Χριστίνα Χατζηκαμπούρη
Ο καθένας μπορεί να σε κάνει να χαμογελάσεις. Ο καθένας μπορεί να σχηματίσει την καμπύλη πάνω στα χείλη σου. Μα το νόημα του δεν είναι αυτό. Δεν είναι το σχεδίασμα μιας ανιαρής γραμμής πάνω στα χείλη.
Αν ο άλλος δεν κάνει και τα μάτια σου να γελούν και να γεμίζει την ψυχή σου με ευτυχία, λες και θα σκάσει από αυτήν), τι να τον κάνεις;
Δεν είσαι πλασμένος για τον καθένα. Δεν ταιριάζεις με όλους. Δε ᾽πα να συνάπτεις τους δεσμούς τον έναν μετά τον άλλον. Ο ένας είναι εκεί και σε περιμένει.
Καλά κάνεις και τους γνωρίζεις έναν-έναν. Στο τέλος η διαφορά θα είναι φανερή. Μιλάω για διαφορά. Όχι για σύγκριση. Η σύγκριση έχει να κάνει με όμοια εκ πρώτης όψεως πράγματα, με κάποιες διαφορές μεταξύ τους. Η διαφορά, όμως, έχει να κάνει με πράγματα που δεν έχουν κανένα τους στοιχείο ίδιο.
Έτσι, κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περνούν απ᾽ τη ζωή σου. Δεν έχει καμία σχέση ο ένας με τον άλλον. Μη σφάλλεις. Μην τους συγκρίνεις. Απλά διάλεξε. Διάλεξε τι στοιχείο θες να πάρεις από τον καθένα για να βρεις εκείνον τον έναν.
Περνάς καλά μαζί τους, όμως «απλά καλά». Τι να το κάνεις το απλά; Τι να το κάνεις το λίγο; Αν όλα δεν καίγονται σε δυνατή φωτιά, τότε ποια είναι η ουσία να είσαι με τον άλλον;
Μη βιάζεσαι να μου απαντήσεις με το γνωστό σε όλους «μέτρον άριστον». Πότε θα καταλάβεις ότι στα συναισθήματα δε χωράει μέτρο; Ότι δεν μπαίνουν σε καλούπι;
Τα συναισθήματα είναι αληθινά και ωραία όταν έχεις βάλει κάθε σπιθαμή του είναι σου σε αυτά. Όταν δεν αναρωτιέσαι αν έπρεπε να κάνεις κάτι ακόμη, να πεις κάτι ακόμη. Όταν νιώθεις ικανοποίηση για αυτό που έδειξες ότι νιώθεις, τότε κάτι έκανες σωστά.
Δεν πάγωσες μπροστά στο φόβο να ξεπεράσεις τη γραμμή των ορίων σου. Βγήκες κερδισμένος γιατί έφτασες εκεί που ήθελες
Και επιμένω στο χαμόγελο, γιατί είναι αναπόδεικτη αλήθεια ότι περνάει και το μέσα σου καλά. Μην αρκείσαι στα φαινομενικά. Στα λίγα. Στα ανιαρά. Στα μετρημένα.
Δεν ήρθες γι᾽ αυτό εδώ. Ήρθες για να μου μάθεις πώς είναι το τέλειο. Το πολύ. Το ουσιαστικό και το άνευ ορίων. Ήρθες να με μάθεις να βλέπω πιο πέρα από τη μύτη μου. Να βλέπω ολόκληρη την εικόνα και να μην αρκούμαι σε σημεία.
Ήρθες για να μου ρίχνεις ένα καταραμένο βλέμμα σου κι εγώ να σκαλώνω πάνω σου. Δεν είναι απλό. Δεν το καταφέρνει ο καθένας αυτό. Δεν μπορεί ο καθένας να σε κάνει να ξεχνάς τι συμβαίνει γύρω σου.
Ήρθες για να με τυλίγεις στα χέρια σου και να μη μ᾽ αφήνεις να φύγω. Κι αν στην αρχή σε κοντράρω και δε γουστάρω το πνίξιμο, ξέρεις πως στο τέλος θα με κάνεις να νιώσω ελεύθερη, παρά το τύλιγμα σου γύρω μου.
Ήρθες για να παίξεις με το μυαλό μου. Να με κρατάς συνέχεια σε εγρήγορση, να με κάνεις να σκέφτομαι κάτι καινούργιο, κάτι καλύτερο. Να διώχνεις την αδράνεια.
Ήρθες και κάνεις τα μάτια μου να γελούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου