οικογένεια σε οικογένεια και κυμαίνονται από τα οικονομικά προβλήματα μέχρι την απόλυτα συνειδητή επιλογή για ένα και μόνο παιδί.

 
Τα μοναχοπαίδια σήμερα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που ήταν κάποτε. Είναι αριθμητικά περισσότερα από ό,τι στο παρελθόν, γίνονται ευτυχισμένοι και ισορροπημένοι ενήλικες και προσαρμόζονται ικανοποιητικά στο κοινωνικό σύνολο.

Ποια είναι όμως τα πλεονεκτήματα ενός παιδιού που μεγαλώνει μόνο του;
Πρώτα απ΄ όλα τείνουν να είναι πιο ώριμα συναισθηματικά και έχουν ηγετικά στοιχεία. Πετυχαίνουν υψηλά επιτεύγματα στις δουλειές που θα επιλέξουν. Συζητούν καλύτερα και έχουν ανεπτυγμένο γλωσσικό λεξιλόγιο. Με την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση τείνουν να είναι πιο επιλεκτικά σε μελλοντικές φιλίες και σχέσεις αφού ήδη έχουν «προπονηθεί» στη μοναξιά. Αισθάνονται οικεία ανάμεσα σε ενήλικες και δεν έχουν πρόβλημα με τη δημοσιότητα. 
Φυσικά όλα τα παραπάνω στοιχεία, ενεργοποιούνται στο μέγιστο μέσα στο κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον.

Πώς να αποφύγετε τις παγίδες
Το να είναι κάποιο παιδί, μοναχοπαίδι, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να είναι και μόνο του. Φιλίες, κοινωνικές επαφές και άλλα παιδιά (ξαδέλφια, ανίψια κ.ά.) μπορούν να βρίσκονται κοντά σε ένα μοναχοπαίδι και να απολαμβάνουν την παρέα ο ένας του άλλου.

Εξοικειώστε το μοναχοπαίδι σας στην ελευθερία και την ανεξαρτησία. Στείλτε το να κοιμηθεί στους παππούδες και τις γιαγιάδες. Γράψτε το στην κατασκήνωση. Κάντε το μέλος σε κάποιο άθλημα της αρεσκείας του.

Διδάξτε το να μοιράζεται τα πράγματα του με το παράδειγμά σας. Οι κουβέντες είναι τελείως περιττές. Δείξτε του πώς μοιράζεστε εσείς τα δικά σας πράγματα και μην το υποτιμάτε όταν δεν θέλει να μοιραστεί τα παιχνίδια του. Μη φοβάστε ότι θα γίνει κακομαθημένο όταν λέει όχι.

Οριοθετηθείτε τον προσωπικό σας χρόνο με το/τη σύντροφό σας. Πολλοί γονείς που έχουν ένα μόνο παιδί, αισθάνονται ενοχές ότι, αν δεν αφιερώσουν αρκετό χρόνο στα παιδιά τους, αυτά θα νιώθουν μόνα.

Αυτό που είναι όμως ωφέλιμο για το παιδί είναι του να του μεταφέρεται το μήνυμα ότι όσο και αν το αγαπάτε, πάντα χρειάζεται ξεχωριστός χρόνος για τη σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι.

Μη φοβάστε ότι το μοναχοπαίδι σας θα γίνει ένα απομονωμένο, μοναχικό, κακομαθημένο παιδί. Απολαύστε την παρέα του, οριοθετήστε το, δώστε του όση ελευθερία και ευθύνη είναι κατάλληλη για την κάθε ηλικία που περνά, βοηθήστε το να κοινωνικοποιηθεί. Χαρείτε το, θαυμάστε το και αγαπήστε το άφοβα!

Η Νάνσυ Ψημενάτου είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, 

www.understanding-self.gr

http://www.infokids.gr/

Έφηβοι και επαγγελματικός προσανατολισμός. Ποιος είναι ο ρόλος των γονέων;

27/05/2015/by Ράνια Τοπτσόγλου

Η εφηβεία είναι μία μεταβατική περίοδος στη ζωή ενός ατόμου, ανάμεσα στην παιδική ηλικία όπου το παιδί τα έχει όλα έτοιμα και στον κόσμο των ενηλίκων, όπου αρχίζει να ανεξαρτητοποιείται από τους γονείς του. Είναι η περίοδος που προσπαθεί να γίνει πιο αυτόνομο, να διαμορφώσει τη δική του ταυτότητα και να είναι αποδεκτό από τους συνομηλίκους και γενικότερα το περιβάλλον του.

Παράλληλα, ήδη από πολύ νωρίς καλείται να λάβει σημαντικές αποφάσεις. Πρόκειται για αποφάσεις οι οποίες θα επηρεάσουν το μέλλον του, όπως είναι το σε τι είδους λύκειο θα πάει, γενικό ή επαγγελματικό, αν τελικά πάει σε γενικό ποια κατεύθυνση θα επιλέξει και αν τελικά αυτή η κατεύθυνση θα είναι η κατάλληλη για να αξιοποιήσει τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του. Αργότερα θα αρχίσει να αγωνιά αν θα μπορέσει να μπει στη σχολή που ονειρεύεται, αν αυτή η σχολή θα του εξασφαλίσει περισσότερες ευκαιρίες για επαγγελματική αποκατάσταση και άλλα πολλά.

Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω οδηγούν συνήθως έναν έφηβο σε αυξημένο άγχος και πολλές φορές σε έντονες συγκρούσεις με τους γονείς του, καθώς δεν ξέρει πώς να τα διαχειριστεί όλα μαζί και πιέζεται. Έτσι, μπορεί να πάρει κάποιες αποφάσεις που αφορούν το μέλλον του επιπόλαια, χωρίς να το πολυσκεφτεί, αλλά απλώς επειδή άκουσε κάποιες σκόρπιες πληροφορίες και δεν ξέρει τι να διαλέξει.
Οι γονείς από την πλευρά τους καλούνται να οπλιστούν με υπομονή για να διαχειριστούν το άγχος και την αντιδραστικότητα του παιδιού τους, αλλά και να το βοηθήσουν να πάρει την καλύτερη απόφαση για το μέλλον του.

Πιο συγκεκριμένα, αυτό που μπορούν να κάνουν οι γονείς για τον έφηβο είναι:

• Να τον βοηθήσουν να καταλάβει ποιες είναι οι κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του.

• Να τον προσανατολίσουν σε αυτά τα ενδιαφέροντα και να τον βοηθήσουν να βάλει στόχους και να τα αναπτύξει, παρέχοντας του κάθε δυνατό μέσο.

• Να τον επιβραβεύσουν για τις επιτυχίες του και να του δώσουν κουράγιο στις πιθανές αποτυχίες του, ενθαρρύνοντάς τον να ξαναπροσπαθήσει.

• Να ακούσουν με προσοχή τις σκέψεις και τις ανησυχίες του και να τις συζητήσουν όσες φορές κι αν χρειαστεί προκειμένου να καθησυχαστεί.

• Να ενημερωθούν για το εκάστοτε εκπαιδευτικό σύστημα και για τις επαγγελματικές δυνατότητες που προσφέρει κάθε κατεύθυνση, ώστε να μπορούν να τον συμβουλέψουν κατάλληλα.

• Να ενημερωθούν για την αγορά εργασίας και τις επιλογές που έχει ο έφηβος, έτσι ώστε να μπορέσουν να τον κατατοπίσουν αν έχει ανάγκη τη βοήθειά τους.

• Αν χρειαστεί, να επιδιώξουν να βρουν γνωστούς τους με επαγγέλματα που ενδιαφέρουν τον έφηβο, ώστε να μάθει από πρώτο χέρι τα υπέρ και τα κατά καθενός.

• Να τον παροτρύνουν να επιλέξει αυτό που τον ενδιαφέρει πραγματικά ως αντικείμενο και να μην επηρεάζεται από αυτά που ακούει για το τι έχει ζήτηση, καθώς από χρόνο σε χρόνο τα πράγματα αλλάζουν και κάτι που μπορεί να δίνει επαγγελματική αποκατάσταση σήμερα, μπορεί να έχει κορεστεί όταν τελειώσει ο έφηβος τη σχολή ή το αντίστροφο.

• Τέλος, να τον στηρίξουν στην επιλογή του, ακόμη κι αν δεν συμφωνεί με αυτή που είχαν εκείνοι στο μυαλό τους.

Οι γονείς μπορούν να προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στον έφηβο, όταν αυτός καλείται να αποφασίσει για το μέλλον του. Κάποιες φορές όμως, μπορεί να νιώθουν ότι δεν μπορούν να τον βοηθήσουν όσο θα ήθελαν. Για αυτές τις περιπτώσεις είναι καλό να τον παροτρύνουν να επισκεφτεί κάποιον ειδικό για να του παρασχεθεί επαγγελματικός προσανατολισμός, ο οποίος θα τον βοηθήσει να ανακαλύψει τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του και με βάση αυτά να πάρει την καλύτερη για τον ίδιο εκπαιδευτική είτε επαγγελματική απόφαση.

Πηγή: http://psychologikiypostirixi.gr/

Αναποφασιστικότητα… Πώς να την ξεπεράσετε

Το να πάρεις μια απόφαση είναι πιο εύκολο στα λόγια παρά στην πράξη. Κάθε μέρα παίρνουμε μικρές και μεγάλες αποφάσεις, κάποιες πιο σημαντικές ή με μεγαλύτερες συνέπειες απ” ότι άλλες αλλά όπως και να “χει αποφάσεις. Οι αποφάσεις είναι μέρος της ζωής μας και ο τρόπος που σκεφτόμαστε για να πάρουμε μια απόφαση είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία ή την αποτυχία σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο. Η ζωή που ζείτε σήμερα είναι το αποτέλεσμα των αποφάσεων που έχετε κάνει στο παρελθόν. Ομοίως, η ζωή σας στο μέλλον θα είναι το αποτέλεσμα των αποφάσεων που θα πάρετε στο παρόν. Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη επίδραση στην «μοίρα» σας από τις αποφάσεις που παίρνετε σε καθημερινή βάση.

Σήμερα θα δούμε μια άσκηση που θα σας βοηθήσει να παίρνετε πιο εύκολα και ελπίζω πιο σωστά αποφάσεις.

1. Καθορίστε το πρόβλημα που απαιτεί από εσάς μια απόφαση. Γράψτε το και δώστε χρόνο στον εαυτό σας να το σκεφτεί από πολλές διαφορετικές σκοπιές. Ένα καλά καθορισμένο πρόβλημα είναι πιο εύκολο να λυθεί.
2. Προσδιορίστε αντικειμενικά τον στόχο σας. Κάθε φορά που παίρνουμε μια απόφαση θέλουμε και κάτι να πετύχουμε. Δείτε καθαρά τι θέλετε να πετύχετε από την απόφαση σας.
3. Γράψτε τις επιλογές που έχετε σε ένα χαρτί. Όλες τις επιλογές που έχετε, μην παραλείψετε καμία.
4. Γράψτε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κάθε επιλογής. Στην ουσία δείτε τα δυνατά και τα αδύναμα στοιχεία μια επιλογής.
5. Προσδιορίστε το σωστό πρόσωπο που θα ζητήσετε συμβουλή. Σκεφτείτε αν ξέρετε κάποιον που έχει περάσει από την κατάσταση που ζείτε εσείς τώρα. Θα ήταν ιδανικό να βρείτε κάποιον που έχει επιτύχει αυτό που έθεσε ως στόχο και να ζητήσετε τη συμβουλή του σχετικά με την απόφαση που πρόκειται να λάβετε.
6. Σκεφτείτε μέσα σε ηρεμία και χωρίς πανικό. Η ηρεμία είναι το μόνο εργαλείο που μπορεί να σας βοηθήσει να εξαλείψετε τον άγχος που σας δημιουργείται από το να πάρετε μια δύσκολη απόφαση. Ψάξτε για ένα ήρεμο μέρος όπου δεν μπορεί κανείς να σας ενοχλήσει, κλείστε τα μάτια σας και επικεντρωθείτε στην αναπνοή σας. Πιο χαλαρά θα αισθανθείτε καλύτερα. Φανταστείτε τι πρόκειται να αποφασίσετε και προσπαθήστε να το σκεφτείτε ψύχραιμα.
7. Κάντε την καλύτερη επιλογή. Κάντε την επιλογή που σας παρέχει την καλύτερη ευκαιρία να φτάσετε στο στόχο σας. Αυτή που συγκεντρώνει τα πιο θετικά στοιχεία και ταιριάζει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία σας.
8. Αφού αποφασίσετε την επιλογή σας, προγραμματίστε μια ημερομηνία που περιμένετε να αποδώσει καρπούς η απόφασή σας και δουλέψτε ενεργά μέχρι τότε για να γίνει αυτό.

Η αποτελεσματική απόφαση δεν είναι προϊόν συναίνεσης. Αντίθετα, είναι προϊόν
αντιπαραθέσεων, διαφωνιών και εξαντλητικής εξέτασης εναλλακτικών λύσεων.
Peter Drucker

Το Κλειδί της Σκέψης – www.tokleidi.com

Αποκαθιστώντας την επικοινωνία με το παιδί μέσα σας

 by Εναλλακτική Δράση 

Η επικοινωνία με το παιδί που έχουμε μέσα μας δεν είναι πάντα εύκολη. Στην αρχή μπορεί να φαίνεται ότι το μόνο που ζητά είναι να κλαίει ασταμάτητα. Αυτό είναι κάτι φυσιολογικό. Το κομμάτι του εαυτού μας που αποκόπηκε σε νεαρή ηλικία έπρεπε να απομακρυνθεί επειδή υπήρχαν σοβαροί λόγοι, όπως η κακομεταχείριση, ο φόβος, η παραμέληση, η έλλειψη κατανόησης. Αυτό το κομμάτι μας δεν είχε τη δυνατότητα να εκφράσει τα έντονα συναισθήματά του κι έτσι αναγκάστηκε να τα κουβαλήσει μαζί του. Όταν επαναφέρουμε στη ζωή μας το χαμένο εσωτερικό παιδί που έχουμε, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βιώσουμε ένταση.
Πώς μπορούμε να κατευνάσουμε το παιδί μέσα μας;
Πρώτα από όλα, πρόκειται για μια διαδικασία η οποία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μονομιάς. Πρέπει να μάθετε πώς να φροντίζετε το δικό σας ιδιαίτερο εσωτερικό παιδί. Όσο περνάει ο καιρός, θα σας διδάξει τι είναι αυτό που χρειάζεται. Θα πρέπει να είστε τόσο υπομονετικοί όσο θα ήσασταν αν είχατε και στην πραγματικότητα ένα υιοθετημένο παιδί με προβληματικό υπόβαθρο.
Δεύτερον, θα πρέπει να λάβετε υπόψη ότι αυτά τα συναισθήματα είναι εξαιρετικά σημαντικά. Κατευνάζω το παιδί μέσα μου δεν σημαίνει ότι του λέω «Σταμάτα να κλαις, όλα θα πάνε καλά». Ίσως έχετε ακούσει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν, αλλά η δική σας δουλειά είναι να γίνετε ένας διαφορετικός γονέας, ένας γονέας που θα ακούσει πραγματικά τα συναισθήματα του παιδιού. Το πρώτο μέρος της διαδικασίας είναι να ακούσετε αυτά τα συναισθήματα. Το εσωτερικό παιδί μπορεί να μην είναι σε θέση να σας πει γιατί αισθάνεται λύπη, θυμό ή φόβο. Η δουλειά σας είναι να δώσετε προσοχή σε αυτά τα συναισθήματα.
Αν είναι εφικτό, βρείτε ένα ασφαλές ένα ήσυχο μέρος για να καθίσετε και να το αφουγκραστείτε. Αφήστε τα συναισθήματα να αναδυθούν. Αποδεχτείτε τα όλα, ακόμη και αν αυτό είναι οδυνηρό. Αν δεν μπορείτε να τα αντέξετε όλα ταυτόχρονα, πείτε στο παιδί ότι θα το ακούσετε για 10, 5 ή 2 λεπτά.
Στη συνέχεια, υποσχεθείτε του ότι θα βρείτε χρόνο αργότερα για να το ακούσετε λίγο περισσότερο. Καθώς αναδύονται τα συναισθήματα, επικεντρωθείτε στην αγάπη που έχετε προς το παιδί αυτό που σας εμπιστεύεται τα πολύτιμα κι ευάλωτα συναισθήματά του. Πείτε του ότι είστε υπερήφανοι γι’ αυτό επειδή βγαίνει στην επιφάνεια. Μερικές φορές μπορεί να αισθάνεστε ότι σας κατακλύζουν τα συναισθήματα σαν να ήσασταν όντως παιδί. Δεν πειράζει, αν καταφέρετε να μείνετε σε αυτή τη θέση, προσπαθήστε το. Δείτε αν μπορείτε να βρείτε κάποιον τρόπο για να νιώσετε περισσότερο ως ενήλικος που έχει στην αγκαλιά του το παιδί.
Αυτοί είναι οι τρόποι που μπορείτε να καθησυχάσετε το εσωτερικό σας παιδί
• Αξιολογήστε όλα τα δύσκολα συναισθήματα και αποδεχτείτε τα.
• Αφήστε τον εαυτό σας να εκφράσει την αγάπη που έχει γι’ αυτό το παιδί κρατώντας ένα μαξιλάρι ή ένα λούτρινο ζωάκι, λικνίζοντας το σώμα σας, σιγοτραγουδώντας, χαϊδεύοντας ή κάνοντας οτιδήποτε θα κάνατε για να παρηγορήσετε ένα πραγματικό παιδί.
• Εμπιστευτείτε το ένστικτό σας κι αφήστε το παιδί να σας πει τι θεωρεί καλό γι’ αυτό.
• Μην αφήνετε οποιαδήποτε επικριτική φωνή να σας λέει ότι είναι ανόητο να τραγουδάτε ένα νανούρισμα. Δεν είναι ανόητο, είναι μια πολύτιμη πράξη αγάπης για τον εαυτό σας.
Θα χρειαστεί να επαναλάβετε αυτή την πρακτική ξανά και ξανά, μέχρι το εσωτερικό παιδί να μάθει σταδιακά να σας εμπιστεύεται. Με τον καιρό θα μάθετε να είστε ο στοργικός γονέας που αυτό το παιδί δεν είχε ποτέ. Θα μοιραστείτε το μέλλον σας με ένα υπέροχο, ελεύθερο πνεύμα αγάπης που αντιπροσωπεύει το εσωτερικό σας παιδί.

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/05/epikoinwnia-me-to-paidi-mesa-sas/#ixzz3bZ4hCkpE

Ο ρόλος της γιαγιάς και του παππού στην οικογένεια!

«Μπορούσα να κάνω τη γιαγιά μου
να εκστασιάζεται από ευτυχία μόνο και μόνο επειδή πεινούσα!»

Jean-Paul Sartre, Γάλλος φιλόσοφος

Η σχέση των παππούδων με τα εγγόνια τους, είναι αναμφισβήτητα μοναδική!
Ο ρόλος που είχαν η γιαγιά και ο παππούς στην οικογένεια ήταν πάντοτε σημαντικός, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες που όλο και περισσότεροι γονείς στηρίζονται στη βοήθειά τους για τη φροντίδα των παιδιών τους, ο ρόλος αυτός έχει αποκτήσει μεγαλύτερη αξία και προσοχή. Οι γονείς για πολλά χρόνια είχαν ανεξαρτητοποιηθεί και απολάμβαναν το ότι δε βασίζονταν στους γονείς τους.
Ξαφνικά όμως, η παρουσία των παιδιών έρχεται και αλλάζει την κατάσταση επαναφέροντας και κάνοντας τη βοήθεια των γονιών τους (παππούδων πλέον) και πάλι αναγκαία!

Για τους γονείς, ο ρόλος των παππούδων μπορεί να αποκτά ιδιαίτερη αξία εξαιτίας της βοήθειας που παίρνουν, για τα παιδιά όμως σημαίνει πολύ πολύ περισσότερα!
Αν όχι όλα, τα περισσότερα παιδιά απολαμβάνουν τις στιγμές που περνούν με τους παππούδες τους! Απολαμβάνουν την ανεκτικότητα και τη λιγότερο αυστηρή στάση τους, τα παιχνίδια και τα χατίρια που τους κάνουν, τις λιχουδιές που δε δίνονται με μέτρο, τις ιστορίες που τους κάνουν να κρέμονται από τα χείλη τους, τα χαλαρά ωράρια ύπνου, την αγάπη τους!

Τι γίνεται όμως όταν οι γονείς παραπονιούνται για τα ανάμικτα μηνύματα που παίρνουν τα παιδιά από τους παππούδες; Τι γίνεται όταν η αυξημένη συμμετοχή των παππούδων δημιουργεί επιπλοκές;
Πρέπει η σχέση γονιών – παιδιών, και παππούδων – εγγονών να επαναπροσδιοριστεί;

Η γιαγιά και ο παππούς στο μικροσκόπιο…
Ο ψυχολόγος και οικογενειακός σύμβουλος Rogge, αναφέρει πως τα παιδιά έχουν ανάγκη τους παππούδες, σχεδόν όσο και τους γονείς τους. Ο ρόλος των παππούδων βέβαια είναι διαφορετικός από αυτόν των γονιών. Οι παππούδες συνήθως προσφέρουν μεγαλύτερη αποδοχή, υποστήριξη, κατανόηση και λιγότερη πειθαρχεία στα παιδιά. Έτσι, η σχέση τους με τα εγγόνια τείνει να είναι πιο χαλαρή και γενναιόδωρη.
Για τους παππούδες αυτό είναι ιδιαίτερα απολαυστικό γιατί ναι μεν μπορούν να βοηθήσουν στο μεγάλωμα μιας νέας γενιάς, αλλά από την άλλη δεν έχουν τις καθημερινές ευθύνες των γονιών και δε χρειάζεται να εμπλέκονται στις έντονες αντιπαραθέσεις και στις διαφωνίες που μπορεί να δημιουργηθούν ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά.

Μερικές φορές, η παρουσία τους είναι από μόνη της σημαντική.
Μπορεί να λειτουργήσουν ως μοχλός σταθερότητας και ηρεμίας τόσο για τα εγγόνια όσο και για τους γονείς. Άλλες φορές η παρουσία τους γίνεται αναγκαία σε καταστάσεις κρίσης όπου με έναν πιο ενεργό ρόλο αναλαμβάνουν τη φροντίδα των εγγονών τους.
Επιπλέον, έχοντας μια σχετική απόσταση από την οικογένεια και μεγαλύτερη εμπειρία, μπορεί να φανούν χρήσιμοι όταν προκύπτουν προβλήματα και μπορεί να διατηρήσουν οικογενειακές αξίες και να διασφαλίσουν την οικογενειακή συνέχεια.
Η γιαγιά και ο παππούς έχουν επίσης περισσότερο χρόνο να διηγούνται ιστορίες από το παρελθόν, πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να δημιουργήσουν μια αίσθηση της οικογενειακής τους ταυτότητας και παράδοσης!

Μπορεί να επηρεάσει αρνητικά η εμπλοκή των παππούδων τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών;
Αρκετά συχνά οι γονείς αναρωτιούνται αν τα παιδιά μπερδεύονται από τη διαφορετική στάση των παππούδων απέναντι στα εγγόνια τους. Τα παιδιά όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι η σχέση τους με τους γονείς είναι διαφορετική από τη σχέση με τους παππούδες. Συγκρίνουν και αξιολογούν αυτές τις διαφορές.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν οι παππούδες και οι γονείς διαφωνούν για το ποιος διαπαιδαγωγεί καλύτερα, πιο σωστά ή ποιος έχει δίκιο.
Όταν οι παππούδες εμπλέκονται και επεμβαίνουν υπερβολικά στη διαπαιδαγώγηση των εγγονών τους, αυτό που φαίνεται είναι ότι δεν έχουν αφήσει ακόμα τα παιδιά τους να αυτονομηθούν και εξακολουθούν να τα χειραγωγούν.
Το αποτέλεσμα είναι οι γονείς να λαμβάνον αυτές τις παρεμβάσεις προσβλητικές.
Όπως όλες οι σχέσεις, έτσι και η σχέση των γονιών, των παππούδων και των παιδιών θέλει δουλειά για να πετύχει και να διατηρηθεί η σωστή ισορροπία. Οι παππούδες έχουν σίγουρα πολλά να προσφέρουν στα εγγόνια τους, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι όλα τα μέλη της οικογένειας πρέπει να ακολουθούν κάποιους αυτονόητους κανόνες.
Η γιαγιά και ο παππούς μπορεί να αντιδρούν συχνά πιο ήρεμα, πιο σοφά, βασιζόμενοι στην πείρα που έχουν, αλλά θα πρέπει να σταματήσουν να ελέγχουν τα παιδιά τους.
Οι γονείς χρειάζονται υποστήριξη και όχι ανθρώπους που επεμβαίνουν χωρίς να τους το ζητήσει κανείς. Από την πλευρά των γονιών, αρκετά συχνά συμβαίνει κάτι αντιφατικό. Από τη μια ζητούν από τους παππούδες να κάνουν χρέη μπειμπισίτερ, και από την άλλη προσπαθούν να επιβάλλουν στη γιαγιά και στον παππού τις απόψεις τους για την ανατροφή των παιδιών. Αυτή η απαίτηση όμως είναι κάπως υπερβολική δεδομένου ότι οι παππούδες έχουν τη δική τους σχέση με τα εγγόνια τους.
Όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους στους παππούδες, αναθέτουν ταυτόχρονα και την ευθύνη σε αυτούς.
Επομένως, δεν έχει πολύ νόημα να θέλουν να αλλάξουν τους παππούδες. Το σημαντικό είναι να έχουν εμπιστοσύνη στα παιδιά τους. Τα παιδιά μπορούν να δουν τις διαφορές, να ζυγίσουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα, και είναι σε θέση να αξιολογήσουν και να κατανοήσουν τους διαφορετικούς τρόπους ανατροφής.
Τέλος, οι παππούδες δεν αντικαθιστούν τη σχέση των γονιών με τα παιδιά, αλλά τη συμπληρώνουν και τη διευρύνουν. Όταν οι γονείς και οι παππούδες συνεργάζονται αρμονικά και κρατούν μια ισορροπία μεταξύ επαφής και απόστασης, εμπλουτίζεται και ο ψυχικός κόσμος των παιδιών, αλλά και οι γονείς διευκολύνονται που ξέρουν ότι οι παππούδες θα τους βοηθήσουν αν χρειαστεί!

Το να είναι κανείς παππούς η γιαγιά είναι μια εμπειρία που χαρίζει ευτυχία, πληρότητα και νόημα στη ζωή! Το να έχει ένα παιδί παππού ή γιαγιά ζει μια εμπειρία μοναδική και ασύγκριτη!
Ακόμα και αν υπάρχουν καυγάδες ανάμεσα στους γονείς και τους παππούδες, αν η σχέση έχει γερές βάσεις και βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και στην εκτίμηση, η αγάπη θα αντέξει τις τριβές και τις συγκρούσεις και ο καθένας θα απολαύσει από τη δική του πλευρά και ρόλο την ανθρώπινη σχέση που αναπτύσσεται και δημιουργείται!

Parentshelp
Βιβλιογραφία:
Craig, G. J. & Baucum, D. (2002). Human Development. Prentice Hall, USA. Rogge, J. U. (2007).
Οικογένεια: Χωρίς Χάος Δεν Γίνεται. Ας δούμε πώς θα συμβιώσουμε μαζί του. Εκδόσεις Θυμάρι, Αθήνα.

Ο Θυμός και η Αγάπη

by Εναλλακτική Δράση 

«Ενώ ένας άνδρας γυάλιζε το νέο αυτοκίνητό του, ο ηλικίας 4 ετών γιος του, πήρε μια πέτρα και γρατζούνισε με γραμμές μέρος του αυτοκινήτου. Στο θυμό του απάνω, ο άνδρας αυτός πήρε το χέρι του παιδιού του και χρησιμοποιώντας ένα γαλλικό κλειδί, το χτύπησε πολλές φορές .
Στο νοσοκομείο, το παιδί έχασε όλα τα δάχτυλά του λόγω των πολλαπλών σπασιμάτων. Όταν το παιδί είδε τον πατέρα του με τα παραπονεμένα μάτια του γεμάτα πόνο τον ρώτησε:
» Μπαμπά… πότε τα δάχτυλά μου θα μεγαλώσουν πάλι;»
Το άτομο βουβό, πήγε πίσω στο αυτοκίνητό του και το κλώτσησε πολλές φορές .
Σκεπτόμενος αυτό που έκανε, βρισκόμενος μπροστά στο αυτοκίνητο του και βλέποντας ξανά τις γρατζουνιές, αντιλήφθηκε ότι το παιδί του είχε γράψει με την πέτρα «ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ».
Την επόμενη ημέρα ο άνδρας αυτός αυτοκτόνησε.
—
Ο θυμός και η αγάπη δεν έχουν κανένα όριο. Επιλέξτε την τελευταία για να έχετε μιαν όμορφη, καλή ζωή. Τα πράγματα υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται, ενώ οι άνθρωποι είναι να για να αγαπηθούν.

Προσέξτε τις σκέψεις σας, γίνονται λέξεις

Προσέξτε τις λέξεις σας, γίνονται ενέργειες

Προσέξτε τις ενέργειές σας, γίνονται συνήθειες

Προσέξτε τις συνήθειές σας που γίνονται χαρακτήρας

Προσέξτε το χαρακτήρα σας, γίνεται το πεπρωμένο σας…

hamomilaki.blogspot.gr

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/05/thumos-kai-agaph/#ixzz3bZ3SBven

Όσα πρέπει να διαθέτουν οι γονείς και όσοι ασχολούνται με τα παιδιά.

Κλείστε κινητά, ακίνητα τηλέφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, κομπιούτερ και ό,τι άλλο αποσπά την προσοχή σας και ακούστε ενεργητικά το παιδί σας: γνέψτε με κατανόηση, ρωτήστε επεξηγηματικές ερωτήσεις και μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, να νουθετήσετε ή να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας.

Αγάπη

Το πιο βασικό συστατικό για τη σωστή ψυχική και σωματική ανάπτυξη ενός παιδιού είναι η αγάπη. Ο πετυχημένος γονιός εκφράζει την αγάπη του με πολλούς και διάφορους τρόπους: αφιερώνει χρόνο στο παιδί του για σοβαρά ή ‘χαζά’ πράγματα (διάβασμα, παζλ, ή γαργάλημα και τρελοπαιχνίδια), ακούει με προσοχή τι λέει το παιδί (χωρίς να σπεύδει να δώσει λύσεις ή να κρίνει), λέει στο παιδί με λόγια ότι το αγαπάει αλλά επίσης του το δείχνει με τη στάση του σώματος, την έκφραση του προσώπου του, τις αγκαλιές που δίνει. 

Ο γονιός που αγαπάει το παιδί του βάζει όρια και διδάσκει ότι «όχι σημαίνει όχι» (κάτι που βοηθάει τον άνθρωπο και σε μεγαλύτερη ηλικία). 

Όταν πρέπει να διορθώσει το παιδί του το κάνει δείχνοντας αγάπη και σεβασμό, και όχι κατακεραυνώνοντας το ή ακυρώνοντας το.  Ο γονιός λέει την αλήθεια, χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως «κακή συμπεριφορά» κλπ, αλλά δεν κατηγορεί το παιδί του ότι είναι κακό. 

Ο γονιός που δείχνει αγάπη στο παιδί του δείχνει και λέει σε αυτό «σε αγαπώ και πιστεύω σε εσένα».

 

Αποτελεσματικός Δάσκαλος

Οι πετυχημένοι γονείς και όσοι ασχολούνται με παιδιά πρέπει να είναι και αποτελεσματικοί δάσκαλοι: διδάσκουν το παιδί όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα. Με δυο λόγια, οι ενήλικες είναι τα μοντέλα της καλής συμπεριφοράς που επιθυμούν να αποκτήσει το παιδί. Όπως η γυμνάστρια δεν θα εμφανιστεί στο μάθημα με 15ποντες γόβες και στενή φούστα αλλά με αθλητικά και φόρμα, αντίστοιχα και ο γονιός θα πρέπει να εμφανιστεί ως άνθρωπος με τις ιδιότητες και τις ποιότητες που θέλει να διδάξει στο παιδί του.  Γονείς και όσοι ασχολούνται με παιδιά θα πρέπει να καθορίσουν κάποιες βασικές αξίες, ενδεικτικά μπορούμε αναφέρουμε τους καλούς τρόπους, τον σεβασμό, τη φιλικότητα, κλπ. 

Οι ενήλικες καθορίζουν τους κανόνες, τους εφαρμόζουν οι ίδιοι και ζητούν από το παιδί να τους τηρήσει. Όταν οι κανόνες δεν τηρούνται, θα πρέπει να υπάρχουν συνέπειες. Ο αποτελεσματικός γονιός ανταμείβει την καλή συμπεριφορά και ωθεί το παιδί προς θετικές επιλογές.

 

Ελαστικότητα

Ελαστικότητα στη στάση του γονιού δε σημαίνει ότι λέει ‘ναι’ σε όλα και κάνει τα χατήρια του παιδιού χωρίς να το μαλώνει για τις άσχημες συμπεριφορές του. Ελαστικότητα σημαίνει ότι ο γονιός αναγνωρίζει τις ανάγκες του παιδιού του καθώς αυτό μεγαλώνει και εξελικτικά αλλάζει στάδιο. Ο γονιός δε συγκρίνει τα παιδιά του μεταξύ τους ή με άλλα παιδιά, δε βάζει όρους και ταμπέλες στην προσωπικότητα του παιδιού (είσαι τεμπέλης, φοβιτσιάρης..). 

Ο πετυχημένος γονιός αντιλαμβάνεται τις ενδείξεις ή τα σημάδια που στέλνει το παιδί του, είτε είναι το κλάμα του μωρού, είτε τα ‘μούτρα’ που κατεβάζει ο έφηβος και αποφασίζει ποιος είναι ο καλύτερος χειρισμός της κατάστασης. Ο πετυχημένος γονιός συναισθηματικά βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με το παιδί του: το καταλαβαίνει και είναι δίπλα του.

 

Αποδοχή του Εαυτού

Καλός γονιός δεν είναι συνώνυμο του τέλειος γονιός.  Αντίθετα, ο καλός γονιός αποδέχεται τον εαυτό του, αναγνωρίζει τα αδύνατά του σημεία και προσπαθεί να τα βελτιώσει. Ο γονιός που δέχεται τον εαυτό του δέχεται και το παιδί του και δεν πέφτει στην παγίδα του να βλέπει μόνο τις ατέλειες του παιδιού του (όπως βλέπει τις δικές του) ούτε να βλέπει μόνα τα προτερήματά του αγνοώντας τις αδυναμίες του (όπως θα ήθελε να κάνει με τον εαυτό του). 

Ο γονιός θα πρέπει να ακούει το ένστικτό του και να βαδίζει με γνώμονα το καλό του παιδί του στο παρόν και το μέλλον. Όταν ο γονιός αποδέχεται και φροντίζει τον εαυτό του, δίνει το καλό παράδειγμα και στο παιδί να αποδέχεται και να φροντίζει τον εαυτό του, κάτι σημαντικό για την αυτοπεποίθησή του.

 

Ενεργητική Συμμετοχή

Οι γονείς και όσοι ασχολούνται με τα παιδιά δεν έχουν διακοσμητικό ρόλο, αλλά ενεργητική συμμετοχή στη ζωή του παιδιού τους!  Μην ξεχνάτε πώς ήταν όταν ήσασταν εσείς παιδιά!  Βρείτε το παιδί μέσα σας, γεμίστε ενθουσιασμό και ζωντάνια και συμμετέχετε ενεργητικά. 

Μια δόση χιούμορ, μια δόση συμπόνιας, και μια δόση ευγνωμοσύνης απογειώνουν τη συνταγή! Γνωρίστε τις επιθυμίες, τι αρέσει και τι δεν αρέσει στο παιδί σας, τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του. Φροντίστε να ευθυγραμμίσετε τον τρόπο ανατροφής με την προσωπικότητα του παιδιού, ώστε να έχετε το καλύτερο αποτέλεσμα.

 

Παροχή Στοργής

Μην μπερδεύετε τη στοργή με την αδυναμία!  Είτε είστε μαμά είτε μπαμπάς, μια δόση στοργής είναι πάντα απαραίτητη στη σχέση γονιού-παιδιού. Μπορείτε να δείξετε στο παιδί σας την άνευ όρων αποδοχή σας προς το άτομό του (προσοχή, ΟΧΙ στη συμπεριφορά του). Τι σημαίνει αυτό;  Ότι αγαπάτε το παιδί γι’ αυτό που είναι και όχι για τις καλές του επιδόσεις.  Αν κάνει λάθη, αταξία, ή υπάρχει κάποιο πρόβλημα, τότε διαχωρίζεται το γεγονός ότι το αγαπάτε από το ότι η πράξη του ήταν λανθασμένη. 

Συγχωρέστε το παιδί όταν κάνει κάτι άσχημο και δείξει μεταμέλεια. Αν ξέρετε ποιες συμπεριφορές είναι πραγματικά λάθη ή εξερεύνηση που συμβαδίζει με το εξελικτικό του στάδιο, μπορείτε να είστε πιο ανεκτικοί. Χρειάζεται να έχετε ρεαλιστικές προσδοκίες από το παιδί. Αλλά επίσης χρειάζεται να έχετε και ένα θετικό όραμα για το παιδί και την εξέλιξή του, και με κάποιον τρόπο να το μοιραστείτε αυτό μαζί του!

 

Επικοινωνία

Η οικογενειακή επικοινωνία δεν είναι πάντα κάτι εύκολο, είναι όμως προτεραιότητα αν επιθυμείτε να είστε πετυχημένοι γονείς.  Κλείστε κινητά, ακίνητα τηλέφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, κομπιούτερ και ό,τι άλλο αποσπά την προσοχή σας και ακούστε ενεργητικά το παιδί σας: γνέψτε με κατανόηση, ρωτήστε επεξηγηματικές ερωτήσεις και μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, να νουθετήσετε ή να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας. 

Επικυρώστε το πώς αισθάνεται το παιδί σας, ακόμα και αν δε συμφωνείτε με το τι έγινε (πχ στεναχωρήθηκε επειδή μια συμμαθήτρια του πήρε τη σειρά του). 

Δώστε επιλογές, καθοδηγήστε, δείξτε καλοσύνη και σεβασμό.  Παρηγορήστε, ενθαρρύνετε, υποστηρίξτε το παιδί σας!

 

* Λίζα Βάρβογλη, Ph.D., Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

 

greekpsychologypages