Έχω φίλους και φίλες, γονείς κι ελεύθερους από κάθε γωνιά της γης και πρόσφατα ένας πατέρας από Ιρλανδία έγραψε ένα status στο facebook που μου άναψε φωτιές…
«Πόσο χαίρομαι που το παιδί μου το διδάσκω εγώ στο σπίτι, με όλα αυτά που γίνονται στα σχολεία και στην εκπαίδευση, γενικά!» έγραψε ο Στέφεν και έβαλα το homeschooling στο google να δω τι παίζει. Καταρχήν είναι παράνομο στην Ελλάδα οπότε σκέφτομαι πως είναι άτοπο να το σκέφτομαι καν (πόσο μάλλον να το συζητώ και να γράφω γι’ αυτό), αλλά κι επί χούντας ήταν παράνομη η συνάθροιση 3 ατόμων και πάνω και τώρα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Δεν ξέρω αν ήμουν η καλύτερη εκπαιδευτικός για όλα τα παιδάκια που έχω διδάξει, αλλά κάτι λέει το γεγονός ότι όλα έρχονται να με δουν, με κάνουν φίλη στο φατσοβιβλίο και μου φωνάζουν «κυρία κυρια» με χαρά στο δρόμο όταν με δουν. Είμαι δεν είμαι όμως καλή εκπαιδευτικός ή μάνα, είμαι δεν είμαι η κατάλληλη να διδάξω μόνη μου το παιδί μου με τον άντρα μου και ίσως και να το φτάσω μέχρι και τις Πανελλήνιες, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να ανησυχώ για την ψυχούλα αυτή που έχω φέρει στον κόσμο.
Όπως ο κόσμος έχει τις μεγαλύτερες απαιτήσεις από μία μάνα, διατηρώ κι εγώ το δικαίωμα να έχω τις μεγαλύτερες απαιτήσεις από τον κόσμο.
Με τίποτα δεν θέλω να ακυρώσω το έργο συναδέλφων μου, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι ξέρω «εκ των έσω» ότι οι περισσότεροι έγιναν δάσκαλοι, γιατί δεν τους βγήκαν τα μόρια να μπουν σε καλύτερες σχολές.
Ο καθηγητής βιολογίας-χημείας-φυσικής στο γυμνάσιο που φοιτούσα, γνωρίζω πως ήθελε να μπει ιατρική και δεν τα κατάφερε.
Η Θρησκευτικού μας στο Λύκειο ήθελε να γίνει νομικός και της «έκατσε» θεολογική σχολή. Μας έκανε θρησκευτικά διατυμπανίζοντας συνεχώς πως είναι άθεη.
Πολλοί γνωστοί μου πήγαν για άλλο και βγήκαν δάσκαλοι-καθηγητές. Πολλές κοπέλες κιόλας, το επεδίωξαν να γίνουν εκπαιδευτικοί, θυμάμαι, μετρώντας πόσο φοβερό ελεύθερο χρόνο θα έχουν. Χριστούγεννα-Πάσχα-Καλοκαίρι-Αργίες-Εκπαιδευτικές-Εκδρομές-Απεργίες-Καταλήψεις… Σούπερ! Καιπολλοί από τους γονείς των φιλενάδων μου μας έλεγαν να γίνουμε δασκάλες γιατί έτσι θα έχουμε στάνταρ μισθό και θα σχολάμε πάντα νωρίς (κάτι ιδανικό για μέλλουσες συζύγους και μαμάδες).
Τα παιδιά σε όλες αυτές τις συζητήσεις ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ! Πουθενα!!
Να βάλω και την Μαθηματικό μου στην 1η γυμνασίου που μου έκανε τη ζωή κόλαση, γιατί την ενοχλούσαν οι φράντζες μου, μου έδωσε 3ήμερη αποβολή γιατί δεν πρόλαβα να αγοράσω τσιμπιδάκια την επόμενη ημέρα και μου έβαζε μέσο όρο 15 κι ας έγραφα πάντοτε 18-20 κι ας ήμουν πάντα διαβασμένη. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί μέχρι που την συνάντησα πριν από 10 χρόνια σε ένα σούπερ μάρκετ να λέει ασυναρτησίες κι ύστερα από 1 χρόνο έμαθα ότι είχε χρόνια ψυχολογικά προβλήματα και μπήκε σε ψυχιατρείο.
Να αρχίσω και με τους παιδεραστές; Με τους ματάκηδες; Αυτούς που σε σηκώνουν στον πίνακα μόνο αν φοράς μίνι ή κολάν; Κάτι προπονητές που ασελγούν σε αγοράκια; Είναι μια ξεχωριστή κατηγορία που με ανησυχεί και με θυμώνει.
Κι όλο αυτό το σύστημα εκπαίδευσης και κοινωνικής αποχαύνωσης που με ωθεί ως μητέρα να πάω το παιδί στον παιδικό από τα 2 του (ενώ δεν δουλεύω και δεν υπάρχει ανάγκη για παιδικό σταθμό) για «να κοινωνικοποιηθεί», λες και μεγαλώνω τον ΞΕΝΟ του Αλμπέρ Καμύ στην τελική. Ένα παιδί που τρελαίνεται να παίζει με τα παιδάκια της γειτονιάς, που χαμογελάει και γελάει στους πάντες, που αγκαλιάζει μέχρι και τους ντελιβεράδες που έρχονται να μας φέρουν φαγητό στο σπίτι.
Τι καραμέλα κοινωνικοποίησης είναι αυτή πια; Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον από την φύση του. Ειδικά αν οι γονείς είναι έξω καρδιά και κοινωνικοί άνθρωποι, το αυτό παράδειγμα και θα πάρει το παιδί. Να το βάλω μήπως στον παιδικό σταθμό, να είναι 20 μέρες το μηνα άρρωστο, να δουλεύω και να μην μπορώ να πάρω ρεπό να το φροντίσω; Ή να πάω και για μεροκάματο με 300 ευρώ για να «βγω από το σπίτι» και να λείπω από το παιδί μου όλη την ημέρα (τώρα ειδικά που είναι μωρό) για να δίνω τα 250 στον παιδικό; Και μην αρχίσετε με τους δημόσιους παιδικούς γιατί η λίστα αναμονής είναι απίστευτη.
Με λένε υπερπροστατευτική, αλλά δεν θέλω να αφήσω ένα παιδάκι που λέει 6 λέξεις ούτε σε νταντά, ούτε σε σταθμό. Είμαι phsyco αλλά θα το λέω συνέχεια: Το παιδί πρέπει να μπορεί να μιλάει αρκετά καλά, ώστε αν βρεθεί ανάγκη να το αφήσω σε ξένα χέρια! Θέλω να μπορεί να μου πει αν το ακούμπησε άσεμνα η οποιαδήποτε κυρία ή κύριος. Θέλω να μπορεί να μου πει: μαμά, με έδειρε η τάδε, με χτύπησε κτλ.
Πρόσφατα έμαθα από άλλη μαμά πώς τα δύο της αγόρια που της τα κρατούσε η αδελφή του άντρα της, τα παρενοχλούσε σεξουαλικά από μικρά. Τα παιδιά της ανοίχτηκαν 7 χρονών ο μεγάλος και 5 χρονών ο μικρός. Γιατί ρε γαμώτο; Γιατί ο κόσμος βαράει ντάγκλες ανέκαθεν! Γιατί να ρισκάρω λοιπόν με τον κάθε δάσκαλο, νταντά, νηπιαγωγό;
Γιατί πρέπει να πάω στα μπουζούκια, για καφέ, διακοπές μόνη μου με τον άντρα μου «σαν ζευγάρι»;Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε και κάναμε επιλογή να γίνουμε γονείς. Αν ήθελα να ήμασταν σαν ζευγάρι τα 2 μας, δεν θα έμενα έγκυος να γίνουμε 3! Έχω υποχρέωση και 1η φορά μια υποχρέωση με γεμίζει τόση χαρά, να δώσω στην κοινωνία έναν ισορροπημένο άνθρωπο, γεμάτο συναισθηματικώς και όχι έναν ψυχολαλά που θα κάνει εν τέλει κι άλλους ανθρώπους δυστυχισμένους επειδή εγώ κι ο πατέρας του δεν τον μεγαλώσαμε σωστά.
Του βιαστή, του δολοφόνου, του τρομοκράτη, του ναρκομανή τις ΜΑΝΑΔΕΣ τους κατηγορούν με μένος ΟΛΟΙ. Άρα, είναι ΟΛΑ στο χέρι μας, πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας.
Ύστερα, αλλά με πολύ μεγάλη ευθύνη, επίσης, έρχεται κι ο δάσκαλος. Και κάποιες σίγουρα θα σπεύσουν να μου πουν «επειδή εσένα σου έτυχαν όλα τα περίεργα, αυτό δε σημαίνει πως βγήκες βλαμμένο, ούτε ότι ΟΛΟΙ οι καθηγητές είναι για τα μπάζα!» Κι εκεί πρέπει να συμπληρώσω: ΑΚΡΙΒΩΣ! Ο συναισθηματικός μου κόσμος σώθηκε, γιατί είχα την μανούλα μου στο σπίτι μέχρι τα 9 μου κι ύστερα, όταν πήγε στο εργοστάσιο για δουλειά γιατί ο μπαμπάς έμεινε άνεργος, γυρνούσε σκοτωμένη κι όμως καθόταν μαζί μου μέχρι να της πω ΟΛΗ μου την ημέρα, τα προβλήματα, τα άγχη μου.. Και ΝΑΙ ΔΕΝ είναι ΟΛΟΙ οι εκπαιδευτικοί για τα μπάζα, υπήρξαν και υπάρχουν ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ στον χώρο της εκπαίδευσης. Εφ’ όσον, λοιπόν, υπάρχουν αρκετοί υπέροχοι δάσκαλοι, που αγαπούν το παιδί, που σκίζονται για το παιδί, που τρέχουν για το παιδί, που πονάνε για το παιδί που η κάθε μανούλα φτύνει αίμα να το μεγαλώσει και ΣΕΒΟΝΤΑΙ το παιδί και τους γονείς, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΕΤΣΙ;
Γιατί να μην υπάρχει μια επιτροπή ψυχολόγων-ψυχιάτρων που να περνούν όλοι οι εκπαιδευτικοί; Όχι μόνο πτυχίο επάρκειας γνώσεων διδασκαλίας, μια εξέταση αίματος και μια ακτινογραφία θώρακος!
Εδώ, βέβαια, μπαίνει κι ένα άλλο ζήτημα, αν θα έπρεπε να περνούν επιτροπή και οι μέλλοντες γονείς, αλλά κι αυτό το θέμα αγγίζει επίπεδα κοινωνικά, ηθικά, θρησκευτικά και είναι τεράστιο.
Κι αν σου έχει μπει τόση ώρα που σε κοσκινίζω, η εξής ερώτηση στο μυαλό: «Ρε κοπελιά, μας δουλεύεις; Τι αξιολόγηση; Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα του στρίψει του άλλου/ της άλλης και θα βλάψει το παιδί σου και στην τελική, μεγάλες απαιτήσεις έχεις, ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να έχει τις μαύρες του, να τσακώθηκε με τον γκόμενο/α, να του πέθανε ο σκύλος, να ξύπνησε στραβά! Όλοι φερόμαστε άσχημα ενίοτε..»
Κι εκεί, πάλι, θα απαντήσω πως ΕΣΥ που απαιτείς η πωλήτρια στα καλλυντικά να σε ανέχεται να δοκιμάζεις 300 κραγιόν για να πάρεις 1 ΣΚΙΑ, ΕΣΥ που απαιτείς από τον ταμεία στην τράπεζα να σου λύσει το στεγαστικό, ΕΣΥ που απαιτείς από όλους όσους οδηγούν να φοράνε τα γυαλιά τους και να σέβονται τον ΚΟΚ, ΕΣΥ που απαιτείς να σε εξυπηρετούν ευγενικά στο δημόσιο και τσαντίζεσαι που σε γράφουν, που σου δίνουν λάθος πληροφορίες, που σε τρέχουν από όροφο σε όροφο, που δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό στο ΙΚΑ και στα ΕΛΤΑ, ΕΣΥ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, που απαιτείς οι σερβιτόροι να σου κάνουν τεμενάδες, είσαι τόσο ψυχοπονιάρα και σκέφτεσαι ότι κι αυτοί «άνθρωποι είναι, έχουν το δικαίωμα να έχουν τις μαύρες τους, να τσακώθηκαν με τον γκόμενο/α, να τους πέθανε ο σκύλος, να ξύπνησαν στραβά;!»
Γιατί να κάνω εκπτώσεις σε ό,τι αφορά την ψυχολογία, την εκπαίδευση και την σωματική ακεραιότητα του παιδιού μου; Ο εκπαιδευτικός είναι λειτούργημα! Ο γιατρός, ο ιερέας, το ίδιο. Δεν με αφορούν personal agendas γιατί δάσκαλος γίνεσαι γιατί αγαπάς τα παιδιά, γιατρός γιατί αγαπάς τους ανθρώπους και θες να τους βοηθήσεις, ιερέας γιατί αγαπάς το Θεό και τους ανθρώπους. Και γονιός: Όλα μαζί! Αν δηλαδή, επειδή «άνθρωπος είμαι» και με απατήσει ο άντρας μου και πήρα και 30 κιλά κι έβγαλα και σπυράκια και μου μείωσαν τον μισθό, αυτά θα με δικαιολογήσουν μπροστά στο παιδί μου να το σπάσω στο ξύλο ή να το κλειδώσω στην ντουλάπα; ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ! Όπως το αγαπώ και Ό,ΤΙ και να μου συμβαίνει θα του φερθώ καλά, έτσι θέλω κι ο δάσκαλος να του φερθεί. Αφήνω στα χέρια του μια παιδική ψυχούλα 8 με 2 και εννοώ να τη δω να ανθίζει! Να θέλει να πάει σχολείο! Να κάνει ζωγραφιές για πάρτη του! Να τον θαυμάζει και να τον θυμάται πάντα με αγάπη.
Εννοώ ο εκπαιδευτικός που ασχολείται με παιδιά να έχει την προσοχή και την αγάπη που έχει ένας καλλιτέχνης με τα έργα του, ένας γιατρός που ανοίγει τον ασθενή με το νυστέρι. Να ενθαρρύνει το παιδί μου, να εντοπίσει μαζί μου τις κλίσεις του παιδιού, να μην το περιθωριοποιεί. Να είναι πάντα ένα καλοπροαίρετο αυτί, να έχουν θάρρος τα παιδιά να του εκμυστηρευτούν ένα πρόβλημά τους. Ζητάω πολλά; Δεν νομίζω! Έτσι είναι ο δάσκαλος ο πραγματικός : ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ. Αλλιώς να μην γίνεται δάσκαλος. Έτσι είναι κι η σύζυγος: Ερωμένη, μαγείρισσα, καθαρίστρια, δασκάλα, παιδαγωγός, ψυχολόγος, υδραυλικός, οικονομολόγος, αδερφή, μάνα, γυναίκα, τα ΠΑΝΤΑ! Αν δεν μπορείς, μην παντρεύεσαι!
Μου λένε κάποιοι πως είμαι υπερβολική, ακόμη κι ότι τον θηλάζω ακόμη (είναι 20 μηνών ο γιός μου) ότι είναι εκτός από απρεπές και άσχημο γιατί θα τον κάνω μαμάκια. Ένα πράγμα θα σας πω: είναι πανέξυπνος και πολύ ανεξάρτητος. Δεν έχει αρρωστήσει ποτέ κι ας αγκαλιάζει ΟΛΑ τα παιδάκια στις παιδικές χαρές και την γειτονιά και του φέρομαι όπως μου αρέσει κι εμένα να μου φέρονται: προτιμώ να με πνίγει η αγάπη και να αποζητώ πού και πού τη μοναξιά μου και την εσωτερικότητά μου, παρά να μην με αγαπούν πολύ και να κρεμιέμαι από τον κάθε τυχαίο και λάθος άνθρωπο για λίγα ψίχουλα ευτυχίας. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΝΕΙΣ, ΚΟΡΙΤΣΙΑ! ΑΠΟ ΤΗ ΕΛΛΕΙΨΗ, ΟΜΩΣ.. ΠΟΛΛΑ ΜΠΑΚΟΝΙΑ ΠΗΔΗΧΤΗΚΑΝ, ΠΟΛΛΑ ΧΕΡΙΑ ΤΥΠΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΦΛΕΒΕΣ ΧΑΡΑΚΩΘΗΚΑΝ.. SPOIL YOUR CHILDREN WITH LOVE, IT’ S NOT SPOILING… IT’ S WHAT THEY NEED!
Απλά θυμηθείτε τι θέλατε όταν ήσαστε κι εσείς παιδιά και δώωωωωωωστε! Κι αν κοιμάται στο κρεβάτι σας, και τι έγινε; Στα 15 του θα φύγει ΣΙΓΟΥΡΑ, μη φοβάστε!
X.Σ
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου