Του Γιάννη Ξηντάρα.
Ποιός είναι καλός και τι είναι καλοσύνη;
Και πότε η καλοσύνη καταπατάται και γίνεται εκμετάλλευση, κοροιδία; Ποιός ευθύνεται για κάτι τέτοιο;
Φταίνε πάντα οι άλλοι, οι “αχάριστοι”, που χωρίς μέτρο και χωρίς αιδώ καταπατούν ή ευθύνεται και ο εκάστοτε “καλός” που επιτρέπει κάτι τέτοιο να γίνεται; Και γιατί κάποιος είναι τόσο “καλός”;
Και πότε η καλοσύνη καταπατάται και γίνεται εκμετάλλευση, κοροιδία; Ποιός ευθύνεται για κάτι τέτοιο;
Φταίνε πάντα οι άλλοι, οι “αχάριστοι”, που χωρίς μέτρο και χωρίς αιδώ καταπατούν ή ευθύνεται και ο εκάστοτε “καλός” που επιτρέπει κάτι τέτοιο να γίνεται; Και γιατί κάποιος είναι τόσο “καλός”;
Καλοσύνη είναι η ιδιότητα του καλού εκείνου που επιθυμεί την ειρήνη και την ευτυχία του συνανθρώπου του. Καλός είναι εκείνος που φέρεται με καλοσύνη με τον λόγο και τις πράξεις του… Μέχρι εδώ καλά!
Τι γίνεται όμως όταν μας “πατάνε τον κάλο”; Τι γίνεται όταν κάποιος ή κάποιοι άλλοι, άλλοτε πονηρά κι άλλοτε ξεδιάντροπα ζητάνε όλο και περισσότερα και δεν υποχωρούν αν δεν τα πάρουν τελικά όλα; Μήπως τότε είναι καλοσύνη η υποχώρηση του καλού ή μήπως είναι οι ενοχές (μπροστά στην ιδεοληψία του κακού); Μήπως είναι έλλειψη αυτοπεποίθησης να ορθώσει το ανάστημά του (ο εκάστοτε καλός) και να πεί “ως εδώ”!
Θυμηθείτε: το κάλλος, το καλό και τον καλό πολλοί θαυμάσανε, το κορόιδο όμως κανείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου