Σπύρος Θεοδώρου
Καλά, όχι σε όλους, μην τρελαθούμε κιόλας.
Αλλά αν το πάρει κανείς λίγο στην πλάκα (και λιγουλάκι στα σοβαρά) δεν είναι ενδιαφέρον το πόσο πολύ περιτριγυριζόμαστε από κλάψα;
Τώωωρα το θυμήθηκες αυτό, θα με ρωτήσετε και θα ᾽χετε και δίκιο.
Αλλά δε θα το πάω επικριτικά, δε θέλω να δαγκώσω απόψε (απ’ την άλλη βδομάδα, έννοια σας).
Μάλλον το ᾽χω πιάσει εδώ και καιρό λάθος, άλλωστε, και ίσως είναι ώρα να το δω κι εγώ λίγο «αλλιώς» το θέμα της μίρλας/κλάψας/θρήνου κι οδυρμού (τόσο καιρό αυτό προτείνω στον κόσμο, ας το κάνω κι εγώ μία, έτσι, για αλλαγή).
Δε θα την κοροϊδέψω την κλάψα αυτή, θα τη δικαιολογήσω.
Γιατί κλαιγόμαστε;
Μην είναι επειδή πληγωθήκαμε; Μην είναι επειδή κάτι (καλά, κάποιον/α) θέλουμε μα δε μας κάθεται; Μην είναι επειδή άλλα περιμέναμε κι άλλα στο τέλος ήρθαν;
Ποσώς μας νοιάζει. Σημασία έχει ότι μας αρέσει η κλάψα.
Μας αρέσει η γκρίνια, το σιχτίρι, τα δράματα και τα κλάματα. Τη θέλουμε τη δραματικότητα ρε παιδί μου, είναι στο αίμα μας.
Δεν είναι τυχαίο το ότι από εμάς προήλθαν τα μεγαλύτερα δραματικά έργα, όπως οι αρχαίες τραγωδίες, μα και τα πιο σύγχρονα, οι νεοελληνικές τραγωδίες (ναι, σύγχρονο ελληνικό πεντάγραμμο, εσένα κοιτάω).
Δεν είναι τυχαίο ότι η (νεότερη τουλάχιστον) κουλτούρα μας είναι συνυφασμένη με το (βαρύ) λαϊκό, με την πίστα και το λουλούδι, με το στην υγειά της αχάριστης, και με ένα θεϊκό που άκουσα τις προάλλες: «Κακό ουίσκι και του Καρρά οι δίσκοι» (by the way, γαμάτος).
Δεν είναι τυχαίο ότι τρωγόμαστε με τα ρούχα μας για βλακείες (βλέπε γνωστή πρόσφατη διαφήμιση με γνωστή όχι τόσο πρόσφατη σταρ) ενώ ο κόσμος γύρω (κυριολεκτικότατα) καίγεται…
Καλά, σοβαρεύομαι. Το ζήτημα της κλάψας έχει φοβερές προεκτάσεις, ειδικότερα σε ψυχολογικό επίπεδο.
Είναι, πρώτο και κύριο, πολύ σημαντικό να εκφράσεις τα συναισθήματά σου σε μία στριμόκωλη κατάσταση. Ποιος είναι ο πιο εύκολος τρόπος;
Οου γιες, η μίρλα.
Ακόμα κι αν μπορείς (που συνήθως μπορείς) να τη διαχειριστείς αυτή την κατάσταση, δε γίνεται να μην κλαφτείς λίγο… Όλοι μας το κάνουμε πότε-πότε δεν είναι κακό.
Διάχυση άγχους είναι, και ίσως και μία μικρή έκκληση για βοήθεια. Το οποίον σημαίνει ότι, καμιά φορά θα κλαφτούμε για λίγη προσοχή.
Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Σήμερα είναι άλλο το μενού.
Η κλάψα είναι πανταχού παρούσα κυρίως στις σχέσεις.
Δεν κάνει διακρίσεις, δεν αφήνει κανένα παραπονεμένο. Από την απλή προσέγγιση (είτε επιτυχημένη είτε χυλό) έως και τη μακροχρόνια δέσμευση, το κοινό σημείο είναι ότι πάντα κάποιος θα έχει ένα λόγο να κλαίγεται.
Και φυσικά, όσο και να γκρινιάζει για τα όσα του συμβαίνουν, βαθιά μέσα του γνωρίζει ότι αυτό που ζει, το γουστάρει!
Σε ορισμένο (πολύ) κόσμο αρέσει το δράμα.
Τους αρέσει το κλάμα, τα χαστούκια (κυριολεκτικά και μεταφορικά), το στήσιμο, η κοροϊδία, το κέρατο… Τους αρέσει ρε παιδί μου η ταλαιπωρία!
Τη βρίσκουν με αυτές τις καταστάσεις που θυμίζουν κακή εφηβική ταινία του Χόλιγουντ, χαίρονται να τοποθετούν τον εαυτό τους στη θέση του θύματος, και, ακόμα κι αν γκρινιάζουν διαρκώς για τη μαύρη τους τη μοίρα… δεν τους βλέπεις να φεύγουν από εκεί που βρίσκονται!
Και δωσ' του κλάμα, και δωσ' του εμπνευσμένα στιχάκια σε τοίχους, και δωσ' του αλκοόλ...
Δε μιλάμε για μαζοχισμό εδώ. Είναι απλά μία βαθύτερη ίσως επιθυμία του ανθρώπου να δει κατά πόσον «το’ χει».
Προσπαθεί ίσως να πάει κόντρα σε όλα, να αψηφήσει τη λογική του που λέει: «Βρε ζώο θα στουκάρεις», να τεστάρει τις αντοχές του και να διαπιστώσει πόσο μπορεί να αντέξει σε μία πρακτικά χαμένη μάχη.
Συνήθως απέναντι σε κάποιον άλλο...
Δε θα ξαναμιλήσω επικριτικά για σχέσεις που δεν πάνε πουθενά ή για κόσμο που βουτάει με το κεφάλι στα συναισθηματικά σκατά, τα χουμε πει αυτά και μην τα ξαναλέμε.
Αλλά ναι, ίσως και να δικαιολογούνται. Ίσως δεν είναι παράλογο το να σου αρέσει η δραματικότητα. Ίσως να έχεις το δικαίωμα να θες να «καείς» λίγο.
Είναι απόλυτα σεβαστό, και ίσως και αρκετά ευγενές το να προσπαθήσει κάποιος να πάει κόντρα στα προγνωστικά.
«Κι αν σου κάτσει;», ρωτάει το πασίγνωστο σποτάκι.
Είναι λίγο εγωισμός, λίγο τύχη, πολλή ελπίδα. Και η αίσθηση ότι έχει κανείς τη δική του, προσωπική λυπητερή ιστορία. Όλοι έχουν αναφαίρετο δικαίωμα ακόμα και σ’ αυτό.
Άλλωστε, δε μπορεί κανείς να εκτιμήσει ουσιαστικά την ευτυχία, χωρίς να έχει βιώσει το αντίστροφο…
Γι᾽ αυτό δεν είναι κακό να κλαφτούμε και λίγο, δεν είναι κακό να θέλουμε λίγο δράμα (όπως στις ταινίες) στη ζωή μας, δεν είναι κακό να πέσουμε και λίγο απ’ το βάθρο μας για κάτι που μπορεί να φαίνεται και αδύνατο.
Till next time…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου